สวัสดีค่ะ เพิ่งจะเคยตั้งกระทู้จริงจังนิดนึง ผิดพลาดอย่างไรต้องขออภัยด้วยนะคะ
เราเป็นนักเรียน ม.6 ค่ะ อย่างที่หลายๆท่านอาจจะทราบว่ากำลังบอบช้ำจากคะแนน Gat Pat อยู่ไม่ต่างจากเพื่อนๆคนอื่น
คือเราเป็นนักเรียนวิทย์ที่มุ่งเป้ากับสายวิทย์มาตลอด ผลการเรียนที่ผ่านๆมาก็อยู่ในขั้นไปวัดไปวา ไม่น่าเกลียดจนพ่อแม่ปิดตาร้องไห้ เรียกได้ว่า3-4ปีในชีวิตมัธยมนี่ฝันถึงหมอ ทันตะ หรือเภสัช คืนเว้นคืน ฟีลว่า"ชั้นคงทำงานสายสุขภาพได้ล่ะน่า!" พ่อแม่ก็เห็นด้วยและคาดหวังเต็มที่ค่ะ
แต่พอขึ้น ม.6 หลายๆอย่างที่ซ่อนไว้มันก็เริ่มโผล่ออกมาค่ะ คือทุกครั้งที่ฝึกทำข้อสอบ เราจะเกิดอาการมึนเมาและงงงวย ประมาณว่าเวลาเรียนเรียนทีละหัวข้อ แต่ข้อสอบเข้ามันคนละสายพันธุ์กะไฟนอลนาเหวย เราง่อยทุกครั้งที่เจอเลขค่ะ ลืมหัวข้อนี้ไปแล้ว ดูโจทย์แล้วนึกไม่ออกเลยว่าต้องทำยังไง ฟิสิกส์เองก็ไม่ใช่เพื่อนที่ดีกันซักเท่าไหร่ เคย 4 มาตลอดก็มา 2.5 เอาปีนี้แหละ เรียกได้ว่าเปิดโลกใหม่กันเลยทีเดียว...
แน่นอนว่าตอนจะสอบแกทแพทรอบที่ผ่านมา เราก็พยายามปลุกปล้ำกับเจ้าสองสหายสายคำนวณ สู้ไปปลงไป...แป๊บๆก็ได้เวลาเข้าห้องสอบแล้ว... บอกเลยค่ะว่าเลขนั้นเราทำได้จริงๆแค่กำหนดการเชิงเส้นที่กำลังเรียน ม.6 อยู่นี่แหละ ข้ออื่นๆที่ต้องประยุกต์ความรู้นี่ง่อยเปลี้ยเสียขาทีเดียว ฟิสิกส์ก็เช่นกัน เรียกได้ว่ามั่วไปทั้งพาร์ทเลยก็คงได้ค่ะ
นอกจาก pat1 pat2 แล้ว เราก็ลง gat และ patญี่ปุ่นไปด้วยค่ะ ภาษาญี่ปุ่นนี่เราไม่เคยเรียนจริงจัง แต่เคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ทำให้พออ่านออกเขียนได้บ้าง ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นเคยสอบ N4 เท่านั้นค่ะ กลับจากญี่ปุ่นมาราว2ปีแล้วไม่ได้เรียนเพิ่มเติมเลย สอบเพียงเพื่ออยากจะเคาะสนิมเท่านั้นเอง gat เราก็อาศัยความรู้จากที่โรงเรียนค่ะ โรงเรียนเราภาษาอังกฤษอยู่ในขั้นพอไหวอยู่เหมือนกัน เชื่อมโยงก็เมาๆเอาว่าเคยทำมาแล้วบ้างตอนความถนัดแพทย์ สรุปว่านอกจากวิทย์กะเลขอิชั้นแทบไม่ได้จับ...
