ก่อนอื่นคือ เราเขียนกระทู้ เล่าเรื่องเป็นครั้งแรกนะคะ ถ้าเขียนงง หรือวนไปวนมา และใช้คำที่ผิดพลาดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้เลยนะคะ เป็นมือใหม่ พึ่งตั้งไปไม่กี่กระทู้ค่ะ
เริ่มเลยนะคะ คือเรา เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตั้งแต่ประถม จน ม.6 เราเลยมีความชอบเพศเดียวกัน เริ่มมีความรักครั้งแรกก็ตอน ป 6 ค่ะ ชอบพี่ในวงโย พี่เค้าน่ารักมากๆ แต่ก็ชอบแบบพี่น้องนะคะ ไม่ได้คิดไรจริงจังมาก พอขึ้นมาถึง ม 2 เราได้คุยกับรุ่นน้อง คนนึงค่ะ เค้าเป็นทอม ตอนนั้น เราคุยกันผ่าน msn คุยกันทุกวันเลยค่ะ เวลาคุยในเอม เราจะคุยกันเหมือนสนิทกันมากๆเลย แต่พอเจอหน้าที่โรงเรียน เหมือนเขินๆ กันเลยไม่ค่อยได้คุย พอมาถึงช่วงที่โรงเรียนจัดงานคริสมาสต์ เราก็เริ่มรู้สึกดีกับน้องเค้าแล้วค่ะ ซื้อขนมไปฝากบ่อยๆ แต่ชอบฝากเพื่อนน้องเค้าไปไม่กล้าเอาไปให้เอง วันก่อนจัดงานคริสมาสต์น้องเค้าซ้อมเต้นค่ะ แล้วเรากำลังกลับบ้าน เราเจอน้องเค้าพอดี น้องเค้า ยื่นลูกโป่งให้เรา ที่ลูกโป่งน้องเค้าเขียนชื่อเรากับน้องเค้า เราเขินมากๆค่ะ พอกลับมาบ้านเราก็คุยกันเหมือนปกติ แต่วันนั้นเราบอกชอบน้องเค้าไปและขอน้องเค้าเป็นแฟนค่ะ น้องเค้าก็บอกเรากลับมาว่า
เรา: ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราคุยกับแกแล้วเรารู้สึกดีมากๆเลยนะ เราลองคบกันไหม?
น้อง: เราขอเวลาหน่อย เรายังไม่แน่ใจ แต่จริงๆเราก็รู้สึกดีนะ
เรา: เคเลย เรารอได้
คือตอนนั้นเราก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้างนะคะ ว่าน้องเค้าจะตอบตกลง พอหลังจาวันนั้นมาเราก็ยังคุยกันปกติ โทรคุยกันด้วยค่ะ ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆเลย ตอนวันปีใหม่น้องเค้าก็ส่งข้อความมา Happy New Year เราก็ส่งกลับไปค่ะ หลังจากนั้นมาอาทิตย์นึง โรงเรียนเปิด เรากับน้องเค้าก็เจอหน้ากันปกติ พอกลับบ้านไปเราก็เห็นน้องเค้าทักเอมมา ก็คุยกันเช่นเคย แต่เราเปิดประเด็นเรื่องที่เราเคยขอน้องเค้าเป็นแฟน น้องเค้าตอบเราว่า
น้อง: เราเคยรู้สึกดีกับพี่อยากเป็นแฟนกับพี่นะแต่ตอนนี้เรารู้สึกดีกับคนอื่นแล้ว ขอโทษนะ
เรานิ่งไปเลยค่ะ มันเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ คือเราไม่รู้ว่าที่ผ่านมาน้องเค้าคุยกับคนอื่นนอกจากเรา ทำตัวไม่ถูกเลยวันรุ่งขึ้นเจอน้องที่โรงเรียนก็ต้องหลบหน้า ทั้งที่อยากยิ้ม อยากเข้าไปทักเหมือนแต่ก่อน มันรู้สึกเหมือนเราเป็นคนอื่น ไปเลยค่ะ
