สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ (แหม...มาแบบรายงานเชียว)
เราอ่านกระทู้ในพันทิพย์มาพักใหญ่ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่มีเรื่องเขย่าขาเตียงเยอะมาก ยิ่งไม่นานมานี้เริ่มมีโซเชียลมาช่วยถล่มเตียงยิ่งน่ากลัว เราก็อ่านไปอินไปแต่ไม่รู้อินอิท่าไหนถึงได้มาเจอกับตัวเองนี่แหละค่ะ ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนเลย เศร้า... น้ำตาจะไหล ขอแชร์(เรื่องของเรา)นะคะ
แรกเริ่มเดิมทีเรามีสถานะว่ามีเจ้าของจองหัวใจไว้มานานแล้วค่ะ ตั้งแต่อยู่ม.2 ได้ มีแฟนคนนี้คนแรกเลย และเราก็แฟนคนแรกของเขาเหมือนกัน คบกันมานานหลายปี (แต่ตอนนี้เป็นอดีตไปแล้ว 13 วัน) นานจนทุกวันนี้เราสองคนเรียนปีสามกันแล้ว
เราผ่านเรื่องราวอะไรต่างๆมามากมาย (จะเล่าก็ยาวมากไป เกรงใจคนอ่าน~) เริ่มจากศูนย์จริงๆ กว่าจะได้เปิดตัว กว่าทางบ้านจะโอเค กว่าจะบังคับให้เลิกติดเกม กว่าจะบังคับให้มาเรียนต่อได้ (คือพ่อคุณทูนหัวของอิฉันเนี่ยจบอาชีวะมาแล้วไม่ยอมเรียนต่อ ถามหน่อย...จะไปทำห่-อะไรรับประทานคะคุณ คือไม่ได้ดูถูกเด็กสายอาชีพนะคะ ถ้าเป็นคนอื่นคงทำงานได้เลยหรอก แต่พ่อคุณของอิฉันเนี่ยจบสาชาอิเล็กฯมาแบบทำอะไรก็ไม่เป็น ซ่อมอะไรก็ไม่ได้ ต่อวงจรไฟง่อยๆในห้องเรียนยังไม่ติดแล้วจะไปทำมาหากินอะไรกัน อย่าให้พูด พูดแล้วขึ้นๆ) คือเราก็คิดแล้วแหละว่าคนนี้ใช่เลย คนแรกและคนสุดท้าย นิยายสุดๆ นี่ก็ใกล้เรียนจบแล้ว ทำงาน เก็บเงิน แต่งงาน โน่นนี่นั่น บลาๆๆๆ สมองก็ช่างจินตนาการไปเรื่อย แต่เอาจริงๆก็วาดอนาคตไว้ไกลนะ... ยันแก่เลยแหละ ฮ่าๆๆๆ
เราผ่านชีวิตมัธยมมาด้วยความง่ายดาย(ถึงแม้จะเกือบตายตอนสอบเรียนต่อ) จนมาต่อที่ชีวิตมหาวิทยาลัย ...ตอนแรกเราก็กังวลนะกลัวว่าพ่อคุณจะมีคนอื่น เพราะเข้ามหา’ลัยแล้วต้องเจอผู้คนมากมาย แถมพ่อคุณก็ช่างหน้าตาดีแบบโดดเด่น ดูแลตัวเองตลอด ออกกำลังกาย หุ่นดีมีกล้าม อารมณ์ดี คารมดี กวนๆ คือรวมๆแล้วน่ารักดี ส่วนเราเหรอ...เอ่อ ลืมไปเลยได้มั้ย แบบพูดแล้วอาย ฮ่าๆๆ เราก็เป็นผู้หญิงดีๆนี่แหละ หน้าตาธรรมดาหมาไม่หอน ไม่สวยจัด ไม่น่ารักเข้าตา ไม่พยายามจะงดงามจนเกินไป แถมเราไม่ค่อยห่วงสวยจนลืมดูแลตัวเอง คืออาบน้ำก็ขี้เกียจแล้วจะเอาอารมณ์ไหนไปทำสวย (ดีกรีกุลสตรีเราออกจะโด่งดัง ไปฝึกงาน อาจารย์ถึงกับซื้อแป้งให้แล้วบอกว่าไปทาซะ นี่จริงจัง!!) แต่เราเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มเก่ง ดูแลตัวเองได้ ทำงานเป็น ไม่เฟค และไม่เรื่องมาก เวลาอยู่ด้วยกันนี่แบบพ่อคุณพอกหน้า อิฉันนั่งกินทาโร่ พ่อคุณวิดพื้นออกกำลัง อินี่นั่งอ่านการ์ตูน พอผ่านไปสักพักจากที่กังวลเรื่องมีผู้หญิงคนอื่นก็กลัวว่าจะกลายเป็นต้องห่วงเรื่องผัวข้อยเป็นเมียผัวเขาแทน ฮ่าๆๆๆ
และแล้วเรื่องราวที่เรากังวลมันก็เกิดขึ้นจริงๆกับชีวิตเรา...
