สวัสดีครับเพื่อนๆ ผมชื่อปอนะ เพิ่งตั้งกระทู้เป็นครั้งแรกหากผิดพลาดยังไงก็ต้องขออภัยด้วยนะครับ ผมตั้งกระทู้นี้ก็เพื่อจะบอกเล่าเรื่องราวความรักที่ผมเองเป็นต้นเหตุของความเจ็บปวด ผมก็หวังเพียงว่าผู้ที่เข้ามาอ่านเรื่องราวของผม ได้มีโอกาสแก้ไขความผิดพลาดต่างๆ ก่อนที่คุณจะต้องเสียคนที่คุณรักสุดหัวใจไป เข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับ
ผมเพิ่งมีความรักแบบจริงๆจังๆครั้งแรกก็ตอนม.3 ตอนนั้นผมก็คิดแค่ว่ามันคงเป็นเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ ก็แค่เรื่องราวรักใสๆของเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ผมรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเด็กต่างโรงเรียนผ่านเพื่อนสาวที่สนิทกันในตอนอยู่ชั้นประถม ผมกับเธอได้ติดต่อสื่อสารกันผ่านทางเฟสบุ๊ค เราคุยกันมาสักระยะหนึ่ง ผมก็เริ่มที่จะชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เลยขอเธอเป็นแฟน หลังจากนั้นเราก็โทรคุยกันทุกคืน ส่งข้อความส่งเข้านอนบ้างตามประสา ยอมรับเลยครับตอนนั้นผมมีความสุขมากจริงๆ เธอเป็นคนที่ผมสามารถคุยกับเธอได้ทุกเรื่อง เวลาผมมีปัญหาเธอก็จะคอยปลอบ คอยให้กำลังใจผมเสมอ หลายครั้งที่ผมวางสายจากเธอแล้วน้ำตาผมตก เนื่องจากความรู้สึกดีที่มีคนเข้าใจปัญหาของผม จากนั้นไม่นานนักผมก็เริ่มที่จะสร้างปัญหาความสั่นคลอนให้เกิดขึ้น ตอนนั้นผมไปดูหนังกับเพื่อนๆ แล้วไปเจอกับเธอโดยบังเอิญ ซึ่งเป็นการเจอหน้ากันแบบจะจะเป็นครั้งแรก เพื่อนผมก็ผลักให้ผมเดินเข้าไปหาเธอ เข้าไปคุยกับเธอ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อาย หรือจะเรียกว่าขี้ขลาดก็ได้ เพราะผมไม่ค่อยกล้าอะไรเลย ผมจึงบอกเพื่อนว่า “กูคบกับเขาเฉยๆ กูไม่ได้รักเค้าจริง” เพื่อจะให้เพื่อนๆหยุดผลักผมให้เข้าไปหาเธอ แต่ขณะที่ผมพูดออกไปนั้นผมไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนของเธอคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังผม เพื่อนของเธอคนนั้นดูเหมือนจะตกใจกับคำพูดนั้นของผมมาก และดูเหมือนว่าตอนที่ผมพูด เธอนั้นก็นั่งอ่านปากผมอยู่ห่างๆ เพราะเมื่อผมหันไปดูเธอ เธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่ใกล้ๆเพื่อนของเธออีกสองสามคน ผมจึงตดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ในหัวผมตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออก กระวนกระวายกับการกระทำที่มันไปทำร้ายจิตใจของคนที่ผมเรียกว่าแฟน และก็ด่าตัวเองตลอดทางว่าทำไมทำอะไรไม่คิด ทำอะไรโง่ๆ แค่ความไม่กล้าทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องขนาดนั้น
หลังจากเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน คืนนั้นผมก็เฝ้ารอการออนไลน์ของเธอ เพื่อจะปรับความเข้าใจและอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง ตอนนั้นผมไม่กล้าแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์เพื่อจะโทรไปขอโทษ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ฟังผม และเรื่องราวจะบานปลายมากกว่าเดิม และอีกความคิดหนึ่งก็คือถ้าเธอจะเลิกรากับผมก็อย่าให้เธอต้องได้ยินเสียงของคนเลวๆอย่างผมเลย หลังจากที่ผมเฝ้ารอให้เธอออนไลน์ตั้งแต่ตอนเย็น ประมาณห้าทุ่มกว่าๆเธอก็ออนไลน์ ผมจึงรีบทักเธอไปเพื่อจะขอโทษเธอกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอเป็นคนที่น่ารักจริงๆครับ เธอยกโทษและให้อภัยผมทุกอย่าง และยังให้โอกาสผมเริ่มต้นกับเธอใหม่อีกครั้ง ผมจำได้ว่าตอนนั้นเธอพูดกับผมว่า “ตอนนั้นเราเลิกกันเหรอ? เราว่าไม่นะ เราเข้าใจปอนะ” แล้วเธอก็ส่งเพลงมาให้ผมเพลงหนึ่งก็คือเพลง “สิ่งสำคัญ – ดาเอ็นโดรฟิน” แล้วเราก็กลับมาคุยกันตามปกติอีกครั้ง คืนนั้นทั้งคืนผมนอนฟังเพลงนี้เป็นร้อยรอบ จนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมกับเธอก็คุยกันมาเรื่อยๆ มีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นมากมายระหว่างผมกับเธอ มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด แต่แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ก็เกิดขึ้น เมื่อผมเริ่มทีจะละเลยเธอ ไม่ค่อยสนใจเธอ ไม่ค่อยคุยกับเธอ ไม่โทรหาเธอ ไม่ส่งข้อความให้เธอเหมือนแต่ก่อน แต่เธอก็ไม่แสดงท่าทีอะไร ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกแย่แค่ไหนก็ตาม วันหนึ่งเพื่อนเธอโทรมาหาผมแล้วพูดกับผมว่า “ทำไมไม่คิดจะโทรหา..(ชื่อแฟนผม)..เลย รู้บ้างหรือเปล่าว่าเธอรอคอยเสียงโทรศัพท์จากปอขนาดไหน!” ผมก็ได้แต่พูดกลับไปว่า “อ่าๆโอเค แล้วค่อยโทรไป” แต่แล้วผมก็ไม่ได้โทร ความห่างเหินของผมเริ่มทำให้เธอเสียใจมากขึ้นขนาดที่เพื่อนของผมที่เป็นนักเรียนในโรงเรียนเดียวกับเธอบอกผมว่า เธอร้องไห้ทุกวัน เธอดูซึมเศร้าตลอดเวลา เวลาผ่านไปสักระยะผมจึงตัดสินใจบอกเลิกเธอ ความคิดของผมในตอนนั้นคือ อย่างน้อยก็อย่าให้เธอเจ็บและเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ บอกเลิกเพื่อให้เธอได้ตัดใจไปเลยดีกว่า
ผมไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ผมทำในตอนนั้นมันจะทำให้ผมต้องสูญเสียคนที่แสนดีอย่างเธอไป และเป็นผมเองที่ต้องทนทุกข์กับความปวดร้าวเสียยิ่งกว่าเธอ ราวกับชดใช้ความเลวที่ผมทำเอาไว้ แต่อย่างน้อยการที่ผมบอกเลิกเธอไปในครั้งนั้นมันก็ยังดีที่ทำให้เธอไม่ต้องมาทนทุกข์ ทนเจ็บทรมานกับคนเลวๆอย่างผม.
สุดท้ายนี้ ผมขอฝากทุกๆคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้นะครับว่า ช่วยดูแลคนที่คุณรักและรักคุณให้ดีที่สุดเถอะครับ อย่าทำให้คนที่รักคุณต้องมาเสียใจเพราะตัวคุณเอง และต้องสูญเสียคนที่รักคุณไป รักพวกเค้าดูแลพวกเค้าให้ดีนะครับ แล้วคุณจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจกับการกระทำของตัวเองเหมือนผมอย่างนี้ เพราะเรื่องแบบนี้มันฝังใจจริงๆ ผ่านมานานหลายปีก็ยังลืมไม่ได้แม้แต่น้อย.
วงศธร พ.
ดูแลคนที่คุณรักสุดหัวใจให้ดี ก่อนที่คุณจะต้องเสียเขาไป แล้วต้องเสียใจภายหลัง.
