เรื่องมันเริ่มตอนปีใหม่ ผมชวนแฟนเก่าไปเที่ยว(ชวนเล่นๆนะ ไม่นึกว่าเธอจะตอบตกลง) เธอตอบตกลงผมทันที
ก่อนหน้านี้ ผมกับเธอเคยเป็นแฟนกันมาก่อน คบกันได้8เดือน เราคบกันตอนเรียนอยู่ ม.6 พอดี เธอก็เช่นกัน ตอนที่เราคบกัน เธอเป็นคนที่น่ารัก เฟรนลี่ บ๊องๆ เป็นคนที่เอาแต่ใจมากกก แต่ก็ตามประสาผู้หญิงทั่วไป (แต่เธอก็น่ารักนะ) ผมเคยไปบ้านเธอครั้งหนึ่ง(ก่อนหน้าที่เราจะเลิกกัน) แม่ของเธอแสดงออกว่าไม่ชอบผมอย่างชัดเจน จากนั้นแม่เธอก็บอกกับเธอว่าไม่ให้มีแฟน ยึดโทรศัพท์เธอ แม่ผมเองก็เช่นกัน พอผมมีแฟนผมก็นั่งคุยแต่โทรศัพท์ ไม่ยอมทำการบ้านไม่ยอมอ่านหนังสือ จนครูโทรบอกว่าผมไม่ตั้งใจเรียน แม่ผมจึงห้ามไม่ให้มีแฟนเหมือนกัน รวมทั้งยืดโทรศัพท์ ทำให้เราขาดการติดต่อกัน(ต้องเข้าใจว่าเมื่อก่อนเฟสบุ๊คยังไม่ได้ฮิต และบ้านผมกับเธอก็อยู่ห่างกันเกือบร้อยโล ผมมีแค่มอไซด์ เสาร์อาทิตย์ก็โดนห้ามใช้รถ) เราห่างกัน4ปี แต่ก็ยังมีคุยกันบ้างนานๆครั้ง ผมเรียนจบ มีรถยนต์ขับ ทำงานแล้ว ส่วนเธอยังเรียนอยู่ และมีแฟนแล้ว
ปีใหม่ที่ผ่านมาผมชวนเธอไปเที่ยว และเธอก็ตอบตกลง พอถึงวัน ผมก็ไปรับเธอ เราไปเที่ยวกัน 4 คน มีผม เธอ น้องเธอ และแฟนน้องเธอ วันนั้นเราเที่ยวกันทั้งวัน เธอทำเหมือนกันว่าเรายังเป็นแฟนอยู่ เธอดูแลผมอย่างดีเหมือนตอนที่เป็นแฟนกัน ผมมีความสุขมาก เธอเองก็เหมือนกัน ตลอดเวลาที่อยู่กับเธอ ผมคิดตลอดเวลาว่า "ผมรักผู้หญิงคนนี้มาก" แต่เมือไหร่ที่นึกขึ้นได้ว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว ผมก็รู้สึกใจหายขึ้นมาทันที่ (ตอนที่กำลังพิมพ์อยู่นี่น้ำตาก็จะไหล) และสิ่งที่ทำให้ผมน้ำตาไหลทุกครั้งที่ผมดูก็คือ "รูปคู่" เป็นรูปคู่รูปแรกที่เราถ่ายด้วยกัน ผมน้ำตาไหลทุกครั้งที่เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเจอ ตอนกลับผมไปส่งเธอที่บ้าน ผมเข้าไปไหว้แม่เธอ แม่เธอก็ไม่ได้ว่า ชวนผมกินข้าวด้วยซ้ำ แม่ผมเองก็เช่นกัน ตอนผมบอกว่าจะมาหาเธอ แม่ผมก็บอกว่า ให้พาเธอมากินข้าวที่บ้าน ผมเริ่มไม่เข้าใจผู้ใหญ่ของเราทั้งสองฝ่าย ว่าทำไมถึงพึ่งมาเข้าใจความรักของเราตอนที่ผมไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมรักเธอมาก เพราะเธอคือรักแรกของผม ตอนที่เราจะจากกัน ผมอยากเข้าไปกอดเธอไว้ให้นานที่สุด แต่สิ่งที่ผมทำได้คือ ยิ้ม
ผมควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี เมื่อก่อนผมรักเธอยังไง ตอนนี้มันกลับทวีเพิ่มมากขึ้น ทุกวันนี้ผมไม่เป็นอันทำงาน คิดแต่เรื่องนี้
ตกหลุมรักแฟนเก่า ทำยังไงดี?
