จะว่ายังไงดีล่ะ ไม่ใช่บทความนะครับ แต่เป็นบทคุยเรื่อยเปื่อย จบมา ทำงานมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว  พยายามจะนึกหน้า นึกชื่อคุณครูที่ใจดีในอดีตตั้งแต่ชั้นประถม ยันชั้นมัธยมปลายแทบจะนึกไม่ออก แค่นึกได้เป็นบางคน

แต่สำหรับคุณครูจอมบ จอมเขี้ยว กลับเห็นภาพในอดีตชัดขึ้นมาเป็นฉากๆ  คุณครูที่ไม่ยอมให้เรากลับบ้านถ้าท่องสูตรคูณไม่ได้ ท่องอาขยานไม่ได้ จนต้องกลับบ้านเย็นกว่าคนอื่น
คุณครูที่จะต้องเอาไม้ฟาดก้นทุกครั้งที่ไม่ได้ทำการบ้านมาส่ง ข้อละ 5 ที
คุณครูที่ถือไม้เรียว ทำหน้าดุ เสียงดุๆ ไล่ให้เข้าห้องเรียน
คุณครูที่หวดไม้เรียวคนละ 2 ทีสำหรับคู่กรณีที่วิวาทชกต่อย แล้วค่อยพิจารณาความผิด แล้วค่อยลงโทษความผิด
คุณครูที่เอาไม้บรรทัด(ไม้) ตีมือนักเรียนสำหรับคนที่ไม่ท่องทฤษฎีบท 29 ข้อ สัจจพจน์ 6 ของวิชาเรขาคณิต

มันแปลกจริงๆ นึกชื่อครูใจดีไม่ออก  นึกได้แต่ครูจอมบอยู่ได้ แต่ว่ายามนี้ไม่เหลือความขุ่นเคืองใดๆ แล้ว นึกถึงทีไรอดยิ้ม่สมน้ำหน้าในความซ่าของตัวเองทุกที
กราบขอบคุณ คุณครูทุกท่านจากใจจริงครับ