ถึง พี่ซิโก้ เกียรติ์ศักดิ์ เสนาเมือง
สวัสดีครับ พี่ซิโก้ พี่อาจจะงงว่า "เอ๊ะ ไอนี่ใคร มาเขียนข้อความลงใน Pantip รู้จักกันเหรอ?" พี่ไม่รู้จักผมหรอกครับ แต่ผมเนี่ยจะจำพี่ไปจนวันที่ผมหมดลมหายใจ เพราะอะไรเหรอครับ? เพราะว่า พี่เป็นศูนย์หน้าอันดับหนึ่งในประเทศไทยของผมครับ
ตั้งแต่วันแรกที่ผมได้เห็นพี่เล่น คือซีเกมส์ครั้งที่ 19 ที่จาร์กาต้า (ถ้าจำไม่ผิด พี่จะยิงไป 4-5 ประตูนี่ละ) ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นพี่ตีลังกาในสนาม พร้อมทั้งลีลาการวาดลวดลายบนสนามหญ้า มันทำให้ผมติดตาตรึงใจ จนทุกครั้งที่ผมเล่นฟุตบอลกับเพื่อนผมต้องสมมุติว่าตัวเองเป็นพี่ตลอด (แม้ว่าเพื่อนจะจับผมไปเล่นกองหลังก็ตาม จนได้ฉายาว่า "ซิโก้ดีเฟนซ์")
และมันยิ่งน่าตื่นเต้น ตอนที่พี่ไปทดสอบฝีเท้าที่ ฮัดเดอร์ฟิลด์ ทาวน์ ตอนนั้นผมจำได้เลยว่า สื่อกีฬาในประเทศตื่ีนตัวกันมาก ออกข่าวพี่แทบจะทุกช่อง ผมต้องยอมที่จะไปรอให้หนังสือพิมพ์เกี่ยวกับกีฬาไปส่งร้านอาแปะข้างบ้านที่ขายหนังสือพิมพ์ เพื่อรออ่านความเคลื่อนไหวของพี่ (แม้จะโดนอาแปะไล่ก็ตามเถอะ 55+) มันทำให้ผมหัวใจพองโต เพราะพี่ได้แบกความฝันเด็กไทยกาก ๆ คนนึง (ตอนนั้นผมอายุราว ๆ 15-16 ได้ละครับ) ที่จะเห็นนักเตะไทยไปโชว์ลวดลายในลีกยุโรป ซึ่งแม้พี่จะไม่ได้รับโอกาสเลยก็ตาม แต่ผมก็ดีใจครับ อย่างน้อยพี่ก็ได้ประสบการณ์เพื่อมาสานต่ออนาคตการค้าแข้งของพี่
จากนั้น ความสำเร็จต่าง ๆ มันพรั่งพรูเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ไม่ว่าจะเป็น อันดับ 4 เอเชี่ยนเกมส์ 2 ครั้ง, คิงส์คัพ, ไทเกอร์คัพ และถ้าจำไม่ผิด จะเข้ารอบ 10 ทีมสุดท้ายฟุตบอลโลกรอบคัดเลือกโซนเอเซียด้วย และไม่เพียงแต่ในประเทศ พี่ยังไปชูถ้วยแชมป์ลีก ที่เวียดนาม, ที่สิงค์โปร์ อีกต่างหาก
131 นัด ในนามทีมชาติ ยิงได้ 70 ประตู มันคือการการันตีความเก่งกาจของศูนย์หน้าร่างเล็กที่ทำให้วงการฟุตบอลไทยจุดประกายความฝันที่จะก้าวไปสู่ระดับนานาชาติอีกครั้งในขณะที่พี่ยังวาดลวดลายในสนามหญ้าอยู่ (แม้ว่าต่อมาจะทรุดฮวบฮาบก็ตามเถอะ - -")
พอเลิกเล่นฟุตบอล พี่ก็มาทำหน้าที่โค้ช แม้ว่าระดับสโมสรพี่จะไม่มีผลงานอะไรโดดเด่นสักเท่าไหร่ แต่พอมาจับงานทีมชาติ พี่พาทีมชาติไทยที่มีสภาพเหมือน ผู้ป่วยอาการโคม่า รอวันตายอย่างเดียว ให้กลับฟื้นขึ้นมาในระดับนึง โดยการคว้า ที่ 4 เอเชี่ยนเกมส์ครั้งล่าสุด และ ณ ตอนนี้พี่กำลังพาทีมชาติไทยมาชิงชนะเลิศถ้วย AFF Suzuki Cup แชมป์ที่แฟนบอลชาวไทยเฝ้ารอมาถึง 12 ปี