แต่น้องเค้าก็ทักเรามาทุกวันเลยนะคะ ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็คุยค่ะ แต่ก็รู้สึกฝืนใจตัวเอง เราคุยกับน้องเค้าจนถึงเรา ขึ้น ม 4 น้องเค้าย้ายไปเรียนต่างประเทศเลยไม่ได้คุยกันอีกค่ะ ตั้งแต่วันนั้น เราก็ใช้เวลาลืมน้องเค้าอยู่ 2 ปี คือลืมตั้งแต่ ม2 เทอม2 ตอนน้องเค้าปฏิเสธเรา จนถึง ม 4 เทอม2 เราก็เริ่มมีคนเข้ามาคุยบ้างค่ะ ทั้งนอกโรงเรียนและในโรงเรียน
แต่ก็คุยกับเราเล่นๆไม่ได้จริงจัง คือเรา ไม่เคยคุยกับคนที่โสดเลย ส่วนมากที่เข้ามาคุยคือมีแฟนอยู่แล้ว แต่ไม่ได้บอกเรา คือเรารู้เองทีหลัง เราเหมือนคนโง่ หลอกง่ายมาก แต่ ณ ตอนนั้นเราก็ไม่ได้สนใจ ขอแค่มีคนให้คุย ให้ไม่เหงาก็พอแล้ว พอมาถึงช่วง ม 6 เทอมสุดท้ายในโรงเรียน เราดันมีคนเข้ามาคุยอีกแล้วค่ะ แต่ก็นะ เค้าก็มีคนอื่นอยู่แล้ว เค้าเรียนโรงเรียนใกล้ๆกับโรงเรียนเราค่ะ เป็นทอมเหมือนเดิม แหะๆ เรารู้จักกันผ่านอินสตาแกรม เค้าฟอลโล่วเรามาและแอ้ดไลน์เรามา เราก็ได้คุยกันค่ะ ระยะคุยกันไม่นานเลย แต่เราคุยกันทั้งวันและทุกวันค่ะ จนเรากับเค้ารู้สึกดีต่อกันทั้งคู่ จนวันนึงเราก็เริ่มโทรหากัน คุยกันไม่นานนะคะ แต่เค้าคุยกับเรามากกว่าคุยกับแฟนเค้าอีกค่ะ เค้าตอบไลน์เราตลอด จนเพื่อนเค้าแซว ตอนนั้นเราก็มีความสุขดีนะคะ คุยกันแต่ไม่ต้องเป็นอะไรกันก็ได้ เราคิดแบบนั้นค่ะ เวลาเค้าทะเลาะกับแฟนเค้าก็จะนิ่งๆไป เราจะคอยปลอบเค้าตลอด จนเค้าหายเศร้า วันเวลาผ่านไป เราก็เริ่มอยากเป็นเจ้าของเค้า จากที่ตอนแรกไม่เคยคิด เราเริ่มหึงหวง ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ เคยทะเลาะกับเค้าหนักมากจนเค้า บอกจะเลิกคุย และหายไป อีกวันนึง เราก็ง้อเค้าและได้คุยกันปกติ เราคุยกันหวาน น่ารักมุ้งมิ้งกันมากๆ ถ้าคนอื่นไม่รู้ก็คงคิดว่าเป็นแฟนกันค่ะ คือหวานมากจริงๆ คุยกันจนลืมไปว่า เราอยู่ในสถานะไหน เราเรียนพิเศษวันอาทิตย์ค่ะ เค้าก็นัดเรามาเจอ คือเจอกันครั้งแรกและครั้งเดียว ตอนนั้นคือเขินมาก เค้าน่ารักมากๆค่ะ ตาตี่หน่อยๆ อวบนิดๆ ขาวนะคะ
แต่ก็เจอกันแปปเดียวค่ะ แต่เราเก็บไปเพ้อได้หลายวันเลย แหะๆ แต่จากนั้นไม่นานเราทะเลาะกันด้วยเรื่องงี่เง่า เค้าก็เลยเลิกคุยกับเราแล้วบล๊อคเราลบไลน์ลบเฟสทุกอย่างเลยค่ะ แต่ตอนนี้เราก็กลับไปคุยกับเค้าแล้วนะคะ แต่ไม่ได้สนิทเหมือนเดิม คุยแบบถามคำตอบคำอ่ะค่ะ ถ้าเค้ามาเห็นกระทู้นี้ก็อยากบอกเค้าว่าเรายังรักและรู้สึกดีอยู่เหมือนเดิม ถ้าเป็นไปได้ก็อยากกลับมาคุยกันและ ชอบกันเหมือนเมื่อก่อนค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปี1 แล้วค่ะ เรารู้สึกว่า พอเราได้อยู่ในสังคมที่กว้างขึ้นไม่ได้มีแต่ผู้หญิง เราก็เริ่มเปิดโอกาสให้ตัวเองมากขึ้นค่ะ เราชอบทั้งผู้หญิงและผู้ชาย เราก็คิดว่าคงจะมีหลายๆคนที่เป็นแบบเรา
