สวัสดีค่ะ เราสมัครสมาชิกใหม่เพื่อมาตั้งกระทู้นี้โดยเฉพาะเลย มันเป็นความอึดอัดใจ ลำบากใจของเราค่ะ เราไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง เราเก็บเอาไว้เป็นความลับตลอด 6 ปี รู้สึกว่าถ้าเก็บไว้ไม่เล่าบ้าง คงต้องอกแตกตายสักวัน ...
เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อ 6 ปีที่แล้ว เรารู้จักกับ A ขณะที่เราทำงานประจำ เค้าเป็นลูกค้าของเราค่ะ หลังจากนั้นเราเริ่มคุยกันทาง MSN จนเค้าชวนเราไปร้องเพลงในงานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียนเค้า ซึ่งทำให้เราเจอกันบ่อยขึ้น นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่เรากับเค้าเริ่มทำความรู้จักกันมากขึ้นด้วย เรากับเค้าสนิทกันเร็วเพราะเป็นคนประเภทเดียวกัน ชอบอะไรเหมือนๆ กัน สามารถแลกเปลี่ยนความเห็นในหลายๆเรื่องกันได้ และฮากันทั้งคู่ แต่ที่เศร้าที่สุดคือ เค้ามีแฟนแล้วค่ะ ... แต่เศร้ากว่านั้นคือเรามีใจให้เค้าค่ะ
เค้าเป็นคนพูดเพราะ อารมณ์ดี ตลก มีความเป็นผู้นำ มีความสม่ำเสมอ อย่างเช่น ทุกเช้าประมาณ 8 โมง ต้องมีคำว่าอรุณสวัสดิ์ เด้งมาที่หน้าจอ ทุกวันเวลา 2 ทุ่ม จะโทรมากู๊ดไนท์เสมอ คืนไหนที่เค้ายังไม่โทรมา เราจะกังวลจนนอนไม่หลับเลยค่ะ เรานอยด์อยู่เงียบๆไม่เคยโทรไปถามอะไรทั้งนั้น ตอนเช้าเราถึงถามและรู้ว่าเค้าทำงานกลับบ้านดึก ไม่อยากโทรมาปลุก เราเชื่อว่าแทบทุกเรื่องที่เค้าบอก มันเป็นความจริง แต่ก็มีความจริงอีกหลายเรื่องที่เค้าบอกเราไม่หมด และเราไม่เคยถามต่อ ...
วันนี้เมื่อ 6 ปีที่แล้ว เราทั้งคู่เป็นมากกว่าเพื่อน เราพูดคุยกันทุกเรื่อง ห่วงใยกัน คิดถึงกัน กอดกัน โดยเค้าจะแบ่งเวลามาคุยมาเจอเรา และเราไม่เคยถามอะไรเค้าเลย ว่าเค้าเลิกกับแฟนหรือยัง เค้าทำอะไร ไปไหน อยู่กับใคร เราไม่เคยเป็นฝ่ายโทรหรือทัก MSN เค้าก่อนเลย พอเค้าโทรมาเราก็คุย พอเค้าบอกว่าอยากเจอเราก็ไปหา ทัก MSN มาเราก็คุย ... ตลอดระยะเวลา 3 เดือนหลังจากวันนั้น เราเจอกันทุกคืนค่ะ ตลอดเวลาเราอึดอัด เพราะรู้ว่ากำลังทำสิ่งที่ไม่ควร ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจเสียเลย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราตัดสินใจลาออกจากงานประจำพอดี เลยตั้งใจว่าจะใช้โอกาสนี้เลิกกับเค้า เราคิดเองว่าระยะทางที่มันไกล มันคงทำให้เรากับเค้าสามารถเลิกกันได้แบบสบายๆ
แต่แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างใจคิดค่ะ เพราะเค้ายังสม่ำเสมอกับเรามาก โทรคุยกันตั้งแต่เช้า – เย็น เปิดกล้อง Skype เห็นหน้ากันแทบทั้งวัน และยังมีกู๊ดไนท์ให้เราเสมอ และมาเจอกันอาทิตย์ละครั้ง เราไม่เคยรู้สึกว่าเราอยู่ไกลกันเลย เรารักกันแบบนี้มา 6 ปี จนกระทั่ง ...
