ตอนนี้เราเป็นนักศึกษาแพทย์ปี 1 ค่ะ ตัวเองเราเองเริ่มจากเราเป็นเด็กเรียนดี ทุกคนรอบข้างเลยปลูกฝังว่าเนี่ย เก่งแบบนี้เป็นหมอแน่ๆ
ประกอบกับฐานะทางบ้านเราก็ระดับชนชั้นกลาง มีกินมีใช้ ไม่ได้รวยขนาดนักธุรกิจที่เราจะทำอะไรตามใจตัวเองได้ทุกอย่าง
อีกอย่างเราเองก็ไม่ได้แอนตี้ว่าจะไม่เป็นหมอนะ เราสมัครสอบ เตรียมตัวสอบอย่างเต็มใจ ย้ำว่าอย่างเต็มใจค่ะ พ่อแม่ไม่ได้บังคับอะไรเลย
สุดท้ายพอเราเข้ามาเรียน คือเนื้อหามันยากมากๆ และระบบของคณะมันช่าง ... ซึ่งเราขอข้ามไป เพราะไม่ได้ข้องใจกับส่วนนี้
แต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือ เรารู้สึกว่าตัวเองเราไม่ได้มีความรู้สึกอยากช่วยเหลือคน อยากทำอะไรเพื่อสังคมอย่างสุดความสามารถขนาดนั้น
เพราะเวลาคุยกันกับเพื่อนที่เรียนด้วยกัน ก็จะมีประมาณว่า
- ไม่อยากเรียนปี 1 แล้วอ่ะ ยากว่ะ อยากเรียนปี 2 เลย จะได้เรียนวิชาที่จะเอาไปใช้ได้จริงๆ
(วิชาปี 2 จะเป็นพวก Anatomy ค่ะ คือเริ่มเข้าเนื้อหาวิชาแพทย์แล้ว เราความรู้สึกเราก็เฉยๆ นะ ไม่ได้กระตือรือร้นอยากเรียนมากมาย)
- อยากจบไปเป็นหมอเลย อยากทำงานอ่ะ เราจะไปเป็น ผอ โรงพยาบาล จะไปเป็น resident อะไรดี
(ตัวเราเองคิดแค่ว่าถ้ามันยากเกินไป ก็เป็นหมอตรวจโรคทั่วไปนี่หละวะ ยังไม่เคยคิดวางแผนอะไรเลย)
- และสิ่งที่เราเก็บมาคิดเอามาตั้งกระทู้นี้ก็คือ เราได้ดูคลิปรายการปากโป้งของหมอเจี๊ยบ ลลนา ค่ะ
เราดูแล้วทึ่งมาก แบบโอ้โห แบบนี้สิะถึงจะเรียกว่าอยากช่วยเหลือคน เหมาะจะเกิดมาเป็นหมอโดยแท้
เค้ามีความฝันจะเปิดฟรีคลินิกตั้งแต่อายุ 18 ช่วยเหลืออุปการะคน 4 คน 1 ในนั้นเป็น นศพ. ที่ไม่มีเงินเรียน
จนตอนนี้ นศพ. คนนั้นจบมาเป็นแพทย์แล้ว อันนี้เป็นตัวอย่างที่เอาจริงๆว่าเราเข้าใจว่าบางคนเท่านั้นแหละที่ทำได้
แต่สิ่งสำคัญคือ เราดูมุมมอง ความคิดหลายๆอย่างของเค้า แล้วแบบ เฮ้ยย สิ่งที่พี่เค้าคิด เค้าทำ
ทำไมเราไม่เคยคิดเลยวะ เราบอกตรงๆ เราไม่ได้มองว่ามันไม่คุ้มนะ เรามองว่ามันคุ้มค่าและมันเป็นสิ่งที่ดีแหละ
แต่เราไม่เคยคิดได้มากกว่า
เราคิดแค่ว่าก็เรียนให้มันจบๆไป มีงานทำ มีเงินเดือน คิดแค่นั้นจริงๆ
เราอาจจะทำเพียงเพราะมันคือหน้าที่ที่เราพึงทำและคงพยายามทำให้มันดีที่สุด เรามั่นใจว่าเราจะเป็นหมอที่ดีสำหรับคนไข้ได้
