สวัสดีค่า นี้เป็นกระทู้เเรกที่ตั้งเลย TwT ถ้าพิมพ์คำผิดหรือใช้คำพูดผิดๆ ก็ขออภัยไว้ล่วงหน้าเลยนะคะ อยากระบาย อยากบอกเล่า อยากให้ชาวโลกรับรู้คะ เลยมาตั้งกระทู้สนทนา ฮ่าๆๆๆ
เริ่มเรื่องเลยคะ คือเราเป็นเด็กมัธยมปลาย แน่นอนว่าก็ต้องมีโน๊คบุ๊คไว้ทำงานสักเครื่องนึง(บ้านไม่มีคอมตั้งโต๊ะ) เราเองก็รักเครื่องนี้มากๆ เพราะมันเป็นเครื่องแรกในชีวิตที่แม่ซื้อให้ตอนแรกๆ เราติดมากๆ เล่นทุกวัน ไม่มีอะไรให้ทำก็จะเปิดอ่ะ ขอแค่ได้เปิดเป็นพอ (ตอนนั้นยังไม่ได้ติดเน็ตเลย55 ไม่รู้จะเปิดทำไมทุกวัน)
หลังจากเริ่มเห่อของใหม่ได้สักพัก ก็เงียบๆไป เพราะไม่มีอินเตอร์เน็ต ก็ใช้อะไรไม่ได้มาก นอกจากพิมพ์งาน ปริ้นงาน นั่งเล่นเกมหมากรุกในเครื่อง เกมเลี้ยงปลาอะไรก็ว่าไป จนแม่ก็ติดเน็ตให้ บอกว่าจะได้ไม่ต้องไปส่งงานที่ร้านเน็ต โน๊คบุ๊คก็ซื้อให้เเล้ว เรานี้แบบ ยิ้มหน้าบานไปทั้งวัน -..- อ่าห์.. ฉันจะมีเน็ตแล้ว ฉันจะได้เข้าเฟส เข้าเว็บดูหนัง เข้านู่นนี้นั้น โอ้ยย เยอะ! แล้วก็สมดั่งปราถนาเจ้าคะ 55555 ติดคอมยิ่งกว่าเดิม กลับมาบ้านก้เปิด นอนตี2 ตี3 ปิดเว็บนี้ เข้าเว็บนู่น มีอะไรให้ดู ให้รู้เยอะแยะมาก เฟสนี้ไม่ค่อยติดหรอกคะ ส่วนใหญ่เข้ายูทูปฟังเพลง อ่านข่าว อ่านกระทู้ดราม่าๆ ยิ่งช่วงที่เกมซิมบู้มๆ โอโห นอนตี5 ตื่น4โมง(ตอนซัมเมอร์) พ่อนี้ด่าบ้านแตก แล้วก็บอกว่า "วันๆเอาแต่นั่งหน้าคอม ตูดใหญ่ แขนใหญ่ กินแล้วก้นั่งหน้าคอม ไขมันลงตูดหมด ไอ้อ้วนๆ" โห.. พอพ่อพูดแบบนี้ อารมณ์นี้แบบ เจ็บนี้อีกนานนน T__T ก็เลย นี้เลย google พิมพ์ไปว่า "ลดตูด แขน ขา เหนี่ยง ทำไงบ้าง" คำตอบมีสารพัดอย่างคะ แต่ไม่เคยทำสักอย่าง 5555555 ก็อ้วนแบบเดิม หลายอย่างที่เราหาจากในโลกออนไลน์ มันมีเยอะมากจริงๆ เราก้ทำได้แค่เซฟรูปไว้บ้าง เก็บข้อมูลไว้บ้าง แต่ไม่เคยทำจริงๆสักครั้ง ไม่ว่าจะหาของดีเจอจากในเว็บ อ่านไปก็เท่านั้น ดูไปก็ทำแค่ช่วงแรกๆ สุดท้ายก็ไม่ทำจริงๆสักที (มันต้องขึ้นกับความตั้งใจจริงของเราด้วยอ่ะเนอะ วั้ยย ==; เผลอบ่นเกี่ยวกับเรื่องลดอ้วน เข้าเรื่องคะๆ 55)
