สวัสดีครับคือเคยคิดจะตั้งกระทู้มาพักนึงละ เเต่ไม่มีโอกาสซักที เริ่มเลยละกันนะครับ
จะขอเริ่มเล่าตั้งเเต่เเรกจนถึงปัจจุบันเลยนะครับคืองี้นะครับ ผมมีเเฟนอยู่คนนึง ตอนนี้เราอยู่ปี2 กันละ ส่วนผมปี1 เพราะซิ่ว เราเจอกันตอน ม6 ทางtwitter เพราะเพื่อนของเพื่อนรู้จักกัน ตอนนั้นก็คุยกันปกติ เเต่คุยกันบ่อยมากครับตอนนั้นเธอไปเเลกเปลี่ยนอยู่อเมริกา เวลาไม่ค่อยตรงกันเเต่เธอก็ตอบผมทุกครั้งเลยนะครับ จนเธอกลับไทยเราก็คุยกันเรื่อยมา จนเป็นเเฟนกัน
ตอนนั้นผมคิดว่าผมดีมากนะ เป็นคนเอาใจใส่คนอื่นมากๆ ผมอยู่บ้าน เธอก็อยู่ต่างจังหวัดเหมือนกัน คุยกันผ่านไลน์ เฟสไทม์ บลาๆ นั่นเเหละครับจะได้เจอกันทีก็นานทีปีหน ตอนเราเป็นเเฟนกัน เรามีอะไรก็คุยกันตลอด ถึงบางครั้งจะมีปัญหาทุกอย่ามันก็ผ่านไปด้วยดี
จนเรื่องนี้เกิดเมื่อผมเเละเธอเข้ามหาลัยที่เดียวกัน เราอยู่หอใน เเละเจอกันบ่อยขึ้น เเต่เรื่องราวมันกลับไม่ได้เป็นเเบบนั้นเลยผมไม่ค่อยสนใจเธอเเละเริ่มห่างเหิน เธอจะชอบโทรมาหาบ่อยๆเเบบ อยู่เป็นเพื่อนคุยหน่อยคืนนี้นอนดึก ชอบโทรมาชวนคุย ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมจะเป็นคนบอกเธอทั้งนั้น เหมือนว่าพอสังคมมันเปลี่ยนผม ได้อิสระ อยากทำอะไรก็ทำ กลายเป็นผมไม่สนใจเเฟนผมเลย ผมติดเพื่อน ติดเกมส์ เวลาผมมีปัญหาอะไรเเฟนก็จะอยู่ข้างๆเสมอ เเต่ผมกลับไม่ บางทีก็ละเลย วันสำคัญ เอาง่ายๆอ่ะผมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย ผมก้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะที่ทำไปตอนนั้น อาจจะเพราะผมเห็นเเก่ตัวมากๆ ที่นึกถึงเเต่ตัวเองเป็นหลัก ไม่เคยมองคนที่อยู่ข้างๆกันเลย
จนเเล้วจนเล่า ผมก็ยังเป็นเเบบนี้ จนวันนึงผมไม่โอเคกับที่ผมเรียน ผมอยากซิ่วมาเรียนที่ กทม ตอนนนั้นเเฟนผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เค้าก็โอเค ก็คุยกันบอกว่าไปที่อื่นก็คิดถึงกันบ้างโทรมากันบ้าง ไอเราก็รับปากไปเเบบนั้น เเต่ไม่ได้จะจำไว้หรือว่านึกถึงมันเเละ มันก็มาถึงวันนึง เเฟนผมกลับจากเกาหลี เค้าไปโครงการอะไรซักอย่างของมหาลัย เราทะเลาะกันบ่อยมากช่วงนั้น ที่เธอไปนู่นเธอเหงามาก เธออยากชวนผมคุยเเต่ผมก็ยังโง่ ยังไม่รู้สึกตัว ก็อ้างนุ่นอ้างนี่ ว่าไม่ว่างบ้างหละ ทำนู่นกับเพื่อนอยู่ ผมไม่เคยที่จะสนใจความรู้สึกของเเฟนผมเลย เป็นเเบบนี้ได้1 ปี จนวันนึง เราเริ่มห่างกัน ไม่ค่อยคุยกัน วันนึงเธอบอกผมว่า ในใจของเธอมันไม่เหลือความรู้สึกอะไรต่อกันเเล้ว...........
