สวัสดีค่ะ ชาวพันทิป วันนี้เป็นนึกครึ้มขึ้นมา อยากจะเล่าเรื่องราวของชีวิตการศึกษาตัวเองตั้งแต่เด็กยันโตให้ฟังกัน
เพราะอยากให้ทุกคนเชื่อว่า ไม่มีอะไรเกินความสามารถและความพยายามของมนุษย์
ตั้งแต่เด็กๆ มา จขกท เป็นคนที่พูดได้คำเดียวว่า โคตรโง่ โง่มาก ดื้อ และขี้เกียจ โดนตี โดนยืนหน้าชั้นเรียนแทบทุกวัน
ไม่มีใครเคยวางแผนอนาคตชีวิตให้ ทุกคนต่างคิดว่า เด็กคนนี้คงเรียนสูงสุดได้แค่ ม. ต้น คุณครูที่โรงเรียนก็เอือมละอา จำได้ว่า
สมัยนั้น คุณครูเคยพูดว่า ถ้ามีนักเรียน 100 คนในชั้นปี เธอก็จะเป็นลำดับที่ 99
(เพราะมีเพื่อนผู้ชายอีกคน โง่พอๆ กัน เวลาถูกทำโทษก็มีมันนี่หล่ะ เป็นเพื่อน) เพื่อนๆ ในชั้น ก็ไม่ค่อยมีใครอยากคบเท่าไหร่
เพราะว่า เรียนไม่เก่ง กีฬายังเล่นไม่เป็นอีก แถมยังชอบโดนเพื่อนแกล้งอีกต่างหาก จขกท จำได้ขึ้นใจ ไม่เคยลืมเลือนจนถึงวันนี้ว่า
เวลาเดินไปทางไหน เพื่อนๆ ก็จะล้อว่า “เอ๋อเร๋อๆๆๆ” ไม่ก็ “เด็กปัญญาอ่อน” มิหนำซ้ำคุณครูยังตราน่าเราว่า เราจะสอบเข้าโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดไม่ได้ คงได้เรียนอยู่ตามโรงเรียนวัด หรือถ้าหากเข้าเรียนได้ คงได้อยู่ห้องท้ายสุด (ดูสิ ดูแต่ละคน เขาคิดกัน)
ถามว่าตอนนั้นเสียใจไหม ที่เขาว่าเรากันแบบนั้น ขอบอกว่า เสียใจนะ ไม่โกรธ แต่ก็จะจำเอาไว้
พอเรียนประถมจบ ก็สมัครเขาเรียนต่อมัธยม โรงเรียนประจำจังหวัด ถึงคนอื่นจะมองว่า
เข้าเรียนไม่ได้ แต่ไม่ลองแล้วใครจะรู้ ใช่ไหม แต่เรื่องบังเอิญมันก็มี เพราะสมัยนั้นเขามีให้จับฉลากเข้าเรียน
สำหรับเด็กในอำเภอเดียวกับโรงเรียน 5555 ฉันอยู่ในอำเภอจ้า ก็เลยได้จับฉลาก ครึ่งต่อครึ่ง ใครจับฉลากไม่ได้ก็จะมีโอกาสสอบอีกครั้ง
ลุ้นกัน ใครดี ใครได้เว้ย ตื่นเต้นมาก ณ จุดนั้น สิ่งศักสิทธ์ได้โปรดจงดลบันดาร ให้ลูกช้างจับฉลากได้ด้วยเถิด
หลับตาปี๋ มือก็คนๆ ลูกฉลากในโหใบใหญ่ๆ บรุ๊บ!!!!!!! ผ่าน!!!!!! เสียง อาจารย์ ประกาศดังสั่น เหมือนเสียงระฆังสวรรค์เลย
พ่อแม่นี่ดีใจกันยกใหญ่ ตะโกนเฮฮากัน อย่างกับ ถูกล๊อตเตอรี่ ณ จุดนี้ ขอบอกว่า ฟลุ๊กล้วนๆ ที่ได้เข้าโรงเรียนประจำจังหวัด
ต่อมาก็ถึงคิวของประกาศผลสอบเลือกห้อง แอบมาลุ้นกับแม่ตั้งแต่เช้า โรงเรียนมี 10 ห้อง
ห้องแรกที่แม่วิ่งไปหารายชื่อ จกขท คือ ห้อง 10 อื่มมม มันก็สมควรอยู่หรอกนะ ก็
เรามันฉลาดน้อยนินา ห้อง 10 ไม่มีชื่อของ จขกท แล้วห้อง 9 หล่ะ ก็ไม่มี 8, 7 ก็ไม่มี
แอบหวั่นอยู่ในใจ หรือชื่อเราตกหายนะ เพราะ ตั้งแต่ ห้อง 6 เป็นต้นไปก็เป็นห้องเด็กค่อนข้างเก่งแล้ว
(1-4 วิทย์-คณิต 5-6 คณิต-อังกฤษ, 7-10 ศิลป์) นั่งหากันตั้งนาน สรุปว่า จขกท สอบได้อยู่ห้อง 6
ถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่คาดฝันของวงศ์ตระกูลเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่คิดว่า จขกท จะทำได้ดีขนาดนี้
ถึงจะไม่ได้ดีที่สุดสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเด็กโง่ๆ คนหนึ่งก็ถือว่า เหมือนได้รับรางวัลโนเบลเลยทีเดียว