จนอยู่มาวันหนึ่ง เหมือนชีวิตดับสูญ โอ้วววว! พระเจ้า !! คอมข้าเป็นอัลไล TOT จู่ๆ มันก็ขึ้นจ่อฟ้า รอเป้น2-3ชั่วโมง มันก็ไม่กระดิกเเม้แต่ตัวอักษรเดียว เอาละไง งานอยู่ในเครื่องเต็มไปหมด ตอนนั้นอารมณ์นี้แบบ "ไม่นะ.. อย่าเอาคอมฉันไป T_T" และแล้วไวรัสก้พรากคอมไปจากเรา.. เรานี้อุ้มโน๊คบุ๊คไปร้านที่ซื้อมาเลยคะ หน้าตานี้แบบ "ได้โปรดช่วยลูกหนูด้วย ลูกหนูกำลังจะตาย ฮืออ" พอไปถึง พี่พนักงานที่ร้านก็บอกแบบเรียบๆ "อ่อ ช่างซ่อมคอมลากิจ3วันครับน้อง" เป็นประโยคที่..กระทบกระเทือนจิตใจมาก แล้วพี่เขาก็บอกว่า "ยังไงก็ฝากไว้ก่อนได้นะ เดี๋ยวพี่จะลองซ่อมดู" อีก2วันเราก็จัดไปคะ ไปหาพี่ที่ร้าน พี่เค้าบอกว่า ใช้ได้ละนะน้อง เอาไปล้างไวรัสมา ก็จ่ายไป300บาท พอเอากลับมา อีรอบเดิมเจ้าคะ TwT พอเอาไปอีกทีนึง พี่เค้าบอกว่าช่างกลับมาพอดี พี่ช่างบอกว่า "ไดร์ในเครื่องน้องพังอ่ะ ต้องเปลี่ยน แต่เครื่องน้องอยู่ในระยะรับประกันอยู่ พี่จะส่งไปซ่อมที่ศูนย์ให้นะ" เราก็แบบ ยังไงก็ได้เลยคะ เอาไปเลย หนูไม่มีตังจ่ายค่าไดร์ใหม่ ช่วงนี้ยิ่งจนๆอยู่ ฮืออ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ 1 เดือนพอดีคะ
กลับมาบ้าน มาดูโต๊ะที่เราเคยนั่งใช้ทำงาน เคยนั่งเปิดเพลงแล้วแหกปากร้องดังๆ เคยโหลดเกมมาเล่น เคยนั่งดูรายการ กินแหลกของญี่ปุ่นจนถึงเช้า เคยได้ทำอะไรมากมาย วันนี้ไม่มีอีกแล้ว.. พ่อเองก็นานๆทีจะกลับมาบ้าน พ่อไปทำงานกรุงเทพ กว่าจะได้ใช้โนีคบุ๊คพ่อก้อีกนาน เคยคิดว่าพอไม่มีโน๊คบุ๊ค เราเหมือนจะตาย เพราะอยู่ด้วยกันมาตลอด 2ปีกว่าๆ เรานี้ซึมเลยคะ แม่ก้เอาแต่หัวเราะ "ฮ่าๆๆ รู้สึกสบายหูจังไม่มีคนร้องเพลงเเถวนี้" T^T ได้เลยแม่ ..จัดให้ เปิดมือถือแหกปากร้องก็ได้ หูฟังมี เสียบซะ ไม่ต้องสนโลก ลาก่อย โน๊คบุ๊ค..
