เราไม่อยากมีค่ะ

ยิ่งอ่านหลายๆคนที่บอกว่า "ไม่ได้อยากมี แต่ครอบครัวบีบให้มี" (ซึ่งเราก็โดน) เรายิ่งไม่แฮปปี้ เราไม่อยากทำแบบนั้นกับลูก คืออยากให้เรามีลูกเพราะเขาอยากมีหลาน แต่ภาระการเลี้ยงดูนั่นชีวิตเราป่ะ สรุปคือจะให้เรามีลูกเพื่อให้ครอบครัวมีความสุข นี่คือมันใช่เหรอ และชอบมาบอกว่าถ้าเรามีลูกเราก็มีความสุขเอง คือความสุขเรา เราขอเลือกเองได้มั๊ย ทำไมต้องกลายเป็นเราแบกรับความหวังคนอื่นเพื่อจะมีความสุข

เบื่อภาวะแบบนี้ค่ะ เลยไม่อยากมีลูก ไม่ชอบคาดหวังกับชีวิตใคร ไม่ใช่ว่าครอบครัวเราไม่ดีนะคะ ดีมากๆ และมันก็เป็นเรื่องปกติ พ่อแม่ไม่หวังกับลูกจะให้หวังกับใครล่ะ แต่การเอาความหวังไว้ที่คนอื่นไม่ใช่ธรรมชาติของเรา เราจะสมหวังหรือผิดหวังขอรับผิดชอบเอง

ที่สำคัญ เราเบื่อเหตุผลที่ชอบอ้างกัน

1. จะได้มีคนเลี้ยงดูยามแก่ ไม่อยากหวังกับใครค่ะ ถ้าเขาไม่เลี้ยง จะมานั่งร้องไห้ ด่าทอสาปแช่งให้ลูกเป็นบาป ให้คนมองว่าลูกเป็นคนเนรคุณ ไม่เอาหรอก ไหนว่ารักโดยไม่มีเงื่อนไข แล้วดูแลยามแก่นี่ไม่ใช่เงื่อนไขเหรอ เขามีทางเลือกเหรอ ไม่ดูแล=เนรคุณ=ไม่เจริญ ถ้าข้ออ้างนี้มันจริงป่านนี้อเมริกา ยุโรป ญี่ปุ่น ล้มละลายหมดแล้วค่ะ ไม่มีใครเจริญเท่าไทยแน่ๆ ประเทศอื่นเขามีรัฐสวัสดิการทุกคนดูแลตัวเองได้ ไทยนี่ค่านิยมแบบนี้ เกิดลูกหลานจนก็ใช้ชีวิตกับการดูแลครอบครัวไปค่ะ ชีวิตตัวเองหมดเกลี้ยง พอพูดแบบนี้ก็หาว่าเราแรง ว่าเป็นคนไม่ดี คุณเข้าใจผิด ครอบครัวเรารักกันดี ทุกวันนี้ดูแลพ่อแม่ตามเหมาะสม และพ่อแม่เราก็ไม่ได้เป็นภาระอะไร เราแค่มองสังคมจริงๆที่บางบ้านลูกไม่ได้ผุดได้เกิดกับชีวิตตัวเองเพราะต้องหาเงินส่งให้คนข้างหลัง อะไรแบบนี้

สรุปเราไม่หวังข้อนี้ค่ะ สงสารลูก เขาคือชีวิตหนึ่งเช่นกัน เขาอาจรวยหรือจนหรือมีภาระ แม้แต่ตายก่อนเรา ฉะนั้น เราไม่หวังเป็นภาระใคร

