รักมากแต่ก้เกลียดมาก

เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเกิดกับตัวเอง ส่วนตัวเปนคน ที่รักเพื่อนแคร์เพื่อนมาก เรียกว่ารักมากก จนมีพักหนึ่ง ที่ห่างจากครอบครัวเลยก้ว่าได้
ขออนุญาตใช้ชื่อสมมุตินะ เพราะไม่อยากให้คนๆนั้นรู้ตัว

เรื่องมันเริ่มเกิดจาก ช่วงปลายปีของนักเรียนป.6 ที่วุ่นวายต้องหาโรงเรียนต่อในช่วงมัธยม และเราก้ได้ไปเข้าคอสเรียนพิเศษติว ก้ติวไปเรื่อยๆ ไม่ได้หวังว่าจะเข้าได้หรือไม่อะไรยังไงเรียกได้ว่า ชีวิตตอนนั้นยังไงก้ได้ แต่ในระหว่างติวนี่สิก้มี เด็กนักเรียนที่เรียกว่าหน้าตาดี ในโรงเรียนที่เราเรียนอยู่มาติวด้วย เรียกได้ว่า หน้าตาดี เรียนดี น่ารักทุกอย่าง มันตรงอะ พูดได้เลยว่า นี่อ่ะ ใช่เลย แต่เราก้ไม่ได้คิดอะไร เขาเปนดาวเราก้แค่คนธรรมดา แต่ใครจะไปคิด เขามาทักเราคุยกับเรา เรียกได้ว่า ช่วงปลายปีนี้มาความสุขมากก จำภาพวันแรกที่เราเจอกันได้เลย เป็นหน้าหนาว วันนั้นฝนตก เรานั่งโต๊ะตรงกันข้ามกัน แต่เขากลับมาถามว่าข้อนี้ทำยังไง เพียงแค่เขามาถามคำถาม ใจเราก้อยากจะเอาบันไดมาต่อกันแล้วคว้าดาวดวงนี้มาเปนเจ้าของเหลือเกินน เราบอกตรงๆว่าชอบมากกหลงคนนี้มาก จนได้รู้ว่าเขาก้พยายามจะเข้ารร.เดียวกับเราเหมือนกัน
เอาล่ะสิ นี่มันพลังบ้าอะไรเราอ่านหนังสือทำทุกอย่างเพื่อจะได้เข้าไปอยู่ในรร.นั้นและที่หวังก้คือ ต้องห้องเดียวกับเขา !! ระหว่างที่ติวกันนี้เราก้รุยกันความสัมพันธ์ก้เรียกว่าเพื่อน แต่ก้ไม่ถึงสนิท แตนี่แหละ มันเริ่มยจากความสัมพันธ์แค่นี้
ขอข้ามมา มาตอนหลังจากเราทั้งคู่เข้ารร.นั้นได้เป็นรร.ประจำจังหวัด แต่เสียดายไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับ เราก้คงคิดว่า ก้คงมีคนคาบไปก่อนแล้วแหละหลังจากนั้นเราก้ไม่ได้คุยซักพัก   เรามีเพื่อนอยู่2คน คนแรกชื่อ แพน คนที่สอง ชื่อ สองละกัน(ขี้เกียจนึก) ด้วยแพนก้หน้าตาดี และมาจากรร.เก่าเรา ส่วนสอง พึ่งรู้จักกัน
ด้วยความหวังอันลิบหลี่ที่เราจะได้กลับมาคุยกับ ปอม แต่ไม่รู้ว่าโชคชะตามันเล่นตลกฟรืออะไร แพนรู้จักกับปอม!! เรียกได้ว่าสนิท เคยนอนด้วยกันเลยแหละ ทุกวันตอนเที่ยง เราจะนัดกันไปโรมยิม เพื่อไปเล่นปิงปองกัน โดยมีเรา แพน ปอม สอง เล่นกันทุกๆวัน แต่ว่า มีช่วงหนึ่งที่ แพนกับสองไปติดกิจกรรมอื่น!!