อันนี้เป็นกระทู้แรกของเราเลยนะ
ขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ**ปล.ขอกำลังใจนะค่ะ อย่าด่าว่ากันนะ เขามาอ่านเฉยๆก็ได้ค่ะ
...........คือมีปัญหากับพ่อแม่ มานานตั้งแต่เด็กๆ ..............ขอเกริ่นก่อนค่ะว่า เรารักพ่อแม่มาก เราตั้งใจเรียนได้เกรดดีเลยที่เดียว ทำกิจกรรมทุกอย่างได้รางวัลบ้าง คืออยากให้พ่อแม่ภูมิใจ..... เพราะพ่อแม่เรียนไม่จบ เราทำทุกอย่างให้ท่านพอใจเพราะพ่อแม่ก็ทำงานหนัก และเหนื่อยมาก แต่เรากลับไม่เคยได้รับคำชมอะไรเลย (ไม่ใช่ว่าพ่อแม่จะกลัวเราเหลิงนะ) แต่เพราะเราเป็นลูกคนที่2 ซึ่งพี่เราเป็นคนที่ขยันมากๆๆๆๆ เพื่อนๆอาจจะสงสัยว่า อ้าวว...เป็นลูกคนที่2แล้วเกี่ยวอะไรกัน คือทุกครั้งที่แม่โมโหเรา เขาก็จะบอกกับเราตลอดว่า"ที่จริงกูจะไม่ให้เกิดมาหรอกนะ แต่กูกลัวว่าพี่เกิดมาแล้วจะเหงา ไม่มีเพื่อนเล่น ก็เลยเลือกที่จะให้เกิดมา" คือใครๆก็น้อยใจป่ะ แบบไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเพราะว่ารักจริงๆ และก็เป็นตามนั้นจริงๆ เราเกิดมาแม่ก็ไม่ได้เลี้ยง ซึ่งพี่เราแม่เป็นคนเลี้ยง มันต่างกัน และเราก็โตขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนๆเชื่อไหมว่าเราทะเลาะกับแม่ทุกวัน จนตอนนี้เราอายุ18แล้ว ซึ่งเรื่องที่ทะเลาะกันบ่อยๆ ในความคิดเรามันเล็กมากๆๆๆ แต่มันกลับทำให้เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยขึ้น และรุนแรง เราไม่เคยโทษแม่เลย ได้แต่งงว่าเราทำผิดอะไรว่ะเนี่ย
จนมาถึงความผิดพลาดร้ายแรงของเรา ...........ถ้าพูดถึงความผิดพลาด ใครๆก็เคยทำผิดพลาดด้วยกันทั้งนั้นถูกไหม เราก็เคย และเป็นการทำผิดครั้งยิ่งใหญ่มาก คือเราท้องทั้งๆที่เรียนอยู่ (เรายอมรับว่าเราผิดจริง) ในตอนนั้เราคิดอย่างเดียวว่า จะออกไปอยู่กับแฟน แล้วเลี้ยงลูกด้วยกัน ซึ่งแฟนเราและทางบ้านแฟนรักเรามาก คอยดูแลเราตลอด แต่ในใจเราคือไม่อยากให้พ่อแม่ขายหน้า ไม่อยากให้ใครมาด่า มาว่าพ่อแม่ว่าดูแลลูกไม่ดี เราเลยเลือกที่จะออกจากบ้าน แต่ไปได้ประมาณอาทิตย์นึง เราไม่ได้ขโมยตังหรือเอาตังแม่ไปสักบาท เราไปแต่ตัวจริงๆ เพราะเราผิดจริงๆ ไม่อยากให้พ่อแม่เดือดร้อนอีกแล้ว พอถึงวันแรกที่เราหายไป พ่อแม่ก็ตามหาเรา พอวันหลังๆพ่อแม่ก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งเรากลับมาบ้าน ก็ยังคงเป็นแบบนี้อยู่ ซึ่งในการกลับบ้านครั้งนั้นเราตั้งใจจะกลับมาเก็บเสื้อผ้า แล้วเราจะออกไปรอคลอดลูก ทำงานส่งเงินมมาให้พ่อแม่ใช้ นี่คือความคิดเรา อยากให้เขาลืมไปเลยว่าเคยมีลูก2คน เพราะเราไม่อยากให้เขาอับอาย ............