
ต้องเล่าย้อนไปเมื่อเดือนเมษายน ปี 57 นี้คะ ฉันได้เล่นเฟสบุ๊คและได้แอดเพื่อนไปหลายๆ คนเพื่อความอยากเพิ่มยอดไลด์คะ โดยแอดเพื่อนของเพื่อนในเฟส แต่จะไม่แอดที่ไม่ได้เป็นเพื่อนในเฟสคะ โดยแอดไปก็จำไม่ได้หรอกคะว่าแอดไปตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งเค้าคนนั้นได้รับแอดคะ เริ่มสนทนาทักทายกันธรรมดา จนผ่านมาแบกเบอร์กันคะต้องบอกก่อนนะคะดิฉันอายุ 22 ส่วนแฟนอายุ 25 คะ หลังจากนั้นเค้าก็โทรมาหาเราทุกวันเลยคะ คอยเป็นห่วงถามไถ่ตลอดว่าไปไหนมาไหน จนผ่านมาหลายเดือนเราก็นัดเจอกันคะจะบอกก่อนว่าเราอยู่เหนือเค้าอยู่ใต้ กว่าจะนั่งรถไปหาก็หลายสิบชั่วโมงคะ เราไปหาเค้าโดยพี่น้องเรารับรู้นะคะกลัวว่าเค้าจะหลอกเรารึปล่าว แต่พอไปถึงเค้าก็เคารพให้เกียรติเราดีคะ พาไปไหว้พ่อของเค้าแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆเค้าคะ (( ในใจรู้สึกดีมากเลยคะ)) จนคบมา 6 เดือนคะคุยทางโทรศัพท์ ไทม์ไลท์เห็นหน้ากันทุกวันจนเมื่อ 2 เดือนที่แล้วดิฉันตัดสินใจให้เค้ามาอยู่กับดิฉันมาหางานทำที่นี่เพราะอยู่ที่ใต้เค้าไม่ได้อยู่กับใครพ่อก็มีเมียใหม่ แฟนใช้ชีวิตคนเดียว ((มันเป็นอะไรที่เสี่ยงมากกับการใช้ชีวิตคู่)) เพื่อนๆก็เตือนหากเค้าไม่ดีทำอย่างไรหล่ะ เราเป็นผู้หญิงนะ แต่เราบอกว่าหากเบือกที่จะใช้ชีวิตคู่แล้วมันต้องมั่นใจสิ แต่หากไม่ดีก็ทิ้งกันไป จนกระทั่งแฟนมาอยู่ด้วยช่วยเราทำทุกอย่างเราขายของเค้าก็มาช่วยเราจัดร้านตั้งแต่ตี 5 กวาดบ้านถูบ้านทำหมด บางทีเงินไม่พอใช้เค้าก็บอกไม่เป็นไรเค้าจะไปหางานทำตัวเองก็ขายของไป บางทีเห็นเราขายของไม่ดีก็บอกสงสารจัง ไม่อยากให้เหนื่อย ทุกวันนี้เราเรียนด้วยทำงานด้วย เหนื่อยมากคะ ใครจะมองว่าเราไวไฟอยู่ก่อนแต่งก็ไม่เป็นไรคะเพราะเราส่งตัวเราเรียนเอง มีเค้าเป็นคู่ชีวิตก็อุ่นใจคะเค้ายอมเหนื่อยเพื่ออนาคตของเรา
ปล.คนที่ท้อแท้กับความรัก อย่าพึ่งหมดกำลังใจคนที่รักอยู่รอบข้างคุณอยู่ที่คุณจะมองเห็นมันรึปล่าว
เจอรักแท้ในเฟสบุ๊ค
ปล.คนที่ท้อแท้กับความรัก อย่าพึ่งหมดกำลังใจคนที่รักอยู่รอบข้างคุณอยู่ที่คุณจะมองเห็นมันรึปล่าว