ผมช็อคมาก เเละไม่รู้จะทำยังไง ผมถามเธอ เธอมีใจให้ใครไหม เธอบอกกับผมว่าไม่ เเต่ใจเธอที่รู้สึกกับผมมันไม่เหลืออะไรเเล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยครับ ได้เเต่เพ้อเจ้อ ตอนนั้นผมคิดไม่ได้ ได้เเต่โวยวาย เเบบผมก็บอกนะขอโอกาสได้ไหม เเล้วผมก็ทำมันพังตลอด ตอนนั้นคิดเเค่ว่าทำไมเธอไม่เหมือนเดิมวะ ทำไมไม่คุยกันอ่ะ ทำไมโทรไปไม่รับ คุยกันได้ไหม มีเเค่นี้พอเธอไม่ว่างหรือไม่อยากคุยผมก็อารมณ์เสีย ตอนนั้นผมก็ยังมีนิสัยเดิมๆอยู่ไม่ยอมเปลี่ยนซักที จนถึงตอนนี้ผมคิดได้เเล้วนะ เเละรู้ตัวเเล้วว่าตัวผมเองต้องทำอะไร บางทีที่เธอพูดกับผมทำกับผม มันอาจจะทำให้ผมเสียใจ ผมเจ็บ เเบบไม่อยากคุย อยากอยู่คนเดียว หรือผมชวนเธอคุยเธอก็ไม่ตอบอะไรเเบบนี้เป็นมาพักนึกเเล้ว บางทีผมเจ็บก็มีคนถามผมนะว่าจะอยู่ตรงนี้ทำไม ในเมื่อมันเจ็บ ไม่ไหวก็ถอย เเต่ในใจผมมันทำไม่ได้ผมรักเธอมาก ผมมีความรู้สึกดีๆ ผูกพันธ์กับเธอมาตลอดผมลองนึกย้อนดูผมได้เเต่เสียใจ ว่าเธอทนผมมาได้ไงเป็นปี ตอนนี้ผมกับเธออาจจะไม่เหมือนเดิม เเต่ผมก็รู้ตัวนะว่าผมต้องปรับปรุงตัวยังอะ ควรทำอะไร ที่จะทำให้เธอเห็นว่าผมก็ยังรู้สึกกับเธอเหมือนเดิมเเละ ถ้าวันใดเธอเลือกผมอีกก็ไม่ต้องกลัวที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เป็นคุณที่ต้องอยู่ในสภาพเเบบผม คุณจะยังอยู่รึเปล่า.....
หากคุณเป็นผม คุณจะอยู่ตรงนี้ไหม.....
จะขอเริ่มเล่าตั้งเเต่เเรกจนถึงปัจจุบันเลยนะครับคืองี้นะครับ ผมมีเเฟนอยู่คนนึง ตอนนี้เราอยู่ปี2 กันละ ส่วนผมปี1 เพราะซิ่ว เราเจอกันตอน ม6 ทางtwitter เพราะเพื่อนของเพื่อนรู้จักกัน ตอนนั้นก็คุยกันปกติ เเต่คุยกันบ่อยมากครับตอนนั้นเธอไปเเลกเปลี่ยนอยู่อเมริกา เวลาไม่ค่อยตรงกันเเต่เธอก็ตอบผมทุกครั้งเลยนะครับ จนเธอกลับไทยเราก็คุยกันเรื่อยมา จนเป็นเเฟนกัน
ตอนนั้นผมคิดว่าผมดีมากนะ เป็นคนเอาใจใส่คนอื่นมากๆ ผมอยู่บ้าน เธอก็อยู่ต่างจังหวัดเหมือนกัน คุยกันผ่านไลน์ เฟสไทม์ บลาๆ นั่นเเหละครับจะได้เจอกันทีก็นานทีปีหน ตอนเราเป็นเเฟนกัน เรามีอะไรก็คุยกันตลอด ถึงบางครั้งจะมีปัญหาทุกอย่ามันก็ผ่านไปด้วยดี
จนเรื่องนี้เกิดเมื่อผมเเละเธอเข้ามหาลัยที่เดียวกัน เราอยู่หอใน เเละเจอกันบ่อยขึ้น เเต่เรื่องราวมันกลับไม่ได้เป็นเเบบนั้นเลยผมไม่ค่อยสนใจเธอเเละเริ่มห่างเหิน เธอจะชอบโทรมาหาบ่อยๆเเบบ อยู่เป็นเพื่อนคุยหน่อยคืนนี้นอนดึก ชอบโทรมาชวนคุย ทั้งๆที่เมื่อก่อนผมจะเป็นคนบอกเธอทั้งนั้น เหมือนว่าพอสังคมมันเปลี่ยนผม ได้อิสระ อยากทำอะไรก็ทำ กลายเป็นผมไม่สนใจเเฟนผมเลย ผมติดเพื่อน ติดเกมส์ เวลาผมมีปัญหาอะไรเเฟนก็จะอยู่ข้างๆเสมอ เเต่ผมกลับไม่ บางทีก็ละเลย วันสำคัญ เอาง่ายๆอ่ะผมเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าเลย ผมก้ไม่รู้ว่าเพราะอะไรนะที่ทำไปตอนนั้น อาจจะเพราะผมเห็นเเก่ตัวมากๆ ที่นึกถึงเเต่ตัวเองเป็นหลัก ไม่เคยมองคนที่อยู่ข้างๆกันเลย