แต่แล้ว สิ่งที่เราไม่คาดคิดก็เริ่มต้นขึ้น นั่นคือ พ่อแม่พาเราไปทำแท้ง ........ขอบอกก่อนเลยว่าไม่รู้มาก่อน ตอนนั้นเขาแค่พาเรานั่งรถมาไม่พูดอะไร จนถึงคลินิกแห่งหนึ่งมีป้ายบอกประมาณว่า รับอัลตราซาว อะไรประมานนี้ เราก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะคลินิกมันเหมือนอยู่ใต้หอพักอะไรสักอย่าง จนวินาทีนั้นมาถึง เราเริ่มรู้แล้วว่าที่นี้คือ คลินิกทำแท้ง เราเครียดมาก กังวลมาก ไม่ได้ต้องการแบบนี้...................จนถึงคิวเราขึ้นนั่งหยั่งขา เพื่อที่จะทำแท้ง ในความรู้สึกเรากลัวมาก เห้ยไม่เอา ไม่เคยคิดทำแบบนี้ มันบาป อยากจะลุกวิ่งออกมาจากที่นั้น แต่ก็ได้แค่คิด และหมอก็ทำเสร้จเร็วมาก ...........และแล้วเราก็กลายเป็นคนบาปโดยไม่รู้ตัว พอกลับถึงบ้านเราเสียใจมาก นั่งร้องไห้ทุกวัน เราเหมือนคนเสียสติไปเลย เพราะเหมือนเราโดนหลอกให้มาทำเรื่องอะไรแบบนี้ จะบอกว่าโคตรรู้สึกผิด สงสารลูกมาก คอยบอกลูกตลอดว่า แม่รักหนูนะ แม่ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้เลย เวลาเราออกไปข้างนอก หรือ นอน กิน เราจะแบมือออกเล็กน้อยตลอด เพื่อให้ลูกเราได้จับมือเราและอยู่กับเราตลอด ทั้งๆที่มันไม่เป็นจริงเลย ตอนนี้เราเหมือนคนบ้า เราหลอนมาก ไปไหนต้องเรียกลูกไปด้วยตลอด เพราะเรารักเขามาก เราทำอะไรไม่ได้เลย มันรู้สึกผิดอยู่ในใจตลอด และยังคงสงสัยมาตลอดเหมือนกันว่าที่พ่อแม่ทำแบบนั้น เพราะเขากลัวขายขี้หน้าคนอื่นที่มีลูกท้องก่อนวัยอันควร มากกว่าที่จะสนใจความรู้สึกของเรา หันมาช่วยกันแก้ไข หาทางออกที่ดีกว่านี้ไหม ซึ่งเราก็ได้แค่คิด .............และทุกอย่างก็ผ่านไป เกือบจะ5ปีแล้ว เราก็ยังคงจดจำเรื่องนี้อยู่ในใจ
ใครๆพอได้ยินเรื่องท้อง ก่อนแต่ง เรื่องทำแท้ง ไม่มีใครรับได้หรอก เราก็เหมือนกัน และความรู้สึกพ่อแม่ที่มีต่อเราก็เปลี่ยนไป จนถึงตอนนี้ เราแทบจะไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อน ยิ่งถ้าเรื่องที่เรามีแฟน แม่จะไม่สนใจไม่อยากรับรู้อะไรอีกเลย เกี่ยวกับเรา เราเคยมีแฟนอยู่คนนึง เราชอบกันเพราะเขาเป็นคนขยันทำงานมาก คบกันแบบลับๆ จนวันนึงพ่อแม่รู้เรื่อง (ขอบอกก่อนว่าแฟนเราทำงานอยู่กับพ่อแม่เรา) มันก็เหมือนลูกจ้างเป็นแฟนกับลูกเจ้าของร้าน แต่เราเป็นคนไม่คิดอะไรกับเรื่องแบบนี้ไง เราคิดถึงว่าในอนาคตเราเป็นคนขยันทำงาน เราชอบเขาตรงนี้ แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้กีดกันนะ แต่การกระทำทุกอย่างคือไม่พอใจ เพราะจะมีคนชอบมาพูดในทำนองที่ว่าเราแบบเสียๆหายๆ เช่นเราไปซื้อของกับแฟนเรา2คน เขาก็จะพูดดูถูกเราให้แม่เราฟังว่า เนี่ยไปกันแค่2คน ไม่เห็นมีผู้ใหญ่ไปด้วยเลยหรอ (พูดเหมือนกับว่าเราจะไปมีอะไรกัน ซึ่งเขาอาจจะตัดสินเราที่ว่าเราเคยท้องมาเลย ดูถูกเราแบบนี้) ซึ่งแม่เราก็ไม่พอใจ หรือแบบโกรธเลย เเม่ก็มาเล้าให้เราฟัง และบอกเราว่า จะทำอะไรก็ดูๆแล้วกัน กูทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว ทำงานก็เอาเงินมาให้พวกใช้กันเนี่ย ยังต้องมานั่งฟังเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก .....เราก็ได้แต่รับฟัง และก็คิดว่าทำไมต้องเป็นเราที่ทำให้แม่อับอายขายขี้หน้าที่เราเป็นแฟนกับลูกจ้าง เราก็เลยคิดว่าเราจะกู้ กยศ. เรียนเอา เพื่อไม่ให้แม่ลำบาก และตอนนี้เราเรียนมหาลัยอยู่ก็เลยคิดว่า จะกลับบ้านแค่เทอมละครั้ง เพื่อที่จะได้ไม่ทำอะไรให้ขายขี้หน้า จะได้ไม่เจอกับแฟนเรา ให้คนอื่นเขาว่า เขานินทา แล้วว่าแม่เราได้ ....................เราเคยคุยกับเขาเรื่องเป้าหมายของเรา คือเราอยากจะซื้อบ้านให้พ่อแม่อยู่แล้วก็ไม่ต้องทำงาน เดี๋ยวเราจะทำงานหาเลี้ยงพ่อแม่เอง ......เพื่อนๆรู้ไหมว่าพ่อแม่เราพูดกับเราว่าอะไร เขาบอกว่า อย่าหวังสูง อย่าหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลย หัดหวังน้อยๆบ้าง******นี่เราอยากจะดูแลพ่อแม่จริงๆ เราหวังสูงไปตรงไหนค่ะเพื่อนๆ
*เราควรทำอย่างไรดีค่ะกับเรื่องทั้งหมด เราเครียดมากๆ เราไม่อยากให้พ่อแม่ต้องมาโดนคนอื่นว่าที่มีลูกแบบเรา เราอยากจะกู้เงินเรียนเพื่อที่พ่อแม่จะได้ไม่ต้องส่งเงินมาให้เราใช้ จะดีไหม ปัญหาเราควรแก้ไขอย่างไรดี เครียดดดดมาก ไม่รู้จะทำยังไง
ปล.เขามาอ่านเฉยๆก็ได้ค่ะ แต่อย่าว่าเราเลยนะ เราต้องการคำแนะนำ ต้องการกำลังใจจริงๆ เรารักพ่อกับแม่มากๆ ไม่อยากให้เขาลำบาก
ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านนะค่ะ ขอบคุณคำแนะนำ กำลังใจล่วงหน้านะค่ะ
ขอพื้นที่เล็กๆระบายความรู้สึกของผญเลวๆคนนี้หน่อยค่ะ
ขอคำแนะนำด้วยนะค่ะ**ปล.ขอกำลังใจนะค่ะ อย่าด่าว่ากันนะ เขามาอ่านเฉยๆก็ได้ค่ะ
...........คือมีปัญหากับพ่อแม่ มานานตั้งแต่เด็กๆ ..............ขอเกริ่นก่อนค่ะว่า เรารักพ่อแม่มาก เราตั้งใจเรียนได้เกรดดีเลยที่เดียว ทำกิจกรรมทุกอย่างได้รางวัลบ้าง คืออยากให้พ่อแม่ภูมิใจ..... เพราะพ่อแม่เรียนไม่จบ เราทำทุกอย่างให้ท่านพอใจเพราะพ่อแม่ก็ทำงานหนัก และเหนื่อยมาก แต่เรากลับไม่เคยได้รับคำชมอะไรเลย (ไม่ใช่ว่าพ่อแม่จะกลัวเราเหลิงนะ) แต่เพราะเราเป็นลูกคนที่2 ซึ่งพี่เราเป็นคนที่ขยันมากๆๆๆๆ เพื่อนๆอาจจะสงสัยว่า อ้าวว...เป็นลูกคนที่2แล้วเกี่ยวอะไรกัน คือทุกครั้งที่แม่โมโหเรา เขาก็จะบอกกับเราตลอดว่า"ที่จริงกูจะไม่ให้เกิดมาหรอกนะ แต่กูกลัวว่าพี่เกิดมาแล้วจะเหงา ไม่มีเพื่อนเล่น ก็เลยเลือกที่จะให้เกิดมา" คือใครๆก็น้อยใจป่ะ แบบไม่ได้ตั้งใจจะให้เกิดเพราะว่ารักจริงๆ และก็เป็นตามนั้นจริงๆ เราเกิดมาแม่ก็ไม่ได้เลี้ยง ซึ่งพี่เราแม่เป็นคนเลี้ยง มันต่างกัน และเราก็โตขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนๆเชื่อไหมว่าเราทะเลาะกับแม่ทุกวัน จนตอนนี้เราอายุ18แล้ว ซึ่งเรื่องที่ทะเลาะกันบ่อยๆ ในความคิดเรามันเล็กมากๆๆๆ แต่มันกลับทำให้เรากับแม่ทะเลาะกันบ่อยขึ้น และรุนแรง เราไม่เคยโทษแม่เลย ได้แต่งงว่าเราทำผิดอะไรว่ะเนี่ย
จนมาถึงความผิดพลาดร้ายแรงของเรา ...........ถ้าพูดถึงความผิดพลาด ใครๆก็เคยทำผิดพลาดด้วยกันทั้งนั้นถูกไหม เราก็เคย และเป็นการทำผิดครั้งยิ่งใหญ่มาก คือเราท้องทั้งๆที่เรียนอยู่ (เรายอมรับว่าเราผิดจริง) ในตอนนั้เราคิดอย่างเดียวว่า จะออกไปอยู่กับแฟน แล้วเลี้ยงลูกด้วยกัน ซึ่งแฟนเราและทางบ้านแฟนรักเรามาก คอยดูแลเราตลอด แต่ในใจเราคือไม่อยากให้พ่อแม่ขายหน้า ไม่อยากให้ใครมาด่า มาว่าพ่อแม่ว่าดูแลลูกไม่ดี เราเลยเลือกที่จะออกจากบ้าน แต่ไปได้ประมาณอาทิตย์นึง เราไม่ได้ขโมยตังหรือเอาตังแม่ไปสักบาท เราไปแต่ตัวจริงๆ เพราะเราผิดจริงๆ ไม่อยากให้พ่อแม่เดือดร้อนอีกแล้ว พอถึงวันแรกที่เราหายไป พ่อแม่ก็ตามหาเรา