เรื่องมันมาดราม่า ตอนม.5ค่ะ
พอขึ้นม.5 มา ในตอนแรกศิลป์คำนวณที่รร.มี 3 ห้องค่ะ แต่จะลดให้เหลือแค่2 ซึ่งครูบอกจะแยกตามเกรด
พอรายชื่อออกมาปรากฏว่า เราได้อยู่ต่อห้อง1 กับต้นงิ้ว ส่วนพริกหยวกกระเด็นไปห้อง2คนเดียว
ทีนี้นางพริกก็โวยชี้หน้าเราเลยค่ะ "อะไรวะ กูเกรดดีกว่า เรียนดีกว่าเยอะ ทำไมได้อยู่ห้อง1"
( เรา2กว่า ส่วนนางพริก3ต้นๆ) เราก็เลยว่า ลองไปคุยกับอ.ลองขอย้ายมั้ย ใจเย็นก่อน เรากับต้นงิ้วก็ช่วยกันปลอบ
-นั่นเป็นเหตุการ์ณครั้งแรกที่เรานอยส์ เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความผิดเราอะ ทำไมต้องมาว่าเรา
ต่อมาค่ะ เราทำไอโฟนหาย พริกหยวกก็เดินมาบอกว่า สมน้ำหน้า ชอบถ่ายรูปดีนัก!
คือ คิดๆดูมันก็เหมือนแหย่ๆตามประสาเพื่อน แต่สายตามันหลอกกันไม่ได้หรอกจริงมั้ยคะ
แต่ตอนนั้นเราก็เงียบๆไม่พูดไร กำลังจิตตกกลัวแม่ด่า มาเจอเพื่อนพูดงี้ใส่อีก
ทีนี้ เรื่องในห้องเรียน คือ เรากับต้นงิ้วนั่งด้วยกัน ละมีนางทานตะวันชีนั่งคนเดียว
เพราะโดนแยกกับเพื่อน เราก็เลยชวนมานั่งด้วย ตอนแรกต้นงิ้วไม่ชอบค่ะ
เพราะทานตะวันออกแนวแรดๆ แต่เราก็สงสาร เวลาไปไหนก็จะเรียกตะวันไปด้วย จนต้นงิ้วก็โอเค
ช่วงใกล้ๆวันเกิดเรา ตะวัน ต้นงิ้ว และพริกหยวก ไม่คุยกับเราเลยค่ะ(เป็นอาทิตย์ๆ)
ทำตัวแปลก มีอะไรก็ซุปซิป แล้วพริกหยวกก็ไปกระแหนะกระแหนกับผช.ที่เราชอบค่ะ
เราก็เลยโพสสเตตัสในเฟสว่า "แร.d" คำเดียวสั้นๆ ก็มีหลายคนมาคอมเม้นตามประสาเพื่อนกัน
นางพริกมาบอกว่า ตบมันเลย
เราก็หัวเราะไป5555
แล้วมันก็ทักแชทมาบอกว่า ด่ากูแรด!
