ระบบการศึกษาไทยตอนนี้เหมาะสมแล้วหรือ
ผมเชื่อครับว่าเรายังต้องพัฒนากันอีกมาก แต่แนวทางของเรามันถูกต้องแล้วหรือ
เกรดอาจจะเป็นไม้บรรทัดอย่างหนึ่งที่เราใช้ประเมินนักเรียน นักศึกษา แต่มันไม่ใช่ทุกอย่าง โอเคครับที่การมีเกรดสูง ย่อมดีกว่าอยู่แล้ว แต่การมีเกรดสูงๆ แต่ไม่มีสามารถในการทำงานหรือความรับผิดชอบต่อชีวิตตัวเองและสังคมเลย มันน่าห่วงกว่าการมีเกรดไม่สูง แต่สามารถหาหนทางของชีวิตตัวเองได้และไม่เบียดเบียนผู้อื่นนะครับ
เริ่มจากข้อสอบ GAT-PAT หรือระบบแอดมิชชั่นที่นับวัน ข้อสอบจะยิ่งยากขึ้นยากขึ้นจนกระทั้งเด็กธรรมดาๆทำไม่ได้ แม้แต่อาจารย์หลายๆท่านก็ยังบอกว่ายากมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แถมการคำนวณคะแนนก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นไปเรื่อยๆจนงงเป็นไก่ตาแตกกันไปแล้ว
เนื้อหาที่เด็กๆเรียนก็เริ่มแน่นขึ้น เร็วขึ้น เนื้อหาที่สมัยก่อนต้องเรียนตอน ม.5 ม.6 เดี๋ยวนี้ ม.ต้นก็เรียนเรียนกันแล้ว ผมว่ามันออกจะโหดร้ายกันเด็กๆเกินไปไหมครับ อาจจะมีหลายๆปัจจัยที่ทำให้ต้องเรียนเร็วขึ้นอย่างนี้ ผมว่าหนึ่งในนั้นคือการสอบเข้า ทั้งม.ปลาย และมหาลัย ยิ่งข้อสอบยากขึ้น โหดขึ้นเท่าไหร่ เด็กตัวน้อยๆ ตาดำๆ ก็ต้องเรียนเยอะขึ้น เร็วขึ้นเท่านั้น
แน่นอนครับหลายๆคน หันไปพึ่งพาโรงเรียนกวดวิชา และติวเตอร์ต่างๆ สร้างอาชีพให้เด็กมหาลัยอย่างล้นหลาม แต่การเรียนเยอะจนแทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน หรือมีเวลาอยู่กับครอบครัวเลยมันใช่แล้วหรอครับ เด็กๆแทบไม่มีเวลาวิ่งเล่นแบบสมัยก่อน ที่เล่นไล่จับวัว ควายกลาง ทุ่งนา ป่า เขา หรือนั่งเล่นหมากเก็บกับเกิร์ลแก๊งแถวบ้าน
ผมว่ายิ่งเราให้เด็กเรียนเยอะเท่าไหร่ เด็กก็จะโตเป็นผู้ใหญ่ช้าลงเท่านั้นครับ แน่นอนครับเราอาจจะสามารถผลิตเด็ก มัธยมชั้นหัวกะทิแบบไปแข่งกับต่างชาติได้เหรียญทองมานับไม่ถ้วน แต่เด็กที่ส่งไปหลายๆคน ต้องยอมรับครับว่าบางคนเนิร์ดมากจนคุยกับเพื่อนไม่ค่อยรู้เรื่อง รับผิดชอบชีวิตตัวเองไม่ได้ เข้าสังคมไม่เก่ง เป็นเพราะเมื่อเรายิ่งเรียนมากขึ้น เราก็จะลดความรับผิดชอบในชีวิตตัวเองลงไป ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากเรียนให้ได้เกรดดีๆ คะแนนเยอะๆ จะต้มข้อสอบกินเช้า เย็น ก็ได้ขอให้คะแนนดีก็พอไม่ต้องรู้เหนือรู้ใต้ใดๆ เพื่อนผมบางคนยังเดินข้ามถนนเองไม่เป็นเลยครับ ขนาดโตๆกันพอสมควรแล้ว
นอกจากนี้เวลาที่เราใช้กับครอบครัวก็น้อยลง พ่อแม่ก็ให้ลูกเรียนๆๆๆๆๆๆ ไม่สนใจความต้องการ หรือไม่ได้สั่งไม่ได้สอนอะไรเท่าที่ควรจะ เด็กๆหลายคนโดนพ่อแม่บังคับให้เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ สุดท้ายต้องทนทำงานที่ตัวเองไม่ชอบเพื่อพ่อแม่ พอพ่อแม่ไม่อยู่ก็ไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยวจิตใจ ชีวิตทำงานก็แย่ลง น่าเศร้านะครับ
ที่แย่กว่านั้นคือ เด็กๆเราหลายคนเรียนจนไม่มีเวลาคุยกับตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรให้กระแสสังคมพาไป พอมาค้นพบตัวเองก็สายไปแล้ว อุตส่าต์สอบเข้าแทบตาย จะซิ่วก็ไม่กล้า ก็เศร้ากับชีวิตไปอีก พอออกมาทำงานก็ไม่อยากทำ ก็กลายเป็นพนักงานที่ไม่มีประสิทธิภาพเท่าที่ควร ก็เป็นแบบเดียวกับที่เพิ่งกล่าวมาอีก
ผมเคยคุยกับเพื่อนต่างชาติพวกฝรั่ง ถึงแม้เราอาจจะไม่เห็นเด็กมัธยมฝรั่งสอบแข่งวิชาการะดับโลกได้เหรียญทองอะไรเท่าไหร่ แต่สิ่งประดิษฐ์ที่เราเห็นแล้วร้องโอ้โห ส่วนมากก็มากจากฝรั่งทั้งนั้น คำถามคือ ทำไมเด็กเค้าก็ดูไม่ได้เก่งกว่าเราเลย แต่ทำไมเด็กเค้ามีประสิทธิภาพดีกว่า
ผมว่าเป็นเพราะการที่เด็กเค้ามีเวลาอยู่กับครอบครัว มีเวลาแบบเด็กๆบ้างตามประสา ทำให้เค้าสามารถค้นพบตัวเองได้เร็วกว่า และสิ่งที่เค้าเรียนในระดับอุดมศึกษาคือสิ่งที่เค้าชอบจริงๆ เพราะส่วนใหญ่จะจ่ายค่าเรียนเอง ไม่ชอบก็คงไม่เรียนถูกไหมครับ
ผมว่าความชอบหรือเจ้าความหลงใหลในสาขาวิชานั้นๆนี่แหละที่ทำให้ เมื่อเค้ารู้ว่าเค้าชอบอะไร เค้าก็จะเห็นประโยชน์ของวิชาที่เรียนในโรงเรียนว่า อ่อเรียนวิชานี้ เพื่อเอาไปใช้ตรงนี้ หรือขั้นตอนนี้ของสิ่งที่เค้าอยากทำนะ จะทำให้เค้าอยากเรียนมากกว่าเด็กไทยที่เรียนไปอย่างงั้นๆ ยิ่งเวลาถามครูว่าเรียนไปทำไมค่ะ/ครับครู คุณครูก็จะท่องจุดประสงค์ในหนังสือมาตอบแบบแห้งๆ หรือไม่ก็เลี่ยงๆไปว่าเอาน่าเรียนๆไป จะหาคนที่ตอบคำถามอย่างงี้ได้ยากนะครับ ผมเองก็ยังแอบสงสัยอยู่เบาๆเลยว่านี่ถ้าเราไม่เรียนสายนี้ก็คงแทบไม่ได้ใช้ พอเด็กเค้ารู้ว่าชอบอะไรเค้าก็จะทุ่มเทแรงกายแรงใจเรียนและทำโน่นนี่ออกมา จนหลายๆอย่างบ้านเราก็ร้อง ว้าว! คิดได้ไง ต่างกับเด็กเราส่วนใหญ่ที่เรียนๆไปวันๆให้จบ เกรดดีๆ บางคนไปจ้างทำ Thesis ก็ยังมี อาจจะไม่ใช่เพราะเด็กไทยไม่เก่ง แต่เพราะเราขาดความชอบในสิ่งที่ทำหรือเปล่าครับ
สุดท้ายแล้วระบบการศึกษาไทยที่พยายามยึกเนื้อหาทุกอย่างลงหัวเด็กให้มากขึ้นๆ ทุกวันจนเด็กเอาแต่เรียนๆๆๆๆๆ จนหัวโต มี I.Q. ล้ำเลิศ แต่ทำอย่างอื่นไม่เป็นนอกจากสอบนี่มันใช่แล้วหรือครับ
ใครมีข้อคิดเห็นมาแลกเปลี่ยนกันได้นะครับ ยินดีรับฟังครับ
หรือว่าระบบการศึกษาไทยเดินมาผิดทาง!!
