ผมเดินเข้าไปดูเสื้อผ้า พวกร้านแนวๆ EXPORT ตามห้าง บางทีหยิบๆดู หรือเลือกๆกางเกงที่มันอยู่ชั้นล่างๆ หรือบางทีก็ถามไซส์ว่ามีเบอร์นี้ๆมั้ย ที่สังเกตเห็นเลยคือ อาการไม่ค่อยอยากบริการของพวกแม่ค้า บางทีก็พูดห้วนๆ บางทีก็พูดไม่มีหางเสียงทั้งๆที่ผมก็ไม่ได้ไปคุ้ยกองเสื้อเค้าซักหน่อย หยิบมาลองบ้างแค่นั้น เมื่อวานกำลังดูๆอยู่ ก็มีฝรั่งเข้ามาเลือกๆ ถามๆ เธอคงหงุดหงิดกับผมมาก่อน พอฝรั่งถามไซส์เธอก็บอกให้ดูที่โต๊ะ มันติดเรียงขนาดเอาไว้ แล้วเธอก็พูดกับตัวเอง "วันนี้มันวันอะไรวระ" ทำท่าเครียดๆ บางร้านก็พูดภาษาอีสานด่าฝรั่งข้ามหัวกันจากหน้าร้านมาหลังร้าน
คือผมดูแล้ว ผมรู้สึกเหมือนพวกเธอเหนื่อยล้ามากๆ กับการต้องมาคอยพับเก็บเสื้อที่เค้าเอามาลองแล้วไม่ซื้อ หรือการถูกขอให้หาเสื้อแต่ละขนาดๆ การต้องมาคิดตังค์เก็บเงินลูกค้า แบบ เธอต้องทำหน้าที่เกินภาระตัวเองรึเปล่า หรือหน้าที่ของพวกเธอจริงๆที่ตกลงกับร้านก่อนรับเข้างาน คือให้มาเปิดร้าน นั่งเล่นอยู่ในร้านเฉยๆ เว้าอีสานกันแล้วก็ปิดร้านแค่นั้น ถ้ายังงั้นมันจะคุ้มกับที่เจ้าของร้านเค้าจ้างเงินเดือน เดือนละไม่ต่ำกว่า 1หมื่น7พันบาท ไม่รวมค่าคอม.เหรอ  
หรือถ้ามันลำบากจริงๆทำไมไม่ไปหางานที่มันสบายกว่านี้ เช่น กวาดถนน เก็บขยะ ลอกท่อ ขุดเจาะถนนกลางแดด ซ่อมสะพาน เติมน้ำมันเครื่องบิน