คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 17
ตอบในฐานะรุ่นพี่ที่มีแม่หวงและห่วงมากไปนิส.. เลยนะ
ถึงพี่เป็นผู้ชาย แต่ด้วยความที่แม่พี่เป็นซิงเกิลมัม ก็เลยเป็นว่า โลกนี้ของเค้ามีแต่พี่ ... เรียกได้ว่ามัธยมนี่ไปรับยัน ม.6 มหาลัยหกโมงไม่ถึงบ้านมีโทรจิก ... อะไรแบบนั้น
น้องครับ... ถ้าน้องไม่ทำอะไรสักอย่างตอนนี้ จนถึงสามสิบ น้องก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ ในสายตาผู้ใหญ่ ยังไงเค้าก็ไม่เห็นเราโตขึ้นหรอก ไม่ได้เกี่ยวกับว่ารักไม่รัก ไว้ใจไม่ไว้ใจนะ ...
... แต่ถึงเราจะรู้สึกว่าเราโตขึ้นทุกปี ... ถ้าเรายังทำตัวเหมือนเดิม สิ่งที่แม่รู้สึกคือ เค้าก็ยังแก่กว่าเราเป็นช่วงต่างอายุเท่าเดิม ...
... และหนูก็ยังเป็นเด็กที่เค้าต้องดูแลต่อไป ...
ลองเริ่มพูดคุยด้วยเหตุผล ... ขบถบ้างนิดๆ ... เถียงกันเล็กน้อย แต่อย่าใช้อารมณ์ อย่าก้าวร้าว คุยกันดีๆ เหมือนผู้ใหญ่คุยกัน แล้วท่านจะฟังเรามากขึ้น
อะไรที่ท่านไม่เห็นด้วย ... อย่าหงุดหงิด อย่าพาล อย่าน้อยใจว่าทำไมแม่ไม่เข้าใจ ยิ้มๆ แล้วถอยกลับมาคิดว่าจะทำยังไงให้ท่านยอมรับได้ดี
ก้าวหนึ่งของการเริ่ม "โต" คือการ gain trust จากผู้ปกครอง ... ซึ่งแต่ละบ้านมีวิธีการแตกต่างกันออกไป
เรื่องแฟน ... อดีตผ่านมาแล้วไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เรียนจบแล้วนะ ถ้ามีใครเข้ามาอยากเปิดตัวก็จัดเลยจ้ะ บอกแม่นะว่า ถ้าไม่เริ่มมีแฟนตอนนี้ อีกเดี๋ยวอยากอุ้มหลานขึ้นมาตอนหนูขายไม่ออกไม่รู้ด้วยนะ....
เรื่องธุรกิจ ... ถ้าเป็นพี่จะลองทำอะไรบางอย่างให้เป็นชิ้นเป็นอันให้แม่เห็น ให้แม่รู้ว่าเราไม่ได้จบปริญญามาขายของก๊อกแก๊ก แต่เรามองไกลกว่า ใหญ่กว่านั้น เล่าภาพให้แม่เห็น ทำงบให้ท่านดู expecting income เมื่อมันบินได้แล้วเป็นยังไง... ลองคุยแบบผู้ใหญ่คุยกัน ท่านอาจจะฟังมากขึ้น...
เรื่องเรียนต่อ ... น้องเรียนจบแล้ว ค่อยๆ ลองหาข้อมูล ลองสมัครทุนดูเลยจ้ะ ถ้าได้มาแล้ว มันถึงเวลาที่แม่ต้องตัดสินใจ ท่านอาจจะยอมปล่อยเราไปก็ได้ อันนี้ไม่ได้แนะให้ขบถนะ แต่ ถ้าไม่ได้ขอเงินแม่เรียนแล้ว ... อาจจะได้ไปง่ายขึ้นมาก
ลองค่อยๆ คิดดู นะจ๊ะ
ถึงพี่เป็นผู้ชาย แต่ด้วยความที่แม่พี่เป็นซิงเกิลมัม ก็เลยเป็นว่า โลกนี้ของเค้ามีแต่พี่ ... เรียกได้ว่ามัธยมนี่ไปรับยัน ม.6 มหาลัยหกโมงไม่ถึงบ้านมีโทรจิก ... อะไรแบบนั้น
น้องครับ... ถ้าน้องไม่ทำอะไรสักอย่างตอนนี้ จนถึงสามสิบ น้องก็จะเป็นแบบนี้แหละครับ ในสายตาผู้ใหญ่ ยังไงเค้าก็ไม่เห็นเราโตขึ้นหรอก ไม่ได้เกี่ยวกับว่ารักไม่รัก ไว้ใจไม่ไว้ใจนะ ...
