เราทำงานอยู่หน่วยงานนึง เป็นเลขาฯหรือหน้าห้องให้นาย ทำงานมานาน เปลี่ยนนายมาก็หลายคนอยู่
ตำแหน่งงานเราแค่เล็ก ๆ แต่อาศัย รู้จักคนไปทั่ว ด้วยเราต้องเดินหนังสือเอง รับเรื่องคืนเอง อะไรหลาย ๆ อย่าง
พี่ ๆในห้องคงเดาไม่ยากหรอกว่าเราทำงานภาครัฐ หรือเอกชน การทำงานเราทำได้หมด แต่ไม่ค่อยโดดเด่น
ด้วยหน้าตา ก็ไม่ได้สะสวย เหมือนเด็ก ๆ ที่ห้องเวลามีอะไรเด็ก ๆ ก็มาถาม และก็ให้เราออกรับแทน
เหมือนช่วยไม่ให้เกิดปัญหา จนตอนนี้ ไม่มีใครชอบเราเพราะการที่เรา ออกตัว ทำนองว่า
ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เคลียร์ให้ (หมายถึงเรื่องงานล้วน ๆ จนกลายเป็นส่วนตัว)
ผู้ใหญ่ที่ห้อง มีอะไรก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเรา หรือใช้งานเรา จะไปใช้เด็กอีกคน ด้วยเพราะใช้ง่าย เพราะนางนั้น เงียบ
พูดเพราะ สีหน้าไม่ออก พอเห็นทำคนเดียวเราก็เข้าไปถามเข้าไปช่วย แต่สุดท้าย เด็กก็ดีกว่าอยู่ดีป่ะ!!
แม่บ้าน(ลูกจ้างประจำ)ที่ห้อง กับข้าวจะซื้อ หรือ นายจะกินอะไรก็ไม่เข้าไปถาม ให้เราถามตลอด ไม่รู้นายโมโหอะไร เราก็รับหน้าโดนด่าทุกที
เสริฟ เราก็เสริฟ เคยถามว่า ทำไมไม่เข้าไปถาม ป้าตอบมาว่า พี่ไม่กล้าเข้า พี่กล้ว ให้น้องเนี่ยแหล่ะไปถาม นายจะได้ไม่ด่า..หราาาา
สงสารก็เลยทำให้
ไฮไลท์!!วันนึง ที่ทำงานจัดเลี้ยงปีใหม่ ก่อนหน้านั้น ผู้ใหญ่คุยกันว่า งานเลี้ยงเอาเป็นรูปแบบไหน อะไรยังไง คือก็ไปคุยกัน
แล้วมารายงานนาย รูปแบบงานเป็นแบบไหน โดยที่ หน้าห้องไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลย ว่างานเลี้ยงเป็นไง
วันงานมาถึง อาหารการกิน เพอร์เฟ็กต์มากกกก จับฉลากแลกของขวัญกัน ช่วงประมาณ 2 ทุ่มกว่า เพื่อนของนาย ได้แจ้งมาว่า ใครที่สามารถ
เชิญนาย มาร้องเพลงจะให้รางวัล เอ้า!!!ไอ้เราก็อาศัยอยู่หน้าห้องซะด้วย แถมมีน้อง ๆ คอยผลักดัน เอ้าขึ้นก็ขึ้น
ผ่าง ผ่าง ผ่าง...อ้าว ไหงไม่มีคาราโอเก่ะหล่ะ แถมเชิญนายขึ้นมาร้องเพลงด้วย เอาแล้วสิ นายไม่ชอบร้องเพลง คนอื่น ๆ ก็ตะลึง ตึง ตึง กันยกใหญ่
พูดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่า นายไม่ชอบร้องเพลลง ไม่ต้องเชิญ แค่กล่าวเปิดงานพอ แล้วก็..อ้าว อ้าว อ้าววว เหวอออออสิคะ
รุ่งเช้ามา เริ่มจากการเซ็นชื่อ ทุกคน ไม่อยากคุย หรือ ยิ้มแย้มอะไร จากคนที่เคยคุยก็ไม่คุย กลับด่าเราว่า เกรียน ไม่รุ้จักที่ต่ำสูง
เอ้า..ตรูผิดไรวะเนี่ย พอมารู้ทีหลัง อ้าววววว ผู้ใหญ่คุยกันว่า ห้ามเชิญนาย ห้ามมีคาราโอเกะ คือ กิน แลกของขวัญพอ เอาละสิ ทำไมเราไม่รู้
อย่าว่าแต่เรา คนอื่น ๆ ที่อยู่หน้าห้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย
บทเรียนครั้งนี้ราคาแพงมากกกกก เสียทุกอย่าง เอากลับคืนมาไม่ได้ คนที่เกลียด ก็สะใจกันไป สมน้ำหน้ากันไป เลยก้มหน้าเข้าไปขอโทดนาย
สุดท้ายคดีพลิก นายก้ไม่รุ้ว่าไม่มีคาราโอเกะ ผู้ใหญ่คนอื่น ๆ ก็โมโห เพราะตั้งใจจะเอาใจนาย แต่กลับหน้าห้องมาเผยซะว่าไม่มีคาราโอเกะ
คนอื่นที่เกลียด ๆเราในวันนั้น ก็ไม่รุ้เรื่องเลยว่าเราได้เข้าไปคุยกับนายแล้วไม่มีอะไร เราก็เลยไม่อยากจะอธิบายให้ใครฟัง คนอคติ พูดไปก็หาว่าแก้ตัว
คนเข้าใจก็เข้าใจ แต่ยากจะยอมรับ เฮ้อออ..เหนื่อย...
