ขออนุญาติใช้พื้นที่ตรงนี้ถาม และขอระบายปัญหาส่วนตัวหน่อยนะครับคือผมมืด 8ด้านแล้วจริงๆ เผื่อใครเคยมีประสบการณ์แบบนี้หรือมีความคิดดีๆให้กับผมที่ไม่ใช่คำว่าเลิกกันนะครับ คือจะขอเล่าทั้งเรื่องดีและไม่ดีนะครับ เดี๋ยวจะดราม่าเกินไป
ขอเล่าแบบไม่อ้อมและแบบระเอียดๆเท่าที่ผมจำได้เลยนะครับแต่ขอไม่ลงลึกจนเกินไปนะครับ อาจจะยาวหน่อยก็ขออภัยด้วยนะครับ จะพยายามใช้ภาษาให้ถูกต้องนะครับถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
คือตอนนี้ผมยังเรียนอยู่ที่มหาลัย อายุ 21ปี เริ่มต้นเลยเนี่ยผมรู้จักกับแฟนผมผ่านทางไลน์ แล้วตอนนี้เราก็คบกันมาได้จะ 8 เดือนละ ผมขออณุญาติใช้ชื่อ T เป็นนามแฝงของแฟนผมแล้วกันนะครับ
เริ่มแรกก็ดีๆนะครับ เราก็เริ่มปรับตัวเข้าหากัน คุยกันผ่าน Line ทางโทรศัพท์ละก็ขอเบอร์โทรศัทพ์ แล้วนัดเจอกันเป็นเรื่องปกติของสมัยนี้ แต่มันติดตรงที่ เธออายุมากกว่าผม เธออายุ 25 เรามีอายุค่อนข้างต่างกัน และแน่นอนเธอทำงานแล้ว มีประสบการณ์เกือบทุกอย่างหรืออาจจะทุกเลยก็ว่าได้มากกว่าผม และที่สำคัญพื้นฐานครอบครัว ฐานนะ สังคม และทุกอย่าง เราต่างกันฟ้ากับเหว เอาง่ายๆขอใช้คำว่า "ดอกฟ้ากับหมาวัด" เลยแล้วกันนะครับ ตอนแรกๆผมก็เป็นเด็กอายุ 21 ปี ของผม งี่เง่าตามประสาเด็กที่ต้องการความเอาใจใส่จากแฟน งี่เง่า ไม่มีเหตุผล เอาแต่ใจ เอาง่ายๆเห็นแก่ตัวครับ ซึ่งอันนี้ T เป็นคนบอกกับผมว่าผมยังไม่ให้เลย ผมจะได้รับสิ่งนั้นได้ยังไง ตามหลักคิดดีๆแล้วมันก็จริง ผมเห็นแก่ตัวจริงๆ ซึ่งก็เป็นแบบนี้ได้แค่อาทิตย์เดียวครับ T บอกว่าเราไม่ทนนะ ถ้าผมเป็นอะไรแบบนี้ T จะเลิกกับผม เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องทน
เอาตรงๆตามนิสัยลึกๆหรือสันดารลึกๆของผมเนี่ย ผมยอมรับผมผ่านผู้หญิงมาเยอะ ผมไม่จำเป็นต้องแคร์อยากเลิกก็เลิก เพราะผมใช้ชีวิตในร้านเหล้า มีสาวๆมาคลุกคลีตลอด แต่ก็ไม่จริงจังสักคน ชีวิตนี้เคยคบผู้หญิงถึง 1ปี ยังเคยมีแค่คนเดียว ที่เหลือก็ปล่อยผ่านไปตลอด จนผมเบื่อ ผมอยากจริงจังกับใครแล้วจริงๆสักคน แต่พอได้คุยกับ T แล้วก็จังหวะก็ประจวบเหมาะ อาจผิดที่ผมเองที่ไม่รู้ตัวเองว่าเป็นคนแบบไหนเข้ากับเขาได้จริงๆไหม เพียงเพราะใช้แต่อารมณ์ความรู้สึกตัวเองเป็นหลักในการตัดสินใจ
