สวัดดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเราถ้าการพิมการใช้ภาษาแปลกก็ขอโทษด้วยนะค้ะ
คือเรื่องของเรื่องคือว่าเราเป็นคนคนหนึ่งที่อยากจะหาตังหรือรายได้ไม่ต้องมากแค่เดือนละ 3000-4000 เสริมกับค่าขนมของพ่อแม่ที่ให้ก็เพียงพอแล้วคือง่ายๆว่าอยากมีรายได้ไว้ซื้อของที่อยากได้เองแบบไม่ต้องรบกวนพ่อแม่ค่ะ
แต่ปัญหาของเราก็คือไม่ได้มีปัญหาเลยว่าจะทำอะไรเพราะเรามีคนรู้จักรอบตัวที่ขายของออนไลน์แนะนำค่ะคือไม่ต้องอะไรมากเหมือนไปเป็นตัวแทนเค้าซะมากกว่า
ขอเล่าประสบการเลยว่าเราขายของในไอจีครั้งแรกเป็นเสื้อผ้ามือสองค่ะเป็นเสื้อผ้าเราเองผลตอบรับอยากบอกว่าขาดทุน55555555 คนซื้อต่อราคาย่อยยับเราก็ใจดีอีกให้เค้าลดไปส่งให้แบบนัดเจอสรุปกำไรครั้งนึงคือไม่คุ้มค่าของกับค่าเหนื่อยเลยแต่ก็ไม่เป็นไรค่ะช่วงนั้นเราคิดว่าแค่ได้เงินกลับมานิดๆหน่อยๆให้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆได้ก็พอแล้วก็ขายจนได้เงินกลับมา ประมาณพันกว่าบาทกับเสื้อผ้าเกือบ 20 กว่าตัวคือไม่ใช่เสื้อแบรนอะไรนะค้ะก้เสื้อตามร้านขายเสื้อวัยรุ่นทั่วๆไปเป็นเดรสยาวบ้างกระโปรงบ้างแต่ราคาแต่ละตัวที่ซื้อคือก็ 300-700 น้ะค้ะแล้วสภาพใหม่มากแบบใส่ครั้งสองครั้งบางตัวก็ยังไม่ใส่เราก็เลิกไปเพิ่งรู้สึกว่าไม่คุ้มเท่าไหร่เราใจดีเกินไปหรืออะไรก็ไม่รู้555555
ค่ะพอมารอบสองก็ขายกระเป๋าแบรนเนมก็อปเกรด A (ยังขายในไอจีค่ะ)ค่ะคือเราขายกับเพื่อนผญคนนึงซึ่งเราแค่หาคนมาซื้อแล้วเก็บกำไรแค่นั้นค่ะราคาใบนึงก็อยุ่ที่ราคา 500-1200 ขายมาสามเดือนราคาขายในราคาเท่าเท่ากันกับเพื่อนแต่เพื่อนเราขายได้ขายดีเราขายไม่ออกสักใบเราก็งงมากคือราคาเท่ากันของแบบเดียวกันแต่คนคนนึงขายได้ขายดีเรากลับขายไม่ออกก็เลยล้มเลิกละจบไป
จนเราล้มเลิกละการขายของเรียนๆเที่ยวๆเงินก็ไม่พอใช้ไม่อยากขอพ่อแม่บ่อยๆจนเราเห็นพี่สาวเราคนนึงตั้งตัสในเฟสบุ้คประมาณว่าถึงจะไม่เย้อะมากแต่เดือนละ 3000-4000 ก็พอแล้วประมาณนี้(พี่เค้าขายเสื้อค่ะแบบเป็นตัวแทนเหมือนกัน)ขอบอกเลยพี่เราคนนี้เค้าเป็นคนที่แปลกมากคือใครรู้จักจะงงกับการใช้ภาษาของเค้ามากเพราะเค้าคุยไม่รู้เรื่องเช่นเราพิมไปแบบนี้เค้าจะตอบมาเป็นอีกเรื่องได้แล้วแฟชั่นอะไรเค้าจะไม่เทรนค่ะคือเสื้อยืดกระโปรงจบเราก็แบบเห้ยทำไมพี่เค้าขายได้เค้าคุยกับลูกค้ารู้เรื่องใช่ไหมเนี่ย5555555