เมื่อ 6 เดือนที่แล้ว เราเจอผู้ชายคนหนึ่ง เราตั้งใจจะคบผู้ชายคนนี้แบบจริงจัง ด้วยอายุคงไม่สามารถคบเล่นได้อีกแล้ว เราเลือกที่จะบอก A ก่อน เพราะตลอดเวลา A จะโทรมาคุย Skype เปิดกล้องทั้งวัน เราแอบคบ B ระหว่างนี้ไม่ได้หรอกค่ะ A บอกว่า เค้ารักเรา ขอเป็นเพื่อน เป็นที่ปรึกษาให้ก็ได้ แต่ให้ตัดไปเลยเค้าทำใจไม่ได้จริงๆ เราลำบากใจมาก เราไม่สามารถคบผู้ชาย 2 คนในเวลาเดียวกันได้ เราเลยเลือกค่ะ เรารัก A มาก แต่มันเป็นความลับ บอกใครไม่ได้ คบไปไม่มีอนาคต เราเลยเลือก B ค่ะ แล้วมันก็เป็นการตัดสินใจที่ผิด หลังจากเริ่มคุยกันสักอาทิตย์ เรารู้สึกว่า B ไม่ปกติหลายอย่าง ภายหลังเรามารู้ว่า B มีปัญหาทางจิต - -“ เราก็เลิกคุยกับ B ไปเลย และ B เริ่มคุกคามและขู่ฆ่าเรา เรื่องนี้เราก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟังอีกเช่นกัน ...
และอย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหล่ะ เราคิดถึง A มาก หลังจากเลิกคุยกับ B ไป รวมระยะเวลาที่เรากับ A ไม่ได้คุยกัน 1 เดือนเต็มๆ แต่ละวันผ่านไปแบบไร้ความรู้สึก กินข้าวก็กินแบบให้มีชีวิต ไม่รู้รสชาติอาหาร ถึงเวลานอนก็นอน ตื่นก็ทำงาน ระหว่างวันก็คิดถึง A อยากรู้ว่า A ทำอะไรอยู่ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม ... เราจำได้ว่าวันนั้นเรานอนเล่นเกม Candy Caush ขยับนิ้วเล่นแต่หัวเราคิดถึงแต่เค้า จนทนคิดถึงต่อไปอีกไม่ไหว เราส่งข้อความ Line ไปหา A เค้าอ่านและตอบกลับมาค่ะ น้ำตาเราไหลไม่หยุด เราคิดถึงเค้ามากจริงๆ วันรุ่งขึ้นเค้ามาหาเราที่บ้าน และไปทานข้าวด้วยกัน เรากินข้าวกันเงียบๆ ไม่พูดจาอะไรกันเลย ก่อนจากกันเค้ากอดเรา มันเป็นการกอดที่เราโหยหาและมีความหมายมากนะคะ กอดแน่นๆนิ่งๆแบบไม่ต้องพูดอะไร Aบอกว่าคิดถึงเรามาก เค้าไม่เคยโกรธกับเส้นทางที่เราเลือกเลย แต่ขอเวลาเค้าหน่อย เพราะหลังจากที่เราหายไป เค้ารู้สึกว่าชีวิตหายไปด้วย ไม่รู้จะทำงานไปเพื่ออะไร กินไปเพื่ออะไร A ดูซูบลงอย่างเห็นได้ชัด เค้าขอเวลาปรับโหมดสักหน่อย เพราะกว่าที่เค้าจะมีสติได้ เค้าก็ผ่านมาหนักอยู่เหมือนกัน
เรารอเค้าอย่างใจเย็น ... 2 เดือนนับจากวันนั้น เราไม่ได้คุยกันทางโทรศัพท์เลย เราติดต่อกันทางโปรแกรม Line เป็นประโยคสั้นๆ บอกว่าไปทำงานแล้ว ถามว่าทำอะไรอยู่ครับ หรือบอกว่าไปทานข้าวกับเพื่อนๆนะครับ และยังมีคำว่ากู๊ดไนท์ทุกค่ำคืน ...
