เราคิดอย่างนี้ มันดีหรือเปล่า ? ( เป็นกระทู้ปัญหาชีวิตก็ไม่เชิง น่าจะเป็นปัญหาของความคิด )

เพียงเมื่อเราเริ่มคิดว่าเราช่างเป็นคนที่ขี้เกียจเสียนี่กระไร ขี้เกียจทำทุกอย่าง ขี้เกียจกระตือรือร้นดิ้นรนหาเงินทอง ขี้เกียจไต่เต้าจนเป็นที่นับหน้าถือตา หรือขี้เกียจแม้กระทั่งตามหาความรัก  มันคืออย่างเดียวกับละทางโลกที่พระพุทธเจ้าทำหรือเปล่า เพราะท่านรู้ว่าผลสุดท้ายย่อมเป็นเช่นไร หรือเราจะเป็นเพียงแค่คนขี้เกียจ เป็นคนที่ไม่เอาถ่าน เพราะเราไม่ได้อยากยึดถือสิ่งใดเกินจำเป็น และอยู่ในที่ๆคิดว่าตัวเองมีความสุขโดยไม่ได้ขัดแย้ง หรือเบียดเบียนใคร ในส่วนเรื่องความดีก็ทำบ้างไม่ทำบ้าง และก็ไม่คิดร้ายต่อใคร บางทียามเหนื่อยกายก็อยู่เฉยๆ นอนดูดาวในคืนเดือนมืดโดยไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนในใจ หรือเดินเท้าไปเรื่อยๆเหนื่อยก็พัก นั่งเอาเท้าจุ่มน้ำ มองดูผู้คน มองสรรพสิ่ง มองดูโลกที่มันหมุนเคลื่อนไปโดยกาลเวลา ชีวิตเช่นนี้แม้ไม่มีประโยชน์ต่อผู้ใด แต่เรา ณ เวลานี้ ผ่านโลกมาเพียงยี่สิบปีนี้ ก็ยังแลไม่เห็นผลเสียต่อผู้ใดเช่นกัน  #อาการเช่นนี้คือฟุ้งซ่านใช่มะ  #อยากรู้ข้อเสียของการมีความคิดเช่นนี้ #นี่คือกระทู้แรกของผม หากผมทำสิ่งใดไม่เหมาะก็ขอคำแนะนำด้วยนะขอรับ