(แสดงว่ามันรู้ตัว ว่ามันไปทำไร)
แต่วันต่อๆมา ไม่มีใครคุยกับเรา
วันเกิดเรา 3คนซื้อเค้กมาให้ค่ะ เดินมาที่โต๊ะ
กระแทกลง ตึง ละกระแทกมีด กับเทียนละก็ไฟแช็กตามมา ละก็เดินไป
สักพักเดินกลับมา บอกขอไฟแช็กคืน
บอกเลย ตอนนั้นโคตรช็อกโคตรเสียใจ ไม่คิดว่าจะทำกันแบบนี้
เป็นวันเกิดที่ไม่น่าจดจำ แต่เรากลับจำไม่มีวันลืม
พอขึ้นมาบนห้องเรียน เราก็ย้ายโต๊ะจากหน้าห้องมาหลังห้องค่ะ แล้วอ.จารย์ก็เข้ามา
บอกว่า ย้ายมานั่งหน้า ไอเราอารมณ์ไม่ดีอยู่ ก็เลยไม่ตอบ ไม่รู้ตอยนั้นทำหน้าบึ้งหรือยังไง
อ.แกก็ตะโกนชี้หน้าด่าว่า "ไร้มารยาท" เราก็งง อะไรวะ!? แล้วก็ต่อ
"ย้ายมานั่งหน้าเดี๋ยวนี้นะ ทำหน้าตาไร้มารยาท" เราก็เลยเดินขึ้นไปนั่งหน้า
พอนั่งลงปุ๊ป ความเศร้าความเสียใจ ที่มีต่อคนข้างๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
บ่อน้ำตาแตกเลยค่ะ
อ.แกก็ชี้หน้าอีกว่า "สำออย"
ไอเรานี่ ลุกขึ้นเลยค่ะ
ทีนี้เราลุกขึ้น ไม่พูดไรแล้วก็เดินออกห้อง
อ.เดินตามมา กระชากผมดึงเข้าห้องถามจะไปไหน
เราก็ปัดมือออก ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ ละก็วิ่งลงอาคารไปเลย
เป็นความรู้สึกที่เฟลมาก เจออะไรที่ย่ำแย่ ติดๆกันแบบนี้ตัวคนเดียว
หลังจากนั้น เพื่อนในห้องก็มาเล่าให้ฟัง
ว่าต้นงิ้วมันบอกครูว่า เราอะมีปัญหาครอบครัว พ่อแม่ไม่รัก ไม่ค่อยได้สอน บลาๆๆ
คือแบบอึ้งมาก!
ต่อมางานกีฬาสี ตอนนี้เรามีกลุ่มใหม่แล้ว
ทุกคนเข้าข้างเรา เพราะเห็นเหตุการ์ณตอนวันเกิดตั้งแต่เรื่องเค้ก
ช่วงแรกๆ มีงานเบาๆไม่ต้องกลับดึก
เวลาจะกลับก็จะพากันไม่บอก 3 คนนั้น
ตอนนั้นแอบสะใจเบาๆ
แต่ต่อมาเรื่อยๆ งานกีฬาสีก็เริ่มกลับดึก
บ้านเราไกลรร.มากกกกกกกกก
บ้านอยู่ต่างจังหวัด ต้องเข้าไปเรียนในตัวเมืองขึ้นรถ3ต่อ
เพื่อนในกลุ่มก็บอกว่า อยู่ดึกนะวันนี้
เราก็บอกว่า คงอยู่ไม่ได้ ไม่ได้บอกแม่ก่อน
ยังพูดไม่ทันจะหมด นางต้นงิ้วก็ชิงตัดขึ้นมาว่า เค้าจะอยู่ อยู่ได้ไม่ได้ก็จะอยู่
แล้วทุกคนก็ เฮ้
ละก็ไม่มีใครพูดกับเราเลย
เวลาเจอกันอยู่กันเป็นกลุ่ม ก็จะพูดเรื่องกีฬาสีคอบเหน็บๆเรา
เราก็เห้ย!? แค่นี้เลิกเป็นเพื่อนกันเลยหรอ?
โอ้โห ชีวิตเพื่อนนี่ล้มเหลวมาก
ปรึกษาแม่ไป น้ำตาก็ไหลไป แม่บอก แม่รู้ทุกอย่าง แม่คอยดูอยู่ห่างๆ เพื่อนหนะไม่ตายก็หาใหม่ได้
ชีวิตคนเรายังต้องพบเจอกับเพื่อนอีกมากมาย
ชีวิตคนเรา ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนเสมอไป
เรียนจบมา ต่างคนก็ต่างแยกกัน ชั่งมันเถอะลูก
เสียใจจริงๆกับชีวิตม.ปลาย
จากคนที่เคยมีเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา
จู่ๆวันนึงมาทิ้งลงกลางคันแบบนี้ มันเจ็บจนพูดไม่ออก
เพื่อนๆ คนอื่นก็มาถาม ว่าทำไมเดี๋ยวนี้ไม่คุยกัน
เราก็ไม่อยากเล่า เดี๋ยวก็กลายเป็นนินทาว่าร้าย ยุให้เพื่อนแตกกัน บลาๆๆ อึดอัดมาก
ทุกวันนี้อยู่แบบมีเพื่อนทั่วๆไป ไม่มีเพื่อนสนิท
เลือกที่จะตัดสินใจอะไรเอง เหงาบ้าง (ไม่มีแฟน)
นอยส์บ้างนะ เวลาเห็นเขาโพสรูปเพื่อนกัน
ทุกวันนี้ก็ยังไม่หาย ไม่รู้จะทำยังไง
--special
เรื่อง อ.กระชากผมนี่ เราไปเล่าให้แก๊งสมัยม.ต้นฟัง พอดีมันเป็นคนกระโชกโฮกฮาก
มันวิ่งไปตะโกนกลางห้องพักครู ว่า "ไมอ.ทำกับเพื่อนหนูงี้อะ" ละก็ค่อยเดินไปหาอ.ที่สนิทละก็เล่าเรื่องราวให้ฟัง เบาๆ
(แอบขำ)
เราไปเล่าให้แม่ฟัง แม่บอก เดี๋ยวจะไปถามอ.ที่รร.