การรอคอยมันยาวนานและยากเย็น เราไม่เห็นทางที่มันจะกลับมาได้เลย มันดูมืดมน หมดหวัง เพราะมันไม่มีอะไรคืบหน้า จนย่างเข้าเดือนที่ 3 เราเองรู้สึกว่าสุขภาพจิตเราแย่มาก เราเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องค่ะ เรียงประโยคผิด พูดแล้วก็ต้องหยุดเพื่อคิดว่าจะเอาคำไหนมาพูด ร้องไห้ง่าย แต่พอเรารู้สึกว่าตัวเองชักจะไปกันใหญ่ เรารวบรวมตั้งสติ และหากิจกรรมอื่นๆมาผ่อนคลาย ด้วยการนอนฟังเพลงค่ะ มันช่วยได้จริงๆนะคะ แต่ก็ยังคงคิดถึง A อยู่ตลอด เราทนไม่ไหวกับสภาพนี้แล้ว เราร้องไห้ทุกคืน จนคนรอบข้างทักว่าไปทำอะไรมา เพราะตาเราบวมและช้ำ เราฮึดรวบรวมความกล้าทั้งหมด ส่งข้อความถามเค้าตรงๆว่า ที่ผ่านมามันฝืนหรือเปล่า ยังรู้สึกแบบเดียวกันหรือเปล่า กำลังจะ 3 เดือนแล้วนะ รู้สึกเหนื่อยและท้อแล้ว ถ้ามันไม่ได้ ก็จะไม่รบกวนอีกแล้ว ขอตัดใจแล้วหยุดเองดีกว่า
เค้าตอบกลับมาว่าเค้ายังรู้สึกเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ช่วงนี้งานเค้ายุ่งจริงๆงานที่ทำมันเกี่ยวพันกับหลายส่วน หลุดไม่ได้เลย ทำให้ไม่มีเวลา ขนาดแผ่นเสียงที่เค้ารัก เค้ายังไม่ได้จับมาล้างหรือนั่งฟังสักแผ่น และเค้าสารภาพว่า ที่ผ่านมาตัวเค้าเจ็บมาก เค้าไม่เคยเปิดใจให้ใคร พอเค้าเปิดใจ เค้าต้องมาเจ็บ เค้ากลัวว่าเราจะทำให้เค้าเจ็บอีกครั้ง ...
หลังจากนั้นเราเริ่มโทรคุยกัน ถึงจะไม่ได้มากเหมือนเก่า แต่มันรู้สึกได้ว่าความรู้สึกดี ๆ กำลังจะกลับมาแม้จะทีละนิดอย่างเชื่องช้าก็ตาม
แต่เชื่อไหมว่า ... ทุกครั้งที่เค้าหายไป 1 -2 วัน ... เราเหมือนคนจะตาย เราคิดมาก คิดต่างๆ นานา พอเค้าส่งข่าวกลับมา เราก็ยิ้มได้อีกครั้ง หรือว่าเรากำลังจะบ้าเพราะความนอยด์
" The most terrible thing is that the idea and the action itself." ( สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความคิดและการกระทำของตนเอง )
เราคิดจะตัดใจ แต่มันเจ็บจริงๆ มีคนเข้ามาคุยกับเราบ้าง เราอยากเปิดใจนะคะ แต่สุดท้าย ภายในใจเรามักจะเอาคนใหม่มาเทียบกับ A ทุกครั้ง ถ้าไม่ได้อย่าง A หรือ ดีกว่าA อย่างอย่างงั้น อย่าไปมีเลยดีกว่า ...
ทุกวันนี้เราไม่รู้ว่าเรามีความสุขกับความลับของเราไหม หรือเรากำลังเสพติดความทุกข์อยู่
เราเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง ที่รู้ตัวว่าทำผิดศีลธรรม ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่น่าให้อภัย และสมน้ำหน้ากับกรรมที่ได้รับ ... เรายินดีรับฟังคำต่อว่า ความเห็น กำลังใจ ฯลฯ จากทุกข้อความนะคะ ... แค่แบ่งเบาความทุกข์ของเราไป ก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ
ถ้าจะถามว่าเราต้องการอะไรจากการตั้งกระทู้นี้ ...
