เกริ่นก่อนนะครับ ผมเป็นนักศึกษามหาลัยปี3
ผมมีแฟน ผมพยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้ามีความสุข
เพราะเมื่อเค้ามีความสุข ผมเองก็มีความสุข
มีหลายคนถามผม ผมเหนื่อยไหม ที่ทำกับข้าวให้เธอทุกเช้า
ไปส่งเธอทุกวัน และบลาๆๆๆๆๆ ผมตอบคนรอบตัวเสมอ
ที่ผมทำแบบนี้เพราะ ผมอยากให้เธอจำว่ามีผู้ชายคนนึงที่รักและดูแลเธอ
จนสุดความสามารถ ผมมีคำๆนึงที่คิดกับตัวเองเสมอว่า
หากวันใดที่เราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน อาจเป็นฉันที่ดูแลเธอไม่ดี
ความรักของเราก็ดูมีความสุข อย่างปกติเหมือนคนทั่วไปๆ
แต่ลึกๆในใจผมคือ บ้านผมฐานะปานกลาง แต่บ้านแฟนผมค่อนข้างมีฐานะ
ผมอยากทำให้เค้าเห็นว่า ผมนี่ละดูแลเธอได้ อยากให้พ่อแม่เธอเห้น
บวกกลับผมเองอยู่กับแม่2คน ก็อยากให้แม่สบาย ผมก็ชอบค้าขายทำธุรกิจ
อยู่แล้ว ผมก็มักชอบที่จะมิงหาช่องทางเสมอ 3เดือนที่ผ่านมา ผมหาเงินให้เธอได้ราวๆ3แสน
ผมก็ให้เธอเก็บไว้ คือเราก็ช่วยกันนะครับ ผมไม่ได้ทำคนเดียว
ผมให้เธอเก็บไว้คนเดียว เผื่ออยากซื้อโน้นนี้ บวกกลับผมเก้บเงินไม่เก่ง
แต่เธอเก็บเงินเก่งผมก็ให้เธอเก็บไว้
เข้าเรื่องละครับ
ตอนนี้ผมปิดเทอมอยู่ผมก็มองหาธุรกิจเช่นเดิม
เทอมที่ผ่านมาผมทำproject ส่งอาจารย์ เกี่ยวกับการทำธุรกิจ
ผมก็คิดเกี่ยวกับการขายเสื้อขึ้นมาผมส่งproject อาจารย์
ใช้เวลาหาเงิน22วันยอดเงินที่ได้160000 ผมก็เลยมองว่าไม่เลวนะ
ถ้าปิดเทอมจะทำเล่นๆไปพลางๆ แต่เสื้อที่ได้มาผมก็ไปจ้างเพื่อนแฟนทำ
เค้ามีร้านขายในเน็ตเดือนนึงรายได้หลายแสน
ผมจึงคิดได้2ทางเลือก
1.ซื้อเครื่องจักรราคา30000 มาทำเกี่ยวกับเสื้อเป็นงานที่ต่อเนื่อง
ซึ่งส่งให้เพื่อนเธอเองนั้นละ ง่ายไม่ต้องหาลูกค้า คุยกันหาข้อตกลง
เป็นวิธีที่ไม่ต้องคิดเยอะ แต่เธอบอกผมว่าไม่อยากลงทุน เสียดายเงิน
30000นี่ทำ2อาทิดก้ได้คืนแบบชิวละนะ ผมนึกในใจ ทำให้ผมเสียความรู้สึกละ1ครั้ง
2.ในเมื่อไม่อยากลงทุนผมก็จะจ้างเค้าผลิตเหมือนเดิม ที่นี้ขายเองผมคิด
แนวความคิดในการขายเสื้อครั้งนี้เสร็จเรียบร้อย พอไปเอาเสนอหรือบอกเธอ
เธอบอกผมว่า ไม่อยากขายเสื้อเพื่อนขายแล้ว ผมนี่อึ้งเลย คือกรอบความคิด
ร้านเพื่อนแกกับเราไม่เหมือนกันนะ ผมนึกในใจ
ตอนนี้อยากบอกว่าเสียความรู้สึกมากๆมันเหนื่อยๆมันถ้อๆ
ผมพยายามเพื่อเราสองคน แต่กลับไม่ได้แรงสนับสนุน หรือคำปลอบใจสักคำ
มาถึงตอนนี้ผมหมดแรงเหมือนว่าสิ่งที่ผมตั้งใจทำมา2ปีเต็มๆ เธอยังไม่เห็นมัน
อาจจะ. งงหน่อย5555ขอโทดนะครับ ขอบคุณครับที่รับฟังผม ผมไม่รู้จะระบายที่ไหน