ขอบคุณที่อดทนอ่านกันนะคะ
ชีวิตหญิงล้วน ภาคเดียวจบ
เริ่มเลยนะคะ คือเรา เรียนโรงเรียนหญิงล้วนมาตั้งแต่ประถม จน ม.6 เราเลยมีความชอบเพศเดียวกัน เริ่มมีความรักครั้งแรกก็ตอน ป 6 ค่ะ ชอบพี่ในวงโย พี่เค้าน่ารักมากๆ แต่ก็ชอบแบบพี่น้องนะคะ ไม่ได้คิดไรจริงจังมาก พอขึ้นมาถึง ม 2 เราได้คุยกับรุ่นน้อง คนนึงค่ะ เค้าเป็นทอม ตอนนั้น เราคุยกันผ่าน msn คุยกันทุกวันเลยค่ะ เวลาคุยในเอม เราจะคุยกันเหมือนสนิทกันมากๆเลย แต่พอเจอหน้าที่โรงเรียน เหมือนเขินๆ กันเลยไม่ค่อยได้คุย พอมาถึงช่วงที่โรงเรียนจัดงานคริสมาสต์ เราก็เริ่มรู้สึกดีกับน้องเค้าแล้วค่ะ ซื้อขนมไปฝากบ่อยๆ แต่ชอบฝากเพื่อนน้องเค้าไปไม่กล้าเอาไปให้เอง วันก่อนจัดงานคริสมาสต์น้องเค้าซ้อมเต้นค่ะ แล้วเรากำลังกลับบ้าน เราเจอน้องเค้าพอดี น้องเค้า ยื่นลูกโป่งให้เรา ที่ลูกโป่งน้องเค้าเขียนชื่อเรากับน้องเค้า เราเขินมากๆค่ะ พอกลับมาบ้านเราก็คุยกันเหมือนปกติ แต่วันนั้นเราบอกชอบน้องเค้าไปและขอน้องเค้าเป็นแฟนค่ะ น้องเค้าก็บอกเรากลับมาว่า
เรา: ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราคุยกับแกแล้วเรารู้สึกดีมากๆเลยนะ เราลองคบกันไหม?
น้อง: เราขอเวลาหน่อย เรายังไม่แน่ใจ แต่จริงๆเราก็รู้สึกดีนะ
เรา: เคเลย เรารอได้
คือตอนนั้นเราก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาบ้างนะคะ ว่าน้องเค้าจะตอบตกลง พอหลังจาวันนั้นมาเราก็ยังคุยกันปกติ โทรคุยกันด้วยค่ะ ตอนนั้นเรามีความสุขมากๆเลย ตอนวันปีใหม่น้องเค้าก็ส่งข้อความมา Happy New Year เราก็ส่งกลับไปค่ะ หลังจากนั้นมาอาทิตย์นึง โรงเรียนเปิด เรากับน้องเค้าก็เจอหน้ากันปกติ พอกลับบ้านไปเราก็เห็นน้องเค้าทักเอมมา ก็คุยกันเช่นเคย แต่เราเปิดประเด็นเรื่องที่เราเคยขอน้องเค้าเป็นแฟน น้องเค้าตอบเราว่า
น้อง: เราเคยรู้สึกดีกับพี่อยากเป็นแฟนกับพี่นะแต่ตอนนี้เรารู้สึกดีกับคนอื่นแล้ว ขอโทษนะ
เรานิ่งไปเลยค่ะ มันเหมือนโลกหยุดหมุนไปชั่วขณะ คือเราไม่รู้ว่าที่ผ่านมาน้องเค้าคุยกับคนอื่นนอกจากเรา ทำตัวไม่ถูกเลยวันรุ่งขึ้นเจอน้องที่โรงเรียนก็ต้องหลบหน้า ทั้งที่อยากยิ้ม อยากเข้าไปทักเหมือนแต่ก่อน มันรู้สึกเหมือนเราเป็นคนอื่น ไปเลยค่ะ