เราแค่มีความลับที่เล่าให้ใครในชีวิตจริงของเราฟังไม่ได้ มันทุกข์ อึดอัด สับสน แน่น หายใจไม่ออก อยู่ในนี้ ข้างในใจนี้ ... เราแค่อยากระบายให้ใครสักคนฟังนะคะ
ขอบคุณทุกคนมาก ที่อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้ายนะคะ
เรารักผู้ชายคนหนึ่งที่เป็นมากกว่าเพื่อนแต่ไม่ใช่แฟนมาถึง 6 ปี มันเป็นรักที่เต็มไปด้วยทุกข์ ... เราอึดอัด ขอระบาย
เรื่องมีอยู่ว่าเมื่อ 6 ปีที่แล้ว เรารู้จักกับ A ขณะที่เราทำงานประจำ เค้าเป็นลูกค้าของเราค่ะ หลังจากนั้นเราเริ่มคุยกันทาง MSN จนเค้าชวนเราไปร้องเพลงในงานเลี้ยงรุ่นของโรงเรียนเค้า ซึ่งทำให้เราเจอกันบ่อยขึ้น นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่เรากับเค้าเริ่มทำความรู้จักกันมากขึ้นด้วย เรากับเค้าสนิทกันเร็วเพราะเป็นคนประเภทเดียวกัน ชอบอะไรเหมือนๆ กัน สามารถแลกเปลี่ยนความเห็นในหลายๆเรื่องกันได้ และฮากันทั้งคู่ แต่ที่เศร้าที่สุดคือ เค้ามีแฟนแล้วค่ะ ... แต่เศร้ากว่านั้นคือเรามีใจให้เค้าค่ะ
เค้าเป็นคนพูดเพราะ อารมณ์ดี ตลก มีความเป็นผู้นำ มีความสม่ำเสมอ อย่างเช่น ทุกเช้าประมาณ 8 โมง ต้องมีคำว่าอรุณสวัสดิ์ เด้งมาที่หน้าจอ ทุกวันเวลา 2 ทุ่ม จะโทรมากู๊ดไนท์เสมอ คืนไหนที่เค้ายังไม่โทรมา เราจะกังวลจนนอนไม่หลับเลยค่ะ เรานอยด์อยู่เงียบๆไม่เคยโทรไปถามอะไรทั้งนั้น ตอนเช้าเราถึงถามและรู้ว่าเค้าทำงานกลับบ้านดึก ไม่อยากโทรมาปลุก เราเชื่อว่าแทบทุกเรื่องที่เค้าบอก มันเป็นความจริง แต่ก็มีความจริงอีกหลายเรื่องที่เค้าบอกเราไม่หมด และเราไม่เคยถามต่อ ...
วันนี้เมื่อ 6 ปีที่แล้ว เราทั้งคู่เป็นมากกว่าเพื่อน เราพูดคุยกันทุกเรื่อง ห่วงใยกัน คิดถึงกัน กอดกัน โดยเค้าจะแบ่งเวลามาคุยมาเจอเรา และเราไม่เคยถามอะไรเค้าเลย ว่าเค้าเลิกกับแฟนหรือยัง เค้าทำอะไร ไปไหน อยู่กับใคร เราไม่เคยเป็นฝ่ายโทรหรือทัก MSN เค้าก่อนเลย พอเค้าโทรมาเราก็คุย พอเค้าบอกว่าอยากเจอเราก็ไปหา ทัก MSN มาเราก็คุย ... ตลอดระยะเวลา 3 เดือนหลังจากวันนั้น เราเจอกันทุกคืนค่ะ ตลอดเวลาเราอึดอัด เพราะรู้ว่ากำลังทำสิ่งที่ไม่ควร ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจเสียเลย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่เราตัดสินใจลาออกจากงานประจำพอดี เลยตั้งใจว่าจะใช้โอกาสนี้เลิกกับเค้า เราคิดเองว่าระยะทางที่มันไกล มันคงทำให้เรากับเค้าสามารถเลิกกันได้แบบสบายๆ
แต่แล้วมันก็ไม่ได้เป็นอย่างใจคิดค่ะ เพราะเค้ายังสม่ำเสมอกับเรามาก โทรคุยกันตั้งแต่เช้า – เย็น เปิดกล้อง Skype เห็นหน้ากันแทบทั้งวัน และยังมีกู๊ดไนท์ให้เราเสมอ และมาเจอกันอาทิตย์ละครั้ง เราไม่เคยรู้สึกว่าเราอยู่ไกลกันเลย เรารักกันแบบนี้มา 6 ปี จนกระทั่ง ...