เราเลยมาเริ่มอีกเป็นครั้งที่ 3 รอบนี้ขายเสื้อผ้ามือ 1 กับพี่สาวอีกคนนึงซึ่งพี่สาวเราคนนี้เค้าทำงานบริษัทค่ะก็ขายๆงูๆปลาๆถูๆไถๆเค้าก็ขายได้ค่ะแต่ไม่มีเวลามาโพสไอจีเท่าไหร่เค้าก็บอกเราว่าอ่ะให้เราเอารูปไปลงเราก็ลงค่ะแล้วรูปเสื้อพี่สาวเราคือถือว่าเป็นรูปที่ดูแบบเป็นร้านที่ดูดีเลยหล่ะใช้กล้องดิจิต้อลถ่ายแล้วก็แสงสีเล็กน้อยค่ะพี่เราก็บอกก็ถ้าขายได้พี่ก็จะแบ่งกำไรให้ราคาก็ไม่แพงมากตบราคาที่ 200-500 บาทแต่เสื้อสวยทุกตัวค่ะเราเองยังชอบเลยเพราะดูดีอยู่ก็ขายได้ประมาณเดือนนึงขายไม่ออกสักตัวโพสทั้งวันฟอลทั้งวันซึ่งเราเรียนเรามีเวลาค่อนข้างเย้อะแต่พี่สาวเราทำงานไม่ว่างมากอย่างเราแต่ไม่มีคนซื้อเราก็ขายจนพี่เราเลิกขายค่ะก็ขายไม่ได้สักตัว
รอบที่สี่ค่ะรอบนี้ไปเช่าพื้นที่ขายของเลยขายกิ้ฟช่อป อันนี้เป็นของเพื่อนรับมาอารมเพื่อนแบบเคยขายละเลิกขายไปเพราะมีลูกมันก้บอกถ้าเราเอาไปขายก็เอากำไรไปเอาทุนมาคืนมันก็พออุปกรครบ โต้ะ โคมไฟ แค่ไปเสียค่าที่เองร่ะก็ไปขายสรุปคือขายจนร้านปิดหมดค่าที่ 100 กำไรที่ได้มาจากการขายค่ะ 70 บาทขาดทุนไป 30 แถมไม่ได้อะไรเลยเสียใจมากกกกกก
จนมาที่รอบปัจจุบันตอนนี้เราขายครีมโดยเป็นตัวแทนจำหน่ายของแบรนเพื่อนเราเองซึ่งเพื่อนเราขายดีมากจนเงินเก็บหลักแสนเราก็เล่าให้มันฟังว่าเออเราขายอะไรมันก็ไม่ขึ้นเลยเพื่อนเราเลยแบบอ่ะเอาครีมมันไปลง มีรูปครีม มีรีวิวพร้อม รายละเอียดสินค้าพร้อม แค่หาคนซื้อเก็บกำไรแค่นั้น ครั้งนี้ขอบอกว่าปลื้มใจมากเพราะฟอลโล่เย้อะคนฟอลจะ 4000 แล้วซึ่งปกติขายเสื้อสมมุติฟอลไป 100 คนฟอลกลับ 20 คนอะไรแบบนี้ เราก็เริ่มแบบมาถูกทางแล้วๆมีคนไลค์รูปเย้อะในที่สุดก็มีคนมาถามเราเย้อะแอ้ดไลน์มาถามถามในคอมเม้นบ้างเราก็ตอบแต่พอตอบลูกค้าหายคือเราไม่ได้หลงตัวเองนะค้ะแต่เราเป็นคนพูดจาดีกับทุกคนมากคือเฟรนลี่จิงๆพวกเพื่อนในกลุ่มยังแบบ งง คือเราคุยเก่งละพูดจาน่าสนใจ(อันนี้เพื่อนบอก)แต่กลับขายอะไรไม่เคยออกจนเราหงุดหงิดมากมากว่าเพราะอะไร
เราก็เลยคิดว่าเราต้องพึ่งอะไรหรือป่าวอย่างเพื่อนเราคนนึงเลี้ยงกุมารค่ะจับอะไรขายได้ขายดีอะไรที่ธรรมดานางก็ขายดีเราเลยน้อยใจที่แบบคิดจะหาตังหารายได้ไม่มากแต่ทำไมกลับไม่ได้อะไรเลยทั้งทั้งที่ไม่ได้ขี้เกียจเลยสักนิดมันท้อมากเลย