ก่อนหน้านี้ ผมกับเธอเคยเป็นแฟนกันมาก่อน คบกันได้8เดือน เราคบกันตอนเรียนอยู่ ม.6 พอดี เธอก็เช่นกัน ตอนที่เราคบกัน เธอเป็นคนที่น่ารัก เฟรนลี่ บ๊องๆ เป็นคนที่เอาแต่ใจมากกก แต่ก็ตามประสาผู้หญิงทั่วไป (แต่เธอก็น่ารักนะ) ผมเคยไปบ้านเธอครั้งหนึ่ง(ก่อนหน้าที่เราจะเลิกกัน) แม่ของเธอแสดงออกว่าไม่ชอบผมอย่างชัดเจน จากนั้นแม่เธอก็บอกกับเธอว่าไม่ให้มีแฟน ยึดโทรศัพท์เธอ แม่ผมเองก็เช่นกัน พอผมมีแฟนผมก็นั่งคุยแต่โทรศัพท์ ไม่ยอมทำการบ้านไม่ยอมอ่านหนังสือ จนครูโทรบอกว่าผมไม่ตั้งใจเรียน แม่ผมจึงห้ามไม่ให้มีแฟนเหมือนกัน รวมทั้งยืดโทรศัพท์ ทำให้เราขาดการติดต่อกัน(ต้องเข้าใจว่าเมื่อก่อนเฟสบุ๊คยังไม่ได้ฮิต และบ้านผมกับเธอก็อยู่ห่างกันเกือบร้อยโล ผมมีแค่มอไซด์ เสาร์อาทิตย์ก็โดนห้ามใช้รถ) เราห่างกัน4ปี แต่ก็ยังมีคุยกันบ้างนานๆครั้ง ผมเรียนจบ มีรถยนต์ขับ ทำงานแล้ว ส่วนเธอยังเรียนอยู่ และมีแฟนแล้ว
ปีใหม่ที่ผ่านมาผมชวนเธอไปเที่ยว และเธอก็ตอบตกลง พอถึงวัน ผมก็ไปรับเธอ เราไปเที่ยวกัน 4 คน มีผม เธอ น้องเธอ และแฟนน้องเธอ วันนั้นเราเที่ยวกันทั้งวัน เธอทำเหมือนกันว่าเรายังเป็นแฟนอยู่ เธอดูแลผมอย่างดีเหมือนตอนที่เป็นแฟนกัน ผมมีความสุขมาก เธอเองก็เหมือนกัน ตลอดเวลาที่อยู่กับเธอ ผมคิดตลอดเวลาว่า "ผมรักผู้หญิงคนนี้มาก" แต่เมือไหร่ที่นึกขึ้นได้ว่าเธอมีแฟนใหม่แล้ว ผมก็รู้สึกใจหายขึ้นมาทันที่ (ตอนที่กำลังพิมพ์อยู่นี่น้ำตาก็จะไหล) และสิ่งที่ทำให้ผมน้ำตาไหลทุกครั้งที่ผมดูก็คือ "รูปคู่" เป็นรูปคู่รูปแรกที่เราถ่ายด้วยกัน ผมน้ำตาไหลทุกครั้งที่เปิดโทรศัพท์ขึ้นมาเจอ ตอนกลับผมไปส่งเธอที่บ้าน ผมเข้าไปไหว้แม่เธอ แม่เธอก็ไม่ได้ว่า ชวนผมกินข้าวด้วยซ้ำ แม่ผมเองก็เช่นกัน ตอนผมบอกว่าจะมาหาเธอ แม่ผมก็บอกว่า ให้พาเธอมากินข้าวที่บ้าน ผมเริ่มไม่เข้าใจผู้ใหญ่ของเราทั้งสองฝ่าย ว่าทำไมถึงพึ่งมาเข้าใจความรักของเราตอนที่ผมไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ผมรู้สึกว่าตอนนี้ผมรักเธอมาก เพราะเธอคือรักแรกของผม ตอนที่เราจะจากกัน ผมอยากเข้าไปกอดเธอไว้ให้นานที่สุด แต่สิ่งที่ผมทำได้คือ ยิ้ม
ผมควรทำยังไงกับเรื่องนี้ดี เมื่อก่อนผมรักเธอยังไง ตอนนี้มันกลับทวีเพิ่มมากขึ้น ทุกวันนี้ผมไม่เป็นอันทำงาน คิดแต่เรื่องนี้