พี่ครับ ผมอยากจะบอกว่า ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร จะได้แชมป์ หรือ ไม่ได้ แฟนบอลไทยอย่างผมคนนึง ที่จะไม่ตำหนิติเตียนอะไรเลย เพราะพี่ได้ทุ่มเททั้งแรงกาย แรงใจ สละเวลาทุก ๆ อย่างเพื่อทำให้คนในชาติได้กระโดดโลดเต้น และภูมิใจในความเป็นชาติ โดยที่ผู้มีอำนาจหรือเงินบางคน ยังไม่สามารถที่จะทำได้
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้ทีมชาติไทยครับ ขอบคุณจริง ๆ ที่ทำให้เด็กอย่างผมได้พลิกฟื้นภูมิใจในความเป็นทีมฟุตบอลชาติไทยอีกครั้ง ได้ดูฟุตบอลที่สนุก เร้าใจ อีกครั้ง ตามแนวทางที่พี่วางไว้ (แม้บางครั้งมันจะขัดใจผม แต่ผมเชื่อว่าพี่คิดดีแล้ว และวางแผนการมาเป็นอย่างดีแล้ว)
เด็กชายในวันนั้น จนถึงตอนนี้ ยังคงรักและเคารพ และจะจดจำพี่ซิโก้ เกียรติ์ศักดิ์ เสนาเมือง ศูนย์หน้าอันดับหนึ่งทีมชาติไทย ไปตลอดกาลครับ
ด้วยความเคารพ
ปอปฏิเวธ
ที่ ณ ตอนนั้นอยากขอลายเซ็นพี่ แต่ไม่มีเงินที่จะซื้อเสื้อทีมชาติไทย ไปให้พี่เซ็นครับ
ขออณุญาติเอา ป.ล. ออกนะครับ ผมกลัวดราม่าเรื่องเสื้อบอลไทยครับ กราบขออภัยอีกครั้ง
จากแฟนบอลไทยคนนึง ถึงพี่ซิโก้ เกียรติ์ศักดิ์
สวัสดีครับ พี่ซิโก้ พี่อาจจะงงว่า "เอ๊ะ ไอนี่ใคร มาเขียนข้อความลงใน Pantip รู้จักกันเหรอ?" พี่ไม่รู้จักผมหรอกครับ แต่ผมเนี่ยจะจำพี่ไปจนวันที่ผมหมดลมหายใจ เพราะอะไรเหรอครับ? เพราะว่า พี่เป็นศูนย์หน้าอันดับหนึ่งในประเทศไทยของผมครับ
ตั้งแต่วันแรกที่ผมได้เห็นพี่เล่น คือซีเกมส์ครั้งที่ 19 ที่จาร์กาต้า (ถ้าจำไม่ผิด พี่จะยิงไป 4-5 ประตูนี่ละ) ซึ่งเป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นพี่ตีลังกาในสนาม พร้อมทั้งลีลาการวาดลวดลายบนสนามหญ้า มันทำให้ผมติดตาตรึงใจ จนทุกครั้งที่ผมเล่นฟุตบอลกับเพื่อนผมต้องสมมุติว่าตัวเองเป็นพี่ตลอด (แม้ว่าเพื่อนจะจับผมไปเล่นกองหลังก็ตาม จนได้ฉายาว่า "ซิโก้ดีเฟนซ์")
และมันยิ่งน่าตื่นเต้น ตอนที่พี่ไปทดสอบฝีเท้าที่ ฮัดเดอร์ฟิลด์ ทาวน์ ตอนนั้นผมจำได้เลยว่า สื่อกีฬาในประเทศตื่ีนตัวกันมาก ออกข่าวพี่แทบจะทุกช่อง ผมต้องยอมที่จะไปรอให้หนังสือพิมพ์เกี่ยวกับกีฬาไปส่งร้านอาแปะข้างบ้านที่ขายหนังสือพิมพ์ เพื่อรออ่านความเคลื่อนไหวของพี่ (แม้จะโดนอาแปะไล่ก็ตามเถอะ 55+) มันทำให้ผมหัวใจพองโต เพราะพี่ได้แบกความฝันเด็กไทยกาก ๆ คนนึง (ตอนนั้นผมอายุราว ๆ 15-16 ได้ละครับ) ที่จะเห็นนักเตะไทยไปโชว์ลวดลายในลีกยุโรป ซึ่งแม้พี่จะไม่ได้รับโอกาสเลยก็ตาม แต่ผมก็ดีใจครับ อย่างน้อยพี่ก็ได้ประสบการณ์เพื่อมาสานต่ออนาคตการค้าแข้งของพี่
