สวัสดีค่ะทุกท่านที่อ่านกระทู้นี้. เริ่มเลยละกัน คือเราอยู่ประเทศๆหนึ่งที่มีผู้อพยบมาจากสงครามค่อนข้างมาก อาจจะเรียกได้ว่ามากกว่าประเทศอื่นๆเลยก็เป็นได้ ปกติแล้วเราก็ไม่ชอบพวกแขกกับโซมาเลียอยู่แล้วเพราะพวกเค้าชอบเรียกร้องจากประเทศนี้ว่าอยากได้อันนั้น อยากได้อันนี้ แล้วประเทศนี้ก็ประเคนหาให้ทั้งๆที่เค้าไม่อยากทำ แล้วพวกแขกกับพวกโซมาเลียหลายคนมากที่ไม่อยากเรียนหนังสือหรือว่าฝึกวิชาความรู้อะไรต่างๆนาๆ และบางครอบครัวก็ขยันทำลูกกันแล้วก็รอเอาเงินเลี้ยงดูจากหลวง ที่มาจากเงินพวกนั้นก็คือเงินถาษีที่พวกคนทำงานอย่างเราๆ จ่ายไปนั่นเอง. ใช่ค่ะว่าเราไม่ชอบพวกเค้าเพราะเหตุผลนี้และก็เหตุผลอื่นๆอีก เช่น กลิ่นตัวพวกเค้าแรกมาก ขนาดเดินผ่านไกลๆ ยังได้กลิ่น, พวกเค้าคุยกันเสียงดังมากๆ ไม่รู้จักอายเลย, เวลาเดินไม่รู้จักคำว่าหลบทางให้คนที่เดินสวน มีแต่เดินชนไปเลย บางทีทางเดินตั้งกว้างแต่พวกเค้าเดินกันยังไงก็ไม่รู้ยังเดินมาชนเราได้ (ไม่ได้เหมารวมว่าเป็นทุกคน แต่หมายถึงส่วนมาก เพราะที่เขียนมาเจอกับตัวเอง). นี่คือเหตุผลต้นๆที่เราไม่ชอบพวกเค้า แต่เราก็ไม่ได้ทำท่าทางรังเกียจเดียจฉัน เวลาเจอพวกเค้าเราก็เฉยๆ พยายามหลบจากพวกเค้าเวลาเดิน.
แต่มีอยู่วันหนึ่งค่ะที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิดจากคำว่าไม่ชอบแต่เฉยๆ กับพวกเค้าเป็นคำว่า เกลียดและกลัวแทน. เราอยู่อพาร์ทเม้นกับแฟนสองคน อยู่ชั้น 2 บริเวณที่เราอาศัยอยู่นั้นเป็นตึกที่ไม่มีคนอพยบมาอาศัยอยู่ วันนั้นเราอยู่บ้านคนเดียว ก็นอนดูทีวีเล่น แต่ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาก แต่ไม่รู้ว่าเค้าคุยอะไรกัน บางทีก็เหมือนตะโกนเรียกกัน บางทีก็หัวเราะดังๆ พอแฟนเรากลับมาบ้าน เราเลยถามแฟนว่า ใครหลายคนเค้าคุยกันข้างนอกหรอ (แฟนกลับบ้านตอนที่ยังมีเสียงดังอยู่) แฟนเลยบอกว่า เห็น ญ ช คู่หนึ่งยืนอี๋อ๋อกันอยู่ตรงทางบรรได แล้วพวกเค้าก็ไม่เปอดไฟตรงทางเดินบรรไดด้วย เราก็เลยแปลกใจเพราะมันใจว่าพวกเค้าคงไม่ได้มารอใครที่เค้ารู้จักในตึกนี้แน่ เรากับแฟนเลยยืนอยู่ตรงประตู(ในบ้าน) แล้วรอฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้น (เพราะมันแปลกมากๆ) ไม่ถึง5นาทีหลังจากนั้น เราได้ยินเค้าตะโกนบอกกันว่า บ๊าย บาย ฉันรักคุณเป็นภาษาที่เรารู้จัก เราก็ได้ยินเสียงประตูข่างล่างปิด. แต่ว่าเราก็ได้ยินเสียงเท้าที่เดินขึ้นบรรไดมาอย่างดัง (ไฟข้างนอกก็ยังปิดอยู่) หลังจากนั้นประตูบ้านเราทีล็อคอยู่ มันกำลังพยายามถูกเปิดแบบแอบๆ เราตกใจมากใจเต้นแรงมากๆเลย เค้าพยายามเปิดประมาน 5 ครั้งได้มั๊ง แฟนเราเลยทุบประตูจากข้างในแล้วรีบเปิดประตูไปถามว่า "คุณต้ิงการอะไร!?" เปิดไปเราก็เจอ ญ โซมาเลียยืนแล้วแล้วพูดอะไรไม่รู้เป็นภาษาบ้านเค้าแหละ แล้วเค้าก็พูดคำว่า "ใจเย็นๆ" แล้วทำท่าทางแบบไม่รู้สึกผิด แฟนเราเลยบอกว่าเค้าจะโทรแจ้งจำรวจ เค้าบอกว่า "โทรเลย" พร้อมสำเนียงและท่าทางที่บงบอกว่าไม่กลัวอะไรเลย. แหนเรารีบปิดประตู้แล้วโทรหาจำรวจบอกให้ตำรวจมาสอดส่ิงดู (เพราะรู้ว่าตำรวจทำไรเค้าไม่ได้เพราะเราไม่มีหลักฐานและจำหน้าพวกเค้าไม่ได้) ระหว่างที่แฟนกำลังโทรเราก็ได้ยินเสียงะวกเค้าตะโกนกันเสียงดังอีกครั้งแล้วก็ได้ยินเสียงวิ่งลงบรรไดแล้วไป. หลังจากวันนั้นมาเราไม่กล้ากลับบ้านเกินสี่โมงเย็นคนเดียวเลย (เพราะมืดแล้ว) แล้วก็กลัวจะโดนพวกเค้าปล้นรึปล่าว แล้วเราก็ไม่รู้ว่าพวกเค้าจะแค้นพวกเราแล้วมาแอบอยู่ตรงประตูชั้นล่างแล้วแอบมาทำร้ายเรารึเปล่า ตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่แบบกลัวๆ จากเมื่อก่อนที่กลัวแค่ผี ตอนนี้กลัวคนมากกว่าผีแล้วค่ะ
ก็อยากจะเตือนท่านผู้อ่านว่า ถึงแม้ว่าเราจะอยู่บ้ายแต่ก็อย่าลืมล็อคประตูนะค่ะ กันไว้ดีกว่าแก้
(เขียนผิดถูกประการณ์ไดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ)
คนโซมาเลียนิสัยแย่มาก!!!