ปรากฎว่าคะแนนมันดันแปรผกผันกับการอ่านหนังสือซะงั้น
Pat1 ของเราออกมาน่ากลัวมากกกกก มั่นใจว่าน้อยกว่าเพื่อนๆสายศิลป์หลายคน
Pat2 ได้ไม่ถึงครึ่งค่ะ แต่เราเองกลับไม่ได้ตกใจกับความต่ำต้อยของคะแนนพวกนี้เลย ประมาณว่ารู้อยู่แล้วล่ะว่ามันน่าจะประมาณนี้ เพราะตัวเราเองก็ทำได้เท่านี้จริงๆ ถามว่าข้อสอบมันยากมั้ย? มันก็ยากนะคะ แต่ใช่ว่าจะยากของเราคนเดียว เด็ก ม.6 คนไหนๆก็ได้ข้อสอบยากบรรลัยนี่เหมือนกัน แต่เห็นไหมล่ะ คนที่ได้ 200++ เขาก็มี เราโง่เองจะไปว่าใครได้
ในทางกลับกันค่ะ เราได้แกทโอเคเลยทีเดียว อยู่ในเกณฑ์ 200++ ญี่ปุ่นก็ 200++
เห็นอย่างนี้แล้ว เลยเริ่มรู้สึกว่า "จริงๆแล้วเราเดืนผิดทางมาตลอดรึเปล่า??"
แรกเริ่มเดิมทีเราห่วยภาษานะคะ ตอน ม.1 ที่ทุกคนท่อง tenses กันเจื้ยวแจ้ว เรายังพยายามแยก verb กับ noun ออกจากกันอยู่เลย มาถึงวันนี้ได้ด้วยใจรักล้วนๆค่ะ เพราะชอบมันก็เลยพยายามกับมัน คิดๆดูแล้วมันต่างกับตอนที่ฝืนใจทำเลขแบบฟ้ากับเหว
พูดตรงๆตอนนี้เริ่มมีความคิดอยากกลับลำค่ะ " ไม่อ่านละโว้ย!! เรียนอักษรมั้ยล่ะ!!" แต่ว่าเราเองไม่อยากเอาความขี้เกียจของตัวเองมาทำลายชีวิตตัวเอง มักง่ายวันนี้เสียใจไปจนตายรึเปล่านะ? เราเองไม่ทราบข้อมูลอะไรเกี่ยวกับคณะอักษรศาสตร์เลยค่ะ (อย่างที่เรียนไว้ว่าอยากได้สายสุขภาพมาตลอด) คณะนี้เรียนอะไร? จบแล้วทำอะไร? และอีกมุมหนึ่งก็ยังคงอยากสู้ค่ะ อยากจะปีนไปยืนบนหลังคาบ้าน พูดกระแดะกว่าโฆษณาเปปที* ดังๆว่า "ตรูจะเอาหมอ!!"
อ่า...สรุปว่างงจริงๆ สิ่งที่ทำได้กับสิ่งที่เราอยากทำนี่มันไม่เหมือนกันสินะคะ? พี่ๆผู้ใหญ่ที่เคยผ่านเส้นแบบนี้มาบ้างแล้วพอจะมีความเห็นมั้ยคะ? อยากจะทราบว่าการเลือกของแต่ละคนเป็นอย่างไรกันบ้างน่ะค่ะ
โลกเรามันก็ไม่ใช่นิยายที่จะมาพูดกันเท่ๆมักง่ายๆได้ว่าเต็มที่กับสิ่งที่อยากทำเหอะไอ้หนู...บอกเลยค่ะตอนนี้กลุ้มใจ สับสน งงไปหมด
อ่า ยาวมาซะนานเลยค่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วพูดเรื่องวิชาอื่นเล็กน้อย เราชอบเคมีค่ะ ทำได้พอสมควร ชีวะก็โอเคเช่นกันค่ะ แต่อย่างที่แจ้งไว้ วิชาคำนวณนี่เซย์โน แหม่...หมอที่ตกเลขนี่สงสารคนไข้เลยนะคะนี่
