หลังจากหมอเอ้เล่าจบ...
ทุกคนก็เงียบ อึ้ง สายตาเกือบทุกคู่จ้องมองมาที่หมอเอ้
“ก็... นั่นล่ะครับ ผมถึงได้เป็นหัวหน้าภาคตั้งแต่อายุแค่ 30 กว่า”
หมอเอ้ตอบทุกสายตาที่จ้องมองมา พลางยิ้มมุมปาก
“โอเค นับเป็นเรื่องเล่าสยองขวัญอีกเรื่องที่ผมชอบมาก” อาจารย์หมอกล่าว “แต่เอาล่ะ สมควรแก่เวลาแล้วเนาะ เดี๋ยวคาบนี้เราพักไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ครั้งหน้าก็...”
“เดี๋ยวสิครับ !” หมอธีร์เบรคอาจารย์หมอไว้ “จารย์ยังไม่เห็นเล่าเรื่องของตัวเองบ้างเลย เห็นให้แต่คนอื่นเล่านะครับ”
“ใช่ค่ะๆ หนูอยากฟังเรื่องของอาจารย์บ้าง” หมอกิ๊กเสริม
อาจารย์หมอ ทำท่าอิดออดๆเหมือนจะไม่เล่า
“เอาเถอะครับอาจารย์ ซักเรื่องนึง” หมอเอ้ช่วยดันให้ พร้อมๆกับเสียงเชียร์จากนักศึกษาแพทย์ “เล่าเลยค่ะ เล่าเลยครับ อาจารย์”
อาจารย์หมอทนเสียงรบเร้าไม่ไหว ก็เลยใจอ่อน
“โอเคๆ เรื่องเดียวนะ ... แต่รับรอง เรื่องของผมนี่จะทำให้ทุกคนขนหัวลุกจนกลับถึงห้องเลย”
อาจารย์หมอพูดพลางยิ้มๆ ทำให้แพทย์และนักศึกษาแพทย์ที่รอฟังอยู่ถึงกับส่งเสียง อื้อฮืออออ ด้วยความสนใจ
“เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง เมื่อราว 20 ปีก่อน ตอนผมเป็นแพทย์ใหม่ๆเหมือนพวกคุณนั่นล่ะ ตอนนั้นหลังจากผมจบมาก็ได้ไปเป็น young staff ประจำอยู่รพ.ชุมชนแห่งหนึ่ง
แต่ผมบอกไว้ก่อนนะ เห็นผมชอบฟังเรื่องผีๆแบบนี้ แต่จริงๆตัวผมเองเป็นคนที่กลัวผีมากๆ ชนิดที่ว่าใครเล่าๆอยู่ มาแฮ่ใส่ผมนี่ มีเยี่ยวเล็ดขี้เล็ดเลยนะขอบอก...” อาจารย์หมอพูดติดตลกก่อนเริ่มจะเล่า แต่ยังไม่ทันขาดคำที่อาจารย์พูด
“เย่ย!”
เสียงหมอธีร์โพร่งขึ้นข้างๆหู พร้อมกระโดดเข้าหาอาจารย์หมอ ทำเอาอาจารย์สะดุ้งโหยง
“หมอธีร์ เล่นไรเนี่ย ผมจะเยี่ยวราดเอานะ!” อาจารย์ดุใส่
“ขอโทษครับอาจารย์ คือ คือว่า...”
หมอธีร์ชี้ไปทางเด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่หมอเอ้พามาที่นั่งอยู่มุมห้อง
เธอเริ่มมีอาการแปลกๆ นั่งตัวเกร็ง เริ่มสั่น สั่นไปทั้งตัว ตาจ้องเขม็งไปที่พื้น ไม่ยอมสบตาใคร มือ2ข้างกำแน่นไว้ที่หน้าตัก
หมอเอ้เลยรีบเข้าไปดู ตรวจดูอาการทางระบบประสาท
“อืม ปรกติดีนี่ครับ ไม่ใช่อาการชักครับ แต่ทำไมสั่นยังงี้ล่ะ” หมอเอ้บอก พลางจับตัวดูก็ไม่พบว่าตัวร้อนหรือมีไข้อะไร
“หนาวรึเปล่าคะหนู.. เอาผ้าห่มไม๊” หมอกิ๊กถาม
เด็กคนนั้นยังเกร็ง นิ่ง ไม่ยอมตอบ แต่ก็รู้สึกตัวดี หมอธีร์เลยเดินไปหยิบผ้าห่มในตู้ข้างๆห้องมาห่มให้ อาการสั่นก็ค่อยๆทุเลาลง
“คงไม่เป็นไรแล้วมั้งครับ เดี๋ยวเสร็จจากคาบนี้แล้ว ผมจะพาเธอไปส่งเองครับ ไม่ต้องกังวล” หมอเอ้บอกทุกคน
“โอเคๆ งั้นเรามาฟังต่อเหอะ ผมอยากฟังเรื่องของอาจารย์หมอจะแย่แล้ว” หมอธีร์เลยตัดบท กลับมาที่เดิม
“โอเค มาๆๆ ขยับมาใกล้ๆ" อาจารย์หมอกวักมือเรียกนักศึกษาแพทย์และstaffคนอื่นๆให้เข้าเขยิบไปใกล้ขึ้นอีกนิด
"ผมขอตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า ... 'ตามหา' ...
เพราะมันเป็นเรื่องราวสยองขวัญสั่นประสาทของใครคนนึงที่พยายามตามหาบางสิ่งบางอย่างของเขาที่หายไป!”