แต่มีอยู่วันหนึ่งค่ะที่ทำให้เราเปลี่ยนความคิดจากคำว่าไม่ชอบแต่เฉยๆ กับพวกเค้าเป็นคำว่า เกลียดและกลัวแทน. เราอยู่อพาร์ทเม้นกับแฟนสองคน อยู่ชั้น 2 บริเวณที่เราอาศัยอยู่นั้นเป็นตึกที่ไม่มีคนอพยบมาอาศัยอยู่ วันนั้นเราอยู่บ้านคนเดียว ก็นอนดูทีวีเล่น แต่ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาก แต่ไม่รู้ว่าเค้าคุยอะไรกัน บางทีก็เหมือนตะโกนเรียกกัน บางทีก็หัวเราะดังๆ พอแฟนเรากลับมาบ้าน เราเลยถามแฟนว่า ใครหลายคนเค้าคุยกันข้างนอกหรอ (แฟนกลับบ้านตอนที่ยังมีเสียงดังอยู่) แฟนเลยบอกว่า เห็น ญ ช คู่หนึ่งยืนอี๋อ๋อกันอยู่ตรงทางบรรได แล้วพวกเค้าก็ไม่เปอดไฟตรงทางเดินบรรไดด้วย เราก็เลยแปลกใจเพราะมันใจว่าพวกเค้าคงไม่ได้มารอใครที่เค้ารู้จักในตึกนี้แน่ เรากับแฟนเลยยืนอยู่ตรงประตู(ในบ้าน) แล้วรอฟังว่าจะเกิดอะไรขึ้น (เพราะมันแปลกมากๆ) ไม่ถึง5นาทีหลังจากนั้น เราได้ยินเค้าตะโกนบอกกันว่า บ๊าย บาย ฉันรักคุณเป็นภาษาที่เรารู้จัก เราก็ได้ยินเสียงประตูข่างล่างปิด. แต่ว่าเราก็ได้ยินเสียงเท้าที่เดินขึ้นบรรไดมาอย่างดัง (ไฟข้างนอกก็ยังปิดอยู่) หลังจากนั้นประตูบ้านเราทีล็อคอยู่ มันกำลังพยายามถูกเปิดแบบแอบๆ เราตกใจมากใจเต้นแรงมากๆเลย เค้าพยายามเปิดประมาน 5 ครั้งได้มั๊ง แฟนเราเลยทุบประตูจากข้างในแล้วรีบเปิดประตูไปถามว่า "คุณต้ิงการอะไร!?" เปิดไปเราก็เจอ ญ โซมาเลียยืนแล้วแล้วพูดอะไรไม่รู้เป็นภาษาบ้านเค้าแหละ แล้วเค้าก็พูดคำว่า "ใจเย็นๆ" แล้วทำท่าทางแบบไม่รู้สึกผิด แฟนเราเลยบอกว่าเค้าจะโทรแจ้งจำรวจ เค้าบอกว่า "โทรเลย" พร้อมสำเนียงและท่าทางที่บงบอกว่าไม่กลัวอะไรเลย. แหนเรารีบปิดประตู้แล้วโทรหาจำรวจบอกให้ตำรวจมาสอดส่ิงดู (เพราะรู้ว่าตำรวจทำไรเค้าไม่ได้เพราะเราไม่มีหลักฐานและจำหน้าพวกเค้าไม่ได้) ระหว่างที่แฟนกำลังโทรเราก็ได้ยินเสียงะวกเค้าตะโกนกันเสียงดังอีกครั้งแล้วก็ได้ยินเสียงวิ่งลงบรรไดแล้วไป. หลังจากวันนั้นมาเราไม่กล้ากลับบ้านเกินสี่โมงเย็นคนเดียวเลย (เพราะมืดแล้ว) แล้วก็กลัวจะโดนพวกเค้าปล้นรึปล่าว แล้วเราก็ไม่รู้ว่าพวกเค้าจะแค้นพวกเราแล้วมาแอบอยู่ตรงประตูชั้นล่างแล้วแอบมาทำร้ายเรารึเปล่า ตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่แบบกลัวๆ จากเมื่อก่อนที่กลัวแค่ผี ตอนนี้กลัวคนมากกว่าผีแล้วค่ะ
ก็อยากจะเตือนท่านผู้อ่านว่า ถึงแม้ว่าเราจะอยู่บ้ายแต่ก็อย่าลืมล็อคประตูนะค่ะ กันไว้ดีกว่าแก้
(เขียนผิดถูกประการณ์ไดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ)