ครับ จากหัวข้อจะดูเหมือนทำให้ค่ายเสื่อมเสียหรือเปล่าผมว่าไม่นะครับและเรื่องที่ผมจะเล่าเป็นเรื่องจริงของครูฝึกท่านหนึ่งซึ่งผมได้ฟังจากปากของท่านเองมาหมาดๆเลยนะครับ เรื่องมีอยู่ว่าท่านเคยเป็นเอเย่นยารายใหญ่รายหนึ่งซึ่งมีเงินหมุนเวียนในบัญชีวันละ2ล้านกว่าๆทุกวันใช้เงินวันละ8หมื่นต่ำสุด4หมื่นมีบ้าน8หลังถือว่ารวยมากๆเลยทีเดียว ทุกคนในครอบครัวกินอยู่อย่างสบาย และแน่นอนครับงานเลี้ยงมีเลิกราสัญญามีล้มเลิกหัวเถิกมียาปลูกผมเรือจมมีเสื้อชูชีพ เอิ่มไปไกลละกลับมาที่เก่าครับ คือสุดท้ายแล้วท่านก็ไม่พ้นสายตาตำรวจครับท่านโดนจับ พร้อมยาบ้า27,500เม็ดยาไอซ์5กิโลและอาวุธสงคราม3กระบอก (ถ้าจำไม่ผิดตัวเลขประมาณนี้แหละครับ)ท่านโดนตัดสินให้ถูกประหารและลดโทษเหลือจำคุกตลอดชีวิตท่านเหมือนคนฝันสลายทุกๆอย่างสลายหายไปภายในวันเดียวท่านถูกยึดทุกสิ่งทุกอย่างเงิน47ล้านบาทบ้าน8หลังพร้อมรถ(จำไม่ได้ว่ากี่คัน)
ท่านเข้าไปอยู่ในคุกได้ไม่กี่วันภรรยาก็มาเยี่ยม เป็นการมาเยี่ยมครั้งแรก และเป็นครั้งสุดท้ายเพราะภรรยาท่านมาพร้อมการบอกเลิก ณเวลานั้นทุกสิ่งรอบกายมืดมนลงไปภายในพริบตา ท่านมองไม่เห็นแม้สักคนที่ยืนอยู่ไกล้ๆความรู้สึกเหมือนโดนบีบหัวใจให้ดิ้นทุรนทุรายตายลงไปทั้งๆที่มีชีวิตอยู่ ท่านสิ้นหวังกับชีวิตมากและใบหน้าของเทวดาผู้ที่ทำให้ท่านไม่คิดสั้นก็ลอยมา นั่นคือพ่อกับแม่ของท่านนั่นเอง และท่านก็ใช้ชีวิตในคุกต่อไปอย่างยากลำบากจนมาวันหนึ่งท่านได้ยินข่าวว่าแม่ไม่สบายแม่ป่วยหนักต้องเข้าโรงพยาบาลท่านเสียใจมากที่ไม่ได้ไปเยี่ยมและดูแล และท่านก็ต้องใช้ชีวิตด้วยความกังวลและคิดถึงแม่ทุกเวลา จนท่านได้แต่งเพลงๆหนึ่งขึ้นมา(ผมจำเนื้อไม่ได้ หากเพื่อนๆท่านใดได้ไปค่ายมวกเหล็กแค้มคงได้ฟังแน่) ณเวลานี้ดึกมากแล้วขอตัวนอนก่อนนะครับพรุ่งนี้มาเล่าใหม่ ฝันดีทุกคนครับ
จากพ่อค้ายาสู่ครูฝึกมวกเหล็ก
ท่านเข้าไปอยู่ในคุกได้ไม่กี่วันภรรยาก็มาเยี่ยม เป็นการมาเยี่ยมครั้งแรก และเป็นครั้งสุดท้ายเพราะภรรยาท่านมาพร้อมการบอกเลิก ณเวลานั้นทุกสิ่งรอบกายมืดมนลงไปภายในพริบตา ท่านมองไม่เห็นแม้สักคนที่ยืนอยู่ไกล้ๆความรู้สึกเหมือนโดนบีบหัวใจให้ดิ้นทุรนทุรายตายลงไปทั้งๆที่มีชีวิตอยู่ ท่านสิ้นหวังกับชีวิตมากและใบหน้าของเทวดาผู้ที่ทำให้ท่านไม่คิดสั้นก็ลอยมา นั่นคือพ่อกับแม่ของท่านนั่นเอง และท่านก็ใช้ชีวิตในคุกต่อไปอย่างยากลำบากจนมาวันหนึ่งท่านได้ยินข่าวว่าแม่ไม่สบายแม่ป่วยหนักต้องเข้าโรงพยาบาลท่านเสียใจมากที่ไม่ได้ไปเยี่ยมและดูแล และท่านก็ต้องใช้ชีวิตด้วยความกังวลและคิดถึงแม่ทุกเวลา จนท่านได้แต่งเพลงๆหนึ่งขึ้นมา(ผมจำเนื้อไม่ได้ หากเพื่อนๆท่านใดได้ไปค่ายมวกเหล็กแค้มคงได้ฟังแน่) ณเวลานี้ดึกมากแล้วขอตัวนอนก่อนนะครับพรุ่งนี้มาเล่าใหม่ ฝันดีทุกคนครับ