2. จะได้มีโซ่ทองคล้องใจ ครอบครัวสมบูรณ์ เอาตรงๆนะคะ ไม่จำเป็นค่ะ สามีภรรยาจะอยู่กันได้ไม่จำเป็นต้องคล้อง ขอแค่รักและซื่อสัตย์ต่อกัน ก็สมบูรณ์ได้ หากวันใดหมดสิ้นความรักความซื่อสัตย์อยากถามว่าจะคล้องกันไว้เพื่อ? ภรรยาก็อ้างว่าต้องทนสามีเจ้าชู้เพื่อลูก (จริงๆคือตัวเองใจไม่เด็ดขาดพอ) สามีก็อ้างง้อภรรยาเมื่อถูกจับได้ว่าตนมีชู้ ว่าอย่าทิ้งกันเลยเห็นแก่ลูกเถอะ (ตอนไปมีชู้ไม่เห็นนึกถึงลูกเลย) สรุปจะดันทุรังทู่ซี้แบบนี้คือมีความสุข คือครอบครัวสมบูรณ์ แค่ได้อยู่กันพร้อมหน้าอย่างอดทนเนี่ยนะ เราว่าหลายบ้านแยกกันลูกก็ยังมีครบทั้งพ่อแม่ ชีวิตสมบูรณ์กว่าอีก บางคนเอาลูกเป็นเครื่องมือต่อรองผัวด้วยซ้ำ พาลูกไปไล่ตามราวีผัวถึงรังเมียน้อย หวังให้เมียน้อยอับอายใจว่าทำร้ายเด็ก หารู้ไม่ แม่แบบนี้ล่ะทำร้ายลูกที่สุด ภาพนั้นมันจะฝังใจเขาชั่วชีวิต ทำลงได้ยังไง เป็นแม่ภาษาอะไรจิตใจอำมหิตเหลือเกิน เห็นแก่ตัวจนเอาลูกเป็นอุปกรณ์ บอกเลยนะทำแบบนี้เมียน้อยไม่สะท้านหรอกค่ะ ก็จิตใจแม่เด็กเองยังไม่นึกถึงใจลูก แล้วจะไปหวังสำนึกอะไรกับใจหญิงชั่วพวกนั้น บ้าชัดๆ

สรุปไม่ต้องมีโซ่ หมดรักก็เลิกกัน จบง่าย

3. จะได้มีความหวัง มีจุดมุ่งหมายในชีวิต อันนี้เห็นบ่อยค่ะ ทำงานเยอะๆ ทำเงินเยอะๆ ลูกจะได้มีอนาคตดีๆ ลูกต้องเรียนสูงๆ เรียนเก่งๆ ต้องมีพร้อมนะ อัดเข้าไปสอบเข้านั่นแข่งขันนี่ เรียนดีต้องเป็นหมอ (ลองไปดูกระทู้แนะนำห้องชานเรือนตอนนี้นะคะ ลูกเรียนเก่งแต่ไม่อยากเป็นหมอร้องไห้โฮ) คือเอาความหวังตัวเองยัดไว้บนไหล่ลูก และบอกว่านั่นีคือ "หวังดี" ทำ ทุกอย่างเพื่อให้แกได้เรียนนะ แกต้องตอบสนองบุญคุณสิ เรียนแบบที่พ่อแม่ต้องการ เป็นหมอสิ เป็นข้าราชการสิ จะได้ชื่นใจ (ชื่นใจใครคะ ไหนว่าเสียสละ) พอลูกทำไม่ได้ก็เสียอกเสียใจร้องไห้ให้ลูกเป็นบาป ความหวังตัวเองแท้ๆ ลูกผิดอะไร สร้างบาปให้เขาทำไม

บางคนลูกสามสิบกว่าแล้ว จะแต่งงาน พ่อแม่ไม่ยอมรับแฟน ไม่ให้แต่ง ถึงขั้นขู่ตัดพ่อแม่ถ้าแต่งกับแฟนคนนี้ ถามหน่อยมีสิทธิ์อะไรคะ คนเขาจะแต่งกัน จะแต่งแล้วจะเจริญหรือจะโดนหลอกหมดตัวมันก็ชีวิตเขาที่ต้องเรียนรู้เอง บางคนซ้ำร้ายบังคับให้แต่งกับคนที่ตนเห็นเหมาะสม ตกลงนี่ชีวิตคนรึเปล่า ไหนว่ามีลูกแล้วรู้จักเสียสละมากขึ้น รักมนุษย์มากขึ้น นี่สิทธิมนุษยชนขั้นพื้นฐานยังละเมิดกันเลย