เมื่อ 6 เดือนที่แล้ว เราเจอผู้ชายคนหนึ่ง เราตั้งใจจะคบผู้ชายคนนี้แบบจริงจัง ด้วยอายุคงไม่สามารถคบเล่นได้อีกแล้ว เราเลือกที่จะบอก A ก่อน เพราะตลอดเวลา A จะโทรมาคุย Skype เปิดกล้องทั้งวัน เราแอบคบ B ระหว่างนี้ไม่ได้หรอกค่ะ A บอกว่า เค้ารักเรา ขอเป็นเพื่อน เป็นที่ปรึกษาให้ก็ได้ แต่ให้ตัดไปเลยเค้าทำใจไม่ได้จริงๆ เราลำบากใจมาก เราไม่สามารถคบผู้ชาย 2 คนในเวลาเดียวกันได้ เราเลยเลือกค่ะ เรารัก A มาก แต่มันเป็นความลับ บอกใครไม่ได้ คบไปไม่มีอนาคต เราเลยเลือก B ค่ะ แล้วมันก็เป็นการตัดสินใจที่ผิด หลังจากเริ่มคุยกันสักอาทิตย์ เรารู้สึกว่า B ไม่ปกติหลายอย่าง ภายหลังเรามารู้ว่า B มีปัญหาทางจิต - -“ เราก็เลิกคุยกับ B ไปเลย และ B เริ่มคุกคามและขู่ฆ่าเรา เรื่องนี้เราก็ไม่ได้เล่าให้ใครฟังอีกเช่นกัน ...
และอย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหล่ะ เราคิดถึง A มาก หลังจากเลิกคุยกับ B ไป รวมระยะเวลาที่เรากับ A ไม่ได้คุยกัน 1 เดือนเต็มๆ แต่ละวันผ่านไปแบบไร้ความรู้สึก กินข้าวก็กินแบบให้มีชีวิต ไม่รู้รสชาติอาหาร ถึงเวลานอนก็นอน ตื่นก็ทำงาน ระหว่างวันก็คิดถึง A อยากรู้ว่า A ทำอะไรอยู่ เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม ... เราจำได้ว่าวันนั้นเรานอนเล่นเกม Candy Caush ขยับนิ้วเล่นแต่หัวเราคิดถึงแต่เค้า จนทนคิดถึงต่อไปอีกไม่ไหว เราส่งข้อความ Line ไปหา A เค้าอ่านและตอบกลับมาค่ะ น้ำตาเราไหลไม่หยุด เราคิดถึงเค้ามากจริงๆ วันรุ่งขึ้นเค้ามาหาเราที่บ้าน และไปทานข้าวด้วยกัน เรากินข้าวกันเงียบๆ ไม่พูดจาอะไรกันเลย ก่อนจากกันเค้ากอดเรา มันเป็นการกอดที่เราโหยหาและมีความหมายมากนะคะ กอดแน่นๆนิ่งๆแบบไม่ต้องพูดอะไร Aบอกว่าคิดถึงเรามาก เค้าไม่เคยโกรธกับเส้นทางที่เราเลือกเลย แต่ขอเวลาเค้าหน่อย เพราะหลังจากที่เราหายไป เค้ารู้สึกว่าชีวิตหายไปด้วย ไม่รู้จะทำงานไปเพื่ออะไร กินไปเพื่ออะไร A ดูซูบลงอย่างเห็นได้ชัด เค้าขอเวลาปรับโหมดสักหน่อย เพราะกว่าที่เค้าจะมีสติได้ เค้าก็ผ่านมาหนักอยู่เหมือนกัน
เรารอเค้าอย่างใจเย็น ... 2 เดือนนับจากวันนั้น เราไม่ได้คุยกันทางโทรศัพท์เลย เราติดต่อกันทางโปรแกรม Line เป็นประโยคสั้นๆ บอกว่าไปทำงานแล้ว ถามว่าทำอะไรอยู่ครับ หรือบอกว่าไปทานข้าวกับเพื่อนๆนะครับ และยังมีคำว่ากู๊ดไนท์ทุกค่ำคืน ...