นั่นคือคงไม่พ้นอะไรไปไม่ได้การ์ดยูกิ!! จึงทำให้เรากับปอมต้องมาเล่นปิงปองกัน2คน เรากลับมาคุยกันอีกครั้ง ในช่วงนั้น ปอมจะตามใจเราและยอมเรา ถ้าเรางอลปอมจะง้อ ทุกๆอย่างไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือยังไง แต่ตอนนั้นเรารู้สึกว่า ถ้าโชคชะตาไม่ได้เล่นตลก ก้ขอให้เราเป็นแบบนี้ตลอดไป และเราก้สนิทกันเข้าาอีกระดับหนึ่ง แต่แล้วเราก้หันไปลองเล่นการ์ดกัน จนทำให้เราสนิทกันขึ้นไปอีกทุกๆตอนเที่ยงเรามาเจอกันทุกวัน และทุกเย็นเรากต้องไปส่งปอมกลับบ้าน (นั่งเปนเพื่อนรอแม่ปอมมารับ) ทำไมมันแฮปปี้แบบนี้น๊า แต่แล้วก้มาถึงวันนึง ปอมได้เอาของมาให้เรา เพราะเราอยากได้ของชิ้นๆนี้มาก เราดีใจมากที่ปอมใส่ใจ กับเรา เราคิดว่าปอมชอบเรารักเราไปแล้วสิ ก้แหงล่ะ ไม่เคยมีคนมาใส่ใจแบบนี้แถมเปนคนที่เราปลื้มอีก
แต่วันต่อมาตอนเที่ยงปอมทวงของชิ้นนั้นคืน และเอาไปให้อีกคน......เราโกรธมาก คิดดูของที่เราอยากได้เขาเอามาให้ ของจากคนที่เราชอบเอามาให้ สรุปเลยมันคือของที่มีความหมายกับเรา แต่สำหรับเขามันก้แค่ของ เขาเอาไปให้ อีกคน และแน่นอนเราโกรธงอลเขาเราไม่ไปเล่นปิงปองกับเขา 3วันตอนแรกก้คิดว่าเด็กม.1 จะคิดอะไรเรื่องความรู้สึกของคนอื่นได้ยังไงเราก้คงไม่ได้พิเศษอะไรสำหรัลเขา แต่วันนี้ตอนเย็นเราก้เดินของเราอยู่ก้แอบมองว่าปอมอยู่ไหน แต่แล้วก้เหนจ้า ทางผ่านประตูรร.ต้องผ่านโรงยิม ปอมอยู่หน้าโรงยิม เราเดินผ่านโดยไม่ได้คิดอะไร แต่แล้วแน่นอน ปอมเดินมาง้อ  แน่นอนล่ะใครจะหายโกรธง่ายๆ เราเล่นตัวสิเดินหนี ไปคนละทางกับที่แม่เค้าจะมารับเราก้คิดว่าเขาคงไม่ตามมาหรอกแต่ที่ไหนตามมา เราก้เลยเปิดกระเป๋าเอาสมุดวาดภาพมาวาดเล่น เขามานั่งตรงข้ามหน้าเรา (เรานั่งที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนข้างทาง) เราก้วาดรูปไป เขาก้ก้มหน้าเอาหน้าเขามาบัง อะแหนะเขิญสิยิ้ม555 จากนั้นเขาก้ของชิ้นนั้นมาคืน พร้อมขอโทด OK ตอนั้นเราหายงอลเขาแล้ว ตอนนั้นใจเราให้ปอม100 เราบอกกับตัวเองว่า เราใช้100เขาจะให้ใจกลับมาเท่าไหร่เราไม่สน แต่ขอให้ได้ไปเฉียด เข้าใกล้ตัวปอมหน่อยให้ได้รู้จักกันมากกว่านี้ เพราะอะไรหรอ เด็กม.1เดินตามง้อเพื่อนยอมเดินไไกลมากเพื่อมาง้อทั้งๆที่ไม่ได้สนิทกันอะไรขนาดนั้น แถมยังรู้ทันเอาของกลับมาให้ ตอนั้นเราคิดคงเป็นรักแท้เลยแหละ55 เราหลงรักปอมมากกก จนตัวเราก้ไม่รู้จะให้ความรู้สึกแบบนี้กับใครอีกไหม นี่ก้เป็นเรื่องส่วนหนึ่งที่จะเล่ายังไงจะมาต่อให้นะ

และนี่ก้เป็นตอนที่เราโกรธเขาแบบจริงจังครั้งแรก