จากอานาปานกถา ปฏิสัมภิทามรรค
[๓๖๓]
ญาณในธรรมอันเป็นอันตราย ๘ และ
ญาณในธรรมอันเป็นอุปการะ ๘ เป็นไฉน ฯ
กามฉันทะเป็นอันตรายแก่สมาธิ
เนกขัมมะเป็นอุปการะแก่สมาธิ
พยาบาทเป็นอันตรายแก่สมาธิ
ความไม่พยาบาทเป็นอุปการะแก่สมาธิ
ถีนมิทธะเป็นอันตรายแก่สมาธิ
อาโลกสัญญาเป็นอุปการะแก่สมาธิ
อุทธัจจะเป็นอันตรายแก่สมาธิ
ความไม่ฟุ้งซ่านเป็นอุปการะแก่สมาธิ
วิจิกิจฉาเป็นอันตรายแก่สมาธิ
ความกำหนดธรรมเป็นอุปการะแก่สมาธิ
อวิชชาเป็นอันตรายแก่สมาธิ
ญาณเป็นอุปการะแก่สมาธิ
อรติเป็นอันตรายแก่สมาธิ
ความปราโมทย์เป็นอุปการะแก่สมาธิ
อกุศลธรรมแม้ทั้งปวงเป็นอันตรายแก่สมาธิ
กุศลธรรมทั้งปวงเป็นอุปการะแก่สมาธิ
ญาณในธรรมอันเป็นอันตราย ๘ และ ญาณในธรรมเป็นอุปการะ ๘ เหล่านี้
จิตอันฟุ้งซ่านและจิตสงบระงับ ย่อมดำรงอยู่ในความเป็นธรรมอย่างเดียวและย่อมหมดจดจากนิวรณ์ ด้วยอาการ ๑๖ เหล่านี้ ฯ
ญาณที่เป็นอันตรายแก่สมาธิ และญาณที่เป็นอุปการะแก่สมาธิ
[๓๖๓]
ญาณในธรรมอันเป็นอันตราย ๘ และ
กามฉันทะเป็นอันตรายแก่สมาธิ
พยาบาทเป็นอันตรายแก่สมาธิ
ถีนมิทธะเป็นอันตรายแก่สมาธิ
อุทธัจจะเป็นอันตรายแก่สมาธิ
วิจิกิจฉาเป็นอันตรายแก่สมาธิ
อวิชชาเป็นอันตรายแก่สมาธิ
อรติเป็นอันตรายแก่สมาธิ
อกุศลธรรมแม้ทั้งปวงเป็นอันตรายแก่สมาธิ
ญาณในธรรมอันเป็นอันตราย ๘ และ ญาณในธรรมเป็นอุปการะ ๘ เหล่านี้
จิตอันฟุ้งซ่านและจิตสงบระงับ ย่อมดำรงอยู่ในความเป็นธรรมอย่างเดียวและย่อมหมดจดจากนิวรณ์ ด้วยอาการ ๑๖ เหล่านี้ ฯ