เรื่องนี้อยากเล่า เราไม่รู้ว่าเนื้อคู่หรือพรหมลิขิตมีหรือไม่แต่แม่เราเล่าเรื่อง "การเจอกันของพ่อและแม่"
แม่บอกว่าตอนแม่คลอดออกมายายไม่มีน้ำนมและด้วยธุรกิจงานที่บ้านทำให้ไม่มีเวลาเลี้ยงแม่
จึงส่งแม่ไปให้คนที่เพิ่งคลอดลูกใกล้ๆ บ้านเลี้ยงหรือจะเรียกว่าแม่นมก็ได้ ย่าเราคือแม่นมคนนั้น
และเด็กที่ถูกเลี้ยงมาคู่กับแม่เราก็คือพ่อ เขานอนเบาะเดียวกัน เปลเดียวกัน อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เพิ่งเกิดจนอายุขวบครึ่ง
หลังจากแม่หย่านม ยายเราก็ไม่มีเวลาเลี้ยงอยู่ดีจึงส่งแม่ไปอยู่กับญาติห่างๆ ซึ่งบ้านไกลจากบ้านพ่อพอสมควร
สมัยก่อนก็ไปถึงกันลำบาก เวลาผ่านไป 14 ปีทั้งสองไม่เคยเจอกันเลยจนวันหนึ่งพ่อกับแม่ไปงานบุญที่วัดเดียวกัน
พ่อเห็นแม่เอาเท้าแตะหมา(แม่บอกว่าแม่แค่เขี่ยหมาเพราะไม่อยากให้มันมาใกล้ๆ ) พ่อก็หมายตาไว้ตั้งแต่นั้นว่าผู้หญิงคนนี้ช่างแก่นแก้ว
อยากรู้จักแต่ตอนนั้นด้วยที่ยังเด็กทั้งคู่จึงไม่ได้เจอกันอีกบ่อยนักต้องรอให้ผู้ใหญ่ไปมาหาสู่กัน หลังจากนั้นผ่านไปจนแม่เราอายุ 25 ปี
พ่อก็มาขอแต่แม่ก็ไม่ยอมยื้อเวลามาจน 27 ปีจึงหมั้นเพราะผู้ใหญ่เห็นดี แต่แม่ไม่ยอมแต่งง่ายๆ หนีไปอยู่ภาคใต้บ้าง ไปอยู่ลพบุรีบ้าง
สุดท้ายตอนอายุ 30 ปี พ่อนั่งรถไฟไปตามถึงลพบุรีหลงทางตั้งหลายหน ไปยืนหน้าบ้านถามว่า "จะกลับด้วยกันไหม ไม่อย่างนั้นจะฉุด"
จึงได้แต่งงานกันและอยู่ด้วยกันมาถึงวันนี้ทั้งคู่อายุ 68 ปี
เนื้อคู่มีจริงไหมเราไม่รู้ แต่อยากเขียนเรื่องนี้ไว้เป็นความทรงจำถึงพ่อกับแม่ว่า คนที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เกิดจนตายนั้นมีอยู่จริง เสมือนเขาตามกันมาเกิด
ปล. หากจะวิจารณ์เรื่องนี้เราขอให้วิจารณ์ด้วยความเคารพความรักที่เรามีต่อพ่อและแม่ของเราด้วยนะคะ
คุณคิดว่าเนื้อคู่มีจริงไหม
แม่บอกว่าตอนแม่คลอดออกมายายไม่มีน้ำนมและด้วยธุรกิจงานที่บ้านทำให้ไม่มีเวลาเลี้ยงแม่
จึงส่งแม่ไปให้คนที่เพิ่งคลอดลูกใกล้ๆ บ้านเลี้ยงหรือจะเรียกว่าแม่นมก็ได้ ย่าเราคือแม่นมคนนั้น
และเด็กที่ถูกเลี้ยงมาคู่กับแม่เราก็คือพ่อ เขานอนเบาะเดียวกัน เปลเดียวกัน อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เพิ่งเกิดจนอายุขวบครึ่ง
หลังจากแม่หย่านม ยายเราก็ไม่มีเวลาเลี้ยงอยู่ดีจึงส่งแม่ไปอยู่กับญาติห่างๆ ซึ่งบ้านไกลจากบ้านพ่อพอสมควร
สมัยก่อนก็ไปถึงกันลำบาก เวลาผ่านไป 14 ปีทั้งสองไม่เคยเจอกันเลยจนวันหนึ่งพ่อกับแม่ไปงานบุญที่วัดเดียวกัน
พ่อเห็นแม่เอาเท้าแตะหมา(แม่บอกว่าแม่แค่เขี่ยหมาเพราะไม่อยากให้มันมาใกล้ๆ ) พ่อก็หมายตาไว้ตั้งแต่นั้นว่าผู้หญิงคนนี้ช่างแก่นแก้ว
อยากรู้จักแต่ตอนนั้นด้วยที่ยังเด็กทั้งคู่จึงไม่ได้เจอกันอีกบ่อยนักต้องรอให้ผู้ใหญ่ไปมาหาสู่กัน หลังจากนั้นผ่านไปจนแม่เราอายุ 25 ปี
พ่อก็มาขอแต่แม่ก็ไม่ยอมยื้อเวลามาจน 27 ปีจึงหมั้นเพราะผู้ใหญ่เห็นดี แต่แม่ไม่ยอมแต่งง่ายๆ หนีไปอยู่ภาคใต้บ้าง ไปอยู่ลพบุรีบ้าง
สุดท้ายตอนอายุ 30 ปี พ่อนั่งรถไฟไปตามถึงลพบุรีหลงทางตั้งหลายหน ไปยืนหน้าบ้านถามว่า "จะกลับด้วยกันไหม ไม่อย่างนั้นจะฉุด"
จึงได้แต่งงานกันและอยู่ด้วยกันมาถึงวันนี้ทั้งคู่อายุ 68 ปี
เนื้อคู่มีจริงไหมเราไม่รู้ แต่อยากเขียนเรื่องนี้ไว้เป็นความทรงจำถึงพ่อกับแม่ว่า คนที่อยู่ด้วยกันตั้งแต่เกิดจนตายนั้นมีอยู่จริง เสมือนเขาตามกันมาเกิด
ปล. หากจะวิจารณ์เรื่องนี้เราขอให้วิจารณ์ด้วยความเคารพความรักที่เรามีต่อพ่อและแม่ของเราด้วยนะคะ