แต่ยังไงเราก็ไม่ได้ทำด้วยใจรักอยู่ดี แล้วอย่างนี้เราตัวเราเองจะมีความสุขได้หรอ ? T^T
ทำไงดีคะ เรารู้สึกว่าจริงๆแล้วเราคงไม่เหมาะกับอาชีพหมอ
ประกอบกับฐานะทางบ้านเราก็ระดับชนชั้นกลาง มีกินมีใช้ ไม่ได้รวยขนาดนักธุรกิจที่เราจะทำอะไรตามใจตัวเองได้ทุกอย่าง
อีกอย่างเราเองก็ไม่ได้แอนตี้ว่าจะไม่เป็นหมอนะ เราสมัครสอบ เตรียมตัวสอบอย่างเต็มใจ ย้ำว่าอย่างเต็มใจค่ะ พ่อแม่ไม่ได้บังคับอะไรเลย
สุดท้ายพอเราเข้ามาเรียน คือเนื้อหามันยากมากๆ และระบบของคณะมันช่าง ... ซึ่งเราขอข้ามไป เพราะไม่ได้ข้องใจกับส่วนนี้
แต่สิ่งที่เป็นปัญหาคือ เรารู้สึกว่าตัวเองเราไม่ได้มีความรู้สึกอยากช่วยเหลือคน อยากทำอะไรเพื่อสังคมอย่างสุดความสามารถขนาดนั้น
เพราะเวลาคุยกันกับเพื่อนที่เรียนด้วยกัน ก็จะมีประมาณว่า
- ไม่อยากเรียนปี 1 แล้วอ่ะ ยากว่ะ อยากเรียนปี 2 เลย จะได้เรียนวิชาที่จะเอาไปใช้ได้จริงๆ
(วิชาปี 2 จะเป็นพวก Anatomy ค่ะ คือเริ่มเข้าเนื้อหาวิชาแพทย์แล้ว เราความรู้สึกเราก็เฉยๆ นะ ไม่ได้กระตือรือร้นอยากเรียนมากมาย)
- อยากจบไปเป็นหมอเลย อยากทำงานอ่ะ เราจะไปเป็น ผอ โรงพยาบาล จะไปเป็น resident อะไรดี
(ตัวเราเองคิดแค่ว่าถ้ามันยากเกินไป ก็เป็นหมอตรวจโรคทั่วไปนี่หละวะ ยังไม่เคยคิดวางแผนอะไรเลย)
- และสิ่งที่เราเก็บมาคิดเอามาตั้งกระทู้นี้ก็คือ เราได้ดูคลิปรายการปากโป้งของหมอเจี๊ยบ ลลนา ค่ะ
เราดูแล้วทึ่งมาก แบบโอ้โห แบบนี้สิะถึงจะเรียกว่าอยากช่วยเหลือคน เหมาะจะเกิดมาเป็นหมอโดยแท้
เค้ามีความฝันจะเปิดฟรีคลินิกตั้งแต่อายุ 18 ช่วยเหลืออุปการะคน 4 คน 1 ในนั้นเป็น นศพ. ที่ไม่มีเงินเรียน
จนตอนนี้ นศพ. คนนั้นจบมาเป็นแพทย์แล้ว อันนี้เป็นตัวอย่างที่เอาจริงๆว่าเราเข้าใจว่าบางคนเท่านั้นแหละที่ทำได้
แต่สิ่งสำคัญคือ เราดูมุมมอง ความคิดหลายๆอย่างของเค้า แล้วแบบ เฮ้ยย สิ่งที่พี่เค้าคิด เค้าทำ
ทำไมเราไม่เคยคิดเลยวะ เราบอกตรงๆ เราไม่ได้มองว่ามันไม่คุ้มนะ เรามองว่ามันคุ้มค่าและมันเป็นสิ่งที่ดีแหละ
แต่เราไม่เคยคิดได้มากกว่า
เราคิดแค่ว่าก็เรียนให้มันจบๆไป มีงานทำ มีเงินเดือน คิดแค่นั้นจริงๆ
เราอาจจะทำเพียงเพราะมันคือหน้าที่ที่เราพึงทำและคงพยายามทำให้มันดีที่สุด เรามั่นใจว่าเราจะเป็นหมอที่ดีสำหรับคนไข้ได้
แต่ยังไงเราก็ไม่ได้ทำด้วยใจรักอยู่ดี แล้วอย่างนี้เราตัวเราเองจะมีความสุขได้หรอ ? T^T