จากนี้อีก20วันนิดๆเราก็จะพยายามเต็มที่ค่ะ แต่ก็ยังสับสนและมึนกับชีวิตมากอยู่ดี จะยื่นอักษรก็กลัวไปเบียดคนที่อยากเรียน เพราะเราเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำเค้าเรียนอะไร ยังไงขอรบกวนจริงๆนะคะ ท่านใดสามารถเปิดโลกทัศน์หรือแนะนำการเลือกทางชีวิตได้
ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ
เลือกทางเดินชีวิตนี่มันยังไงกันคะ? ใครมีประสบการณ์รบกวนขอคำแนะนำ
เราเป็นนักเรียน ม.6 ค่ะ อย่างที่หลายๆท่านอาจจะทราบว่ากำลังบอบช้ำจากคะแนน Gat Pat อยู่ไม่ต่างจากเพื่อนๆคนอื่น
คือเราเป็นนักเรียนวิทย์ที่มุ่งเป้ากับสายวิทย์มาตลอด ผลการเรียนที่ผ่านๆมาก็อยู่ในขั้นไปวัดไปวา ไม่น่าเกลียดจนพ่อแม่ปิดตาร้องไห้ เรียกได้ว่า3-4ปีในชีวิตมัธยมนี่ฝันถึงหมอ ทันตะ หรือเภสัช คืนเว้นคืน ฟีลว่า"ชั้นคงทำงานสายสุขภาพได้ล่ะน่า!" พ่อแม่ก็เห็นด้วยและคาดหวังเต็มที่ค่ะ
แต่พอขึ้น ม.6 หลายๆอย่างที่ซ่อนไว้มันก็เริ่มโผล่ออกมาค่ะ คือทุกครั้งที่ฝึกทำข้อสอบ เราจะเกิดอาการมึนเมาและงงงวย ประมาณว่าเวลาเรียนเรียนทีละหัวข้อ แต่ข้อสอบเข้ามันคนละสายพันธุ์กะไฟนอลนาเหวย เราง่อยทุกครั้งที่เจอเลขค่ะ ลืมหัวข้อนี้ไปแล้ว ดูโจทย์แล้วนึกไม่ออกเลยว่าต้องทำยังไง ฟิสิกส์เองก็ไม่ใช่เพื่อนที่ดีกันซักเท่าไหร่ เคย 4 มาตลอดก็มา 2.5 เอาปีนี้แหละ เรียกได้ว่าเปิดโลกใหม่กันเลยทีเดียว...
แน่นอนว่าตอนจะสอบแกทแพทรอบที่ผ่านมา เราก็พยายามปลุกปล้ำกับเจ้าสองสหายสายคำนวณ สู้ไปปลงไป...แป๊บๆก็ได้เวลาเข้าห้องสอบแล้ว... บอกเลยค่ะว่าเลขนั้นเราทำได้จริงๆแค่กำหนดการเชิงเส้นที่กำลังเรียน ม.6 อยู่นี่แหละ ข้ออื่นๆที่ต้องประยุกต์ความรู้นี่ง่อยเปลี้ยเสียขาทีเดียว ฟิสิกส์ก็เช่นกัน เรียกได้ว่ามั่วไปทั้งพาร์ทเลยก็คงได้ค่ะ
นอกจาก pat1 pat2 แล้ว เราก็ลง gat และ patญี่ปุ่นไปด้วยค่ะ ภาษาญี่ปุ่นนี่เราไม่เคยเรียนจริงจัง แต่เคยเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยน ทำให้พออ่านออกเขียนได้บ้าง ตอนอยู่ที่ญี่ปุ่นเคยสอบ N4 เท่านั้นค่ะ กลับจากญี่ปุ่นมาราว2ปีแล้วไม่ได้เรียนเพิ่มเติมเลย สอบเพียงเพื่ออยากจะเคาะสนิมเท่านั้นเอง gat เราก็อาศัยความรู้จากที่โรงเรียนค่ะ โรงเรียนเราภาษาอังกฤษอยู่ในขั้นพอไหวอยู่เหมือนกัน เชื่อมโยงก็เมาๆเอาว่าเคยทำมาแล้วบ้างตอนความถนัดแพทย์ สรุปว่านอกจากวิทย์กะเลขอิชั้นแทบไม่ได้จับ...
