สิ่งเสพติด.....

จังหวัดเชียงราย..... ผมวิ่งอยู่ในป่าลำพังบนเส้นทางเดินของชาวเขา กว่า3-4ชม.ที่ผมไม่เจอมนุษย์แม้แต่คนเดียว มองไปรอบๆมีแต่ต้นใม้สูงตระหง่าน ราวกับป่าจะเตือนว่าผมเป็นเพียงแขกตัวเล็กๆของสถานทีของแห่งนี้

ทั้งที่วิ่งๆเดินๆขึ้นเขาลงเขามาแล้วกว่า30โล ผมกลับรู้สึกสงบอย่างน่าประหลาด และเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือนที่ได้ยินเสียง"เงียบ" เสียงลมหายใจตัวเองที่สอดคล้องกับกระบังลมที่ขยายขึ้นๆลงๆกลายเป็นเสียงที่ดังสุดในป่าเวลานี้ ความกังวลจากเข่าที่เจ็บ กลายเป็นเพียงขัอเท็จจริงทางกายภาพ และความรู้สึกกังวลก็ค่อยๆคลายไปไดยมีความตระหนักรู้เข้ามาแทนที่

มันเริ่มต้นจากความฮึกเหิม ความอยากพิสูจน์ตัวเอง การไข่วคว้าหาความตื่นเต้น ความต้องการที่จะหลบออกจากชีวิตเมืองที่แสนจำเจ พอรู้ตัวอีกทีก็พบตัวเองนั่งนับลมหายใจเข้าๆออกๆอยู่บนอานจักรยานที่ความเร็ว 40 กม/ชม  หรือเดินยิ้มในป่าลึกอยู่คนเดียว....

เวลามากมายตลอดปีที่ผ่านมาถูกใช้ไปกับการแข่งขันต่างๆ อีกทั้งค่าใช้จ่ายที่ลงกับอุปกรณ์ ค่าเดินทาง ค่าที่พัก ค่าสมัคร ผมถามตัวเองว่ามี่วิธีที่ง่ายกว่านี้ ใช้เวลาน้อยกว่านี้ และประหยัดกว่านี้เพื่อทีจะได้ความรู้สึกคล้ายกันไหม? มันอาจจะมีแต่ถึงวันนี้ผมยังไม่เจอ....

นั่นเป็นสาเหตุที่ผมเริ่มรู้สึกเสพติดกิจกรรมประเภทนี้ เวลาเศร้าก็ต้องการเสพเพื่อคลายเศร้า เวลาดีใจก็ต้องการเสพเพื่อฉลอง.....

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่