จนเเล้วจนเล่า ผมก็ยังเป็นเเบบนี้ จนวันนึงผมไม่โอเคกับที่ผมเรียน ผมอยากซิ่วมาเรียนที่ กทม ตอนนนั้นเเฟนผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เค้าก็โอเค ก็คุยกันบอกว่าไปที่อื่นก็คิดถึงกันบ้างโทรมากันบ้าง ไอเราก็รับปากไปเเบบนั้น เเต่ไม่ได้จะจำไว้หรือว่านึกถึงมันเเละ มันก็มาถึงวันนึง เเฟนผมกลับจากเกาหลี เค้าไปโครงการอะไรซักอย่างของมหาลัย เราทะเลาะกันบ่อยมากช่วงนั้น ที่เธอไปนู่นเธอเหงามาก เธออยากชวนผมคุยเเต่ผมก็ยังโง่ ยังไม่รู้สึกตัว ก็อ้างนุ่นอ้างนี่ ว่าไม่ว่างบ้างหละ ทำนู่นกับเพื่อนอยู่ ผมไม่เคยที่จะสนใจความรู้สึกของเเฟนผมเลย เป็นเเบบนี้ได้1 ปี จนวันนึง เราเริ่มห่างกัน ไม่ค่อยคุยกัน วันนึงเธอบอกผมว่า ในใจของเธอมันไม่เหลือความรู้สึกอะไรต่อกันเเล้ว...........
ผมช็อคมาก เเละไม่รู้จะทำยังไง ผมถามเธอ เธอมีใจให้ใครไหม เธอบอกกับผมว่าไม่ เเต่ใจเธอที่รู้สึกกับผมมันไม่เหลืออะไรเเล้ว ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยครับ ได้เเต่เพ้อเจ้อ ตอนนั้นผมคิดไม่ได้ ได้เเต่โวยวาย เเบบผมก็บอกนะขอโอกาสได้ไหม เเล้วผมก็ทำมันพังตลอด ตอนนั้นคิดเเค่ว่าทำไมเธอไม่เหมือนเดิมวะ ทำไมไม่คุยกันอ่ะ ทำไมโทรไปไม่รับ คุยกันได้ไหม มีเเค่นี้พอเธอไม่ว่างหรือไม่อยากคุยผมก็อารมณ์เสีย ตอนนั้นผมก็ยังมีนิสัยเดิมๆอยู่ไม่ยอมเปลี่ยนซักที จนถึงตอนนี้ผมคิดได้เเล้วนะ เเละรู้ตัวเเล้วว่าตัวผมเองต้องทำอะไร บางทีที่เธอพูดกับผมทำกับผม มันอาจจะทำให้ผมเสียใจ ผมเจ็บ เเบบไม่อยากคุย อยากอยู่คนเดียว หรือผมชวนเธอคุยเธอก็ไม่ตอบอะไรเเบบนี้เป็นมาพักนึกเเล้ว บางทีผมเจ็บก็มีคนถามผมนะว่าจะอยู่ตรงนี้ทำไม ในเมื่อมันเจ็บ ไม่ไหวก็ถอย เเต่ในใจผมมันทำไม่ได้ผมรักเธอมาก ผมมีความรู้สึกดีๆ ผูกพันธ์กับเธอมาตลอดผมลองนึกย้อนดูผมได้เเต่เสียใจ ว่าเธอทนผมมาได้ไงเป็นปี ตอนนี้ผมกับเธออาจจะไม่เหมือนเดิม เเต่ผมก็รู้ตัวนะว่าผมต้องปรับปรุงตัวยังอะ ควรทำอะไร ที่จะทำให้เธอเห็นว่าผมก็ยังรู้สึกกับเธอเหมือนเดิมเเละ ถ้าวันใดเธอเลือกผมอีกก็ไม่ต้องกลัวที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม เป็นคุณที่ต้องอยู่ในสภาพเเบบผม คุณจะยังอยู่รึเปล่า.....