การรอคอยมันยาวนานและยากเย็น เราไม่เห็นทางที่มันจะกลับมาได้เลย มันดูมืดมน หมดหวัง เพราะมันไม่มีอะไรคืบหน้า จนย่างเข้าเดือนที่ 3 เราเองรู้สึกว่าสุขภาพจิตเราแย่มาก เราเริ่มพูดจาไม่รู้เรื่องค่ะ เรียงประโยคผิด พูดแล้วก็ต้องหยุดเพื่อคิดว่าจะเอาคำไหนมาพูด ร้องไห้ง่าย แต่พอเรารู้สึกว่าตัวเองชักจะไปกันใหญ่ เรารวบรวมตั้งสติ และหากิจกรรมอื่นๆมาผ่อนคลาย ด้วยการนอนฟังเพลงค่ะ มันช่วยได้จริงๆนะคะ แต่ก็ยังคงคิดถึง A อยู่ตลอด เราทนไม่ไหวกับสภาพนี้แล้ว เราร้องไห้ทุกคืน จนคนรอบข้างทักว่าไปทำอะไรมา เพราะตาเราบวมและช้ำ เราฮึดรวบรวมความกล้าทั้งหมด ส่งข้อความถามเค้าตรงๆว่า ที่ผ่านมามันฝืนหรือเปล่า ยังรู้สึกแบบเดียวกันหรือเปล่า กำลังจะ 3 เดือนแล้วนะ รู้สึกเหนื่อยและท้อแล้ว ถ้ามันไม่ได้ ก็จะไม่รบกวนอีกแล้ว ขอตัดใจแล้วหยุดเองดีกว่า
เค้าตอบกลับมาว่าเค้ายังรู้สึกเหมือนเดิมทุกอย่าง แต่ช่วงนี้งานเค้ายุ่งจริงๆงานที่ทำมันเกี่ยวพันกับหลายส่วน หลุดไม่ได้เลย ทำให้ไม่มีเวลา ขนาดแผ่นเสียงที่เค้ารัก เค้ายังไม่ได้จับมาล้างหรือนั่งฟังสักแผ่น และเค้าสารภาพว่า ที่ผ่านมาตัวเค้าเจ็บมาก เค้าไม่เคยเปิดใจให้ใคร พอเค้าเปิดใจ เค้าต้องมาเจ็บ เค้ากลัวว่าเราจะทำให้เค้าเจ็บอีกครั้ง ...
หลังจากนั้นเราเริ่มโทรคุยกัน ถึงจะไม่ได้มากเหมือนเก่า แต่มันรู้สึกได้ว่าความรู้สึกดี ๆ กำลังจะกลับมาแม้จะทีละนิดอย่างเชื่องช้าก็ตาม
แต่เชื่อไหมว่า ... ทุกครั้งที่เค้าหายไป 1 -2 วัน ... เราเหมือนคนจะตาย เราคิดมาก คิดต่างๆ นานา พอเค้าส่งข่าวกลับมา เราก็ยิ้มได้อีกครั้ง หรือว่าเรากำลังจะบ้าเพราะความนอยด์
" The most terrible thing is that the idea and the action itself." ( สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือความคิดและการกระทำของตนเอง )
เราคิดจะตัดใจ แต่มันเจ็บจริงๆ มีคนเข้ามาคุยกับเราบ้าง เราอยากเปิดใจนะคะ แต่สุดท้าย ภายในใจเรามักจะเอาคนใหม่มาเทียบกับ A ทุกครั้ง ถ้าไม่ได้อย่าง A หรือ ดีกว่าA อย่างอย่างงั้น อย่าไปมีเลยดีกว่า ...
ทุกวันนี้เราไม่รู้ว่าเรามีความสุขกับความลับของเราไหม หรือเรากำลังเสพติดความทุกข์อยู่
เราเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง ที่รู้ตัวว่าทำผิดศีลธรรม ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่น่าให้อภัย และสมน้ำหน้ากับกรรมที่ได้รับ ... เรายินดีรับฟังคำต่อว่า ความเห็น กำลังใจ ฯลฯ จากทุกข้อความนะคะ ... แค่แบ่งเบาความทุกข์ของเราไป ก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ
ถ้าจะถามว่าเราต้องการอะไรจากการตั้งกระทู้นี้ ...
เราแค่มีความลับที่เล่าให้ใครในชีวิตจริงของเราฟังไม่ได้ มันทุกข์ อึดอัด สับสน แน่น หายใจไม่ออก อยู่ในนี้ ข้างในใจนี้ ... เราแค่อยากระบายให้ใครสักคนฟังนะคะ
ขอบคุณทุกคนมาก ที่อ่านมาจนถึงบรรทัดสุดท้ายนะคะ