ต้องบอกก่อนว่าถึงแม้เราจะคบกันแบบเปิดเผยมานาน แต่เราไม่เคยประกาศออกสื่อให้ชาวบ้านระคายสายตา ทุกคนจะรับรู้เองว่าเราสองคนคบกันทั้งคนรอบข้าง เพื่อน รุ่นน้อง รุ่นพี่ และที่บ้าน ส่วนหนึ่งเพราะเราสองคนไม่มีนิสัยมาจี๋จ๋ากันผ่านหน้าวอลล์โซเชียลอยู่แล้ว รูปถ่ายก็ไม่ค่อยมี รูปคู่รูปเดี่ยวอะไรไม่มีทั้งนั้น เพราะเราสองคนใช้โนเกียรุ่นเบิกโลก ถ่ายห่านอะไรไม่ได้เลย ที่บ้านเราบอกไว้ด้วยแหละว่าอย่าไปอะไรกับโลกโซเชียลมาก รักกันมาก ดูแลกันดีก็รู้กันสองคนพอ ไม่ต้องมาเพ้อในโลกออนไลน์ พอเลิกกันชาวบ้านจะได้ไม่สมน้ำหน้าด้วยความหมั่นไส้ เราก็เลยไม่ได้โพสต์หรือลงอะไร ยิ่งพวกแสดงความเป็นเจ้าของนี่ไม่มีเลย เขาก็ไม่ทำเหมือนกัน เราก็คิดในแง่ดีว่าคงเพราะเกรงใจทางบ้านเรา (แต่สุดท้ายเขาก็เอาสิ่งเหล่านี้ไปเป็นช่องทางการนอกใจเรา เจ็บจี๊ดเลย)
แต่ถึงจะไม่ได้แสดงความรักใคร่ให้โลกรู้และเรียนกันคนละที่ แต่เราก็คุยกันตลอดและเจอกันบ่อย(เราไปหาตลอด มาหาเรานับครั้งได้เลย) รวมทั้งโดยพื้นฐานแล้วพ่อคุณคนดีเนี่ยไม่ใช่คนเกเร ออกแนวธรรมะธรรมโม สวดมนต์ เข้าวัด ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เที่ยวไม่มี ผู้หญิงไม่ยุ่งอยู่แล้ว แต่ติดนิสัยพูดเล่นไปทั่วแค่นั้น เราก็ไว้ใจมากกกก......มากจนไม่รู้จะเติม ก.ไก่ยังไงให้ครบ (ก็คบมานานอ่ะเนอะ) ไม่เคยเช็กอะไรเลย ถ้าไม่มีอะไรสะกิดใจจริงๆ แต่ก็ขู่ไว้ขำๆว่าเช็คนะแมว รู้นะว่าทำอะไร อย่าเชียวเดี๋ยวแม่เอาตาย คือขี้หึงมากค่ะ แต่ก็ไม่เคยเช็คอะไรจริงจังหรอก เพราะอย่างที่บอกว่าไว้ใจจริงๆ (มารู้ทีหลังว่าตาบอดเพราะไว้ใจ มัน เจ็บ มาก!!!)
