เป็นกระทู้แรกเลยนะครับ คิดอยู่นานว่าจะตั้งดีใหม แต่ผมไม่ไหวแล้วจริงๆครับ คือ เรื่องมีอยู่ว่า ตอนผมเรียนมัธยมปลาย ผมแอบชอบเพื่อนผู้ชายคนนึ่ง เรียนห้องเดียวกันนะครับ ซึ่งเค้าก็รู้มาโดยตลอด จนมาวันนึ่ง ผมแสดงออกว่าผมรักเค้ามากเกินไป แสดงความเป็นเจ้าของเค้า เค้าคงอายหลังจากวันนั้น (คือ ม.4 เทอม 2 ) เค้าก็ไม่คุยกับผมเลยครับ จน จบ ม.6 และต่างฝ่ายต่างแยกย้ายกันไป แต่ผมก็ไม่เคยลืมเค้าเลยนะครับ ตลอดเวลา 3 ปีที่เรียนด้วยกัน เค้าชอบทำให้ผมเสียใจตลอด ประชดตลอดเวลา หลายๆเรื่องเลย คือ ตอนนั้นทั้งเจ็บ และ ทรมานมากครับ แต่เค้าก็ไม่เคยมีแฟนนะครับ หลังจากจบ ม.ปลาย เราก็ไม่ได้เจอกันเลย จนกระทั่ง ผมติดทหารครับ ผมก็พยายามติดต่อเค้าตลอดเลยครับ เค้าก็ไม่รับสาย อ่านเฟส แต่ไม่ตอบ ผมก็ไม่หมดความพยายามนะครับ จนเค้าใจอ่อน คงสงสารผมมั้ง เค้าถึงยอมคุยกับผม จากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆ เหมือนเพื่อนกัน แต่สำหรับผม มันไม่ใช่เลย ผมยิ่งรักเค้ามากขึ้นทุกวัน ทุกวันนี้ผมก็บอกรักเค้าแทบทุกวันเลยนะครับ เค้าก็บอกผมเสมอว่า ถ้าทำอะไรแล้วมีความสุขก็ทำไป ขอแค่อย่าให้ใครเดือนร้อนก็พอ แต่ก็นะครับ เค้าไม่ได้รักผมแบบที่ผมรักเค้าเลยสักนิด หลายครั้งเค้าก็เย็นชากับผมมาก เหมือนผมไม่มีตัวตนในสายตาเค้าเลย หลายครั้งทำให้ผมน้อยใจ ร้องไห้แทบจะทุกวัน มันสาหัสนะครับ จนบางครั้งผมถามตัวเอง ว่าผมรักตัวเองบ้างรึเปล่า แล้วตอนนี้ ผมอยากจะไม่รักเค้าแล้วนะครับ อยากคิดกับเค้าแค่เพื่อนเท่านั้น แต่ผมก็ทำไม่ได้สักที ไม่รู้จะทำยังไง ช่วยแนะนำผมหน่อยได้ใหมครับ มันทรมานอ่าครับ
ปล.หวังว่าเค้าจะได้เห็น อ่าน และตอบานกระทู้นี้นะครับ เพราะเค้าชอบอ่านพันทิพมาก
ผมรักเพื่อนผู้ชายคนนึ่งตั้งแต่ ม.4 ครับ แต่เค้าน่าจะไม่รักผม ผมจะทำไงดี ตอนนี้อายุ 25
ปล.หวังว่าเค้าจะได้เห็น อ่าน และตอบานกระทู้นี้นะครับ เพราะเค้าชอบอ่านพันทิพมาก