ทำไมถึงขายอะไรไม่เคยออกเลย
คือเรื่องของเรื่องคือว่าเราเป็นคนคนหนึ่งที่อยากจะหาตังหรือรายได้ไม่ต้องมากแค่เดือนละ 3000-4000 เสริมกับค่าขนมของพ่อแม่ที่ให้ก็เพียงพอแล้วคือง่ายๆว่าอยากมีรายได้ไว้ซื้อของที่อยากได้เองแบบไม่ต้องรบกวนพ่อแม่ค่ะ
แต่ปัญหาของเราก็คือไม่ได้มีปัญหาเลยว่าจะทำอะไรเพราะเรามีคนรู้จักรอบตัวที่ขายของออนไลน์แนะนำค่ะคือไม่ต้องอะไรมากเหมือนไปเป็นตัวแทนเค้าซะมากกว่า
ขอเล่าประสบการเลยว่าเราขายของในไอจีครั้งแรกเป็นเสื้อผ้ามือสองค่ะเป็นเสื้อผ้าเราเองผลตอบรับอยากบอกว่าขาดทุน55555555 คนซื้อต่อราคาย่อยยับเราก็ใจดีอีกให้เค้าลดไปส่งให้แบบนัดเจอสรุปกำไรครั้งนึงคือไม่คุ้มค่าของกับค่าเหนื่อยเลยแต่ก็ไม่เป็นไรค่ะช่วงนั้นเราคิดว่าแค่ได้เงินกลับมานิดๆหน่อยๆให้ซื้อเสื้อผ้าใหม่ๆได้ก็พอแล้วก็ขายจนได้เงินกลับมา ประมาณพันกว่าบาทกับเสื้อผ้าเกือบ 20 กว่าตัวคือไม่ใช่เสื้อแบรนอะไรนะค้ะก้เสื้อตามร้านขายเสื้อวัยรุ่นทั่วๆไปเป็นเดรสยาวบ้างกระโปรงบ้างแต่ราคาแต่ละตัวที่ซื้อคือก็ 300-700 น้ะค้ะแล้วสภาพใหม่มากแบบใส่ครั้งสองครั้งบางตัวก็ยังไม่ใส่เราก็เลิกไปเพิ่งรู้สึกว่าไม่คุ้มเท่าไหร่เราใจดีเกินไปหรืออะไรก็ไม่รู้555555
ค่ะพอมารอบสองก็ขายกระเป๋าแบรนเนมก็อปเกรด A (ยังขายในไอจีค่ะ)ค่ะคือเราขายกับเพื่อนผญคนนึงซึ่งเราแค่หาคนมาซื้อแล้วเก็บกำไรแค่นั้นค่ะราคาใบนึงก็อยุ่ที่ราคา 500-1200 ขายมาสามเดือนราคาขายในราคาเท่าเท่ากันกับเพื่อนแต่เพื่อนเราขายได้ขายดีเราขายไม่ออกสักใบเราก็งงมากคือราคาเท่ากันของแบบเดียวกันแต่คนคนนึงขายได้ขายดีเรากลับขายไม่ออกก็เลยล้มเลิกละจบไป
จนเราล้มเลิกละการขายของเรียนๆเที่ยวๆเงินก็ไม่พอใช้ไม่อยากขอพ่อแม่บ่อยๆจนเราเห็นพี่สาวเราคนนึงตั้งตัสในเฟสบุ้คประมาณว่าถึงจะไม่เย้อะมากแต่เดือนละ 3000-4000 ก็พอแล้วประมาณนี้(พี่เค้าขายเสื้อค่ะแบบเป็นตัวแทนเหมือนกัน)ขอบอกเลยพี่เราคนนี้เค้าเป็นคนที่แปลกมากคือใครรู้จักจะงงกับการใช้ภาษาของเค้ามากเพราะเค้าคุยไม่รู้เรื่องเช่นเราพิมไปแบบนี้เค้าจะตอบมาเป็นอีกเรื่องได้แล้วแฟชั่นอะไรเค้าจะไม่เทรนค่ะคือเสื้อยืดกระโปรงจบเราก็แบบเห้ยทำไมพี่เค้าขายได้เค้าคุยกับลูกค้ารู้เรื่องใช่ไหมเนี่ย5555555
