"...เคยไหมที่ต้องทนกับการปั้นหน้าเอาไว้ อึดอัดแทบจะตายต้องคุยต้องเจรจา ฝืนยิ้มหัวเราะกันไปไม่ให้ใครใครรู้ว่า ที่จริงที่แท้น้ำตาตกใน ไม่รู้ใครเป็นคนกำหนดกฎเกณฑ์เอาไว้ ยิ่งเข้มแข็งเท่าไรยิ่งดูไม่ธรรมดา ทั้งทั้งที่ทุกข์ประดังแต่กลัวจะเสียหน้า ต่างคนต่างใช้หน้ากากเข้าหากัน......" (จากเพลง หน้ากาก : แอม เสาวลักษณ์)

เจ้าของกระทู้ขออนุญาตใช้เพลงนี้นำไว้เบื้องต้นแล้วกัน

เคยไหมที่เวลาคุณเข้าโซเชียลอย่าง facebook เจอเพื่อน ๆ พี่ ๆ หรือหลาย ๆ คนมากมายในนั้น ทุกคนต่างโพสต์สเตตัส ตั้งกระทู้ ประกาศโน่นนี่นั่นแล้ว รู้สึกอยากโพสต์ระบายลงไปบ้าง แต่แทบทุกครั้งทำได้แค่อ่านแล้วปล่อยผ่าน นานครั้งที่ชอบใจจริง ๆ จึงไปกด Like ให้เขาบ้าง จนบางทีความอึดอัดใจมันทวีคูณ คุณโพสต์ลงไป (อาจมีเพื่อนหรือใครในนั้นรับรู้บ้างไหม ไม่อาจล่วงรู้) แต่ทำได้แค่ตั้ง post privacy ว่า "Only me" (แค่ฉันคนเดียว) เจ้าของกระทู้ไม่ได้อิจฉาใครที่เขามีคนไลค์มากไลค์น้อย ด้วยในใจคิด คงไม่มีใครอยากรับรู้อะไรเลยเกี่ยวกับเรา ความรู้สึกเหมือนมีคนมากมายอยู่รายรอบ แต่ไม่อาจหาใครเป็นเพื่อนคุยได้เลยแม้แต่คนเดียว   แต่เมื่ออยู่ในโลก พบปะผู้คนมากมาย เรากลับต้องฝืนยิ้ม ฝืนหัวเราะ ฝืนพูดว่าเราสบายดี เราโอเค เราไหว ทั้งที่จริงแล้วมันตรงกันข้ามอย่างถนัด

ที่ผ่านมาเจ้าของกระทู้เป็นอย่างที่กล่าวมาทั้งหมดเสมอเลย จนตอนนี้หมดหนทางระบายแล้ว จึงต้องมาระบายความอึดอัดใจในที่นี้แทน มีใครเป็นอย่างที่เจ้าของกระทู้ว่าไว้บ้างไหม และทำอย่างไรกับความอึดอัดใจบ้าง

(กระทู้นี้ไม่ต้องการเป็นกระทู้เด่นใด ๆ ทั้งสิ้น โปรดอย่าโหวต อย่าลงคะแนนให้กระทู้นี้เลย ไม่อยากเด่นดังอะไร แค่มาระบายเฉย ๆ)