และแล้วในช่วงประมาณมิถุนา-กรกฎาเป็นช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นปีสาม พ่อคุณก็ได้ไอโฟนมาใช้ (เทคโนโลยีเปลี่ยนชีวิตอีกละ) เราก็ยังแซวๆอยู่เลยว่าอย่าไปแอบคุยกับใครนะ อย่าแอบมีชู้ทางไลน์ ทางวอทส์แอพ ทางเฟสไทม์ ทางทุกทางเลยนะ เราใช้โนเกียรุ่นบรรพบุรุษโนเกียอีกที ไม่มีปัญญาไปแชทด้วยตลอดเวลาหรอกนะ คือกลัวจริงๆเรื่องเทคโนโลยีเนี่ย ทำร้ายคนมานักต่อนักแล้ว พ่อคุณก็สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะแถมบอกเราด้วยว่าจะไม่เล่นไลน์นะ รอเราซื้อสมาร์ทโฟนแล้วค่อยเล่นพร้อมกัน จะได้วิดีโอคอลล์หากันได้ (แหม...พ่อคนดีศรีสังคมโลก) อีกอย่างพ่อคุณทูนหัวก็ไม่ได้ใช้โปรฯรายเดือนด้วย คงไม่ได้ออนไลน์ตลอดเวลา เราเลยเบาใจได้หน่อย
แต่ถึงตอนที่คนเรามีบทให้นอกใจ ไม่มีทางยังไงมันก็นอกอยู่ดี เรื่องราวหนักๆเริ่มต้นจากตรงนี้ (เอ๊ะ! หรือก่อนหน้านี้) เดี๋ยวมาต่อค่ะ...
ปล. กระทู้บ่นจริงๆนะคะ อย่ารำคาญกันเลย ถ้าเคยเจอจะเข้าใจ มันอึดอัด อยากระบาย...
ขอบ่นเรื่องคนนอกใจ จิตใจทำด้วยอะไร ทำไมถึงยังเชิดหน้าในสังคมได้ ...ไม่เข้าใจจริงๆ
เราอ่านกระทู้ในพันทิพย์มาพักใหญ่ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่มีเรื่องเขย่าขาเตียงเยอะมาก ยิ่งไม่นานมานี้เริ่มมีโซเชียลมาช่วยถล่มเตียงยิ่งน่ากลัว เราก็อ่านไปอินไปแต่ไม่รู้อินอิท่าไหนถึงได้มาเจอกับตัวเองนี่แหละค่ะ ไม่เคยคิดไม่เคยฝันมาก่อนเลย เศร้า... น้ำตาจะไหล ขอแชร์(เรื่องของเรา)นะคะ
แรกเริ่มเดิมทีเรามีสถานะว่ามีเจ้าของจองหัวใจไว้มานานแล้วค่ะ ตั้งแต่อยู่ม.2 ได้ มีแฟนคนนี้คนแรกเลย และเราก็แฟนคนแรกของเขาเหมือนกัน คบกันมานานหลายปี (แต่ตอนนี้เป็นอดีตไปแล้ว 13 วัน) นานจนทุกวันนี้เราสองคนเรียนปีสามกันแล้ว