ผมเชื่อครับว่าเรายังต้องพัฒนากันอีกมาก แต่แนวทางของเรามันถูกต้องแล้วหรือ
เกรดอาจจะเป็นไม้บรรทัดอย่างหนึ่งที่เราใช้ประเมินนักเรียน นักศึกษา แต่มันไม่ใช่ทุกอย่าง โอเคครับที่การมีเกรดสูง ย่อมดีกว่าอยู่แล้ว แต่การมีเกรดสูงๆ แต่ไม่มีสามารถในการทำงานหรือความรับผิดชอบต่อชีวิตตัวเองและสังคมเลย มันน่าห่วงกว่าการมีเกรดไม่สูง แต่สามารถหาหนทางของชีวิตตัวเองได้และไม่เบียดเบียนผู้อื่นนะครับ
เริ่มจากข้อสอบ GAT-PAT หรือระบบแอดมิชชั่นที่นับวัน ข้อสอบจะยิ่งยากขึ้นยากขึ้นจนกระทั้งเด็กธรรมดาๆทำไม่ได้ แม้แต่อาจารย์หลายๆท่านก็ยังบอกว่ายากมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แถมการคำนวณคะแนนก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นไปเรื่อยๆจนงงเป็นไก่ตาแตกกันไปแล้ว
เนื้อหาที่เด็กๆเรียนก็เริ่มแน่นขึ้น เร็วขึ้น เนื้อหาที่สมัยก่อนต้องเรียนตอน ม.5 ม.6 เดี๋ยวนี้ ม.ต้นก็เรียนเรียนกันแล้ว ผมว่ามันออกจะโหดร้ายกันเด็กๆเกินไปไหมครับ อาจจะมีหลายๆปัจจัยที่ทำให้ต้องเรียนเร็วขึ้นอย่างนี้ ผมว่าหนึ่งในนั้นคือการสอบเข้า ทั้งม.ปลาย และมหาลัย ยิ่งข้อสอบยากขึ้น โหดขึ้นเท่าไหร่ เด็กตัวน้อยๆ ตาดำๆ ก็ต้องเรียนเยอะขึ้น เร็วขึ้นเท่านั้น
แน่นอนครับหลายๆคน หันไปพึ่งพาโรงเรียนกวดวิชา และติวเตอร์ต่างๆ สร้างอาชีพให้เด็กมหาลัยอย่างล้นหลาม แต่การเรียนเยอะจนแทบไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน หรือมีเวลาอยู่กับครอบครัวเลยมันใช่แล้วหรอครับ เด็กๆแทบไม่มีเวลาวิ่งเล่นแบบสมัยก่อน ที่เล่นไล่จับวัว ควายกลาง ทุ่งนา ป่า เขา หรือนั่งเล่นหมากเก็บกับเกิร์ลแก๊งแถวบ้าน
ผมว่ายิ่งเราให้เด็กเรียนเยอะเท่าไหร่ เด็กก็จะโตเป็นผู้ใหญ่ช้าลงเท่านั้นครับ แน่นอนครับเราอาจจะสามารถผลิตเด็ก มัธยมชั้นหัวกะทิแบบไปแข่งกับต่างชาติได้เหรียญทองมานับไม่ถ้วน แต่เด็กที่ส่งไปหลายๆคน ต้องยอมรับครับว่าบางคนเนิร์ดมากจนคุยกับเพื่อนไม่ค่อยรู้เรื่อง รับผิดชอบชีวิตตัวเองไม่ได้ เข้าสังคมไม่เก่ง เป็นเพราะเมื่อเรายิ่งเรียนมากขึ้น เราก็จะลดความรับผิดชอบในชีวิตตัวเองลงไป ไม่สนใจอะไรเลยนอกจากเรียนให้ได้เกรดดีๆ คะแนนเยอะๆ จะต้มข้อสอบกินเช้า เย็น ก็ได้ขอให้คะแนนดีก็พอไม่ต้องรู้เหนือรู้ใต้ใดๆ เพื่อนผมบางคนยังเดินข้ามถนนเองไม่เป็นเลยครับ ขนาดโตๆกันพอสมควรแล้ว