วันแรกๆนี้ทำใจลำบาก เวลาดูอะไรในมือถือมันจอเล็กโหลดก็ช้า ไม่เร็วดั่งใจ เวลาจะทำงานก้ต้องไปอาศัยบ้านเพื่อนเอา ไม่อยากไปร้านเน็ต (เพราะไปใช้คอมเพื่อนฟรี กิกิ=w=) แต่เชื่อไหมคะ ไม่มีคอม ไม่ต้องส่องโลกภายนอก เราก็อยู่ได้ จากที่นอนดึกติดต่อกันเป็นปี ตอนนี้สี่ทุ่ม ห้าทุ่ม ก็ง่วงแล้ว สุขภาพดีขึ้น ได้ลุกออกไปสูดอากาศข้างนอก ได้คุยกับเพื่อนๆจริงๆ โดยไม่ผ่านแป้นพิมพ์ ได้ใช้เวลากับงานอดิเรกที่ชอบทำมากขึ้น(ตัดกระดาษ ขอแค่กรรไกรในมือมีอะไรแม่ตัดหมด หึหึหึ--;) ได้อ่านนิยายที่ไม่ผ่านจากจอคอม ได้อ่านการ์ตูนจากหนังสือจริงๆ ไม่ใช่ในเว็บ แล้วเราก็คิดได้ จริงๆแล้ว เรานะติดคอม ติดอินเตอร์เน็ตเกินไป ถ้าเรารู้จักแบ่งเวลามันก็ไม่อะไรหรอก แต่นี้คือ เอะอะอะไรก็เปิดคอม เปิดเน็ต แล้วสุดท้ายก้นั่งแช่เป้นหลายๆชั่วโมง ตอนนี้ก็ยังไม่ได้คอมเลยคะ 5555 พอดีพ่อกลับมาบ้านช่วงปีใหม่ ก็เลยได้เข้ามาเขียนกระทู้ แนะนำประสบการณ์ใหม่ที่ปกติมากกก
ปกตินี้คือหมายความว่า ปกติเราก็ไม่เคยมีอินเตอร์เน็ตอยู่แล้ว แต่พอมีมันเข้ามา เราก็ติด แล้วพอเราขาดมัน เราก็เหมือนจะตาย
แต่เวลาจะช่วยรักษาคุณเอง(เพราะรู้ว่าถึงตายไปมันก็ยังไม่มาหรอก รอต่อไป) 5555 ก็อยู่ได้ปกติสุขดี
#พวงช่วงท้าย มันก็เหมือนคนอกหักอ่ะคะ ช่วงเเรกๆก็เจ็บ แต่สุดท้ายไม่มีมันเราก็ไม่ตาย มีทางเลือกเยอะเเยะ =w=
#โน๊คบุ๊คพังก็ซ่อม ขก. รอก็ซื้อใหม่ ผู้ชายทิ้ง ก็ชั่ง
หาใหม่ กิกิ ช้ำใจไปก็เท่านั้น คนมันหมดรักกันแล้วนิ กระซิกๆ(?)
ขอบคุณที่เสียเวลาเข้ามาอ่านค่า 5555 ใครมีประสบการณ์ "คอมเน่า" เหมือนกันก็มาแชร์กันได้เน้อว #ไม่รู้แท็กถูกห้องรึเปล่าอ่าคะ TwT
ช่วงชีวิตที่ขาดเธอ(โน๊คบุ๊ค) TwT
เริ่มเรื่องเลยคะ คือเราเป็นเด็กมัธยมปลาย แน่นอนว่าก็ต้องมีโน๊คบุ๊คไว้ทำงานสักเครื่องนึง(บ้านไม่มีคอมตั้งโต๊ะ) เราเองก็รักเครื่องนี้มากๆ เพราะมันเป็นเครื่องแรกในชีวิตที่แม่ซื้อให้ตอนแรกๆ เราติดมากๆ เล่นทุกวัน ไม่มีอะไรให้ทำก็จะเปิดอ่ะ ขอแค่ได้เปิดเป็นพอ (ตอนนั้นยังไม่ได้ติดเน็ตเลย55 ไม่รู้จะเปิดทำไมทุกวัน)
หลังจากเริ่มเห่อของใหม่ได้สักพัก ก็เงียบๆไป เพราะไม่มีอินเตอร์เน็ต ก็ใช้อะไรไม่ได้มาก นอกจากพิมพ์งาน ปริ้นงาน นั่งเล่นเกมหมากรุกในเครื่อง เกมเลี้ยงปลาอะไรก็ว่าไป จนแม่ก็ติดเน็ตให้ บอกว่าจะได้ไม่ต้องไปส่งงานที่ร้านเน็ต โน๊คบุ๊คก็ซื้อให้เเล้ว เรานี้แบบ ยิ้มหน้าบานไปทั้งวัน -..