เคยคิดว่าไม่เหงา...เอาเข้าจริงก็ทำเป็นเข้มแข็งไปอย่างนั้นเอง

จขกท. เป็นสาวโสดมาครบ 30 หนาวพอดีค่ะ

เคยคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งพอที่จะใช้ชีวิตสวยๆ ชิคๆ คนเดียวได้สบายมาก ^^ (มโนเอาว่าสวย)

แค่ใช้เวลาที่มีหลังเลิกงานดูแลคุณพ่อคุณแม่และน้องๆ ก็หมดไปอย่างไวๆ แบบไม่ต้องแคร์สายตาใครว่าทำไมยังไม่มีใครเสียที

และทุกครั้งที่มีคนถาม เราจะตอบไปแบบสบายๆ และไม่ต้องฝืน "อยู่อย่างงี้ก็ดี ไม่ต้องตามใจใคร เดินเที่ยวคนเดียวก็สบายใจ ไม่ต้องง้อใครให้เหนื่อย"
จนมาสองสามวันนี้ จขกท.ไม่ค่อยสบายเลยอ่อนแอเป็นพิเศษ อยู่ๆ ก็อยากมีคนให้เราคอยอ้อน เพื่อนๆ รุ่นเดียวกันทยอยแต่งงานกันไป เหลือแต่เราที่ยังไม่มีใคร

จริงๆ ที่มาบ่นนี้ ไม่ใช่อยากเรียกร้องความสนใจหรือหาแฟนนะคะ แค่อยากระบายเรื่องแบบนี้ให้คนแปลกหน้าฟัง  ^^ ขอบคุณที่รับฟังค่ะ หวังว่าหายป่วยแล้วอาการอ่อนแอแบบนี้จะหายไปด้วย  

Merry X'mas นะคะ ทุกคน