สวัสดีค่ะ เราขอตั้งกระทู้นี้เป็นกระทู้แรกนะคะ
ก่อนอื่นเราต้องบอกก่อนว่าเรามีแฟนอยู่คนหนึ่ง คบหากันมา5ปีแล้วค่ะ ช่วงแรกๆของความรักดีมากค่ะ สวยหรูเหมือนในนิยาย ช่วงสองสามปีหลังก็เบาบางลง แต่เราก็เข้าใจแหละค่ะ ศึกษาดูใจจนรู้นิสัยใจคอกัน มันก็คงไม่มีอะไรตื่นเต้นอีก เรื่องน้อยใจอะไรเราก็มีบ้างค่ะ ตามประสาผู้หญิง ตลอดเวลาที่เราเสียใจ น้อยใจ เราต้องหายเองค่ะ ต้องเป็นปกติให้ได้ ถึงแม้บางเรื่องที่ทะเลาะ เราไม่ได้ผิด แต่เราก็ต้องหายโกรธเองค่ะ เขาเองก็เป็นคนดีนะคะ ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยเจ้าชู้ แต่เชื่อเถอะค่ะ บางครั้งการที่ผช ไม่เคยนอกใจ แต่ทำร้ายจิตใจไปทีละนิดๆ มันทรมานมากๆค่ะ เขาเป็นรักแรกค่ะ ถึงจะทะเลาะกันแค่ไหน เราต้องประคับประคองให้ถึงที่สุด ตอนเราเรียนมอปลายด้วยกันเราเจอกันทุกวัน เสาอาทิตมีนัดไปดูหนังกันเจอกันแทบทุกวันไม่เคยห่าง พอเขาจบมอปลาย เราห่างกันสองปีค่ะ เจอกันเดือนละครั้ง สองเดือนครั้ง เราเข้ากทมไปหาเขาบ่อยมาก ไปลำบาก ต้องรีบไปรีบกลับ แค่ขอเจอหน้า แต่เขาไม่ค่อยกลับมาหาเราเลยค่ะ บางครั้งเราเหนื่อยมากท้อมาก แต่ปากเขาบอกว่ารักเรามากอยากเจอ แต่การกระทำมันตรงข้ามกันมากเลยค่ะ จนเราจบมอปลาย ได้ใกล้กันอีกครั้ง ความรักเรากลับมาดีเหมือนเดิมค่ะ เมื่อวานเขามาบอกว่าเรียนจบจะไปอยุ่อเมริกากับพ่อ เราชอคค่ะ ชอคที่จะต้องห่าง ชอคอีกอย่างคือเขาบอกว่าเบื่อเมืองไทย ถ้าไปเรียนต่อไปทำงานเราไม่ขัดค่ะ อนาคตเขา เราสนุบสนุนเต็มที่ แต่นี่คือ มาพูดกับเราโดยที่ไม่เคยพูดสักคำว่าเดี๋ยวกลับมาหานะรอหน่อยนะ แค่นี้เราก็ไหวค่ะ แต่นี่คือเรามีหน้าที่ฟังแต่ไมีสามารถแสดงความคิดเห็นหรือแม้กระทั่งแสดงความรุ้สึกเลยค่ะ เราตอบเขากลับไปว่า หรอออ อิจฉาง่ะอยากนั่งเครื่องบินมั่งจัง ปั้นหน้ายิ้มเต็มที่ เราเจบมากค่ะ เราต้องห่างกันอีกแล้วเราเหงามากเลย เรารุ่สึกตัวเองเป็นที่ระบายความเหงาให้เขาแต่ต้องแบปความเหงาทั้งหมดไว้ที่ตัวเอง เราอยากเลิกค่ะ ถ้ามีใครจะแนะนำให้เลิก เราทำใจไม่ได้จริงๆเราเคยเลิกแล้วเราร้งไห้แทบตาย มันไม่มีเหตุผลจริงๅเลยค่ะที่รักเขาเราจะทำยังไงดี อีกแค่ไม่กี่เดือนเขาก็จะจบแล้ว ต้องห่างกันแล้ว เราเหงาเราทรมานมากนะคะ เพื่อนที่สนิทก็เรียนกันไกลเหลือเกิน เราไม่อยากแบกทุกอย่างไว้แบบนี้ถ้าเราพุดไปทะเลาะกันแน่แล้วพอทะเลาะหนกขึ้นเราจะอ่อนลงให้เขาเอง กลัวเขาบอกเลิกค่ะ บางครั้งเรานั่งร้องไห้ตอบแชทเขาว่าไม่เป็นไรเราโอเค แต่เราร้องไห้หนักมาก เราควรจะเริ่มแก้ตรงไหนก่อนดีคะ เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว
ผู้หญิงคนหนึ่งที่มีแฟน แต่เหงาที่สุดในโลก
ก่อนอื่นเราต้องบอกก่อนว่าเรามีแฟนอยู่คนหนึ่ง คบหากันมา5ปีแล้วค่ะ ช่วงแรกๆของความรักดีมากค่ะ สวยหรูเหมือนในนิยาย ช่วงสองสามปีหลังก็เบาบางลง แต่เราก็เข้าใจแหละค่ะ ศึกษาดูใจจนรู้นิสัยใจคอกัน มันก็คงไม่มีอะไรตื่นเต้นอีก เรื่องน้อยใจอะไรเราก็มีบ้างค่ะ ตามประสาผู้หญิง ตลอดเวลาที่เราเสียใจ น้อยใจ เราต้องหายเองค่ะ ต้องเป็นปกติให้ได้ ถึงแม้บางเรื่องที่ทะเลาะ เราไม่ได้ผิด แต่เราก็ต้องหายโกรธเองค่ะ เขาเองก็เป็นคนดีนะคะ ไม่เคยนอกใจ ไม่เคยเจ้าชู้ แต่เชื่อเถอะค่ะ บางครั้งการที่ผช ไม่เคยนอกใจ แต่ทำร้ายจิตใจไปทีละนิดๆ มันทรมานมากๆค่ะ เขาเป็นรักแรกค่ะ ถึงจะทะเลาะกันแค่ไหน เราต้องประคับประคองให้ถึงที่สุด ตอนเราเรียนมอปลายด้วยกันเราเจอกันทุกวัน เสาอาทิตมีนัดไปดูหนังกันเจอกันแทบทุกวันไม่เคยห่าง พอเขาจบมอปลาย เราห่างกันสองปีค่ะ เจอกันเดือนละครั้ง สองเดือนครั้ง เราเข้ากทมไปหาเขาบ่อยมาก ไปลำบาก ต้องรีบไปรีบกลับ แค่ขอเจอหน้า แต่เขาไม่ค่อยกลับมาหาเราเลยค่ะ บางครั้งเราเหนื่อยมากท้อมาก แต่ปากเขาบอกว่ารักเรามากอยากเจอ แต่การกระทำมันตรงข้ามกันมากเลยค่ะ จนเราจบมอปลาย ได้ใกล้กันอีกครั้ง ความรักเรากลับมาดีเหมือนเดิมค่ะ เมื่อวานเขามาบอกว่าเรียนจบจะไปอยุ่อเมริกากับพ่อ เราชอคค่ะ ชอคที่จะต้องห่าง ชอคอีกอย่างคือเขาบอกว่าเบื่อเมืองไทย ถ้าไปเรียนต่อไปทำงานเราไม่ขัดค่ะ อนาคตเขา เราสนุบสนุนเต็มที่ แต่นี่คือ มาพูดกับเราโดยที่ไม่เคยพูดสักคำว่าเดี๋ยวกลับมาหานะรอหน่อยนะ แค่นี้เราก็ไหวค่ะ แต่นี่คือเรามีหน้าที่ฟังแต่ไมีสามารถแสดงความคิดเห็นหรือแม้กระทั่งแสดงความรุ้สึกเลยค่ะ เราตอบเขากลับไปว่า หรอออ อิจฉาง่ะอยากนั่งเครื่องบินมั่งจัง ปั้นหน้ายิ้มเต็มที่ เราเจบมากค่ะ เราต้องห่างกันอีกแล้วเราเหงามากเลย เรารุ่สึกตัวเองเป็นที่ระบายความเหงาให้เขาแต่ต้องแบปความเหงาทั้งหมดไว้ที่ตัวเอง เราอยากเลิกค่ะ ถ้ามีใครจะแนะนำให้เลิก เราทำใจไม่ได้จริงๆเราเคยเลิกแล้วเราร้งไห้แทบตาย มันไม่มีเหตุผลจริงๅเลยค่ะที่รักเขาเราจะทำยังไงดี อีกแค่ไม่กี่เดือนเขาก็จะจบแล้ว ต้องห่างกันแล้ว เราเหงาเราทรมานมากนะคะ เพื่อนที่สนิทก็เรียนกันไกลเหลือเกิน เราไม่อยากแบกทุกอย่างไว้แบบนี้ถ้าเราพุดไปทะเลาะกันแน่แล้วพอทะเลาะหนกขึ้นเราจะอ่อนลงให้เขาเอง กลัวเขาบอกเลิกค่ะ บางครั้งเรานั่งร้องไห้ตอบแชทเขาว่าไม่เป็นไรเราโอเค แต่เราร้องไห้หนักมาก เราควรจะเริ่มแก้ตรงไหนก่อนดีคะ เหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว