ห้องประพันธ์ คนรากหญ้า : zzz จากไปก็คิดถึง อยู่ก็รำพึงหา zzz

อย่าหาเหา มาทำไม ได้คันทั่ว ใส่หัวตัว มันคัน นั่นใข่ไหม อย่าหาเรื่อง เลวร้าย ให้ทุกข์ใจ ใส่ตัวไว้ ทำไม ไม่เข้าที รู้ว่าไฟ ร้อนแค่ไหน ให้ไกลห่าง รู้ว่าทาง ไปไม่ได้ ให้หลีกหนี รู้ว่าคน คบไม่ได้ อย่าใยด

ความแก่นี่ ที่ใคร กลัวนักหนา ไม่ใช่เรื่อง เคืองอุรา พาเหลวไหล เรื่องน่าอาย กว่านี้ มีถมไป อายอะไร กับความแก่ แค่อยู่นาน ความตายเป็น สิ่งที่ หนีไม่ได้ ไม่ใช่ใคร หลีกได้ ให้กล่าวขาน เรื่องน่ากลัว มั่วม

สี่เท้า ยังรู้พลาด พลั้งไปได้ นักปราชญ์ไซร้ ยังรู้พลั้ง ครั้งไผลเผลอ สองเท้าเดิน พลิกแพลง ตะแคงเจอ คงได้เก้อ กันไป ให้ระวัง อย่าประมาท ขาดสติ ทิฐิมาก จะลำบาก หากพลาดไป เหมือนใจตั้ง สติมี อยู่ไว้ ไม่ช

o เดียวดายโดดเดี่ยวเปลี่ยวอ้างว้าง ท่ามกลางมืดมิดจิตสับสน หวิวหวั่นสั่นไหวอ่อนใจตน ปลอบกมลเพียงหมอนนอนข้างกาย o ดึกดื่นคืนเหงากราวเสียงฝน วกวนครุ่นคะนึงรำพึงหมาย แปลงคำพร่ำกานท์เขียนบรรยาย เรียงร่ายใ

ชนะคน ด้วยการให้ ได้ใจแน่ ให้อภัย ใช่คนแพ้ แท้จริงได้ ชนะใจ เพราะให้ใจ จึงได้ใจ ให้ความสุข แก่ใคร ย่อมได้คืน ชนะอื่น หมื่นแสน ไม่แม้นเหมือน สูงสุดเตือน ใจให้ ไม่เป็นอื่น คือชนะ ใครก็ได้ ให้ยั่งยืน ใจ