“แก ไปแบ็คแพ็คเที่ยวกันเองสองคนมั้ย”
ผมพูดประโยคนี้ขึ้นมากับพี่รหัสที่สนิทกันมากๆ หลังได้รู้ว่าแพลนที่ตั้งใจจะยกแก๊งค์กันไปเที่ยวรับลมหนาวบ้านพี่ในกลุ่มที่จังหวัดน่านพังลง เพราะที่บ้านพี่เค้ามีญาติมาเยี่ยมตรงกับวันที่เราจะไปพอดี ก็เลิกต้องยกเลิกทริปกันดื้อๆ
...คิดเหรอครับว่าเราจะยอมนอนอยู่บ้านเฉยๆ ดูรูปที่เพื่อนๆอัพลงไอจีกันอย่างครึกครื้น
...แน่นอนว่าไม่ครับ เราต้องหาที่เที่ยวมั่งล่ะ
“ก็เอาดิ จะไปไหนดีอะ?”
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางด้วยตัวเองครั้งแรก ในฐานะ backpacker ของคู่พี่น้องสายรหัสจากรั้วจามจุรีตัวเล็กๆสองคน สู่เมืองเล็กๆ กลางหุบเขาที่มั่งคั่งไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติ ความงามในวัฒนธรรมที่ยังคงอยู่ของชาวมอญ สุดดินแดนตะวันตกของราชอาณาจักรไทย
“สังขละบุรีมั้ย”
ผมชื่อเอิร์ธ ตอนนี้เรียนอยู่ปี 2 ครุฯ จุฬาฯ ครับ ส่วนพี่รหัสของผมชื่ออ้อยอิ่ง เรียนปี 2 นิเทศ จุฬาฯ เราสองคนเป็นสายรหัสเดียวกันครับ อ้อยอิ่งเคยเรียนครุ แล้วก็ซิ่วไปนิเทศ ด้วยการที่อยู่ปีสองเหมือนกัน เลยทำให้เราสนิทกันมาก บอกก่อนเลยว่าผมถ่ายรูปไม่เก่ง ไม่เคยเรียนทฤษฎีอะไรเลย รู้แค่มันสวย จะเอามุมนี้ กดชัตเตอร์ เอาเข้าคอม แต่งสี อัพไอจี จบ 5555 เพราะงั้นถ้ามีอะไรแนะนำผมได้ก็ขอน้อมรับครับ
เราจัดเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างก่อนเดินทางไม่ถึงสามวัน หลังจากที่อกหัก ไม่ได้ไปแอ่วเมืองน่าน ความกระหายในอากาศหนาวและสายหมอกก็ทำให้ผมเสนอที่จะไปเที่ยวสะพานมอญกับพี่รหัส ซึ่งที่นี่ผมเคยมีโอกาสได้ไปอยู่ครั้งนึง แต่ก็ไม่ได้ลงไปเดินบนสะพาน
ส่วนด้านอ้อยอิ่งก็เออออทันทีโดยที่แทบจะไม่คิด มีข้อแม้เพียงว่าอยากนั่งรถไฟฟรี และงบถูกๆ ไม่เกินพันหก ซึ่งก็ตรงกับความคิดของผม แต่ลืมบอกไป ว่าผมและพี่ไม่เคยไปเที่ยวเองที่ไหนไกลๆเลย จะไปไหนก็ต้องไปกับครอบครัว แต่โชคดีครับที่พ่อแม่ผมค่อนข้างให้อิสระ การมาทริปในครั้งนี้เลยไม่มีปัญหา เราเลือกเดินทางในวันที่ 19-21 ธันวาคม แต่อ้อยอิ่งบอกให้เดินวอร์คอินหาที่พักที่นู่นเลย ห้ะ? เดินหาที่พักวันหยุดสุดสัปดาห์ในที่เที่ยวแบบนี้ ความคิดผมคือการฆ่าตัวตายชัดๆ ถ่อวววว
แต่สุดท้าย ผมก็ขอให้หาที่พักไว้ก่อน ในบ่ายวันที่ 18 ก่อนไปเพียงหนึ่งวัน...