ปีใหม่อยากทำตัวใหม่ค่ะ แค่ 5 ปีกับการทำงานเอง มันเป็นแค่นิสัยนะค่ะ ไม่เป็นโดยสันดาน
เพื่อน ๆ พี่ ๆ แนะนำ ได้มั้ยค่ะว่า จะต้องทำตัวยังไง ไม่ต้องให้เป็นที่รักของใคร เพราะคนเค้าก็ไม่ชอบเราอยู่แล้ว
อยู่เฉย ๆ บางทีเรื่องก็มา ไม่อยากออกตัว แต่ก็สงสารเด็ก (อินโนเซ้นท์)เหลือเกิน ไม่รุ้ทำจริง หรือแกล้งทำ
ช่วยหน่อยเถอะค่ะ สงสารคนอยากปรับปรุงตัว แต่ไม่รุ้จะเริ่มต้นยังไง
ขอบคุณค่ะ
เครียดรุนแรง ผลจากเรา หรือ จากใคร
ตำแหน่งงานเราแค่เล็ก ๆ แต่อาศัย รู้จักคนไปทั่ว ด้วยเราต้องเดินหนังสือเอง รับเรื่องคืนเอง อะไรหลาย ๆ อย่าง
พี่ ๆในห้องคงเดาไม่ยากหรอกว่าเราทำงานภาครัฐ หรือเอกชน การทำงานเราทำได้หมด แต่ไม่ค่อยโดดเด่น
ด้วยหน้าตา ก็ไม่ได้สะสวย เหมือนเด็ก ๆ ที่ห้องเวลามีอะไรเด็ก ๆ ก็มาถาม และก็ให้เราออกรับแทน
เหมือนช่วยไม่ให้เกิดปัญหา จนตอนนี้ ไม่มีใครชอบเราเพราะการที่เรา ออกตัว ทำนองว่า
ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่เคลียร์ให้ (หมายถึงเรื่องงานล้วน ๆ จนกลายเป็นส่วนตัว)
ผู้ใหญ่ที่ห้อง มีอะไรก็ไม่ค่อยอยากคุยกับเรา หรือใช้งานเรา จะไปใช้เด็กอีกคน ด้วยเพราะใช้ง่าย เพราะนางนั้น เงียบ
พูดเพราะ สีหน้าไม่ออก พอเห็นทำคนเดียวเราก็เข้าไปถามเข้าไปช่วย แต่สุดท้าย เด็กก็ดีกว่าอยู่ดีป่ะ!!