เราเลยมาเริ่มอีกเป็นครั้งที่ 3 รอบนี้ขายเสื้อผ้ามือ 1 กับพี่สาวอีกคนนึงซึ่งพี่สาวเราคนนี้เค้าทำงานบริษัทค่ะก็ขายๆงูๆปลาๆถูๆไถๆเค้าก็ขายได้ค่ะแต่ไม่มีเวลามาโพสไอจีเท่าไหร่เค้าก็บอกเราว่าอ่ะให้เราเอารูปไปลงเราก็ลงค่ะแล้วรูปเสื้อพี่สาวเราคือถือว่าเป็นรูปที่ดูแบบเป็นร้านที่ดูดีเลยหล่ะใช้กล้องดิจิต้อลถ่ายแล้วก็แสงสีเล็กน้อยค่ะพี่เราก็บอกก็ถ้าขายได้พี่ก็จะแบ่งกำไรให้ราคาก็ไม่แพงมากตบราคาที่ 200-500 บาทแต่เสื้อสวยทุกตัวค่ะเราเองยังชอบเลยเพราะดูดีอยู่ก็ขายได้ประมาณเดือนนึงขายไม่ออกสักตัวโพสทั้งวันฟอลทั้งวันซึ่งเราเรียนเรามีเวลาค่อนข้างเย้อะแต่พี่สาวเราทำงานไม่ว่างมากอย่างเราแต่ไม่มีคนซื้อเราก็ขายจนพี่เราเลิกขายค่ะก็ขายไม่ได้สักตัว
รอบที่สี่ค่ะรอบนี้ไปเช่าพื้นที่ขายของเลยขายกิ้ฟช่อป อันนี้เป็นของเพื่อนรับมาอารมเพื่อนแบบเคยขายละเลิกขายไปเพราะมีลูกมันก้บอกถ้าเราเอาไปขายก็เอากำไรไปเอาทุนมาคืนมันก็พออุปกรครบ โต้ะ โคมไฟ แค่ไปเสียค่าที่เองร่ะก็ไปขายสรุปคือขายจนร้านปิดหมดค่าที่ 100 กำไรที่ได้มาจากการขายค่ะ 70 บาทขาดทุนไป 30 แถมไม่ได้อะไรเลยเสียใจมากกกกกก
จนมาที่รอบปัจจุบันตอนนี้เราขายครีมโดยเป็นตัวแทนจำหน่ายของแบรนเพื่อนเราเองซึ่งเพื่อนเราขายดีมากจนเงินเก็บหลักแสนเราก็เล่าให้มันฟังว่าเออเราขายอะไรมันก็ไม่ขึ้นเลยเพื่อนเราเลยแบบอ่ะเอาครีมมันไปลง มีรูปครีม มีรีวิวพร้อม รายละเอียดสินค้าพร้อม แค่หาคนซื้อเก็บกำไรแค่นั้น ครั้งนี้ขอบอกว่าปลื้มใจมากเพราะฟอลโล่เย้อะคนฟอลจะ 4000 แล้วซึ่งปกติขายเสื้อสมมุติฟอลไป 100 คนฟอลกลับ 20 คนอะไรแบบนี้ เราก็เริ่มแบบมาถูกทางแล้วๆมีคนไลค์รูปเย้อะในที่สุดก็มีคนมาถามเราเย้อะแอ้ดไลน์มาถามถามในคอมเม้นบ้างเราก็ตอบแต่พอตอบลูกค้าหายคือเราไม่ได้หลงตัวเองนะค้ะแต่เราเป็นคนพูดจาดีกับทุกคนมากคือเฟรนลี่จิงๆพวกเพื่อนในกลุ่มยังแบบ งง คือเราคุยเก่งละพูดจาน่าสนใจ(อันนี้เพื่อนบอก)แต่กลับขายอะไรไม่เคยออกจนเราหงุดหงิดมากมากว่าเพราะอะไร
เราก็เลยคิดว่าเราต้องพึ่งอะไรหรือป่าวอย่างเพื่อนเราคนนึงเลี้ยงกุมารค่ะจับอะไรขายได้ขายดีอะไรที่ธรรมดานางก็ขายดีเราเลยน้อยใจที่แบบคิดจะหาตังหารายได้ไม่มากแต่ทำไมกลับไม่ได้อะไรเลยทั้งทั้งที่ไม่ได้ขี้เกียจเลยสักนิดมันท้อมากเลย