นอกจากนี้เวลาที่เราใช้กับครอบครัวก็น้อยลง พ่อแม่ก็ให้ลูกเรียนๆๆๆๆๆๆ ไม่สนใจความต้องการ หรือไม่ได้สั่งไม่ได้สอนอะไรเท่าที่ควรจะ เด็กๆหลายคนโดนพ่อแม่บังคับให้เรียนในสิ่งที่ไม่ชอบ สุดท้ายต้องทนทำงานที่ตัวเองไม่ชอบเพื่อพ่อแม่ พอพ่อแม่ไม่อยู่ก็ไม่มีอะไรให้ยึดเหนี่ยวจิตใจ ชีวิตทำงานก็แย่ลง น่าเศร้านะครับ
ที่แย่กว่านั้นคือ เด็กๆเราหลายคนเรียนจนไม่มีเวลาคุยกับตัวเอง ไม่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรให้กระแสสังคมพาไป พอมาค้นพบตัวเองก็สายไปแล้ว อุตส่าต์สอบเข้าแทบตาย จะซิ่วก็ไม่กล้า ก็เศร้ากับชีวิตไปอีก พอออกมาทำงานก็ไม่อยากทำ ก็กลายเป็นพนักงานที่ไม่มีประสิทธิภาพเท่าที่ควร ก็เป็นแบบเดียวกับที่เพิ่งกล่าวมาอีก
ผมเคยคุยกับเพื่อนต่างชาติพวกฝรั่ง ถึงแม้เราอาจจะไม่เห็นเด็กมัธยมฝรั่งสอบแข่งวิชาการะดับโลกได้เหรียญทองอะไรเท่าไหร่ แต่สิ่งประดิษฐ์ที่เราเห็นแล้วร้องโอ้โห ส่วนมากก็มากจากฝรั่งทั้งนั้น คำถามคือ ทำไมเด็กเค้าก็ดูไม่ได้เก่งกว่าเราเลย แต่ทำไมเด็กเค้ามีประสิทธิภาพดีกว่า
ผมว่าเป็นเพราะการที่เด็กเค้ามีเวลาอยู่กับครอบครัว มีเวลาแบบเด็กๆบ้างตามประสา ทำให้เค้าสามารถค้นพบตัวเองได้เร็วกว่า และสิ่งที่เค้าเรียนในระดับอุดมศึกษาคือสิ่งที่เค้าชอบจริงๆ เพราะส่วนใหญ่จะจ่ายค่าเรียนเอง ไม่ชอบก็คงไม่เรียนถูกไหมครับ
ผมว่าความชอบหรือเจ้าความหลงใหลในสาขาวิชานั้นๆนี่แหละที่ทำให้ เมื่อเค้ารู้ว่าเค้าชอบอะไร เค้าก็จะเห็นประโยชน์ของวิชาที่เรียนในโรงเรียนว่า อ่อเรียนวิชานี้ เพื่อเอาไปใช้ตรงนี้ หรือขั้นตอนนี้ของสิ่งที่เค้าอยากทำนะ จะทำให้เค้าอยากเรียนมากกว่าเด็กไทยที่เรียนไปอย่างงั้นๆ ยิ่งเวลาถามครูว่าเรียนไปทำไมค่ะ/ครับครู คุณครูก็จะท่องจุดประสงค์ในหนังสือมาตอบแบบแห้งๆ หรือไม่ก็เลี่ยงๆไปว่าเอาน่าเรียนๆไป จะหาคนที่ตอบคำถามอย่างงี้ได้ยากนะครับ ผมเองก็ยังแอบสงสัยอยู่เบาๆเลยว่านี่ถ้าเราไม่เรียนสายนี้ก็คงแทบไม่ได้ใช้ พอเด็กเค้ารู้ว่าชอบอะไรเค้าก็จะทุ่มเทแรงกายแรงใจเรียนและทำโน่นนี่ออกมา จนหลายๆอย่างบ้านเราก็ร้อง ว้าว! คิดได้ไง ต่างกับเด็กเราส่วนใหญ่ที่เรียนๆไปวันๆให้จบ เกรดดีๆ บางคนไปจ้างทำ Thesis ก็ยังมี อาจจะไม่ใช่เพราะเด็กไทยไม่เก่ง แต่เพราะเราขาดความชอบในสิ่งที่ทำหรือเปล่าครับ
สุดท้ายแล้วระบบการศึกษาไทยที่พยายามยึกเนื้อหาทุกอย่างลงหัวเด็กให้มากขึ้นๆ ทุกวันจนเด็กเอาแต่เรียนๆๆๆๆๆ จนหัวโต มี I.Q. ล้ำเลิศ แต่ทำอย่างอื่นไม่เป็นนอกจากสอบนี่มันใช่แล้วหรือครับ
ใครมีข้อคิดเห็นมาแลกเปลี่ยนกันได้นะครับ ยินดีรับฟังครับ