... แต่ถึงเราจะรู้สึกว่าเราโตขึ้นทุกปี ... ถ้าเรายังทำตัวเหมือนเดิม สิ่งที่แม่รู้สึกคือ เค้าก็ยังแก่กว่าเราเป็นช่วงต่างอายุเท่าเดิม ...
... และหนูก็ยังเป็นเด็กที่เค้าต้องดูแลต่อไป ...
ลองเริ่มพูดคุยด้วยเหตุผล ... ขบถบ้างนิดๆ ... เถียงกันเล็กน้อย แต่อย่าใช้อารมณ์ อย่าก้าวร้าว คุยกันดีๆ เหมือนผู้ใหญ่คุยกัน แล้วท่านจะฟังเรามากขึ้น
อะไรที่ท่านไม่เห็นด้วย ... อย่าหงุดหงิด อย่าพาล อย่าน้อยใจว่าทำไมแม่ไม่เข้าใจ ยิ้มๆ แล้วถอยกลับมาคิดว่าจะทำยังไงให้ท่านยอมรับได้ดี
ก้าวหนึ่งของการเริ่ม "โต" คือการ gain trust จากผู้ปกครอง ... ซึ่งแต่ละบ้านมีวิธีการแตกต่างกันออกไป
เรื่องแฟน ... อดีตผ่านมาแล้วไม่เป็นไร แต่ตอนนี้เรียนจบแล้วนะ ถ้ามีใครเข้ามาอยากเปิดตัวก็จัดเลยจ้ะ บอกแม่นะว่า ถ้าไม่เริ่มมีแฟนตอนนี้ อีกเดี๋ยวอยากอุ้มหลานขึ้นมาตอนหนูขายไม่ออกไม่รู้ด้วยนะ....
เรื่องธุรกิจ ... ถ้าเป็นพี่จะลองทำอะไรบางอย่างให้เป็นชิ้นเป็นอันให้แม่เห็น ให้แม่รู้ว่าเราไม่ได้จบปริญญามาขายของก๊อกแก๊ก แต่เรามองไกลกว่า ใหญ่กว่านั้น เล่าภาพให้แม่เห็น ทำงบให้ท่านดู expecting income เมื่อมันบินได้แล้วเป็นยังไง... ลองคุยแบบผู้ใหญ่คุยกัน ท่านอาจจะฟังมากขึ้น...
เรื่องเรียนต่อ ... น้องเรียนจบแล้ว ค่อยๆ ลองหาข้อมูล ลองสมัครทุนดูเลยจ้ะ ถ้าได้มาแล้ว มันถึงเวลาที่แม่ต้องตัดสินใจ ท่านอาจจะยอมปล่อยเราไปก็ได้ อันนี้ไม่ได้แนะให้ขบถนะ แต่ ถ้าไม่ได้ขอเงินแม่เรียนแล้ว ... อาจจะได้ไปง่ายขึ้นมาก
ลองค่อยๆ คิดดู นะจ๊ะ
แสดงความคิดเห็น
อายุ23 แม่ยังห้ามมีแฟน
ตั้งแต่มัธยม...... บอกเลยว่าใช้ชีวิตวัยรุ่นไม่คุ้มเลย อยากทำอะไรไม่ได้ทำ อยากไปเที่ยวกับเพื่อนไม่ได้ไป
อยากจะโกหกว่าไปทำกิจกรรมกับทางโรงเรียนก็ทำใจโกหกไม่ได้ เพราะถ้าโกหกไปแล้วรู้สึกอึดอัดใจ ไม่สบายใจ
ถ้า่คบใครก็คบไม่ได้ ต้องหลบๆซ่อนๆๆ บอกครอบครัวไม่ได้ จนในที่สุดแฟนไม่เข้าใจ
ว่าต้องหลบๆซ่อนเพื่ออะไร และไม่ไว้ใจเราและสุดท้าย เลิกจ้ะ
พอมามหาลัย อยากลองกินเหล้า ลองเข้าผับ ก็ทำไม่ได้ ขอบอกก่อนเลยไม่ได้อยากเป็นเด็กใจแตกนะ แต่แค่อยากรู้ว่าเหล้ากินแล้วเป็นยังไง อยากจะรู้อีกว่าผับที่เค้าห้ามกันหนักหนาว่ามันไม่ดี มันมีแต่คนไม่ดีไปกัน มันเป็นยังไงแล้วมันไม่ดีจิงไหม เห็นผู้ใหญ่ชอบพูดจังว่ามันไม่ดี