เราผ่านเรื่องราวอะไรต่างๆมามากมาย (จะเล่าก็ยาวมากไป เกรงใจคนอ่าน~) เริ่มจากศูนย์จริงๆ กว่าจะได้เปิดตัว กว่าทางบ้านจะโอเค กว่าจะบังคับให้เลิกติดเกม กว่าจะบังคับให้มาเรียนต่อได้ (คือพ่อคุณทูนหัวของอิฉันเนี่ยจบอาชีวะมาแล้วไม่ยอมเรียนต่อ ถามหน่อย...จะไปทำห่-อะไรรับประทานคะคุณ คือไม่ได้ดูถูกเด็กสายอาชีพนะคะ ถ้าเป็นคนอื่นคงทำงานได้เลยหรอก แต่พ่อคุณของอิฉันเนี่ยจบสาชาอิเล็กฯมาแบบทำอะไรก็ไม่เป็น ซ่อมอะไรก็ไม่ได้ ต่อวงจรไฟง่อยๆในห้องเรียนยังไม่ติดแล้วจะไปทำมาหากินอะไรกัน อย่าให้พูด พูดแล้วขึ้นๆ) คือเราก็คิดแล้วแหละว่าคนนี้ใช่เลย คนแรกและคนสุดท้าย นิยายสุดๆ นี่ก็ใกล้เรียนจบแล้ว ทำงาน เก็บเงิน แต่งงาน โน่นนี่นั่น บลาๆๆๆ สมองก็ช่างจินตนาการไปเรื่อย แต่เอาจริงๆก็วาดอนาคตไว้ไกลนะ... ยันแก่เลยแหละ ฮ่าๆๆๆ
เราผ่านชีวิตมัธยมมาด้วยความง่ายดาย(ถึงแม้จะเกือบตายตอนสอบเรียนต่อ) จนมาต่อที่ชีวิตมหาวิทยาลัย ...ตอนแรกเราก็กังวลนะกลัวว่าพ่อคุณจะมีคนอื่น เพราะเข้ามหา’ลัยแล้วต้องเจอผู้คนมากมาย แถมพ่อคุณก็ช่างหน้าตาดีแบบโดดเด่น ดูแลตัวเองตลอด ออกกำลังกาย หุ่นดีมีกล้าม อารมณ์ดี คารมดี กวนๆ คือรวมๆแล้วน่ารักดี ส่วนเราเหรอ...เอ่อ ลืมไปเลยได้มั้ย แบบพูดแล้วอาย ฮ่าๆๆ เราก็เป็นผู้หญิงดีๆนี่แหละ หน้าตาธรรมดาหมาไม่หอน ไม่สวยจัด ไม่น่ารักเข้าตา ไม่พยายามจะงดงามจนเกินไป แถมเราไม่ค่อยห่วงสวยจนลืมดูแลตัวเอง คืออาบน้ำก็ขี้เกียจแล้วจะเอาอารมณ์ไหนไปทำสวย (ดีกรีกุลสตรีเราออกจะโด่งดัง ไปฝึกงาน อาจารย์ถึงกับซื้อแป้งให้แล้วบอกว่าไปทาซะ นี่จริงจัง!!) แต่เราเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มเก่ง ดูแลตัวเองได้ ทำงานเป็น ไม่เฟค และไม่เรื่องมาก เวลาอยู่ด้วยกันนี่แบบพ่อคุณพอกหน้า อิฉันนั่งกินทาโร่ พ่อคุณวิดพื้นออกกำลัง อินี่นั่งอ่านการ์ตูน พอผ่านไปสักพักจากที่กังวลเรื่องมีผู้หญิงคนอื่นก็กลัวว่าจะกลายเป็นต้องห่วงเรื่องผัวข้อยเป็นเมียผัวเขาแทน ฮ่าๆๆๆ
และแล้วเรื่องราวที่เรากังวลมันก็เกิดขึ้นจริงๆกับชีวิตเรา...