- อ่าห์.. ฉันจะมีเน็ตแล้ว ฉันจะได้เข้าเฟส เข้าเว็บดูหนัง เข้านู่นนี้นั้น โอ้ยย เยอะ! แล้วก็สมดั่งปราถนาเจ้าคะ 55555 ติดคอมยิ่งกว่าเดิม กลับมาบ้านก้เปิด นอนตี2 ตี3 ปิดเว็บนี้ เข้าเว็บนู่น มีอะไรให้ดู ให้รู้เยอะแยะมาก เฟสนี้ไม่ค่อยติดหรอกคะ ส่วนใหญ่เข้ายูทูปฟังเพลง อ่านข่าว อ่านกระทู้ดราม่าๆ ยิ่งช่วงที่เกมซิมบู้มๆ โอโห นอนตี5 ตื่น4โมง(ตอนซัมเมอร์) พ่อนี้ด่าบ้านแตก แล้วก็บอกว่า "วันๆเอาแต่นั่งหน้าคอม ตูดใหญ่ แขนใหญ่ กินแล้วก้นั่งหน้าคอม ไขมันลงตูดหมด ไอ้อ้วนๆ" โห.. พอพ่อพูดแบบนี้ อารมณ์นี้แบบ เจ็บนี้อีกนานนน T__T ก็เลย นี้เลย google พิมพ์ไปว่า "ลดตูด แขน ขา เหนี่ยง ทำไงบ้าง" คำตอบมีสารพัดอย่างคะ แต่ไม่เคยทำสักอย่าง 5555555 ก็อ้วนแบบเดิม หลายอย่างที่เราหาจากในโลกออนไลน์ มันมีเยอะมากจริงๆ เราก้ทำได้แค่เซฟรูปไว้บ้าง เก็บข้อมูลไว้บ้าง แต่ไม่เคยทำจริงๆสักครั้ง ไม่ว่าจะหาของดีเจอจากในเว็บ อ่านไปก็เท่านั้น ดูไปก็ทำแค่ช่วงแรกๆ สุดท้ายก็ไม่ทำจริงๆสักที (มันต้องขึ้นกับความตั้งใจจริงของเราด้วยอ่ะเนอะ วั้ยย ==; เผลอบ่นเกี่ยวกับเรื่องลดอ้วน เข้าเรื่องคะๆ 55)
จนอยู่มาวันหนึ่ง เหมือนชีวิตดับสูญ โอ้วววว! พระเจ้า !! คอมข้าเป็นอัลไล TOT จู่ๆ มันก็ขึ้นจ่อฟ้า รอเป้น2-3ชั่วโมง มันก็ไม่กระดิกเเม้แต่ตัวอักษรเดียว เอาละไง งานอยู่ในเครื่องเต็มไปหมด ตอนนั้นอารมณ์นี้แบบ "ไม่นะ.. อย่าเอาคอมฉันไป T_T" และแล้วไวรัสก้พรากคอมไปจากเรา.. เรานี้อุ้มโน๊คบุ๊คไปร้านที่ซื้อมาเลยคะ หน้าตานี้แบบ "ได้โปรดช่วยลูกหนูด้วย ลูกหนูกำลังจะตาย ฮืออ" พอไปถึง พี่พนักงานที่ร้านก็บอกแบบเรียบๆ "อ่อ ช่างซ่อมคอมลากิจ3วันครับน้อง" เป็นประโยคที่..กระทบกระเทือนจิตใจมาก แล้วพี่เขาก็บอกว่า "ยังไงก็ฝากไว้ก่อนได้นะ เดี๋ยวพี่จะลองซ่อมดู" อีก2วันเราก็จัดไปคะ ไปหาพี่ที่ร้าน พี่เค้าบอกว่า ใช้ได้ละนะน้อง เอาไปล้างไวรัสมา ก็จ่ายไป300บาท พอเอากลับมา อีรอบเดิมเจ้าคะ TwT พอเอาไปอีกทีนึง พี่เค้าบอกว่าช่างกลับมาพอดี พี่ช่างบอกว่า "ไดร์ในเครื่องน้องพังอ่ะ ต้องเปลี่ยน แต่เครื่องน้องอยู่ในระยะรับประกันอยู่ พี่จะส่งไปซ่อมที่ศูนย์ให้นะ" เราก็แบบ ยังไงก็ได้เลยคะ เอาไปเลย หนูไม่มีตังจ่ายค่าไดร์ใหม่ ช่วงนี้ยิ่งจนๆอยู่ ฮืออ จากวันนั้นจนถึงวันนี้ก็ 1 เดือนพอดีคะ
กลับมาบ้าน มาดูโต๊ะที่เราเคยนั่งใช้ทำงาน เคยนั่งเปิดเพลงแล้วแหกปากร้องดังๆ เคยโหลดเกมมาเล่น เคยนั่งดูรายการ กินแหลกของญี่ปุ่นจนถึงเช้า เคยได้ทำอะไรมากมาย วันนี้ไม่มีอีกแล้ว.. พ่อเองก็นานๆทีจะกลับมาบ้าน พ่อไปทำงานกรุงเทพ กว่าจะได้ใช้โนีคบุ๊คพ่อก้อีกนาน เคยคิดว่าพอไม่มีโน๊คบุ๊ค เราเหมือนจะตาย เพราะอยู่ด้วยกันมาตลอด 2ปีกว่าๆ เรานี้ซึมเลยคะ แม่ก้เอาแต่หัวเราะ "ฮ่าๆๆ รู้สึกสบายหูจังไม่มีคนร้องเพลงเเถวนี้" T^T ได้เลยแม่ ..จัดให้ เปิดมือถือแหกปากร้องก็ได้ หูฟังมี เสียบซะ ไม่ต้องสนโลก ลาก่อย โน๊คบุ๊ค..