ผมไม่อยากเลิกครับ ผมรู้สึกว่าผมรัก T มากจริงๆ แต่ในความรู้สึกของตัวผมเองกลับคิดอะไรแย่ๆว่า "เห้ย รักเราจริงๆป่าว เห็นเราเป็นตัวอะไร" แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้พูดไปคิดไว้แค่ในใจของตัวผมเองเพราะเพิ่งโดนด่ามา = =" แล้วผมก็ไม่ยอมครับ ไม่เลิก ยังไงๆก็ไม่เลิก ผมก็พยายามทำทุกอย่าง บอกเขาว่าจะเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนทัศนะคติให้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น สัญญาว่าจะทำทุกอย่างเลยจริงๆ ยอมยกช้างทั้งตัวเลยยืนยัน ยืนการเลยว่ายังไงก็ไม่เลิก ซึ่งผมก็เข้าใจ T ว่า T คิดยังไง แต่กว่าจะเข้าใจก็นานครับ เพราะ T ต้องอธิบายให้ผมเข้าใจอีกว่าอะไรยังไง ทำไมถึงคิดแบบนี้ ซึ่งจริงๆคนเราก็มีเหตุผลเป็นของตัวเองไม่จำเป็นต้องอธิบายก็ได้ ผมรู้สึกแย่และรู้สึกผิดจริงๆที่คิดได้ตามที่ T พูดหรืออธิบายมา เพราะที่ T พูดมาก็ถูกหมด เป็นสิ่งที่ผมเป็นทั้งหมด มันก็ทำให้ T รู้สึกแย่จริงๆ แต่ผมก็คิดว่าเพิ่งจะคบกันเอง มันต้องใช้เวลาปรับตัวกันอีกเยอะ ขอเวลาปรับตัวนะ จะพยายามโตขึ้นจริงๆ จะพยายามก้าวกระโดด เพราะผมก็เกรงใจเธอ ผมทำงานเป็นเด็กเสริฟร้านเหล้า กว่าจะกลับห้องก็ ตี2 ตี3 T ก็รอผมทุกคืน(ปกติ T เป็นคนนอนดึกมากๆจนเกือบเช้าอยู่แล้ว) แต่ถ้าคืนไหนรอไม่ไหวก็จะบอกว่าง่วงแล้วนะ ผมก็จะบอกว่า "โอเคค่ะนอนก่อนเลยเดี๋ยวถึงหอแล้วเดี๋ยวทักไป ถ้ายังนอนไม่หลับก็ค่อยคุยกันน้า" T ก็ไม่เคยหลับสักคืน ทักไปก็ตอบกลับตลอด แต่คู่เราดีอย่างจะพูดค่ะ ใส่กันตลอด ไม่เคยพูดคำหยาบใส่กันเลยแม้แต่ครั้งเดียวจนปัจจุบัน ซึ่งอันนี้ผมเข้าใจนะและยอมรับด้วยว่าเธอเป็นคนดีและน่ารักในนิสัยของเธอจริงๆ ผมก็ขอโอกาสและขอสัญญาว่าจะทำในสิ่งที่ผมพูด จะไม่ทำให้ T เครียดเรื่องผมมาก ให้ผมได้ค่อยๆปรับตัว ซึ่งจริงๆแล้วใครจะอยู่ดีๆจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้ ใช้ชีวิตนิสัยและสันดารแบบนี้มา 21 ปี จะให้เปลี่ยนทันทีมันก็ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้หรอกครับ T ก็ให้โอกาสผม ยอมแต่กว่าจะยอมนี่ผมก็ทรุดเหมือนกัน
เราก็คบกันมาเลื่อยๆ ผมจะเอาเธอเป็นที่ตั้งเสมอ จะคอยถามว่า "ที่ร้ากกก วันนี้เค้าขอไปหาเธอได้ไหม เค้าอยากเจอ เดี๋ยวเค้าขอลางานไป" ถ้าเธอไม่ว่างเธอก็จะปฎิเสธ แต่ถ้าเธอว่างก็โอเคมาก็มา จนคบกันได้ประมาณ เดือนกว่าๆ 2เดือน เราเจอกันบ่อยมาก T ก็เปิดห้องเช่าห้องให้ผมอยู่ใกล้ๆบ้านเธอ ผมติด T มากครับ จนออกจากงานกลางคืนที่ทำ เอาเวลามาหาเธอทุกครั้งที่ว่าง แต่ผมเรียนผมว่างตลอดอยู่แล้วช่วงเย็น ไม่มีอะไร ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ T เขามากกว่าว่าเขาว่างไหมอะไรยังไง ส่วนใหญ่ก็ว่างแล้วก็จะชวนมาว่า อยากเจอไหม? ผมว่างหรือสะดวกหรือเปล่า? ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของผมครับ เราก็เจอกันบ่อย T เป็นคนดีจริงๆ เวลาเจอกันก็จะพาไปเลี้ยงข้าว พาไปกินอาหารดีๆตลอด ซึ่งชีวิตนี้ของผมไม่น่าจะได้กิน พาไปเที่ยว พัทยา ระยอง เลื่อยครับซึ่งผมไม่เคยต้องออกเงินเลยสักบาทเดียว ขนาดเงินที่ผมนั่งรถไปหาเธอ เธอยังออกให้ ผมบอกไม่เอาก็ชอบวางไว้แบบมัดมือชก ไม่เอาก็ทิ้งไว้นี่ อะไรประมาณนี้ ซึ่ง T ก็ไม่เคยคิดอะไรเรื่องพวกเลยนี้ครับ T บอกว่าอะไรที่จะอำนวยความสะดวกให้ผมได้เธอก็จะพยายามทำ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรักเธอมากๆ แล้วผมก็รักเธอมากจริงๆ แฮ๊ปปี้ครับแต่ก็เกรงใจ T มากถึงมากที่สุดเหมือนกัน ตอนนั้นผมก็คิดว่าผมไม่มีอะไรจะตอบแทนให้เรื่องแบบนี้จริงๆ ผมเป็นผู้ชายตัวเล็กๆที่มีแค่ตัวกับหัวใจจริงๆ ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่นอกกายและนอกใจเลย ใครเข้ามาไม่เคยอีกเลย จนปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ครับ และก็พยายามจะเป็นผู้ใหญ่ให้ไวที่สุดตอบแทนความรักที่ T มีให้ผม เพราะผมก็ไม่อยากทะเลาะหรือมีปัญหากับเธอเพราะความรู้สึกผมเอง เอาอารมณ์มาก่อนเหตุผลมันไม่ใช่ผมก็เข้าใจและพยายามอยู่ แต่ความสุขมันช่างผ่านไปไวเหมือนที่ใครๆก็พูด เรากลับมามีปัญหากันอีก
.
.
เดี๋ยวมาต่อนะครับ ขอไปอาบน้ำก่อนแป๊ปนึงครับ
ผมอึดอัดมากเลยคับ ใครก็ได้ช่วยให้คำปรึกษาหน่อย
ขอเล่าแบบไม่อ้อมและแบบระเอียดๆเท่าที่ผมจำได้เลยนะครับแต่ขอไม่ลงลึกจนเกินไปนะครับ อาจจะยาวหน่อยก็ขออภัยด้วยนะครับ จะพยายามใช้ภาษาให้ถูกต้องนะครับถ้าผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะครับ
คือตอนนี้ผมยังเรียนอยู่ที่มหาลัย อายุ 21ปี เริ่มต้นเลยเนี่ยผมรู้จักกับแฟนผมผ่านทางไลน์ แล้วตอนนี้เราก็คบกันมาได้จะ 8 เดือนละ ผมขออณุญาติใช้ชื่อ T เป็นนามแฝงของแฟนผมแล้วกันนะครับ
เริ่มแรกก็ดีๆนะครับ เราก็เริ่มปรับตัวเข้าหากัน คุยกันผ่าน Line ทางโทรศัพท์ละก็ขอเบอร์โทรศัทพ์ แล้วนัดเจอกันเป็นเรื่องปกติของสมัยนี้ แต่มันติดตรงที่ เธออายุมากกว่าผม เธออายุ 25 เรามีอายุค่อนข้างต่างกัน และแน่นอนเธอทำงานแล้ว มีประสบการณ์เกือบทุกอย่างหรืออาจจะทุกเลยก็ว่าได้มากกว่าผม และที่สำคัญพื้นฐานครอบครัว ฐานนะ สังคม และทุกอย่าง เราต่างกันฟ้ากับเหว เอาง่ายๆขอใช้คำว่า "ดอกฟ้ากับหมาวัด" เลยแล้วกันนะครับ ตอนแรกๆผมก็เป็นเด็กอายุ 21 ปี ของผม