เราเป็นพวกที่ขาดความอบอุ่น บ้านเราอาศัยกัน3 คน แม่/พี่/เรา หญิงหมด พ่อเสียตั้งแต่ตอนป.3 หลังจากที่พอเสียแม่ก็เริ่มเปลี่ยนไป ก็นะใครมันจะเป็นเหมือนเดิมตลอด เมื่อก่อนเรามักจะถามแม่เราตลอดว่ารักใครมากกว่าแม่ก็บอกว่ารักเท่ากันแต่การกระทำมันไม่ใช่อ้ะ พี่เราเป็นคน เรียนเก่งเก่งมาก ขยัน
เราก็เรียนเก่งนะตอนประถมขยันด้วย พี่เรามักสอบได้ที่1 พวกญาติ ๆ ก็ต่างให้ของขวัณเป็นรางวันให้เงิน ส่วนเราสอบได้ที่3 ไม่มีใครให้ไม่มีใครสน แม่ก็เอาไปโม้อวดคนอื่นเรื่องพี่ เราเคยระบายให้แม่ฟัง เรื่องที่เราอึดอัด แต่แม่เรากลับเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังให้มันเป็นเรื่องตลก เราโครตเสียความรู้สึกเลย
มีวันนึงเราทะเลาะกับพี่ เรื่องคอม ทะเลาะกันคอมพี่เราเสีย เราก็ทะเลาะกันแล้วแม่ก็บ่นด่ารำคาญแล้วก็ตี แม่เราไล่เราออกจากบ้าน เราไม่เข้าใจอ้ะนี่มันลำเองชัดอ้ะ ทะเลาะด้วยกันทำไมพี่ไม่ถูกไล่ด้วย แม่เราไม่เคยฟังเหตุผลเราเลย พอพูดก็หาว่าเถียง ทุกวันนี้เราก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่คนเดียวอ้ะ
แม่เรา ห้ามให้เรา มีเพื่อน เหตุผลเพราะ เพื่อนพูดคำหยาบ แม่เราห้ามเราเที่ยวกับเพื่อน แม่เราห้ามให้เราไปชอบใคร
ตั้งแต่เราเรียนม.1 เราก็กลายเป็นเด็กขี้เกียจไม่ส่งงานหนีเรียน แม่รู้นะว่าเราเป็นแบบนี้แต่แม่ไม่สน แม่เคยสนเลยว่าเราาจะเป็นยังไง
ตอนนี้เราอยู่ ม.2 เราก็กะว่าจะปรับปรุงตัว เราก็เริ่มส่งงาน เข้าเรียน คือพยามปรับปรุง แม่รู้นะว่าเรากำลังปรับปรุงแต่แม่ไม่ให้คำชมอะไรเลย เหมือนมันไม่สำคัญอ้ะ
แล้วแม่ก็ หาว่าเรายิ่งโตยิ่งก้าวร้าว เพราะว่าเราพูดตะคอกทั้งที่เราก็เคยพูดตะคอกแต่แม่ก็ไม่ว่าอะไร
แม่เราไม่เคยชมอะไรเราแม่เราเอาแต่ด่า แม่เราไม่เคยให้กำลังใจแม่ไม่เคยกอดเราแล้วเวลากินข้าวพร้อมกัน3คนเราเหมือนส่วนเกิน แม่ไม่เคยมีเวลาให้ทั้งที่ว่างงาน แม่เราเคยบอกว่าเลือกคลอดได้กูจะไม่คลอดออกมา แล้วก็ บอกว่า กูอายที่มีลูกแบบนึง ถึงเราจะทำเป็นไม่รู้สึกแต่ที่จริงเรารู้สึกนะ ตอนนี้เราไม่กำลังใจทำอะไร เราเพิ่งทะเลาะกับแม่เพราะเราไม่ได้เปิดประตูห้องให้แม่ อยู่ดีๆแม่ก็เข้ามาตีแล้วก็บ่น แล้วเราก็อยู่กับสองคน แม่ชอบมาตีชอบมาด่า แล้วก็มาขอโทษ ทำแบบนี้ทุกครั้ง ตั้งแต่ตอนที่แม่เราฟาดเรากับเก้าอี้ แล้วตอนที่แม่เราเอามีดกีโต้ เราก็ไม่อยากอภัยให้แม่เลย ตอนนี้มันมีแต่ความแค้นอ้ะแล้วก็ความรักที่หลงเหลืออยู่ เราไม่รู้จะระบายกับใครเราก็เลยมาระบายที่พันทิป
ตอนนี้เราไม่มีกำลังใจเลยที่จะเรียน โครตท้ออ้ะ มันรู้สึกไร้ตัวตนไม่สำคัญไงไม่รู้เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงดี เราอยากให้แม่เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม เราอยากให้ทุกอย่างป็นเหมือนเดิม แต่ก็คงไม่เป็นเหมือนเดิมเรา
------------------------------------------------