พอวันหลังๆพ่อแม่ก็ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งเรากลับมาบ้าน ก็ยังคงเป็นแบบนี้อยู่ ซึ่งในการกลับบ้านครั้งนั้นเราตั้งใจจะกลับมาเก็บเสื้อผ้า แล้วเราจะออกไปรอคลอดลูก ทำงานส่งเงินมมาให้พ่อแม่ใช้ นี่คือความคิดเรา อยากให้เขาลืมไปเลยว่าเคยมีลูก2คน เพราะเราไม่อยากให้เขาอับอาย ............แต่แล้ว สิ่งที่เราไม่คาดคิดก็เริ่มต้นขึ้น นั่นคือ พ่อแม่พาเราไปทำแท้ง ........ขอบอกก่อนเลยว่าไม่รู้มาก่อน ตอนนั้นเขาแค่พาเรานั่งรถมาไม่พูดอะไร จนถึงคลินิกแห่งหนึ่งมีป้ายบอกประมาณว่า รับอัลตราซาว อะไรประมานนี้ เราก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เพราะคลินิกมันเหมือนอยู่ใต้หอพักอะไรสักอย่าง จนวินาทีนั้นมาถึง เราเริ่มรู้แล้วว่าที่นี้คือ คลินิกทำแท้ง เราเครียดมาก กังวลมาก ไม่ได้ต้องการแบบนี้...................จนถึงคิวเราขึ้นนั่งหยั่งขา เพื่อที่จะทำแท้ง ในความรู้สึกเรากลัวมาก เห้ยไม่เอา ไม่เคยคิดทำแบบนี้ มันบาป อยากจะลุกวิ่งออกมาจากที่นั้น แต่ก็ได้แค่คิด และหมอก็ทำเสร้จเร็วมาก ...........และแล้วเราก็กลายเป็นคนบาปโดยไม่รู้ตัว พอกลับถึงบ้านเราเสียใจมาก นั่งร้องไห้ทุกวัน เราเหมือนคนเสียสติไปเลย เพราะเหมือนเราโดนหลอกให้มาทำเรื่องอะไรแบบนี้ จะบอกว่าโคตรรู้สึกผิด สงสารลูกมาก คอยบอกลูกตลอดว่า แม่รักหนูนะ แม่ไม่เคยคิดจะทำแบบนี้เลย เวลาเราออกไปข้างนอก หรือ นอน กิน เราจะแบมือออกเล็กน้อยตลอด เพื่อให้ลูกเราได้จับมือเราและอยู่กับเราตลอด ทั้งๆที่มันไม่เป็นจริงเลย ตอนนี้เราเหมือนคนบ้า เราหลอนมาก ไปไหนต้องเรียกลูกไปด้วยตลอด เพราะเรารักเขามาก เราทำอะไรไม่ได้เลย มันรู้สึกผิดอยู่ในใจตลอด และยังคงสงสัยมาตลอดเหมือนกันว่าที่พ่อแม่ทำแบบนั้น เพราะเขากลัวขายขี้หน้าคนอื่นที่มีลูกท้องก่อนวัยอันควร มากกว่าที่จะสนใจความรู้สึกของเรา หันมาช่วยกันแก้ไข หาทางออกที่ดีกว่านี้ไหม ซึ่งเราก็ได้แค่คิด .............และทุกอย่างก็ผ่านไป เกือบจะ5ปีแล้ว เราก็ยังคงจดจำเรื่องนี้อยู่ในใจ