ปรากฎว่าคะแนนมันดันแปรผกผันกับการอ่านหนังสือซะงั้น
Pat1 ของเราออกมาน่ากลัวมากกกกก มั่นใจว่าน้อยกว่าเพื่อนๆสายศิลป์หลายคน
Pat2 ได้ไม่ถึงครึ่งค่ะ แต่เราเองกลับไม่ได้ตกใจกับความต่ำต้อยของคะแนนพวกนี้เลย ประมาณว่ารู้อยู่แล้วล่ะว่ามันน่าจะประมาณนี้ เพราะตัวเราเองก็ทำได้เท่านี้จริงๆ ถามว่าข้อสอบมันยากมั้ย? มันก็ยากนะคะ แต่ใช่ว่าจะยากของเราคนเดียว เด็ก ม.6 คนไหนๆก็ได้ข้อสอบยากบรรลัยนี่เหมือนกัน แต่เห็นไหมล่ะ คนที่ได้ 200++ เขาก็มี เราโง่เองจะไปว่าใครได้
ในทางกลับกันค่ะ เราได้แกทโอเคเลยทีเดียว อยู่ในเกณฑ์ 200++ ญี่ปุ่นก็ 200++
เห็นอย่างนี้แล้ว เลยเริ่มรู้สึกว่า "จริงๆแล้วเราเดืนผิดทางมาตลอดรึเปล่า??"
แรกเริ่มเดิมทีเราห่วยภาษานะคะ ตอน ม.1 ที่ทุกคนท่อง tenses กันเจื้ยวแจ้ว เรายังพยายามแยก verb กับ noun ออกจากกันอยู่เลย มาถึงวันนี้ได้ด้วยใจรักล้วนๆค่ะ เพราะชอบมันก็เลยพยายามกับมัน คิดๆดูแล้วมันต่างกับตอนที่ฝืนใจทำเลขแบบฟ้ากับเหว
พูดตรงๆตอนนี้เริ่มมีความคิดอยากกลับลำค่ะ " ไม่อ่านละโว้ย!! เรียนอักษรมั้ยล่ะ!!" แต่ว่าเราเองไม่อยากเอาความขี้เกียจของตัวเองมาทำลายชีวิตตัวเอง มักง่ายวันนี้เสียใจไปจนตายรึเปล่านะ? เราเองไม่ทราบข้อมูลอะไรเกี่ยวกับคณะอักษรศาสตร์เลยค่ะ (อย่างที่เรียนไว้ว่าอยากได้สายสุขภาพมาตลอด) คณะนี้เรียนอะไร? จบแล้วทำอะไร? และอีกมุมหนึ่งก็ยังคงอยากสู้ค่ะ อยากจะปีนไปยืนบนหลังคาบ้าน พูดกระแดะกว่าโฆษณาเปปที* ดังๆว่า "ตรูจะเอาหมอ!!"
อ่า...สรุปว่างงจริงๆ สิ่งที่ทำได้กับสิ่งที่เราอยากทำนี่มันไม่เหมือนกันสินะคะ? พี่ๆผู้ใหญ่ที่เคยผ่านเส้นแบบนี้มาบ้างแล้วพอจะมีความเห็นมั้ยคะ? อยากจะทราบว่าการเลือกของแต่ละคนเป็นอย่างไรกันบ้างน่ะค่ะ
โลกเรามันก็ไม่ใช่นิยายที่จะมาพูดกันเท่ๆมักง่ายๆได้ว่าเต็มที่กับสิ่งที่อยากทำเหอะไอ้หนู...บอกเลยค่ะตอนนี้กลุ้มใจ สับสน งงไปหมด
อ่า ยาวมาซะนานเลยค่ะ ไหนๆก็ไหนๆแล้วพูดเรื่องวิชาอื่นเล็กน้อย เราชอบเคมีค่ะ ทำได้พอสมควร ชีวะก็โอเคเช่นกันค่ะ แต่อย่างที่แจ้งไว้ วิชาคำนวณนี่เซย์โน แหม่...หมอที่ตกเลขนี่สงสารคนไข้เลยนะคะนี่
จากนี้อีก20วันนิดๆเราก็จะพยายามเต็มที่ค่ะ แต่ก็ยังสับสนและมึนกับชีวิตมากอยู่ดี จะยื่นอักษรก็กลัวไปเบียดคนที่อยากเรียน เพราะเราเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำเค้าเรียนอะไร ยังไงขอรบกวนจริงๆนะคะ ท่านใดสามารถเปิดโลกทัศน์หรือแนะนำการเลือกทางชีวิตได้
ผิดพลาดอย่างไรขออภัยด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