ชอบโมเม้นต์ที่คบกันแบบไม่หวังผลที่สุดเลย

เราคุยกับผู้ชายคนนึงมา 11 เดือนแล้วค่ะ คุยกันไปเรื่อยๆไม่รีบร้อนว่างก็เจอกันไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ส่วนใหญ่จะไลน์คุยกันตอบเร็วบ้างช้าบ้าง อ่านไม่ตอบบ้างก็แล้วแต่ความสะดวกในเวลานั้นมีโทรคุยกันบ้างเมื่อมีเรื่องด่วนหรือมีเรื่องอยากคุย (อินดี้เกิน) ชอบอารมณ์ที่แบบนั่งคุยกันอยู่แล้วมีคนรู้จักของแต่ละฝ่ายมาเจอแล้วถามว่ามากับใคร หันมามองหน้ากันแล้วดูอีกฝ่ายจะให้ตอบว่ายังไง...สรุปตอบไปเบาๆว่า "เพื่อน" เพราะไม่เคยถามกันเลยว่าเราคบกับสถานะอะไร เวลาที่ไปไหนด้วยกันแล้วเจอคนรู้จักมาแซวแอบถ่ายรูปไว้แบลคเมล์ในเฟสบุคบ้างในไลน์กลุ่มบ้าง เชียร์ให้เป็นแฟนกันบ้างมันคือฟิน...ก็ต่างเขินกันไป จริงๆก็คิดว่าเขาไม่ได้คุยกับเราแค่คนเดียวนั่นมันก็สิทธิ์ของเขาที่จะเลือกคนที่ดีที่สุดให้ชีวิต เราก็เหมือนกันมีคนเข้ามาก็คุยๆกันไปคนไหนไม่ดีก็ตัดทิ้ง แต่สำหรับเราทั้งคู่กลับคุยกันได้ตลอดอาจเป็นเพราะความเข้าใจของเราสองคน เล่ามาอาจดูเหมือนคบกันผิวเผินแต่จริงๆแล้วเวลามีเรื่องไม่สบายใจเราจะอยู่ข้างกันเสมอนะ เมื่อเขาเหนื่อยหรือเครียดเราก็คอยให้กำลังใจเขาและเมื่อไหร่ที่เราทุกข์ใจเขาก็คอยปลอบใจ ทุกครั้งที่เราโมโหสติแตกเขาก็เป็นน้ำเย็นให้เราเสมอ....เราว่าสถานะแบบนี้มันดีกว่าแฟนกันซะอีกนะคะ เป็นเพื่อนคุยกันไปดูแลกันและกันไม่ต้องคอยตามหึงหวง ไม่ต้องงอนว่าแฟนไม่มีเวลาให้ คุยกันไปเรื่อยๆถ้าฝ่ายไหนเจอคนที่ดีแล้วตัดสินใจว่าจะมีแฟนจริงจังเราก็คิดว่าจะหยุด และถ้าวันนึงต่างคนต่างไม่มีใครจริงๆอาจจะเป็นกันก็ได้ (อายุใกล้เลขสามทั้งคู่ละ)

ชาวพันทิปคิดยังไงกับความสัมพันธ์แบบนี้คะ