ใครๆพอได้ยินเรื่องท้อง ก่อนแต่ง เรื่องทำแท้ง ไม่มีใครรับได้หรอก เราก็เหมือนกัน และความรู้สึกพ่อแม่ที่มีต่อเราก็เปลี่ยนไป จนถึงตอนนี้ เราแทบจะไม่สนิทกันเหมือนแต่ก่อน ยิ่งถ้าเรื่องที่เรามีแฟน แม่จะไม่สนใจไม่อยากรับรู้อะไรอีกเลย เกี่ยวกับเรา เราเคยมีแฟนอยู่คนนึง เราชอบกันเพราะเขาเป็นคนขยันทำงานมาก คบกันแบบลับๆ จนวันนึงพ่อแม่รู้เรื่อง (ขอบอกก่อนว่าแฟนเราทำงานอยู่กับพ่อแม่เรา) มันก็เหมือนลูกจ้างเป็นแฟนกับลูกเจ้าของร้าน แต่เราเป็นคนไม่คิดอะไรกับเรื่องแบบนี้ไง เราคิดถึงว่าในอนาคตเราเป็นคนขยันทำงาน เราชอบเขาตรงนี้ แต่พ่อกับแม่ก็ไม่ได้กีดกันนะ แต่การกระทำทุกอย่างคือไม่พอใจ เพราะจะมีคนชอบมาพูดในทำนองที่ว่าเราแบบเสียๆหายๆ เช่นเราไปซื้อของกับแฟนเรา2คน เขาก็จะพูดดูถูกเราให้แม่เราฟังว่า เนี่ยไปกันแค่2คน ไม่เห็นมีผู้ใหญ่ไปด้วยเลยหรอ (พูดเหมือนกับว่าเราจะไปมีอะไรกัน ซึ่งเขาอาจจะตัดสินเราที่ว่าเราเคยท้องมาเลย ดูถูกเราแบบนี้) ซึ่งแม่เราก็ไม่พอใจ หรือแบบโกรธเลย เเม่ก็มาเล้าให้เราฟัง และบอกเราว่า จะทำอะไรก็ดูๆแล้วกัน กูทำงานก็เหนื่อยอยู่แล้ว ทำงานก็เอาเงินมาให้พวกใช้กันเนี่ย ยังต้องมานั่งฟังเรื่องไร้สาระแบบนี้อีก .....เราก็ได้แต่รับฟัง และก็คิดว่าทำไมต้องเป็นเราที่ทำให้แม่อับอายขายขี้หน้าที่เราเป็นแฟนกับลูกจ้าง เราก็เลยคิดว่าเราจะกู้ กยศ. เรียนเอา เพื่อไม่ให้แม่ลำบาก และตอนนี้เราเรียนมหาลัยอยู่ก็เลยคิดว่า จะกลับบ้านแค่เทอมละครั้ง เพื่อที่จะได้ไม่ทำอะไรให้ขายขี้หน้า จะได้ไม่เจอกับแฟนเรา ให้คนอื่นเขาว่า เขานินทา แล้วว่าแม่เราได้ ....................เราเคยคุยกับเขาเรื่องเป้าหมายของเรา คือเราอยากจะซื้อบ้านให้พ่อแม่อยู่แล้วก็ไม่ต้องทำงาน เดี๋ยวเราจะทำงานหาเลี้ยงพ่อแม่เอง ......เพื่อนๆรู้ไหมว่าพ่อแม่เราพูดกับเราว่าอะไร เขาบอกว่า อย่าหวังสูง อย่าหวังในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้เลย หัดหวังน้อยๆบ้าง******นี่เราอยากจะดูแลพ่อแม่จริงๆ เราหวังสูงไปตรงไหนค่ะเพื่อนๆ
*เราควรทำอย่างไรดีค่ะกับเรื่องทั้งหมด เราเครียดมากๆ เราไม่อยากให้พ่อแม่ต้องมาโดนคนอื่นว่าที่มีลูกแบบเรา เราอยากจะกู้เงินเรียนเพื่อที่พ่อแม่จะได้ไม่ต้องส่งเงินมาให้เราใช้ จะดีไหม ปัญหาเราควรแก้ไขอย่างไรดี เครียดดดดมาก ไม่รู้จะทำยังไง
ปล.เขามาอ่านเฉยๆก็ได้ค่ะ แต่อย่าว่าเราเลยนะ เราต้องการคำแนะนำ ต้องการกำลังใจจริงๆ เรารักพ่อกับแม่มากๆ ไม่อยากให้เขาลำบาก
ขอบคุณที่เสียเวลามาอ่านนะค่ะ ขอบคุณคำแนะนำ กำลังใจล่วงหน้านะค่ะ