วันหยุดเราไม่เคยออกจากบ้านยกเว้นตอนไปโรงเรียนตอนเก็ตัวอยู่ในห้อง
เราอยู๋บ้านกับอยู่โรงเรียนไม่เหมือนกัน ที่บ้านจะเงียบเก็บตัวอยู่ในห้อง แต่อยู่ที่โรงเรียน โครตมีความสุขอ้ะ )
อยากระบาย
เราก็เรียนเก่งนะตอนประถมขยันด้วย พี่เรามักสอบได้ที่1 พวกญาติ ๆ ก็ต่างให้ของขวัณเป็นรางวันให้เงิน ส่วนเราสอบได้ที่3 ไม่มีใครให้ไม่มีใครสน แม่ก็เอาไปโม้อวดคนอื่นเรื่องพี่ เราเคยระบายให้แม่ฟัง เรื่องที่เราอึดอัด แต่แม่เรากลับเอาไปเล่าให้คนอื่นฟังให้มันเป็นเรื่องตลก เราโครตเสียความรู้สึกเลย
มีวันนึงเราทะเลาะกับพี่ เรื่องคอม ทะเลาะกันคอมพี่เราเสีย เราก็ทะเลาะกันแล้วแม่ก็บ่นด่ารำคาญแล้วก็ตี แม่เราไล่เราออกจากบ้าน เราไม่เข้าใจอ้ะนี่มันลำเองชัดอ้ะ ทะเลาะด้วยกันทำไมพี่ไม่ถูกไล่ด้วย แม่เราไม่เคยฟังเหตุผลเราเลย พอพูดก็หาว่าเถียง ทุกวันนี้เราก็ไม่ต่างอะไรกับอยู่คนเดียวอ้ะ
แม่เรา ห้ามให้เรา มีเพื่อน เหตุผลเพราะ เพื่อนพูดคำหยาบ แม่เราห้ามเราเที่ยวกับเพื่อน แม่เราห้ามให้เราไปชอบใคร
ตั้งแต่เราเรียนม.1 เราก็กลายเป็นเด็กขี้เกียจไม่ส่งงานหนีเรียน แม่รู้นะว่าเราเป็นแบบนี้แต่แม่ไม่สน แม่เคยสนเลยว่าเราาจะเป็นยังไง
ตอนนี้เราอยู่ ม.2 เราก็กะว่าจะปรับปรุงตัว เราก็เริ่มส่งงาน เข้าเรียน คือพยามปรับปรุง แม่รู้นะว่าเรากำลังปรับปรุงแต่แม่ไม่ให้คำชมอะไรเลย เหมือนมันไม่สำคัญอ้ะ
แล้วแม่ก็ หาว่าเรายิ่งโตยิ่งก้าวร้าว เพราะว่าเราพูดตะคอกทั้งที่เราก็เคยพูดตะคอกแต่แม่ก็ไม่ว่าอะไร
แม่เราไม่เคยชมอะไรเราแม่เราเอาแต่ด่า แม่เราไม่เคยให้กำลังใจแม่ไม่เคยกอดเราแล้วเวลากินข้าวพร้อมกัน3คนเราเหมือนส่วนเกิน แม่ไม่เคยมีเวลาให้ทั้งที่ว่างงาน แม่เราเคยบอกว่าเลือกคลอดได้กูจะไม่คลอดออกมา แล้วก็ บอกว่า กูอายที่มีลูกแบบนึง ถึงเราจะทำเป็นไม่รู้สึกแต่ที่จริงเรารู้สึกนะ ตอนนี้เราไม่กำลังใจทำอะไร เราเพิ่งทะเลาะกับแม่เพราะเราไม่ได้เปิดประตูห้องให้แม่ อยู่ดีๆแม่ก็เข้ามาตีแล้วก็บ่น แล้วเราก็อยู่กับสองคน แม่ชอบมาตีชอบมาด่า แล้วก็มาขอโทษ ทำแบบนี้ทุกครั้ง ตั้งแต่ตอนที่แม่เราฟาดเรากับเก้าอี้ แล้วตอนที่แม่เราเอามีดกีโต้ เราก็ไม่อยากอภัยให้แม่เลย ตอนนี้มันมีแต่ความแค้นอ้ะแล้วก็ความรักที่หลงเหลืออยู่ เราไม่รู้จะระบายกับใครเราก็เลยมาระบายที่พันทิป
ตอนนี้เราไม่มีกำลังใจเลยที่จะเรียน โครตท้ออ้ะ มันรู้สึกไร้ตัวตนไม่สำคัญไงไม่รู้เราไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงดี เราอยากให้แม่เรากลับไปเป็นเหมือนเดิม เราอยากให้ทุกอย่างป็นเหมือนเดิม แต่ก็คงไม่เป็นเหมือนเดิมเรา
------------------------------------------------
วันหยุดเราไม่เคยออกจากบ้านยกเว้นตอนไปโรงเรียนตอนเก็ตัวอยู่ในห้อง
เราอยู๋บ้านกับอยู่โรงเรียนไม่เหมือนกัน ที่บ้านจะเงียบเก็บตัวอยู่ในห้อง แต่อยู่ที่โรงเรียน โครตมีความสุขอ้ะ )