ต้องบอกก่อนว่าถึงแม้เราจะคบกันแบบเปิดเผยมานาน แต่เราไม่เคยประกาศออกสื่อให้ชาวบ้านระคายสายตา ทุกคนจะรับรู้เองว่าเราสองคนคบกันทั้งคนรอบข้าง เพื่อน รุ่นน้อง รุ่นพี่ และที่บ้าน ส่วนหนึ่งเพราะเราสองคนไม่มีนิสัยมาจี๋จ๋ากันผ่านหน้าวอลล์โซเชียลอยู่แล้ว รูปถ่ายก็ไม่ค่อยมี รูปคู่รูปเดี่ยวอะไรไม่มีทั้งนั้น เพราะเราสองคนใช้โนเกียรุ่นเบิกโลก ถ่ายห่านอะไรไม่ได้เลย ที่บ้านเราบอกไว้ด้วยแหละว่าอย่าไปอะไรกับโลกโซเชียลมาก รักกันมาก ดูแลกันดีก็รู้กันสองคนพอ ไม่ต้องมาเพ้อในโลกออนไลน์ พอเลิกกันชาวบ้านจะได้ไม่สมน้ำหน้าด้วยความหมั่นไส้ เราก็เลยไม่ได้โพสต์หรือลงอะไร ยิ่งพวกแสดงความเป็นเจ้าของนี่ไม่มีเลย เขาก็ไม่ทำเหมือนกัน เราก็คิดในแง่ดีว่าคงเพราะเกรงใจทางบ้านเรา (แต่สุดท้ายเขาก็เอาสิ่งเหล่านี้ไปเป็นช่องทางการนอกใจเรา เจ็บจี๊ดเลย)
แต่ถึงจะไม่ได้แสดงความรักใคร่ให้โลกรู้และเรียนกันคนละที่ แต่เราก็คุยกันตลอดและเจอกันบ่อย(เราไปหาตลอด มาหาเรานับครั้งได้เลย) รวมทั้งโดยพื้นฐานแล้วพ่อคุณคนดีเนี่ยไม่ใช่คนเกเร ออกแนวธรรมะธรรมโม สวดมนต์ เข้าวัด ไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ เที่ยวไม่มี ผู้หญิงไม่ยุ่งอยู่แล้ว แต่ติดนิสัยพูดเล่นไปทั่วแค่นั้น เราก็ไว้ใจมากกกก......มากจนไม่รู้จะเติม ก.ไก่ยังไงให้ครบ (ก็คบมานานอ่ะเนอะ) ไม่เคยเช็กอะไรเลย ถ้าไม่มีอะไรสะกิดใจจริงๆ แต่ก็ขู่ไว้ขำๆว่าเช็คนะแมว รู้นะว่าทำอะไร อย่าเชียวเดี๋ยวแม่เอาตาย คือขี้หึงมากค่ะ แต่ก็ไม่เคยเช็คอะไรจริงจังหรอก เพราะอย่างที่บอกว่าไว้ใจจริงๆ (มารู้ทีหลังว่าตาบอดเพราะไว้ใจ มัน เจ็บ มาก!!!)
และแล้วในช่วงประมาณมิถุนา-กรกฎาเป็นช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นปีสาม พ่อคุณก็ได้ไอโฟนมาใช้ (เทคโนโลยีเปลี่ยนชีวิตอีกละ) เราก็ยังแซวๆอยู่เลยว่าอย่าไปแอบคุยกับใครนะ อย่าแอบมีชู้ทางไลน์ ทางวอทส์แอพ ทางเฟสไทม์ ทางทุกทางเลยนะ เราใช้โนเกียรุ่นบรรพบุรุษโนเกียอีกที ไม่มีปัญญาไปแชทด้วยตลอดเวลาหรอกนะ คือกลัวจริงๆเรื่องเทคโนโลยีเนี่ย ทำร้ายคนมานักต่อนักแล้ว พ่อคุณก็สัญญาเป็นมั่นเป็นเหมาะแถมบอกเราด้วยว่าจะไม่เล่นไลน์นะ รอเราซื้อสมาร์ทโฟนแล้วค่อยเล่นพร้อมกัน จะได้วิดีโอคอลล์หากันได้ (แหม...พ่อคนดีศรีสังคมโลก) อีกอย่างพ่อคุณทูนหัวก็ไม่ได้ใช้โปรฯรายเดือนด้วย คงไม่ได้ออนไลน์ตลอดเวลา เราเลยเบาใจได้หน่อย
แต่ถึงตอนที่คนเรามีบทให้นอกใจ ไม่มีทางยังไงมันก็นอกอยู่ดี เรื่องราวหนักๆเริ่มต้นจากตรงนี้ (เอ๊ะ! หรือก่อนหน้านี้) เดี๋ยวมาต่อค่ะ...
ปล. กระทู้บ่นจริงๆนะคะ อย่ารำคาญกันเลย ถ้าเคยเจอจะเข้าใจ มันอึดอัด อยากระบาย...