ห่วงใย หวังดี ต้องตักเตือนสั่งสอนสร้างพื้นฐานที่ดีแต่เล็กให้ลูกคิดเองได้ ไม่ใช่บังคับจนโตนะคะ นี่คือไม่ใช่

4. คนมีลูกจะรู้จักอดทนเสียสละมากขึ้น ไม่เชื่อค่ะ อันนี้เห็นมามาก คืออดทนเสียสละมากขึ้นกับลูกตัวเองแต่ใจแคบลงกับสังคมค่ะ อดทนเพื่อลูก เสียสละเพื่อลูก แต่เอาเปรียบสังคม มาทำงานเกือบสิบโมง ออกบ่ายสามอ้างรับ-ส่ง ลูก ทั้งที่มีคนช่วยเลี้ยงช่วยรับส่งแต่ใจตัวเองติดลูก หาเรื่องเบี้ยวงาน แต่พอถึงเวลาโบนัสจะเอานะ ชั้นมีลูกมีภาระอยากได้เงิน (ทั้งออฟฟิศคลอดลูกเป็นอยู่คนเดียวเหรอคะ คนอื่นเขาก็มีลูก ทำงานหนักกว่า รับผิดชอบกว่า ไม่เห็นเอาอย่างเขา) จะต่อแถวก็ให้เด็กแซง ใครไม่ให้ก็บอกใจร้ายไม่สงสารเด็ก (มีแต่ลูกคุณน่ะที่จะล้มเจ็บถ้าไม่ได้แซงคิว ลูกคนที่ได้รับการขัดเกลาจนมีวัฒนธรรมเขาต่อแถวปกติ ทำเป็นคนป่าไปได้ อะไรนี่) พาไปไหนก็ปล่อยลูกวิ่งเอะอะชนข้าวของเสียหายแล้วบอกหน้าหนาๆว่าเป็นปกติ เด็กต้องซน ช่วยลองไปปกติที่ต่างประเทศหน่อยไหม ถ้าไม่โดนข้อหานี่มารับเงินไปเลย

เคยมีกระทู้ปรึกษาว่าลูกทำแหวนเพื่อนหาย หรือกำไลนี่ล่ะ ราคาสี่พันกว่า ควรชดใช้ไหม พ่อแม่หลายคนเกินครึ่งกระทู้บอกว่าไม่ต้องใช้ หรือใช้ครึ่งเดียว เป็นความผิดพ่อแม่เด็กเจ้าของแหวนที่ให้ลูกเอาของแพงๆมาใช้ โอ้โฮ สยองขวัญมากๆค่ะ สังคมบ้าอะไรคิดอย่างนี้ อีกหน่อยลูกโตติดยาก็โทษคนขายยา ไปข่มขืนเขาก็อ้างผู้หญิงแต่งโป๊ ไปขโมยเขาก็คงบอกคนพวกนั้นไม่ระวังข้าวของเอง แย่มาก คิดได้ยังไง ขอถามกลับว่าถ้ามีคนมาทำของลูกคุณหายจะใช้ตรรกะเดียวกันไหมคือโทษตัวเองว่าให้ลูกเอาของไป คนทำหายไม่ต้องชดใช้

นี่คือตัวอย่างพ่อแม่ของสังคมที่ทำให้เราไม่อยากมีลูกค่ะ กลัวว่าความรู้สึกเป็นพ่อแม่จะทำให้เรากดดันลูก เอาเปรียบบงการชีวิตลูกด้วยความต้องการของเราเอง หรือเบียดเบียนสังคมเพื่อเอาใจลูก บางคนบอกว่าไม่ชอบก็อย่าเป็นพ่อแม่แบบนั้นสิ เราว่ามันพูดง่ายนะคะ วันนี้ใครก็พูดได้ แต่ความรักแบบพ่อแม่อาจทำให้คนเราเปลี่ยนไปได้อย่างไม่น่าเชื่อและไม่รู้ตัว เรากลัวมากค่ะ เลยยังไม่พร้อมจะมี

พ่อแม่ดีๆก็มีค่ะ แต่ที่เห็นๆในสังคมส่วนใหญ่ ไม่ค่อยปลื้ม