ผมเพิ่งมีความรักแบบจริงๆจังๆครั้งแรกก็ตอนม.3 ตอนนั้นผมก็คิดแค่ว่ามันคงเป็นเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ ก็แค่เรื่องราวรักใสๆของเด็กคนหนึ่งเท่านั้น ผมรู้จักกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นเด็กต่างโรงเรียนผ่านเพื่อนสาวที่สนิทกันในตอนอยู่ชั้นประถม ผมกับเธอได้ติดต่อสื่อสารกันผ่านทางเฟสบุ๊ค เราคุยกันมาสักระยะหนึ่ง ผมก็เริ่มที่จะชอบเธอมากขึ้นเรื่อยๆ เลยขอเธอเป็นแฟน หลังจากนั้นเราก็โทรคุยกันทุกคืน ส่งข้อความส่งเข้านอนบ้างตามประสา ยอมรับเลยครับตอนนั้นผมมีความสุขมากจริงๆ เธอเป็นคนที่ผมสามารถคุยกับเธอได้ทุกเรื่อง เวลาผมมีปัญหาเธอก็จะคอยปลอบ คอยให้กำลังใจผมเสมอ หลายครั้งที่ผมวางสายจากเธอแล้วน้ำตาผมตก เนื่องจากความรู้สึกดีที่มีคนเข้าใจปัญหาของผม จากนั้นไม่นานนักผมก็เริ่มที่จะสร้างปัญหาความสั่นคลอนให้เกิดขึ้น ตอนนั้นผมไปดูหนังกับเพื่อนๆ แล้วไปเจอกับเธอโดยบังเอิญ ซึ่งเป็นการเจอหน้ากันแบบจะจะเป็นครั้งแรก เพื่อนผมก็ผลักให้ผมเดินเข้าไปหาเธอ เข้าไปคุยกับเธอ แต่ด้วยความที่ผมเป็นคนขี้อาย หรือจะเรียกว่าขี้ขลาดก็ได้ เพราะผมไม่ค่อยกล้าอะไรเลย ผมจึงบอกเพื่อนว่า “กูคบกับเขาเฉยๆ กูไม่ได้รักเค้าจริง” เพื่อจะให้เพื่อนๆหยุดผลักผมให้เข้าไปหาเธอ แต่ขณะที่ผมพูดออกไปนั้นผมไม่ทันสังเกตว่าเพื่อนของเธอคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหลังผม เพื่อนของเธอคนนั้นดูเหมือนจะตกใจกับคำพูดนั้นของผมมาก และดูเหมือนว่าตอนที่ผมพูด เธอนั้นก็นั่งอ่านปากผมอยู่ห่างๆ เพราะเมื่อผมหันไปดูเธอ เธอกำลังนั่งร้องไห้อยู่ใกล้ๆเพื่อนของเธออีกสองสามคน ผมจึงตดสินใจเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ในหัวผมตอนนั้นมันคิดอะไรไม่ออก กระวนกระวายกับการกระทำที่มันไปทำร้ายจิตใจของคนที่ผมเรียกว่าแฟน และก็ด่าตัวเองตลอดทางว่าทำไมทำอะไรไม่คิด ทำอะไรโง่ๆ แค่ความไม่กล้าทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องขนาดนั้น
หลังจากเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน คืนนั้นผมก็เฝ้ารอการออนไลน์ของเธอ เพื่อจะปรับความเข้าใจและอธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง ตอนนั้นผมไม่กล้าแม้แต่จะหยิบโทรศัพท์เพื่อจะโทรไปขอโทษ เพราะกลัวว่าเธอจะไม่ฟังผม และเรื่องราวจะบานปลายมากกว่าเดิม และอีกความคิดหนึ่งก็คือถ้าเธอจะเลิกรากับผมก็อย่าให้เธอต้องได้ยินเสียงของคนเลวๆอย่างผมเลย หลังจากที่ผมเฝ้ารอให้เธอออนไลน์ตั้งแต่ตอนเย็น