จากนั้น ความสำเร็จต่าง ๆ มันพรั่งพรูเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ไม่ว่าจะเป็น อันดับ 4 เอเชี่ยนเกมส์ 2 ครั้ง, คิงส์คัพ, ไทเกอร์คัพ และถ้าจำไม่ผิด จะเข้ารอบ 10 ทีมสุดท้ายฟุตบอลโลกรอบคัดเลือกโซนเอเซียด้วย และไม่เพียงแต่ในประเทศ พี่ยังไปชูถ้วยแชมป์ลีก ที่เวียดนาม, ที่สิงค์โปร์ อีกต่างหาก
131 นัด ในนามทีมชาติ ยิงได้ 70 ประตู มันคือการการันตีความเก่งกาจของศูนย์หน้าร่างเล็กที่ทำให้วงการฟุตบอลไทยจุดประกายความฝันที่จะก้าวไปสู่ระดับนานาชาติอีกครั้งในขณะที่พี่ยังวาดลวดลายในสนามหญ้าอยู่ (แม้ว่าต่อมาจะทรุดฮวบฮาบก็ตามเถอะ - -")
พอเลิกเล่นฟุตบอล พี่ก็มาทำหน้าที่โค้ช แม้ว่าระดับสโมสรพี่จะไม่มีผลงานอะไรโดดเด่นสักเท่าไหร่ แต่พอมาจับงานทีมชาติ พี่พาทีมชาติไทยที่มีสภาพเหมือน ผู้ป่วยอาการโคม่า รอวันตายอย่างเดียว ให้กลับฟื้นขึ้นมาในระดับนึง โดยการคว้า ที่ 4 เอเชี่ยนเกมส์ครั้งล่าสุด และ ณ ตอนนี้พี่กำลังพาทีมชาติไทยมาชิงชนะเลิศถ้วย AFF Suzuki Cup แชมป์ที่แฟนบอลชาวไทยเฝ้ารอมาถึง 12 ปี
พี่ครับ ผมอยากจะบอกว่า ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร จะได้แชมป์ หรือ ไม่ได้ แฟนบอลไทยอย่างผมคนนึง ที่จะไม่ตำหนิติเตียนอะไรเลย เพราะพี่ได้ทุ่มเททั้งแรงกาย แรงใจ สละเวลาทุก ๆ อย่างเพื่อทำให้คนในชาติได้กระโดดโลดเต้น และภูมิใจในความเป็นชาติ โดยที่ผู้มีอำนาจหรือเงินบางคน ยังไม่สามารถที่จะทำได้
ขอบคุณสำหรับทุกอย่างที่ทำให้ทีมชาติไทยครับ ขอบคุณจริง ๆ ที่ทำให้เด็กอย่างผมได้พลิกฟื้นภูมิใจในความเป็นทีมฟุตบอลชาติไทยอีกครั้ง ได้ดูฟุตบอลที่สนุก เร้าใจ อีกครั้ง ตามแนวทางที่พี่วางไว้ (แม้บางครั้งมันจะขัดใจผม แต่ผมเชื่อว่าพี่คิดดีแล้ว และวางแผนการมาเป็นอย่างดีแล้ว)
เด็กชายในวันนั้น จนถึงตอนนี้ ยังคงรักและเคารพ และจะจดจำพี่ซิโก้ เกียรติ์ศักดิ์ เสนาเมือง ศูนย์หน้าอันดับหนึ่งทีมชาติไทย ไปตลอดกาลครับ
ด้วยความเคารพ
ปอปฏิเวธ
ที่ ณ ตอนนั้นอยากขอลายเซ็นพี่ แต่ไม่มีเงินที่จะซื้อเสื้อทีมชาติไทย ไปให้พี่เซ็นครับ
ขออณุญาติเอา ป.ล. ออกนะครับ ผมกลัวดราม่าเรื่องเสื้อบอลไทยครับ กราบขออภัยอีกครั้ง