เพราะแม่ไม่ให้ออกจากบ้านตอนกลางคืนเลยไม่เคยได้สัมผัสมัน งานกิจกรรมทางมหาลัยที่ต้องจัดตอนกลางคืน
บางทีอยากมาเข้าร่วมมาก เพราะมีคอนเสิร์ตจากศิลปินที่ชอบและอยากไปเต้นกับเพื่อนๆแต่ต้อง อดไป ชีวิตมหาลัยที่ดูว่าโตกว่าเด็กประถมเยอะ
แต่สำหรับเราไม่ต่างกันเลย ชีวิตมหาลัยไม่เคยมีแฟน มีคนมาคุยแต่ก็ไม่กล้าคบเพราะกัวเหมือนตอนมัธยม ที่แม่ยังห้ามไม่ให้มี
เคยวางแผนชีวิตตัวเองตอนเรียนจบ
1.อยากเปิดร้านสักร้านเป็นของตัวเอง อยากเป็นเจ้านายตัวเองไม่ชอบงานบริษัท ชอบชีวิตอิสระ แต่แม่บอก ถ้าอยากเป็นแม่ค้า
แล้วจะเรียนจบปริญญาทำไม ป.6ก้อทำได้ ความคิดที่อยากมีกิจการของตัวเองกลับต้องคิดใหม่ เพราะแม่ไม่เห็นด้วย
2. อยากไปทำงานเมืองนอก อยากไปเจออะไรใหม่ๆ อยากเปิดโลกทัศน์ตัวเอง คิดว่าแม่ต้องให้ไปเพราะมีลูกพี่ลูกน้องทำงานอยู่ที่นั้นด้วย
ได้เงินเยอะนะ แต่ต้องขยันและอดทน เราก็อยากไปพิสูจน์ตัวเองเหมือนกันว่าจะทำได้ไหม สรุป แม่สั่งห้าม เหตุผลแรก เมืองนอกไกลหูไกลตาแม่
อันตราย อาจโดนหลอกง่าย อันนี้เราเห็นด้วยค่ะ แต่เหตุผลที่2 แม่บอกว่า ลูกพี่ลูกน้องเรา เป็นผู้ชายจะไปอยู่กับเขาได้ไง เราเปน ผญ
มันดูไม่งาม คนอื่นจะว่าเอาได้ เราปวดหัวตึบ พูดไรไม่ถุก และไม่คิดเถียง
บอกเราทีเราควรทำยังไง เราอยากมีชีวิตที่เดินด้วยตัวเองบ้าง อยากคิดเองบ้าง ตอนนี้เรากับทำไรไม่ถูกเรย ไม่รู้จะทำอะไร ไม่รู้จะเริ่มต้นตรงไหน
อะไรที่เราชอบเราก้อไม่ได้ทำ ชีวิตหลังจากเรียนจบ ก็ไม่มีเพื่อนเรย เพราะไม่เคยได้อยุกับเพื่อน ไม่ได้เฮฮาปาร์ตี้กับเพื่อน เรยทำให้ไม่มีเพื่อนสนิท
บางทีก็ไม่รุจะไปปรึกษาใคร อยากมีแฟนสักคนตอนนี้ก็ต้องทำใจค่ะ แม่ไม่อยากให้มี แม่อยากให้เราอยู่โสดเพราะจะได้
เลี้ยงดูแม่และอยู่กะแม่ ถ้าเรามีแฟนแม่กัวเราหนีไปอยู่กับแฟน เราไม่รู้จะอทิบายยังงัยว่าเราแยกแยะถูก ใครแม่ ใครแฟน เราทำตามหน้าที่อยู่แร้ว
ใครที่อ่านแล้วจะว่าเราหัวดื้อ ไม่ยอมทำตามที่แม่บอกก้อได้นะค่ะ เราเคารพทุกความเห็นค่ะ ใครมีไรแนะนำเราบอกเราได้นะคะ ยินดีค่ะ