เรื่องทั้งคือ น้องสาวของเราถูกยิงตายเมื่อเดือนก.ย.2556ที่#อ.หลังสวน จ.ชุมพร เราก้ทำทุกวิธ๊เพื่อให้คนร้ายเข้ามามอบตัว เขาก้หนีแล้วหนีอีก ผ่านไปเกือบ3เดือน สุดท้ายต้องยื่นฟ้องแพ่งไปที่พ่อกับแม่เขาถึงยอมเข้ามมามอบตัว เมื่อมามอบตัวแล้วทุกอย่างเหมือนจะถูกเตรียมการไว้อย่างดีใช้เวลาแต่ไม่กี่ชั่วโมงก็ถูกประกันตัวไปด้วยหลักทรัพทย์ 1ล้านบาท หลังจากนั้นตำรวจเขาก็ส่งสำนวนให้อัยการ รอบแรกไม่รับฟ้อง ทางตำรวจก้ต้องสืบทำสำนวนใหม่ ตอนนี้เราและครอบครัวไม่ได้อยุ่ที่ ชุมพรแล้ว การเดินทางไปแต่ละครั้งเราก้ต้องมีค่าใช้ ค่ารถค่าอยุ่ค่ากินต่างๆๆนพออัยการรับฟ้องเราก้รอประมาณ3เดือน ศาลจึงเรียกสอบสวน และนี่ละที่เราอึดอัดมาก แบบว่ามันบอกมไม่ถุกเลย ครั้งแรกที่ไป นัด 2 วัน เราต้องจ้างทนายไป กับเราด้วย เราก้จ่ายเงินให้ทนาย พอถึงวันไป พยานของเราไม่มาสองคน ศาลจึงเลื่อนสอบพยานไปอีก เป็นเดือนถัดไป นี่คือคั้งที่ 1 เพราะพยานเป็นปากสำคัญ ทนายฝ่ายจำเลยขอเลื่อน  ศาลจึงต้องอกหมายเรียกอีกที พอถึงกำหนด ที่เลื่อนมาแล้ว เราก้ไป กับทนายอีก พอไปถึงพยานเราไม่มา เราก้รู้อยุ่แล้วว่าพยายนเราไม่มา คราวนี้ศาลขอออกมหายจับพยาน จึงต้องเลื่อนสืบพยานจำเลยอีกเป็นเดือนถัดไป นี่เป็นครั้งที่2 หลังจากนั้นครบกำหนด เราก้ต้องไปอีก แต่คราวนี้ ศาลออกมหายจับพยายผิดคน ซึ่งชื่อคนที่ออกมหายจับไม่เกี่ยวข้องอะไรกับคดีเลย เรามารู้วันที่เราไป ศาลก้ต้องเลื่อนอีก การที่ศาลออกมหายจับผิดคน มันทำให้เรารู้สึกแย่มาก เพราะการมาศาลของเราแต่ละครั้ง เราต้องเสียค่ารถ ลางานไป ต้องจ่ายเงินให้กับทนายทุกครั้ง ซึ่งดูเหมือนว่าฝ่ายที่
้ราซึ่งเป็นผู้เสียหายจะไม่มีสิทธิเรียกร้องอะไรเลย ศาลออกหมายจับผิด อัยการ ศาลยังมายิ้มหน้าตาร่าเริ่ง อัยการไม่เคยถามเราสักครั้งว่ามากันยัง ฐานะบ้านเราเรียกได้เลยว่ายากจน เราต้องทำงานเก็บเงิน เพื่อมาสู้กับเขา แต่แล้วกลับมาเจอเหตุการณืแบบนี้
เราอยากถามว่า
1.คนที่ออกจับเขาทำงานำม่รอบครอบมาก สมครวรแ้ลวที่ยังจะทำงาน ถึงเราคิดว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แต่สำหรับเราเป็นเรื่องใหญ่มาก เราต้งเสียเงินให้ทนายทุกครั้งที่ไป ค่ารถเราอีก เสียไปไม่ใช่หลักร้อย เราอยากให้เขาพิจารณาการทำงานเขาบ้าง#ศาลจังหวัดหลังสวน
2.ในเมื่อพยานไม่มาทำยังไงเขาก้ไม่ศาล เราแค่อยากขอให้ศาลพิจารณาในหลักฐานและพยานที่มีอยู่ เรายอมรับการตัดสินของศาล
3.อัยการไม่เคยเอ่ยถามเราเลย ไปแต่ละครั้งอัยการดูสนิทสนมกับ ฝ่ายจำเลยเป็นอย่างมาก แล้วแบบนี้เราจะไว้ใจได้หรอ
4.เราเป็นฝ่ายสูยเสีย แต่ทั้งศาลและอัยการไม่เคยมีใครที่จะรับฟังคาวมคิดเห็นของเราเลย ตกลงว่าเราหรอที่ทำผิดเขาถึงเห็นออกเห็นใจอีกฝ่ายจัง
5.นัดครั้งหน้าเราคิดว่าเราจะไม่ไปแล้ว เนื่องจากว่าดูจากสถานการณ์แล้วไม่จำเลยจะพูดแบบไหนให้การณ์อย่างไร มันก้คงไปเป็นไปตามที่เขาต้องการ เพราะแค่นี้เราก้พอจะรู้แล้ว ฝ่ายจำเลยเรียกร้องขอเลื่อยอย่างไรได้อย่างนั้น ส่วนฝ่ายเราได้แต่นั่งเงียบ พูดอะไรไม่ได้สักคำ กฎหมายไทยเอื้อประโยนช์แกฝ่ายไหนกันแน่ อยากร้องไห้ ที่ไปครั้งที่แล้วต้องเลื่อนเพราะศาลออกหมายจับผิดคน แต่ไม่มีคำพูดหรืออะไรสักคำ เราได้เก็นแต่ใบหน้าของศาล อัยการ ทนายฝ่ายจำเลยคุยกันด้วยสีหน้าทางทางที่ยิ่มแย้มเหลื่อเกิน
*** ที่เรามาพูดครั้งนี้เราไม่ต้องการมาก เราแค่เสียใจที่เราทำอะไรไม่ได้เลย ทุกวันเงินแทบจะไม่มีกิน ต้องเก็บไว้เป็นค่าเดินทางไปศาล แต่กัลเจอแบบนี้ เรายอมรับไม่ได้จริงๆกับการทำงานแบบนี้ บอกได้คำเดียวเสียใจ สู้เพื่อความยุติธรรมนี่มันยากมากเลยนะ ยากซะจนต้องนี่คิดว่า กฎหมายคงช่วยอะไรเราไม่ได้แล้ว มิน่าละทุกวันนี้คนถึงทำชั่วกันเยอะขึ้น เราพอจะเข้าใจบ้างแล้วละ .
ขอบคุณพื้นที่ตรงนี้ที่ให้ระบาย เราแค่เสียใจมากแค่นั้นเอง