ไม่รู้ใครมันได้ยิน ไปบอกอ.ก่อน
วันต่อมา อ.ก็เรียกพบ กระซิบพูดเบาๆว่า
" วันนั้นอ.ก็ต้องขอโทษด้วยนะ ไหนเธอมาดูสิ เธอมาเรียนวันไหนบ้าง "
ละก็ยื่นใบเช็คชื่อให้เราดู เรามาเรียนแค่ 2 คาบ นอกนั้น ติ๊กเป็นขาด สาย โดด
ทั้งๆที่เรามาเรียนครบ! เราก็ชี้งแจงไป อ.ก็แก้ให้แบบง่ายๆเลย
ละก็ขอสมุดเราไปตรวจ ปรากฏว่า ไม่ได้เช็คเลย ทั้งๆ ที่เราก็ส่งพร้อมเพื่อน
โอ้โห เจอเพื่อนทิ้ง แล้วยังมาเจอครูอคติกับเราอีก
มันหดหู่ใจอธิบายไม่ถูก
ดราม่าเรื่องเพื่อนในชีวิตม.ปลาย
พอขึ้นม.5 มา ในตอนแรกศิลป์คำนวณที่รร.มี 3 ห้องค่ะ แต่จะลดให้เหลือแค่2 ซึ่งครูบอกจะแยกตามเกรด
พอรายชื่อออกมาปรากฏว่า เราได้อยู่ต่อห้อง1 กับต้นงิ้ว ส่วนพริกหยวกกระเด็นไปห้อง2คนเดียว
ทีนี้นางพริกก็โวยชี้หน้าเราเลยค่ะ "อะไรวะ กูเกรดดีกว่า เรียนดีกว่าเยอะ ทำไมได้อยู่ห้อง1"
( เรา2กว่า ส่วนนางพริก3ต้นๆ) เราก็เลยว่า ลองไปคุยกับอ.ลองขอย้ายมั้ย ใจเย็นก่อน เรากับต้นงิ้วก็ช่วยกันปลอบ
-นั่นเป็นเหตุการ์ณครั้งแรกที่เรานอยส์ เรารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความผิดเราอะ ทำไมต้องมาว่าเรา
ต่อมาค่ะ เราทำไอโฟนหาย พริกหยวกก็เดินมาบอกว่า สมน้ำหน้า ชอบถ่ายรูปดีนัก!
