เรื่องผมก็ไม่มีอะไรมาก อยากระบายเพราะจะปรึกษาเพื่อนก็ลำบากใจ จะปรึกษาครอบครัวก็กลัวจะกังวลไปด้วย
          เรื่องมีอยู่ว่าผมเล่นเว็บเเชทอยู่เว็บนึง เเล้วก็คุยกับน้องคนนึง เราก็เเลกไลน์กันคุยกันทุกวัน ผมก็บอกนิสัยส่วนตัวต่างๆ ของผมให้น้องเขาทราบ เขาก็บอกรับได้ จนเราตกลงคบกัน คุยในไลน์ เรื่องเรียน เรื่องทั่วไป กินข้าวยัง ฝันดีนะ บลาๆ โทรคุยกันบ้าง วิดีโอคอลหากัน น้องเขาเรียนอยู่ปีสาม ม.ขอนเเก่น ผมเรียนอยู่กทม. มีอะไรเราก็คุยกัน คุยเล่นบ้าง ไม่เคยทะเลาะกันเลย มีงอนกัน เเกล้งกันบ้าง เวลาเรียนมาเหนื่อยท้อ เขาก็ให้กำลังใจ
        
          วันปิดเทอมน้องเขาก็บอกว่าจะมาหา ผมก็อยากเจอตัวจริงอยู่เหมือนกันผมเรียนหนักเลยอยากพาไปเที่ยวทะเลกัน เเต่พอเขามาจริงๆ ก็ไม่ได้ไปมันช่วงจะปีใหม่อากาศเย็นๆ
    
          วันที่เขามาผมไปรับเขาที่หมอชิต กว่าจะถึงหอก็ดึกเเล้ว เขาก็มาอยู่ด้วยอาทิตย์นึง ก็ทำตัวปกติเหมือนตอนที่คุยกัน เเต่ ถามว่ารักผมไหมเขาก็ไม่ยอมตอบ ในไลน์เหมือนกันเขาก็ไม่ค่อยตอบ ไม่รู้จะถามยัง เเต่บอกว่าถ้าผมไม่ทิ้งเขาเขาก็ไม่ทิ้งผมหรอก  ที่ผมถามเพราะผมกลัวว่าจะเสียเขาไปเลยอยากขอความมั่นใจ

           ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันผมมีความสุขมาก ผมไม่มั่นใจเลยว่าเขามีความสุขไหมหรือว่าอึดอัด เขาไม่ค่อยพูด เราก็ไปเที่ยวเเต่ไม่เราไม่ได้ถ่ายรูปคู่เหมือนคนอื่นเลย ผมก็เหวออ่านะ เขาไปถ่ายของเขาคนเดียวผมก็นั่งรอ

          วันที่เขากลับผมไม่ได้ไปส่ง เพราะผมก็ต้องกลับเหมือนกัน เลยไปส่งขึ้นรถไปหมอชิตโทรถามตลอด ว่าถึงยัง เขากลับถึงบ้านได้วันึงเราก็คุยกันปกติ ผมรู้สึกได้ว่ามันเปลี่ยนไป เเต่ไม่คิดอะไร วันต่อมาก็คุยกันเเล้วผมก็เลยเเกล้งบอกเขา ว่า บอกเเม่เเล้วที่เราคบกัน เเม่โกรธมาที่ไม่พาเขามาให้รู้จักด้วย ผมเเค่เเหย่เล่นๆ เลยถามไปด้วยว่าพร้อมจะเปิดตัวกับเเม่วันไหน เขาก็ไม่ได้พูดอะไร นอกจากบอกว่าเเค่นี้นะ เน็ตจะหมดเเล้ว ผมก็เลยบอกว่า ถ้าเติมเเล้วทักด้วยไม่งั้นงอน


          เเต่ใครจะรู้ว่าการสนทนาครั้งนั้นเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาคุยกับผม เขาบล๊อคไลน์ผม ผมก็ช็อคไปชั่วคราว เเต่ไม่เเน่ใจ เลยลองโทรไป สองสายเขาก็ไม่รับสาย วันต่อมาเขาก็บล๊อคเฟซบุ๊คผม ผมไม่มีสิทธิ์รู้เลยว่าผมทำผิดอะไร ทำไมเค้าถึงทิ้งผมไป เขาขึ้นสถานะในไลน์ว่า "ถ้ารู้สึกใช่จริงๆ นะค่อยรักกัน" ผมก็เขาใจเเล้วว่าคงไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับเขา ผมทำได้เเค่ส่งข้อความไปหาเขา เพื่อร่ำลา  ตลอดเวลาที่คุยกันผมมีความสุขมาก  ผมไม่ได้โกรธเขาที่ทิ้งผมไป เเต่ผมเสียใจที่ตลอดเวลาที่เขาอยู่ด้วยดูเเลเขาได้ไม่ดี สิ่งที่ผมกลัวมันก็เกิดขึ้นเเล้ว

          ตลอดเวลาที่ผมอยู่กับเขาไม่อยากห่างไปไหนเลย กลัวเขาไม่กลับมา เหมือนคนอื่นๆที่ทิ้งผมไป ผมกลัวเขากลับไปเเล้วไม่คุยกับผมอีก มันเกิดขึ้นเร็วกว่าที่ผมคิดอีก ผมอยากทำใจให้ได้ก่อนขึ้นปีใหม่ เเต่คงทำไม่ได้ ผมคงใช้เวลาในปีหน้าค่อยๆลืมเขา


             ขอให้มีความสุขกับวันขึ้นปีใหม่ทุกคนนะครับ ผมอยากทิ้งเรื่องทุกอย่างไว้ที่ปีนี้ เเล้วเริ่มต้นปีใหม่ เเต่คงทำได้เเต่ปาก ทำจริงๆคงยากอยู่ขอคุณที่รับฟังนะครับ