วันแรกๆนี้ทำใจลำบาก เวลาดูอะไรในมือถือมันจอเล็กโหลดก็ช้า ไม่เร็วดั่งใจ เวลาจะทำงานก้ต้องไปอาศัยบ้านเพื่อนเอา ไม่อยากไปร้านเน็ต (เพราะไปใช้คอมเพื่อนฟรี กิกิ=w=) แต่เชื่อไหมคะ ไม่มีคอม ไม่ต้องส่องโลกภายนอก เราก็อยู่ได้ จากที่นอนดึกติดต่อกันเป็นปี ตอนนี้สี่ทุ่ม ห้าทุ่ม ก็ง่วงแล้ว สุขภาพดีขึ้น ได้ลุกออกไปสูดอากาศข้างนอก ได้คุยกับเพื่อนๆจริงๆ โดยไม่ผ่านแป้นพิมพ์ ได้ใช้เวลากับงานอดิเรกที่ชอบทำมากขึ้น(ตัดกระดาษ ขอแค่กรรไกรในมือมีอะไรแม่ตัดหมด หึหึหึ--;) ได้อ่านนิยายที่ไม่ผ่านจากจอคอม ได้อ่านการ์ตูนจากหนังสือจริงๆ ไม่ใช่ในเว็บ แล้วเราก็คิดได้ จริงๆแล้ว เรานะติดคอม ติดอินเตอร์เน็ตเกินไป ถ้าเรารู้จักแบ่งเวลามันก็ไม่อะไรหรอก แต่นี้คือ เอะอะอะไรก็เปิดคอม เปิดเน็ต แล้วสุดท้ายก้นั่งแช่เป้นหลายๆชั่วโมง ตอนนี้ก็ยังไม่ได้คอมเลยคะ 5555 พอดีพ่อกลับมาบ้านช่วงปีใหม่ ก็เลยได้เข้ามาเขียนกระทู้ แนะนำประสบการณ์ใหม่ที่ปกติมากกก
ปกตินี้คือหมายความว่า ปกติเราก็ไม่เคยมีอินเตอร์เน็ตอยู่แล้ว แต่พอมีมันเข้ามา เราก็ติด แล้วพอเราขาดมัน เราก็เหมือนจะตาย
แต่เวลาจะช่วยรักษาคุณเอง(เพราะรู้ว่าถึงตายไปมันก็ยังไม่มาหรอก รอต่อไป) 5555 ก็อยู่ได้ปกติสุขดี
#พวงช่วงท้าย มันก็เหมือนคนอกหักอ่ะคะ ช่วงเเรกๆก็เจ็บ แต่สุดท้ายไม่มีมันเราก็ไม่ตาย มีทางเลือกเยอะเเยะ =w=
#โน๊คบุ๊คพังก็ซ่อม ขก. รอก็ซื้อใหม่ ผู้ชายทิ้ง ก็ชั่ง
ขอบคุณที่เสียเวลาเข้ามาอ่านค่า 5555 ใครมีประสบการณ์ "คอมเน่า" เหมือนกันก็มาแชร์กันได้เน้อว #ไม่รู้แท็กถูกห้องรึเปล่าอ่าคะ TwT