คือ คิดๆดูมันก็เหมือนแหย่ๆตามประสาเพื่อน แต่สายตามันหลอกกันไม่ได้หรอกจริงมั้ยคะ
แต่ตอนนั้นเราก็เงียบๆไม่พูดไร กำลังจิตตกกลัวแม่ด่า มาเจอเพื่อนพูดงี้ใส่อีก
ทีนี้ เรื่องในห้องเรียน คือ เรากับต้นงิ้วนั่งด้วยกัน ละมีนางทานตะวันชีนั่งคนเดียว
เพราะโดนแยกกับเพื่อน เราก็เลยชวนมานั่งด้วย ตอนแรกต้นงิ้วไม่ชอบค่ะ
เพราะทานตะวันออกแนวแรดๆ แต่เราก็สงสาร เวลาไปไหนก็จะเรียกตะวันไปด้วย จนต้นงิ้วก็โอเค
ช่วงใกล้ๆวันเกิดเรา ตะวัน ต้นงิ้ว และพริกหยวก ไม่คุยกับเราเลยค่ะ(เป็นอาทิตย์ๆ)
ทำตัวแปลก มีอะไรก็ซุปซิป แล้วพริกหยวกก็ไปกระแหนะกระแหนกับผช.ที่เราชอบค่ะ
เราก็เลยโพสสเตตัสในเฟสว่า "แร.d" คำเดียวสั้นๆ ก็มีหลายคนมาคอมเม้นตามประสาเพื่อนกัน
นางพริกมาบอกว่า ตบมันเลย
แล้วมันก็ทักแชทมาบอกว่า ด่ากูแรด!
(แสดงว่ามันรู้ตัว ว่ามันไปทำไร)
แต่วันต่อๆมา ไม่มีใครคุยกับเรา
วันเกิดเรา 3คนซื้อเค้กมาให้ค่ะ เดินมาที่โต๊ะ
กระแทกลง ตึง ละกระแทกมีด กับเทียนละก็ไฟแช็กตามมา ละก็เดินไป
สักพักเดินกลับมา บอกขอไฟแช็กคืน
บอกเลย ตอนนั้นโคตรช็อกโคตรเสียใจ ไม่คิดว่าจะทำกันแบบนี้
เป็นวันเกิดที่ไม่น่าจดจำ แต่เรากลับจำไม่มีวันลืม
พอขึ้นมาบนห้องเรียน เราก็ย้ายโต๊ะจากหน้าห้องมาหลังห้องค่ะ แล้วอ.จารย์ก็เข้ามา
บอกว่า ย้ายมานั่งหน้า ไอเราอารมณ์ไม่ดีอยู่ ก็เลยไม่ตอบ ไม่รู้ตอยนั้นทำหน้าบึ้งหรือยังไง
อ.แกก็ตะโกนชี้หน้าด่าว่า "ไร้มารยาท" เราก็งง อะไรวะ!? แล้วก็ต่อ
"ย้ายมานั่งหน้าเดี๋ยวนี้นะ ทำหน้าตาไร้มารยาท" เราก็เลยเดินขึ้นไปนั่งหน้า
พอนั่งลงปุ๊ป ความเศร้าความเสียใจ ที่มีต่อคนข้างๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อกี้
บ่อน้ำตาแตกเลยค่ะ
อ.แกก็ชี้หน้าอีกว่า "สำออย"
ไอเรานี่ ลุกขึ้นเลยค่ะ
ทีนี้เราลุกขึ้น ไม่พูดไรแล้วก็เดินออกห้อง
อ.เดินตามมา กระชากผมดึงเข้าห้องถามจะไปไหน
เราก็ปัดมือออก ร้องกรี๊ดด้วยความตกใจ ละก็วิ่งลงอาคารไปเลย
เป็นความรู้สึกที่เฟลมาก เจออะไรที่ย่ำแย่ ติดๆกันแบบนี้ตัวคนเดียว
หลังจากนั้น เพื่อนในห้องก็มาเล่าให้ฟัง
ว่าต้นงิ้วมันบอกครูว่า เราอะมีปัญหาครอบครัว พ่อแม่ไม่รัก ไม่ค่อยได้สอน บลาๆๆ
คือแบบอึ้งมาก!