ผลคือโทรหาไปแทบทุกรีสอร์ท ทุกเกสเฮ้าส์ เกือบสองชั่วโมง เต็มหมดครับ ที่ไม่เต็มก็เกินงบ จนแทบถอดใจ แต่สุดท้ายก็ไปเจอที่พักที่สุดท้าย ตอนนั้นขอแค่ราคาโอเค เข้าถึงที่พักสะดวกก็พอครับ เพราะไปกันเอง นั่นคือ สังขละการ์เด้นโฮม ตอนแรกก็แอบหวั่น เพราะไม่มีรีวิวในพันทิปเลย แต่ ณ จุดนี้ ไม่มีหันหลังกลับแล้วครับ จองไว้ 1 คืน 600 บาท ตั้งใจคืนที่สองจะกลับมานอนที่ตัวเมืองกาญจน์
มันจะเพอร์เฟ็คอย่างนั้นเลยเหรอครับ
ไม่มีทาง...
เย็นวันนั้น แม่ของอ้อยอิ่งโทรขอว่าอย่าไปกันเลย มีกันอยู่สองคน อันตราย บลาๆ ห้ามอิ่งได้ ห้ามเอิร์ธไม่ได้ครับ 555 ผมยืนยัน นั่งยัน นอนยันว่ายังไงจะไปให้ได้ ถึงจะต้องไปคนเดียว ตอนนั้นเป็นอะไรที่มาคุมาก เพราะโอนค่าที่พักไปแล้ว ของจัดเสร็จแล้ว หันกลับไม่ได้แล้ว แล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่สุดท้ายอ้อยอิ่งก็ขอต่อรองกับแม่ว่าจะขอแค่นั่งรถไฟฟรีไปกลับ และรายงานตัวทุกครึ่งชั่วโมง - -“ อ้าวววว งั้นนี่ก็ต้องเที่ยวคนเดียวสิ 555 แต่เรื่องนั้นไม่สนละ ตอนนี้ขอแค่มีเพื่อนนั่งรถไฟเป็นพอ
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าสนนางแบบติดต่อได้นะครับ ยังขายไม่ออก
ส่วนถ้าชอบกระทู้ก็กดโหวตด้วยนะครับ
ขอบคุณฮะ
[CR] ----- สองเท้า หนึ่งเป้ หนึ่งกล้อง ครั้งแรกในฐานะ Backpacker สู่ดินแดนแห่งสายน้ำที่ซ่อนตัวกลางขุนเขา "สังขละบุรี" -----
ผมพูดประโยคนี้ขึ้นมากับพี่รหัสที่สนิทกันมากๆ หลังได้รู้ว่าแพลนที่ตั้งใจจะยกแก๊งค์กันไปเที่ยวรับลมหนาวบ้านพี่ในกลุ่มที่จังหวัดน่านพังลง เพราะที่บ้านพี่เค้ามีญาติมาเยี่ยมตรงกับวันที่เราจะไปพอดี ก็เลิกต้องยกเลิกทริปกันดื้อๆ
...คิดเหรอครับว่าเราจะยอมนอนอยู่บ้านเฉยๆ ดูรูปที่เพื่อนๆอัพลงไอจีกันอย่างครึกครื้น
...แน่นอนว่าไม่ครับ เราต้องหาที่เที่ยวมั่งล่ะ
“ก็เอาดิ จะไปไหนดีอะ?”