งี่เง่าตามประสาเด็กที่ต้องการความเอาใจใส่จากแฟน งี่เง่า ไม่มีเหตุผล เอาแต่ใจ เอาง่ายๆเห็นแก่ตัวครับ ซึ่งอันนี้ T เป็นคนบอกกับผมว่าผมยังไม่ให้เลย ผมจะได้รับสิ่งนั้นได้ยังไง ตามหลักคิดดีๆแล้วมันก็จริง ผมเห็นแก่ตัวจริงๆ ซึ่งก็เป็นแบบนี้ได้แค่อาทิตย์เดียวครับ T บอกว่าเราไม่ทนนะ ถ้าผมเป็นอะไรแบบนี้ T จะเลิกกับผม เพราะมันไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องทน
เอาตรงๆตามนิสัยลึกๆหรือสันดารลึกๆของผมเนี่ย ผมยอมรับผมผ่านผู้หญิงมาเยอะ ผมไม่จำเป็นต้องแคร์อยากเลิกก็เลิก เพราะผมใช้ชีวิตในร้านเหล้า มีสาวๆมาคลุกคลีตลอด แต่ก็ไม่จริงจังสักคน ชีวิตนี้เคยคบผู้หญิงถึง 1ปี ยังเคยมีแค่คนเดียว ที่เหลือก็ปล่อยผ่านไปตลอด จนผมเบื่อ ผมอยากจริงจังกับใครแล้วจริงๆสักคน แต่พอได้คุยกับ T แล้วก็จังหวะก็ประจวบเหมาะ อาจผิดที่ผมเองที่ไม่รู้ตัวเองว่าเป็นคนแบบไหนเข้ากับเขาได้จริงๆไหม เพียงเพราะใช้แต่อารมณ์ความรู้สึกตัวเองเป็นหลักในการตัดสินใจ
ผมไม่อยากเลิกครับ ผมรู้สึกว่าผมรัก T มากจริงๆ แต่ในความรู้สึกของตัวผมเองกลับคิดอะไรแย่ๆว่า "เห้ย รักเราจริงๆป่าว เห็นเราเป็นตัวอะไร" แต่ตอนนั้นก็ไม่ได้พูดไปคิดไว้แค่ในใจของตัวผมเองเพราะเพิ่งโดนด่ามา = =" แล้วผมก็ไม่ยอมครับ ไม่เลิก ยังไงๆก็ไม่เลิก ผมก็พยายามทำทุกอย่าง บอกเขาว่าจะเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนทัศนะคติให้เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น สัญญาว่าจะทำทุกอย่างเลยจริงๆ ยอมยกช้างทั้งตัวเลยยืนยัน ยืนการเลยว่ายังไงก็ไม่เลิก ซึ่งผมก็เข้าใจ T ว่า T คิดยังไง แต่กว่าจะเข้าใจก็นานครับ เพราะ T ต้องอธิบายให้ผมเข้าใจอีกว่าอะไรยังไง ทำไมถึงคิดแบบนี้ ซึ่งจริงๆคนเราก็มีเหตุผลเป็นของตัวเองไม่จำเป็นต้องอธิบายก็ได้ ผมรู้สึกแย่และรู้สึกผิดจริงๆที่คิดได้ตามที่ T พูดหรืออธิบายมา เพราะที่ T พูดมาก็ถูกหมด เป็นสิ่งที่ผมเป็นทั้งหมด มันก็ทำให้ T รู้สึกแย่จริงๆ แต่ผมก็คิดว่าเพิ่งจะคบกันเอง มันต้องใช้เวลาปรับตัวกันอีกเยอะ ขอเวลาปรับตัวนะ จะพยายามโตขึ้นจริงๆ จะพยายามก้าวกระโดด เพราะผมก็เกรงใจเธอ ผมทำงานเป็นเด็กเสริฟร้านเหล้า กว่าจะกลับห้องก็ ตี2 ตี3 T ก็รอผมทุกคืน(ปกติ T เป็นคนนอนดึกมากๆจนเกือบเช้าอยู่แล้ว) แต่ถ้าคืนไหนรอไม่ไหวก็จะบอกว่าง่วงแล้วนะ ผมก็จะบอกว่า "โอเคค่ะนอนก่อนเลยเดี๋ยวถึงหอแล้วเดี๋ยวทักไป ถ้ายังนอนไม่หลับก็ค่อยคุยกันน้า" T ก็ไม่เคยหลับสักคืน ทักไปก็ตอบกลับตลอด แต่คู่เราดีอย่างจะพูดค่ะ ใส่กันตลอด ไม่เคยพูดคำหยาบใส่กันเลยแม้แต่ครั้งเดียวจนปัจจุบัน ซึ่งอันนี้ผมเข้าใจนะและยอมรับด้วยว่าเธอเป็นคนดีและน่ารักในนิสัยของเธอจริงๆ ผมก็ขอโอกาสและขอสัญญาว่าจะทำในสิ่งที่ผมพูด จะไม่ทำให้ T เครียดเรื่องผมมาก ให้ผมได้ค่อยๆปรับตัว ซึ่งจริงๆแล้วใครจะอยู่ดีๆจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้าได้ ใช้ชีวิตนิสัยและสันดารแบบนี้มา 21 ปี จะให้เปลี่ยนทันทีมันก็ไม่มีทางที่จะเป็นไปได้หรอกครับ T ก็ให้โอกาสผม ยอมแต่กว่าจะยอมนี่ผมก็ทรุดเหมือนกัน
เราก็คบกันมาเลื่อยๆ ผมจะเอาเธอเป็นที่ตั้งเสมอ จะคอยถามว่า "ที่ร้ากกก วันนี้เค้าขอไปหาเธอได้ไหม เค้าอยากเจอ เดี๋ยวเค้าขอลางานไป" ถ้าเธอไม่ว่างเธอก็จะปฎิเสธ แต่ถ้าเธอว่างก็โอเคมาก็มา จนคบกันได้ประมาณ เดือนกว่าๆ 2เดือน เราเจอกันบ่อยมาก T ก็เปิดห้องเช่าห้องให้ผมอยู่ใกล้ๆบ้านเธอ ผมติด T มากครับ จนออกจากงานกลางคืนที่ทำ เอาเวลามาหาเธอทุกครั้งที่ว่าง แต่ผมเรียนผมว่างตลอดอยู่แล้วช่วงเย็น ไม่มีอะไร ส่วนใหญ่จะอยู่ที่ T เขามากกว่าว่าเขาว่างไหมอะไรยังไง ส่วนใหญ่ก็ว่างแล้วก็จะชวนมาว่า อยากเจอไหม? ผมว่างหรือสะดวกหรือเปล่า? ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของผมครับ เราก็เจอกันบ่อย T เป็นคนดีจริงๆ เวลาเจอกันก็จะพาไปเลี้ยงข้าว พาไปกินอาหารดีๆตลอด ซึ่งชีวิตนี้ของผมไม่น่าจะได้กิน พาไปเที่ยว พัทยา ระยอง เลื่อยครับซึ่งผมไม่เคยต้องออกเงินเลยสักบาทเดียว ขนาดเงินที่ผมนั่งรถไปหาเธอ เธอยังออกให้ ผมบอกไม่เอาก็ชอบวางไว้แบบมัดมือชก ไม่เอาก็ทิ้งไว้นี่ อะไรประมาณนี้ ซึ่ง T ก็ไม่เคยคิดอะไรเรื่องพวกเลยนี้ครับ T บอกว่าอะไรที่จะอำนวยความสะดวกให้ผมได้เธอก็จะพยายามทำ นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้ผมรักเธอมากๆ แล้วผมก็รักเธอมากจริงๆ แฮ๊ปปี้ครับแต่ก็เกรงใจ T มากถึงมากที่สุดเหมือนกัน ตอนนั้นผมก็คิดว่าผมไม่มีอะไรจะตอบแทนให้เรื่องแบบนี้จริงๆ ผมเป็นผู้ชายตัวเล็กๆที่มีแค่ตัวกับหัวใจจริงๆ ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่นอกกายและนอกใจเลย ใครเข้ามาไม่เคยอีกเลย จนปัจจุบันก็ยังเป็นอยู่ครับ และก็พยายามจะเป็นผู้ใหญ่ให้ไวที่สุดตอบแทนความรักที่ T มีให้ผม เพราะผมก็ไม่อยากทะเลาะหรือมีปัญหากับเธอเพราะความรู้สึกผมเอง เอาอารมณ์มาก่อนเหตุผลมันไม่ใช่ผมก็เข้าใจและพยายามอยู่ แต่ความสุขมันช่างผ่านไปไวเหมือนที่ใครๆก็พูด เรากลับมามีปัญหากันอีก
.
.
เดี๋ยวมาต่อนะครับ ขอไปอาบน้ำก่อนแป๊ปนึงครับ