โลงพยาบาล 7 (ตอน ตามหา)
ทุกคนก็เงียบ อึ้ง สายตาเกือบทุกคู่จ้องมองมาที่หมอเอ้
“ก็... นั่นล่ะครับ ผมถึงได้เป็นหัวหน้าภาคตั้งแต่อายุแค่ 30 กว่า”
หมอเอ้ตอบทุกสายตาที่จ้องมองมา พลางยิ้มมุมปาก
“โอเค นับเป็นเรื่องเล่าสยองขวัญอีกเรื่องที่ผมชอบมาก” อาจารย์หมอกล่าว “แต่เอาล่ะ สมควรแก่เวลาแล้วเนาะ เดี๋ยวคาบนี้เราพักไว้แค่นี้ก่อนแล้วกันนะ ครั้งหน้าก็...”
“เดี๋ยวสิครับ !” หมอธีร์เบรคอาจารย์หมอไว้ “จารย์ยังไม่เห็นเล่าเรื่องของตัวเองบ้างเลย เห็นให้แต่คนอื่นเล่านะครับ”
“ใช่ค่ะๆ หนูอยากฟังเรื่องของอาจารย์บ้าง” หมอกิ๊กเสริม
อาจารย์หมอ ทำท่าอิดออดๆเหมือนจะไม่เล่า
“เอาเถอะครับอาจารย์ ซักเรื่องนึง” หมอเอ้ช่วยดันให้ พร้อมๆกับเสียงเชียร์จากนักศึกษาแพทย์ “เล่าเลยค่ะ เล่าเลยครับ อาจารย์”
อาจารย์หมอทนเสียงรบเร้าไม่ไหว ก็เลยใจอ่อน
“โอเคๆ เรื่องเดียวนะ ... แต่รับรอง เรื่องของผมนี่จะทำให้ทุกคนขนหัวลุกจนกลับถึงห้องเลย”
อาจารย์หมอพูดพลางยิ้มๆ ทำให้แพทย์และนักศึกษาแพทย์ที่รอฟังอยู่ถึงกับส่งเสียง อื้อฮืออออ ด้วยความสนใจ
“เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมเอง เมื่อราว 20 ปีก่อน ตอนผมเป็นแพทย์ใหม่ๆเหมือนพวกคุณนั่นล่ะ ตอนนั้นหลังจากผมจบมาก็ได้ไปเป็น young staff ประจำอยู่รพ.ชุมชนแห่งหนึ่ง
แต่ผมบอกไว้ก่อนนะ เห็นผมชอบฟังเรื่องผีๆแบบนี้ แต่จริงๆตัวผมเองเป็นคนที่กลัวผีมากๆ ชนิดที่ว่าใครเล่าๆอยู่ มาแฮ่ใส่ผมนี่ มีเยี่ยวเล็ดขี้เล็ดเลยนะขอบอก...” อาจารย์หมอพูดติดตลกก่อนเริ่มจะเล่า แต่ยังไม่ทันขาดคำที่อาจารย์พูด
“เย่ย!”
เสียงหมอธีร์โพร่งขึ้นข้างๆหู พร้อมกระโดดเข้าหาอาจารย์หมอ ทำเอาอาจารย์สะดุ้งโหยง
“หมอธีร์ เล่นไรเนี่ย ผมจะเยี่ยวราดเอานะ!” อาจารย์ดุใส่
“ขอโทษครับอาจารย์ คือ คือว่า...”
หมอธีร์ชี้ไปทางเด็กผู้หญิงคนนั้น คนที่หมอเอ้พามาที่นั่งอยู่มุมห้อง
เธอเริ่มมีอาการแปลกๆ นั่งตัวเกร็ง เริ่มสั่น สั่นไปทั้งตัว ตาจ้องเขม็งไปที่พื้น ไม่ยอมสบตาใคร มือ2ข้างกำแน่นไว้ที่หน้าตัก
หมอเอ้เลยรีบเข้าไปดู ตรวจดูอาการทางระบบประสาท
“อืม ปรกติดีนี่ครับ ไม่ใช่อาการชักครับ แต่ทำไมสั่นยังงี้ล่ะ” หมอเอ้บอก พลางจับตัวดูก็ไม่พบว่าตัวร้อนหรือมีไข้อะไร
“หนาวรึเปล่าคะหนู.. เอาผ้าห่มไม๊” หมอกิ๊กถาม
เด็กคนนั้นยังเกร็ง นิ่ง ไม่ยอมตอบ แต่ก็รู้สึกตัวดี หมอธีร์เลยเดินไปหยิบผ้าห่มในตู้ข้างๆห้องมาห่มให้ อาการสั่นก็ค่อยๆทุเลาลง
“คงไม่เป็นไรแล้วมั้งครับ เดี๋ยวเสร็จจากคาบนี้แล้ว ผมจะพาเธอไปส่งเองครับ ไม่ต้องกังวล” หมอเอ้บอกทุกคน
“โอเคๆ งั้นเรามาฟังต่อเหอะ ผมอยากฟังเรื่องของอาจารย์หมอจะแย่แล้ว” หมอธีร์เลยตัดบท กลับมาที่เดิม
“โอเค มาๆๆ ขยับมาใกล้ๆ" อาจารย์หมอกวักมือเรียกนักศึกษาแพทย์และstaffคนอื่นๆให้เข้าเขยิบไปใกล้ขึ้นอีกนิด
"ผมขอตั้งชื่อเรื่องนี้ว่า ... 'ตามหา' ...
เพราะมันเป็นเรื่องราวสยองขวัญสั่นประสาทของใครคนนึงที่พยายามตามหาบางสิ่งบางอย่างของเขาที่หายไป!”