ก่อนอื่นเลยก็อยากจะบอกว่านี่เป็นกระทู้แรกเลยที่ทำขึ้นมา ... อยากจะบอกกับทุกคนตรงนี้เลยว่า เรา(อายุ18ปี) ก็เป็นกะเทยคนนึงเลยอ่ะ ว่าง่ายๆเนอะ เอาเป็นว่าเข้าเรื่อง คือเราได้คุยกับเด็ก ม.1 อายุ 13 ปี (สมมุติชื่อ ที แล้วกัน) ตอนแรกเราก็ไม่ได้อะไรกับน้องเค้าจริงจังหรอก แต่มันมีอยู่ช่วงนึงเกิดเหงามาซะงั้น -0- ก็เลยทักน้องคนนี้ไปด้วยความที่เราก็เป็นรุ่นพี่ในโรงเรียนนี่แหล่ะ ก็ทักไปเล่นๆ สักพักนานๆไปคุยกับน้องถูกคอ แบบเวลาเหงาก็จะทักน้องคนนี้ไปตลอด มันมีครั้งนึงเราเคยถามว่า เคยชอบกะเทยบ้างมั้ย? น้องทีเค้าก็ตอบว่า ถ้าให้คุยผมก็คุยได้ แต่ผมชอบผู้หญิงน่ะครับพี่ เราก็ตอบไปว่า อ๋อๆ โอเคพี่เข้าใจ แล้วประมาณช่วงกลางเดือนธันวาคม เราเดินสวนน้องเค้าพอดี ด้วยความว่าเราเคยคุยกับน้องเค้า เราเลยทักน้องไป แล้วทีนี้น้องเค้าก็หันมายิ้มแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร พอตกคืนนั้น เราก็ทักน้องไปปกติ แล้วน้องเค้าก็ตัดบทบอกมาว่า อย่าทักผมอีกน่ะ ผมอายเพื่อน เค้าจะหาว่าผมเป็นเกย์ ทีนี้เราก็เงียบไปสักพักใหญ่ๆเลย เราก็แบบ เอ๊าาา .. เราแค่ทักไปเองน่ะ ทำไมต้องอายขนาดนั้นด้วย? เราก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก ี่เคย
หลังจากนั้นเราก็เงียบหายไปสักพัก หลังปีใหม่ เราก็ทักน้องไปอีกครั้ง ทีนี้เราก็ถามถึงสเป็คผู้หญิงของเค้า เค้าก็บรรยายมาบลาๆๆ .. แล้วน้องเค้าก็ถามเราต่อว่า พี่เป็นกะเทยแบบนี้พ่อแม่ไม่ว่าหรอ? เราก็บอกไปว่า ตอนแรกๆที่พี่เป็นพ่อแม่ก็ว่านั่นแหล่ะ แต่ตอนนี้แกก็เข้าใจเรามากขึ้นแล้วล่ะ // น้องเค้าก็ยิงคำถามมาอีก พี่เคยคิดอยากมีลูกมั้ย?(คำถามชวนมโนก็มาแล้ว 555) เราก็ตอบไปว่า พี่ก็คิด แต่พี่เป็นแบบนี้จะให้พี่ทำยังไงอ่า ... น้องเค้าก็เงียบ แล้วก็ตอบกลับมาว่า พี่ผม(พี่ชายของเค้า)บอกว่าถ้าผมโตแล้วก็จะรู้เรื่องเอง เราก็ อ่อๆโอเคน้อง
คุยไปเรื่อยๆเราก็เริ่มรู้สึกดีกับน้องเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่อวานนี้ เรา ส า ร ภ า พ บอกชอบน้องเค้าไป แต่คำตอบที่ได้มานั้นทำเราแทบจะล้มทั้งยืน "เป็นเ..ี้ยอะไรกับชีวิตกูหนักหนา" เรานี่อึ้ง ตึง พูดไม่ออก เราก็พิมพ์กลับต่อไปว่า พี่ขอโทษ ที่นี้เค้าก็ลบเพื่อน เป็นอันว่าตลอดสองเดือนกว่าๆที่คุยกับน้องเค้าจบลงที่ประโยคบอกชอบ เราก็ไม่ทำอะไรเลยตอนนั้นนอกจากนั่งร้องไห้ ร้องหนักมาก แบบเหมือนโลกจะแตกฟ้าจะสลาย T^T
เราเลยมาตั้งคำถามกับตัวเองว่า
ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นกะเทยด้วย? เราเอาแต่โทษตัวเองที่เลือกเกิดไม่ได้ เพื่อนเราต่างก็ปลอบเรา เราก็ยิ่งเศร้า ... เราเลยคิดว่าชีวิตกะเทยมันคงไม่มีหรอกความรักที่แท้จริง สัจธรรมชีวิตยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่แล้ว ส่วนกะเทยอย่างเราก็นั่นแหล่ะ อยู่ไปตามประสาครึ่งๆกลางๆ ยากที่จะมีรักแท้ ..
ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นเพศที่สาม?
หลังจากนั้นเราก็เงียบหายไปสักพัก หลังปีใหม่ เราก็ทักน้องไปอีกครั้ง ทีนี้เราก็ถามถึงสเป็คผู้หญิงของเค้า เค้าก็บรรยายมาบลาๆๆ .. แล้วน้องเค้าก็ถามเราต่อว่า พี่เป็นกะเทยแบบนี้พ่อแม่ไม่ว่าหรอ? เราก็บอกไปว่า ตอนแรกๆที่พี่เป็นพ่อแม่ก็ว่านั่นแหล่ะ แต่ตอนนี้แกก็เข้าใจเรามากขึ้นแล้วล่ะ // น้องเค้าก็ยิงคำถามมาอีก พี่เคยคิดอยากมีลูกมั้ย?(คำถามชวนมโนก็มาแล้ว 555) เราก็ตอบไปว่า พี่ก็คิด แต่พี่เป็นแบบนี้จะให้พี่ทำยังไงอ่า ... น้องเค้าก็เงียบ แล้วก็ตอบกลับมาว่า พี่ผม(พี่ชายของเค้า)บอกว่าถ้าผมโตแล้วก็จะรู้เรื่องเอง เราก็ อ่อๆโอเคน้อง
คุยไปเรื่อยๆเราก็เริ่มรู้สึกดีกับน้องเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเมื่อวานนี้ เรา ส า ร ภ า พ บอกชอบน้องเค้าไป แต่คำตอบที่ได้มานั้นทำเราแทบจะล้มทั้งยืน "เป็นเ..ี้ยอะไรกับชีวิตกูหนักหนา" เรานี่อึ้ง ตึง พูดไม่ออก เราก็พิมพ์กลับต่อไปว่า พี่ขอโทษ ที่นี้เค้าก็ลบเพื่อน เป็นอันว่าตลอดสองเดือนกว่าๆที่คุยกับน้องเค้าจบลงที่ประโยคบอกชอบ เราก็ไม่ทำอะไรเลยตอนนั้นนอกจากนั่งร้องไห้ ร้องหนักมาก แบบเหมือนโลกจะแตกฟ้าจะสลาย T^T
เราเลยมาตั้งคำถามกับตัวเองว่า ทำไมเราต้องเกิดมาเป็นกะเทยด้วย? เราเอาแต่โทษตัวเองที่เลือกเกิดไม่ได้ เพื่อนเราต่างก็ปลอบเรา เราก็ยิ่งเศร้า ... เราเลยคิดว่าชีวิตกะเทยมันคงไม่มีหรอกความรักที่แท้จริง สัจธรรมชีวิตยังไงผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงอยู่แล้ว ส่วนกะเทยอย่างเราก็นั่นแหล่ะ อยู่ไปตามประสาครึ่งๆกลางๆ ยากที่จะมีรักแท้ ..