ในวันที่ผมท้อและหมดแรง กับโชคชะตาชีวิตและผู้หญิงคนนึง
ผมมีแฟน ผมพยายามทำทุกอย่าง เพื่อให้เค้ามีความสุข
เพราะเมื่อเค้ามีความสุข ผมเองก็มีความสุข
มีหลายคนถามผม ผมเหนื่อยไหม ที่ทำกับข้าวให้เธอทุกเช้า
ไปส่งเธอทุกวัน และบลาๆๆๆๆๆ ผมตอบคนรอบตัวเสมอ
ที่ผมทำแบบนี้เพราะ ผมอยากให้เธอจำว่ามีผู้ชายคนนึงที่รักและดูแลเธอ
จนสุดความสามารถ ผมมีคำๆนึงที่คิดกับตัวเองเสมอว่า
หากวันใดที่เราอาจจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน อาจเป็นฉันที่ดูแลเธอไม่ดี
ความรักของเราก็ดูมีความสุข อย่างปกติเหมือนคนทั่วไปๆ
แต่ลึกๆในใจผมคือ บ้านผมฐานะปานกลาง แต่บ้านแฟนผมค่อนข้างมีฐานะ
ผมอยากทำให้เค้าเห็นว่า ผมนี่ละดูแลเธอได้ อยากให้พ่อแม่เธอเห้น
บวกกลับผมเองอยู่กับแม่2คน ก็อยากให้แม่สบาย ผมก็ชอบค้าขายทำธุรกิจ
อยู่แล้ว ผมก็มักชอบที่จะมิงหาช่องทางเสมอ 3เดือนที่ผ่านมา ผมหาเงินให้เธอได้ราวๆ3แสน
ผมก็ให้เธอเก็บไว้ คือเราก็ช่วยกันนะครับ ผมไม่ได้ทำคนเดียว
ผมให้เธอเก็บไว้คนเดียว เผื่ออยากซื้อโน้นนี้ บวกกลับผมเก้บเงินไม่เก่ง
แต่เธอเก็บเงินเก่งผมก็ให้เธอเก็บไว้
เข้าเรื่องละครับ
ตอนนี้ผมปิดเทอมอยู่ผมก็มองหาธุรกิจเช่นเดิม
เทอมที่ผ่านมาผมทำproject ส่งอาจารย์ เกี่ยวกับการทำธุรกิจ
ผมก็คิดเกี่ยวกับการขายเสื้อขึ้นมาผมส่งproject อาจารย์
ใช้เวลาหาเงิน22วันยอดเงินที่ได้160000 ผมก็เลยมองว่าไม่เลวนะ
ถ้าปิดเทอมจะทำเล่นๆไปพลางๆ แต่เสื้อที่ได้มาผมก็ไปจ้างเพื่อนแฟนทำ
เค้ามีร้านขายในเน็ตเดือนนึงรายได้หลายแสน
ผมจึงคิดได้2ทางเลือก
1.ซื้อเครื่องจักรราคา30000 มาทำเกี่ยวกับเสื้อเป็นงานที่ต่อเนื่อง
ซึ่งส่งให้เพื่อนเธอเองนั้นละ ง่ายไม่ต้องหาลูกค้า คุยกันหาข้อตกลง
เป็นวิธีที่ไม่ต้องคิดเยอะ แต่เธอบอกผมว่าไม่อยากลงทุน เสียดายเงิน
30000นี่ทำ2อาทิดก้ได้คืนแบบชิวละนะ ผมนึกในใจ ทำให้ผมเสียความรู้สึกละ1ครั้ง
2.ในเมื่อไม่อยากลงทุนผมก็จะจ้างเค้าผลิตเหมือนเดิม ที่นี้ขายเองผมคิด
แนวความคิดในการขายเสื้อครั้งนี้เสร็จเรียบร้อย พอไปเอาเสนอหรือบอกเธอ
เธอบอกผมว่า ไม่อยากขายเสื้อเพื่อนขายแล้ว ผมนี่อึ้งเลย คือกรอบความคิด
ร้านเพื่อนแกกับเราไม่เหมือนกันนะ ผมนึกในใจ
ตอนนี้อยากบอกว่าเสียความรู้สึกมากๆมันเหนื่อยๆมันถ้อๆ
ผมพยายามเพื่อเราสองคน แต่กลับไม่ได้แรงสนับสนุน หรือคำปลอบใจสักคำ
มาถึงตอนนี้ผมหมดแรงเหมือนว่าสิ่งที่ผมตั้งใจทำมา2ปีเต็มๆ เธอยังไม่เห็นมัน
อาจจะ. งงหน่อย5555ขอโทดนะครับ ขอบคุณครับที่รับฟังผม ผมไม่รู้จะระบายที่ไหน