แม่บ้าน(ลูกจ้างประจำ)ที่ห้อง กับข้าวจะซื้อ หรือ นายจะกินอะไรก็ไม่เข้าไปถาม ให้เราถามตลอด ไม่รู้นายโมโหอะไร เราก็รับหน้าโดนด่าทุกที
เสริฟ เราก็เสริฟ เคยถามว่า ทำไมไม่เข้าไปถาม ป้าตอบมาว่า พี่ไม่กล้าเข้า พี่กล้ว ให้น้องเนี่ยแหล่ะไปถาม นายจะได้ไม่ด่า..หราาาา
สงสารก็เลยทำให้
ไฮไลท์!!วันนึง ที่ทำงานจัดเลี้ยงปีใหม่ ก่อนหน้านั้น ผู้ใหญ่คุยกันว่า งานเลี้ยงเอาเป็นรูปแบบไหน อะไรยังไง คือก็ไปคุยกัน
แล้วมารายงานนาย รูปแบบงานเป็นแบบไหน โดยที่ หน้าห้องไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลย ว่างานเลี้ยงเป็นไง
วันงานมาถึง อาหารการกิน เพอร์เฟ็กต์มากกกก จับฉลากแลกของขวัญกัน ช่วงประมาณ 2 ทุ่มกว่า เพื่อนของนาย ได้แจ้งมาว่า ใครที่สามารถ
เชิญนาย มาร้องเพลงจะให้รางวัล เอ้า!!!ไอ้เราก็อาศัยอยู่หน้าห้องซะด้วย แถมมีน้อง ๆ คอยผลักดัน เอ้าขึ้นก็ขึ้น
ผ่าง ผ่าง ผ่าง...อ้าว ไหงไม่มีคาราโอเก่ะหล่ะ แถมเชิญนายขึ้นมาร้องเพลงด้วย เอาแล้วสิ นายไม่ชอบร้องเพลง คนอื่น ๆ ก็ตะลึง ตึง ตึง กันยกใหญ่
พูดไปต่าง ๆ นา ๆ ว่า นายไม่ชอบร้องเพลลง ไม่ต้องเชิญ แค่กล่าวเปิดงานพอ แล้วก็..อ้าว อ้าว อ้าววว เหวอออออสิคะ
รุ่งเช้ามา เริ่มจากการเซ็นชื่อ ทุกคน ไม่อยากคุย หรือ ยิ้มแย้มอะไร จากคนที่เคยคุยก็ไม่คุย กลับด่าเราว่า เกรียน ไม่รุ้จักที่ต่ำสูง
เอ้า..ตรูผิดไรวะเนี่ย พอมารู้ทีหลัง อ้าววววว ผู้ใหญ่คุยกันว่า ห้ามเชิญนาย ห้ามมีคาราโอเกะ คือ กิน แลกของขวัญพอ เอาละสิ ทำไมเราไม่รู้
อย่าว่าแต่เรา คนอื่น ๆ ที่อยู่หน้าห้องไม่มีใครรู้เรื่องนี้เลย
บทเรียนครั้งนี้ราคาแพงมากกกกก เสียทุกอย่าง เอากลับคืนมาไม่ได้ คนที่เกลียด ก็สะใจกันไป สมน้ำหน้ากันไป เลยก้มหน้าเข้าไปขอโทดนาย
สุดท้ายคดีพลิก นายก้ไม่รุ้ว่าไม่มีคาราโอเกะ ผู้ใหญ่คนอื่น ๆ ก็โมโห เพราะตั้งใจจะเอาใจนาย แต่กลับหน้าห้องมาเผยซะว่าไม่มีคาราโอเกะ
คนอื่นที่เกลียด ๆเราในวันนั้น ก็ไม่รุ้เรื่องเลยว่าเราได้เข้าไปคุยกับนายแล้วไม่มีอะไร เราก็เลยไม่อยากจะอธิบายให้ใครฟัง คนอคติ พูดไปก็หาว่าแก้ตัว
คนเข้าใจก็เข้าใจ แต่ยากจะยอมรับ เฮ้อออ..เหนื่อย...
ปีใหม่อยากทำตัวใหม่ค่ะ แค่ 5 ปีกับการทำงานเอง มันเป็นแค่นิสัยนะค่ะ ไม่เป็นโดยสันดาน
เพื่อน ๆ พี่ ๆ แนะนำ ได้มั้ยค่ะว่า จะต้องทำตัวยังไง ไม่ต้องให้เป็นที่รักของใคร เพราะคนเค้าก็ไม่ชอบเราอยู่แล้ว
อยู่เฉย ๆ บางทีเรื่องก็มา ไม่อยากออกตัว แต่ก็สงสารเด็ก (อินโนเซ้นท์)เหลือเกิน ไม่รุ้ทำจริง หรือแกล้งทำ
ช่วยหน่อยเถอะค่ะ สงสารคนอยากปรับปรุงตัว แต่ไม่รุ้จะเริ่มต้นยังไง
ขอบคุณค่ะ