และนั่นก็เป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทางด้วยตัวเองครั้งแรก ในฐานะ backpacker ของคู่พี่น้องสายรหัสจากรั้วจามจุรีตัวเล็กๆสองคน สู่เมืองเล็กๆ กลางหุบเขาที่มั่งคั่งไปด้วยทรัพยากรธรรมชาติ ความงามในวัฒนธรรมที่ยังคงอยู่ของชาวมอญ สุดดินแดนตะวันตกของราชอาณาจักรไทย
“สังขละบุรีมั้ย”
ผมชื่อเอิร์ธ ตอนนี้เรียนอยู่ปี 2 ครุฯ จุฬาฯ ครับ ส่วนพี่รหัสของผมชื่ออ้อยอิ่ง เรียนปี 2 นิเทศ จุฬาฯ เราสองคนเป็นสายรหัสเดียวกันครับ อ้อยอิ่งเคยเรียนครุ แล้วก็ซิ่วไปนิเทศ ด้วยการที่อยู่ปีสองเหมือนกัน เลยทำให้เราสนิทกันมาก บอกก่อนเลยว่าผมถ่ายรูปไม่เก่ง ไม่เคยเรียนทฤษฎีอะไรเลย รู้แค่มันสวย จะเอามุมนี้ กดชัตเตอร์ เอาเข้าคอม แต่งสี อัพไอจี จบ 5555 เพราะงั้นถ้ามีอะไรแนะนำผมได้ก็ขอน้อมรับครับ
เราจัดเตรียมทุกสิ่งทุกอย่างก่อนเดินทางไม่ถึงสามวัน หลังจากที่อกหัก ไม่ได้ไปแอ่วเมืองน่าน ความกระหายในอากาศหนาวและสายหมอกก็ทำให้ผมเสนอที่จะไปเที่ยวสะพานมอญกับพี่รหัส ซึ่งที่นี่ผมเคยมีโอกาสได้ไปอยู่ครั้งนึง แต่ก็ไม่ได้ลงไปเดินบนสะพาน
ส่วนด้านอ้อยอิ่งก็เออออทันทีโดยที่แทบจะไม่คิด มีข้อแม้เพียงว่าอยากนั่งรถไฟฟรี และงบถูกๆ ไม่เกินพันหก ซึ่งก็ตรงกับความคิดของผม แต่ลืมบอกไป ว่าผมและพี่ไม่เคยไปเที่ยวเองที่ไหนไกลๆเลย จะไปไหนก็ต้องไปกับครอบครัว แต่โชคดีครับที่พ่อแม่ผมค่อนข้างให้อิสระ การมาทริปในครั้งนี้เลยไม่มีปัญหา เราเลือกเดินทางในวันที่ 19-21 ธันวาคม แต่อ้อยอิ่งบอกให้เดินวอร์คอินหาที่พักที่นู่นเลย ห้ะ? เดินหาที่พักวันหยุดสุดสัปดาห์ในที่เที่ยวแบบนี้ ความคิดผมคือการฆ่าตัวตายชัดๆ ถ่อวววว
แต่สุดท้าย ผมก็ขอให้หาที่พักไว้ก่อน ในบ่ายวันที่ 18 ก่อนไปเพียงหนึ่งวัน...
ผลคือโทรหาไปแทบทุกรีสอร์ท ทุกเกสเฮ้าส์ เกือบสองชั่วโมง เต็มหมดครับ ที่ไม่เต็มก็เกินงบ จนแทบถอดใจ แต่สุดท้ายก็ไปเจอที่พักที่สุดท้าย ตอนนั้นขอแค่ราคาโอเค เข้าถึงที่พักสะดวกก็พอครับ เพราะไปกันเอง นั่นคือ สังขละการ์เด้นโฮม ตอนแรกก็แอบหวั่น เพราะไม่มีรีวิวในพันทิปเลย แต่ ณ จุดนี้ ไม่มีหันหลังกลับแล้วครับ จองไว้ 1 คืน 600 บาท ตั้งใจคืนที่สองจะกลับมานอนที่ตัวเมืองกาญจน์
มันจะเพอร์เฟ็คอย่างนั้นเลยเหรอครับ
ไม่มีทาง...
เย็นวันนั้น แม่ของอ้อยอิ่งโทรขอว่าอย่าไปกันเลย มีกันอยู่สองคน อันตราย บลาๆ ห้ามอิ่งได้ ห้ามเอิร์ธไม่ได้ครับ 555 ผมยืนยัน นั่งยัน นอนยันว่ายังไงจะไปให้ได้ ถึงจะต้องไปคนเดียว ตอนนั้นเป็นอะไรที่มาคุมาก เพราะโอนค่าที่พักไปแล้ว ของจัดเสร็จแล้ว หันกลับไม่ได้แล้ว แล้วต้องมาเจออะไรแบบนี้ แต่สุดท้ายอ้อยอิ่งก็ขอต่อรองกับแม่ว่าจะขอแค่นั่งรถไฟฟรีไปกลับ และรายงานตัวทุกครึ่งชั่วโมง - -“ อ้าวววว งั้นนี่ก็ต้องเที่ยวคนเดียวสิ 555 แต่เรื่องนั้นไม่สนละ ตอนนี้ขอแค่มีเพื่อนนั่งรถไฟเป็นพอ
------------------------------------------------------------------------------------------------------
ถ้าสนนางแบบติดต่อได้นะครับ ยังขายไม่ออก
ส่วนถ้าชอบกระทู้ก็กดโหวตด้วยนะครับ
ขอบคุณฮะ