ประมาณห้าทุ่มกว่าๆเธอก็ออนไลน์ ผมจึงรีบทักเธอไปเพื่อจะขอโทษเธอกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น เธอเป็นคนที่น่ารักจริงๆครับ เธอยกโทษและให้อภัยผมทุกอย่าง และยังให้โอกาสผมเริ่มต้นกับเธอใหม่อีกครั้ง ผมจำได้ว่าตอนนั้นเธอพูดกับผมว่า “ตอนนั้นเราเลิกกันเหรอ? เราว่าไม่นะ เราเข้าใจปอนะ” แล้วเธอก็ส่งเพลงมาให้ผมเพลงหนึ่งก็คือเพลง “สิ่งสำคัญ – ดาเอ็นโดรฟิน” แล้วเราก็กลับมาคุยกันตามปกติอีกครั้ง คืนนั้นทั้งคืนผมนอนฟังเพลงนี้เป็นร้อยรอบ จนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมกับเธอก็คุยกันมาเรื่อยๆ มีเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นมากมายระหว่างผมกับเธอ มันเป็นช่วงเวลาที่ผมมีความสุขที่สุด แต่แล้วเหตุการณ์ที่ทำให้ผมต้องเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้ก็เกิดขึ้น เมื่อผมเริ่มทีจะละเลยเธอ ไม่ค่อยสนใจเธอ ไม่ค่อยคุยกับเธอ ไม่โทรหาเธอ ไม่ส่งข้อความให้เธอเหมือนแต่ก่อน แต่เธอก็ไม่แสดงท่าทีอะไร ถึงแม้ว่าเธอจะรู้สึกแย่แค่ไหนก็ตาม วันหนึ่งเพื่อนเธอโทรมาหาผมแล้วพูดกับผมว่า “ทำไมไม่คิดจะโทรหา..(ชื่อแฟนผม)..เลย รู้บ้างหรือเปล่าว่าเธอรอคอยเสียงโทรศัพท์จากปอขนาดไหน!” ผมก็ได้แต่พูดกลับไปว่า “อ่าๆโอเค แล้วค่อยโทรไป” แต่แล้วผมก็ไม่ได้โทร ความห่างเหินของผมเริ่มทำให้เธอเสียใจมากขึ้นขนาดที่เพื่อนของผมที่เป็นนักเรียนในโรงเรียนเดียวกับเธอบอกผมว่า เธอร้องไห้ทุกวัน เธอดูซึมเศร้าตลอดเวลา เวลาผ่านไปสักระยะผมจึงตัดสินใจบอกเลิกเธอ ความคิดของผมในตอนนั้นคือ อย่างน้อยก็อย่าให้เธอเจ็บและเป็นแบบนั้นไปเรื่อยๆ บอกเลิกเพื่อให้เธอได้ตัดใจไปเลยดีกว่า
ผมไม่คิดเลยว่าสิ่งที่ผมทำในตอนนั้นมันจะทำให้ผมต้องสูญเสียคนที่แสนดีอย่างเธอไป และเป็นผมเองที่ต้องทนทุกข์กับความปวดร้าวเสียยิ่งกว่าเธอ ราวกับชดใช้ความเลวที่ผมทำเอาไว้ แต่อย่างน้อยการที่ผมบอกเลิกเธอไปในครั้งนั้นมันก็ยังดีที่ทำให้เธอไม่ต้องมาทนทุกข์ ทนเจ็บทรมานกับคนเลวๆอย่างผม.
สุดท้ายนี้ ผมขอฝากทุกๆคนที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้นะครับว่า ช่วยดูแลคนที่คุณรักและรักคุณให้ดีที่สุดเถอะครับ อย่าทำให้คนที่รักคุณต้องมาเสียใจเพราะตัวคุณเอง และต้องสูญเสียคนที่รักคุณไป รักพวกเค้าดูแลพวกเค้าให้ดีนะครับ แล้วคุณจะได้ไม่ต้องมานั่งเสียใจกับการกระทำของตัวเองเหมือนผมอย่างนี้ เพราะเรื่องแบบนี้มันฝังใจจริงๆ ผ่านมานานหลายปีก็ยังลืมไม่ได้แม้แต่น้อย.