ต้องเลิกกับแฟนจริงๆรู้สึกทำใจยากจริงๆครับ

จริงๆแล้วผมกับแฟนได้เลิกกันมาตั้งแต่ช่วงสิงหา 57 แล้วครับ ตอนนั้นเราคบกันได้ 3ปี8เดือน ส่วนสาเหตุที่เลิกคือครอบครัวแฟนกีดกันครับ แล้วเค้าเหนื่อยที่จะเดินต่อและต้องคอยหลบๆซ่อนๆเลยขอเลิกไป จริงๆแล้วผมก็ยอมรับไม่ได้เหมือนกัน แต่ที่ยอมเพราะรักเค้า เพราะถ้าการที่เค้าคบกับเราแล้วไม่มีความสุขก็ต้องยอมรับมัน แต่เรื่องมันเกิดขึ้นเนื่องจากหลังที่เราได้เลิกกันไป เราบังเอิญได้พบกันบนรถไฟฟ้าขบวนเดียวกัน ช่วงนั้นประมาณเดือน พย ครับ ทีนี้ความรู้สึกต่างๆจึงเกิดขึ้นมา เราคุยกันบ่อยขึ้นหลังจากที่ไม่ได้คุยกันเลย แต่ทุกครั้งที่คุยเค้าจะย้ำเสมอว่าไม่มีวันกลับมา ผมก็เลยบอกเค้าไปว่างั้นขอเวลาแค่1เดือนพอ เพื่อที่จะให้ครบ4ปี วันแอนนิเวอร์ คือ 28 ธ. ค.57 เมื่อถึงเวลานั้นแล้วผมจะไปเอง จริงๆแล้วผมแค่อยากมีความหวังที่จะเปลี่ยนใจเธอได้ ในช่วง1เดือนที่เหลืออยู่ ผมภาวณาให้มีปาฎิหาริย์เกิดขึ้นบ้าง เพราะตลอดเวลาที่เราคบกันมา เราทั้งคู่มั่นคงมาโดยตลอดอาจมีบ้างทีทะเลาะกัน ไม่เข้าใจกัน แต่ทุกครั้งก็ผ่านมันมาได้ แม้กระทั่งอุปสรรคทางครอบครัว เราก็ยังอดทนร่วมกันและหวังว่าจะได้รับการยอมรับสักวัน จนวันนึงที่แฟนผมบอกว่าไม่ไหว ไม่อยากเดินร่วมทางกับผมต่อ เพราะถึงยังไงเราก็คงไม่ได้อยู่ด้วยกัน ทั้งๆที่ผ่านมาเรามีสิ่งดีๆด้วยกันมามากมาย เค้าอยากได้อะไร อยากกินอะไร ผมก็หามาให้ เจ็บป่วยผมก็ดูแล ทำทุกๆอย่างๆเพื่อเค้า พยายามสร้างอนาคต สร้างฐานะเก็บเงินเพื่ออนาคตของเรา ความรู้สึกผมเหมือนเรากำลังสร้างตึกมาด้วยกันแล้วจู่ๆอีกคนมาบอกว่าพอทีเถอะทุบมันทิ้งไป บอกตามตรงใจสลายไม่มีเรี่ยวแรงและกำลังใจเลยครับ  ทีนี้ช่วงเวลาที่ผมขอเค้าไว้ 1 เดือนที่เหลือ ตลอดเดือนธันวา เราคุยกันมากขึ้น ผมพาเค้าไปเที่ยวต่างจังหวัดเพื่อสร้างความทรงจำครั้งสุดท้าย ไปดูหนัง ทานข้าว ดินเนอร์ ซื้อของให้ ให้ตังค์ใช้ ทำทุกอย่างที่คิดว่าดี เพื่อหวังให้เค้าได้คิดได้บ้างว่าความรักดีๆความห่วงใยความหวังดี ผมคนนี้มีพร้อมให้เค้าเสมอไม่เคยเปลี่ยนไป และหวังว่าเค้าจะกลับมาจับมือกับผมอีกครั้ง และบอกผมว่าตัวเองเค้าพร้อมจะสู้ไปพร้อมกับตัวเองอีกครั้ง แต่เปล่าเลยครับ เมื่อถึงวันที่ 28ธค ผมขอให้เค้าคิดทบทวนอีกครั้ง เค้ายืนยันคำเดิมว่าจะไม่มีวันกลับมา เหนื่อยเครียดที่ต้องคอยหลบๆซ่อน ที่สำคัญความรู้สึกเหนื่อยมันบั่นทอนความรักที่มีต่อผม ทำให้เค้ารู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว พอฟังแบบนั้นหมดแรงเลยครับ แต่ก็รู้อยู่แล้วว่ามันคงไม่มีปาฏิหารย์ใดๆที่จะช่วยผมได้อีกครั้งแล้ว ถือซะว่าตลอด 1เดือนที่ผ่านมา ผมได้เห็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของผู้หญิงที่ผมรักก็เพียงพอแล้ว และวันที่9มค58 ที่จะถึงนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้พบกัน หลังจากนี้ไปคงไม่ได้พบหรือติดต่อกันอีกแล้ว เพราะมันคงต้องจบแบบถาวร สาเหตุที่ผมตั้งกระทู้นี้มา เพราะจริงๆแล้วผมไม่มีกำลังใจใดๆในชีวิตเลย เพราะผมรักเค้ามาก มากจนเหมือนอยู่ไปวันๆโดยไม่มีความรู้สึก อยู่แบบไร้วิญญาณ และผมรู้สึกว่าวันสุดท้ายที่ต้องเจอกันผมควรจะยิ้มหรือร้องไห้กับเรื่องนี้ดี รู้สึกทุกอย่างที่ทำไปตลอดหลายปีไม่มีความหมายกับเค้าเลย วันสุดท้ายที่เจอเธอ ผมควรจะทำไงดี