ต่อมางานกีฬาสี ตอนนี้เรามีกลุ่มใหม่แล้ว
ทุกคนเข้าข้างเรา เพราะเห็นเหตุการ์ณตอนวันเกิดตั้งแต่เรื่องเค้ก
ช่วงแรกๆ มีงานเบาๆไม่ต้องกลับดึก
เวลาจะกลับก็จะพากันไม่บอก 3 คนนั้น
ตอนนั้นแอบสะใจเบาๆ
แต่ต่อมาเรื่อยๆ งานกีฬาสีก็เริ่มกลับดึก
บ้านเราไกลรร.มากกกกกกกกก
บ้านอยู่ต่างจังหวัด ต้องเข้าไปเรียนในตัวเมืองขึ้นรถ3ต่อ
เพื่อนในกลุ่มก็บอกว่า อยู่ดึกนะวันนี้
เราก็บอกว่า คงอยู่ไม่ได้ ไม่ได้บอกแม่ก่อน
ยังพูดไม่ทันจะหมด นางต้นงิ้วก็ชิงตัดขึ้นมาว่า เค้าจะอยู่ อยู่ได้ไม่ได้ก็จะอยู่
แล้วทุกคนก็ เฮ้
ละก็ไม่มีใครพูดกับเราเลย
เวลาเจอกันอยู่กันเป็นกลุ่ม ก็จะพูดเรื่องกีฬาสีคอบเหน็บๆเรา
เราก็เห้ย!? แค่นี้เลิกเป็นเพื่อนกันเลยหรอ?
โอ้โห ชีวิตเพื่อนนี่ล้มเหลวมาก
ปรึกษาแม่ไป น้ำตาก็ไหลไป แม่บอก แม่รู้ทุกอย่าง แม่คอยดูอยู่ห่างๆ เพื่อนหนะไม่ตายก็หาใหม่ได้
ชีวิตคนเรายังต้องพบเจอกับเพื่อนอีกมากมาย
ชีวิตคนเรา ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนเสมอไป
เรียนจบมา ต่างคนก็ต่างแยกกัน ชั่งมันเถอะลูก
เสียใจจริงๆกับชีวิตม.ปลาย
จากคนที่เคยมีเพื่อนร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมา
จู่ๆวันนึงมาทิ้งลงกลางคันแบบนี้ มันเจ็บจนพูดไม่ออก
เพื่อนๆ คนอื่นก็มาถาม ว่าทำไมเดี๋ยวนี้ไม่คุยกัน
เราก็ไม่อยากเล่า เดี๋ยวก็กลายเป็นนินทาว่าร้าย ยุให้เพื่อนแตกกัน บลาๆๆ อึดอัดมาก
ทุกวันนี้อยู่แบบมีเพื่อนทั่วๆไป ไม่มีเพื่อนสนิท
เลือกที่จะตัดสินใจอะไรเอง เหงาบ้าง (ไม่มีแฟน)
นอยส์บ้างนะ เวลาเห็นเขาโพสรูปเพื่อนกัน
ทุกวันนี้ก็ยังไม่หาย ไม่รู้จะทำยังไง
--special
เรื่อง อ.กระชากผมนี่ เราไปเล่าให้แก๊งสมัยม.ต้นฟัง พอดีมันเป็นคนกระโชกโฮกฮาก
มันวิ่งไปตะโกนกลางห้องพักครู ว่า "ไมอ.ทำกับเพื่อนหนูงี้อะ" ละก็ค่อยเดินไปหาอ.ที่สนิทละก็เล่าเรื่องราวให้ฟัง เบาๆ
(แอบขำ)
เราไปเล่าให้แม่ฟัง แม่บอก เดี๋ยวจะไปถามอ.ที่รร.
ไม่รู้ใครมันได้ยิน ไปบอกอ.ก่อน
วันต่อมา อ.ก็เรียกพบ กระซิบพูดเบาๆว่า
" วันนั้นอ.ก็ต้องขอโทษด้วยนะ ไหนเธอมาดูสิ เธอมาเรียนวันไหนบ้าง "
ละก็ยื่นใบเช็คชื่อให้เราดู เรามาเรียนแค่ 2 คาบ นอกนั้น ติ๊กเป็นขาด สาย โดด
ทั้งๆที่เรามาเรียนครบ! เราก็ชี้งแจงไป อ.ก็แก้ให้แบบง่ายๆเลย
ละก็ขอสมุดเราไปตรวจ ปรากฏว่า ไม่ได้เช็คเลย ทั้งๆ ที่เราก็ส่งพร้อมเพื่อน
โอ้โห เจอเพื่อนทิ้ง แล้วยังมาเจอครูอคติกับเราอีก
มันหดหู่ใจอธิบายไม่ถูก