+++++++ ยังไม่จบนะคะ มีต่อ +++++++++
ใครจะรู้ว่าคนโง่ๆ อย่างฉันจะเดินมาไกลขนาดนี้
เพราะอยากให้ทุกคนเชื่อว่า ไม่มีอะไรเกินความสามารถและความพยายามของมนุษย์
ตั้งแต่เด็กๆ มา จขกท เป็นคนที่พูดได้คำเดียวว่า โคตรโง่ โง่มาก ดื้อ และขี้เกียจ โดนตี โดนยืนหน้าชั้นเรียนแทบทุกวัน
ไม่มีใครเคยวางแผนอนาคตชีวิตให้ ทุกคนต่างคิดว่า เด็กคนนี้คงเรียนสูงสุดได้แค่ ม. ต้น คุณครูที่โรงเรียนก็เอือมละอา จำได้ว่า
สมัยนั้น คุณครูเคยพูดว่า ถ้ามีนักเรียน 100 คนในชั้นปี เธอก็จะเป็นลำดับที่ 99
(เพราะมีเพื่อนผู้ชายอีกคน โง่พอๆ กัน เวลาถูกทำโทษก็มีมันนี่หล่ะ เป็นเพื่อน) เพื่อนๆ ในชั้น ก็ไม่ค่อยมีใครอยากคบเท่าไหร่
เพราะว่า เรียนไม่เก่ง กีฬายังเล่นไม่เป็นอีก แถมยังชอบโดนเพื่อนแกล้งอีกต่างหาก จขกท จำได้ขึ้นใจ ไม่เคยลืมเลือนจนถึงวันนี้ว่า
เวลาเดินไปทางไหน เพื่อนๆ ก็จะล้อว่า “เอ๋อเร๋อๆๆๆ” ไม่ก็ “เด็กปัญญาอ่อน” มิหนำซ้ำคุณครูยังตราน่าเราว่า เราจะสอบเข้าโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดไม่ได้ คงได้เรียนอยู่ตามโรงเรียนวัด หรือถ้าหากเข้าเรียนได้ คงได้อยู่ห้องท้ายสุด (ดูสิ ดูแต่ละคน เขาคิดกัน)
ถามว่าตอนนั้นเสียใจไหม ที่เขาว่าเรากันแบบนั้น ขอบอกว่า เสียใจนะ ไม่โกรธ แต่ก็จะจำเอาไว้
พอเรียนประถมจบ ก็สมัครเขาเรียนต่อมัธยม โรงเรียนประจำจังหวัด ถึงคนอื่นจะมองว่า
เข้าเรียนไม่ได้ แต่ไม่ลองแล้วใครจะรู้ ใช่ไหม แต่เรื่องบังเอิญมันก็มี เพราะสมัยนั้นเขามีให้จับฉลากเข้าเรียน
สำหรับเด็กในอำเภอเดียวกับโรงเรียน 5555 ฉันอยู่ในอำเภอจ้า ก็เลยได้จับฉลาก ครึ่งต่อครึ่ง ใครจับฉลากไม่ได้ก็จะมีโอกาสสอบอีกครั้ง
ลุ้นกัน ใครดี ใครได้เว้ย ตื่นเต้นมาก ณ จุดนั้น สิ่งศักสิทธ์ได้โปรดจงดลบันดาร ให้ลูกช้างจับฉลากได้ด้วยเถิด
หลับตาปี๋ มือก็คนๆ ลูกฉลากในโหใบใหญ่ๆ บรุ๊บ!!!!!!! ผ่าน!!!!!! เสียง อาจารย์ ประกาศดังสั่น เหมือนเสียงระฆังสวรรค์เลย
พ่อแม่นี่ดีใจกันยกใหญ่ ตะโกนเฮฮากัน อย่างกับ ถูกล๊อตเตอรี่ ณ จุดนี้ ขอบอกว่า ฟลุ๊กล้วนๆ ที่ได้เข้าโรงเรียนประจำจังหวัด
ต่อมาก็ถึงคิวของประกาศผลสอบเลือกห้อง แอบมาลุ้นกับแม่ตั้งแต่เช้า โรงเรียนมี 10 ห้อง
ห้องแรกที่แม่วิ่งไปหารายชื่อ จกขท คือ ห้อง 10 อื่มมม มันก็สมควรอยู่หรอกนะ ก็
เรามันฉลาดน้อยนินา ห้อง 10 ไม่มีชื่อของ จขกท แล้วห้อง 9 หล่ะ ก็ไม่มี 8, 7 ก็ไม่มี
แอบหวั่นอยู่ในใจ หรือชื่อเราตกหายนะ เพราะ ตั้งแต่ ห้อง 6 เป็นต้นไปก็เป็นห้องเด็กค่อนข้างเก่งแล้ว
(1-4 วิทย์-คณิต 5-6 คณิต-อังกฤษ, 7-10 ศิลป์) นั่งหากันตั้งนาน สรุปว่า จขกท สอบได้อยู่ห้อง 6
ถือว่าเป็นสิ่งที่ไม่คาดฝันของวงศ์ตระกูลเป็นอย่างยิ่ง เพราะไม่คิดว่า จขกท จะทำได้ดีขนาดนี้
ถึงจะไม่ได้ดีที่สุดสำหรับคนอื่น แต่สำหรับเด็กโง่ๆ คนหนึ่งก็ถือว่า เหมือนได้รับรางวัลโนเบลเลยทีเดียว
+++++++ ยังไม่จบนะคะ มีต่อ +++++++++