แต่น้องเค้าก็ทักเรามาทุกวันเลยนะคะ ทำตัวปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เราก็คุยค่ะ แต่ก็รู้สึกฝืนใจตัวเอง เราคุยกับน้องเค้าจนถึงเรา ขึ้น ม 4 น้องเค้าย้ายไปเรียนต่างประเทศเลยไม่ได้คุยกันอีกค่ะ ตั้งแต่วันนั้น เราก็ใช้เวลาลืมน้องเค้าอยู่ 2 ปี คือลืมตั้งแต่ ม2 เทอม2 ตอนน้องเค้าปฏิเสธเรา จนถึง ม 4 เทอม2 เราก็เริ่มมีคนเข้ามาคุยบ้างค่ะ ทั้งนอกโรงเรียนและในโรงเรียน
แต่ก็คุยกับเราเล่นๆไม่ได้จริงจัง คือเรา ไม่เคยคุยกับคนที่โสดเลย ส่วนมากที่เข้ามาคุยคือมีแฟนอยู่แล้ว แต่ไม่ได้บอกเรา คือเรารู้เองทีหลัง เราเหมือนคนโง่ หลอกง่ายมาก แต่ ณ ตอนนั้นเราก็ไม่ได้สนใจ ขอแค่มีคนให้คุย ให้ไม่เหงาก็พอแล้ว พอมาถึงช่วง ม 6 เทอมสุดท้ายในโรงเรียน เราดันมีคนเข้ามาคุยอีกแล้วค่ะ แต่ก็นะ เค้าก็มีคนอื่นอยู่แล้ว เค้าเรียนโรงเรียนใกล้ๆกับโรงเรียนเราค่ะ เป็นทอมเหมือนเดิม แหะๆ เรารู้จักกันผ่านอินสตาแกรม เค้าฟอลโล่วเรามาและแอ้ดไลน์เรามา เราก็ได้คุยกันค่ะ ระยะคุยกันไม่นานเลย แต่เราคุยกันทั้งวันและทุกวันค่ะ จนเรากับเค้ารู้สึกดีต่อกันทั้งคู่ จนวันนึงเราก็เริ่มโทรหากัน คุยกันไม่นานนะคะ แต่เค้าคุยกับเรามากกว่าคุยกับแฟนเค้าอีกค่ะ เค้าตอบไลน์เราตลอด จนเพื่อนเค้าแซว ตอนนั้นเราก็มีความสุขดีนะคะ คุยกันแต่ไม่ต้องเป็นอะไรกันก็ได้ เราคิดแบบนั้นค่ะ เวลาเค้าทะเลาะกับแฟนเค้าก็จะนิ่งๆไป เราจะคอยปลอบเค้าตลอด จนเค้าหายเศร้า วันเวลาผ่านไป เราก็เริ่มอยากเป็นเจ้าของเค้า จากที่ตอนแรกไม่เคยคิด เราเริ่มหึงหวง ทั้งที่ไม่มีสิทธิ์ เคยทะเลาะกับเค้าหนักมากจนเค้า บอกจะเลิกคุย และหายไป อีกวันนึง เราก็ง้อเค้าและได้คุยกันปกติ เราคุยกันหวาน น่ารักมุ้งมิ้งกันมากๆ ถ้าคนอื่นไม่รู้ก็คงคิดว่าเป็นแฟนกันค่ะ คือหวานมากจริงๆ คุยกันจนลืมไปว่า เราอยู่ในสถานะไหน เราเรียนพิเศษวันอาทิตย์ค่ะ เค้าก็นัดเรามาเจอ คือเจอกันครั้งแรกและครั้งเดียว ตอนนั้นคือเขินมาก เค้าน่ารักมากๆค่ะ ตาตี่หน่อยๆ อวบนิดๆ ขาวนะคะ
แต่ก็เจอกันแปปเดียวค่ะ แต่เราเก็บไปเพ้อได้หลายวันเลย แหะๆ แต่จากนั้นไม่นานเราทะเลาะกันด้วยเรื่องงี่เง่า เค้าก็เลยเลิกคุยกับเราแล้วบล๊อคเราลบไลน์ลบเฟสทุกอย่างเลยค่ะ แต่ตอนนี้เราก็กลับไปคุยกับเค้าแล้วนะคะ แต่ไม่ได้สนิทเหมือนเดิม คุยแบบถามคำตอบคำอ่ะค่ะ ถ้าเค้ามาเห็นกระทู้นี้ก็อยากบอกเค้าว่าเรายังรักและรู้สึกดีอยู่เหมือนเดิม ถ้าเป็นไปได้ก็อยากกลับมาคุยกันและ ชอบกันเหมือนเมื่อก่อนค่ะ ตอนนี้เราอยู่ปี1 แล้วค่ะ เรารู้สึกว่า พอเราได้อยู่ในสังคมที่กว้างขึ้นไม่ได้มีแต่ผู้หญิง เราก็เริ่มเปิดโอกาสให้ตัวเองมากขึ้นค่ะ เราชอบทั้งผู้หญิงและผู้ชาย เราก็คิดว่าคงจะมีหลายๆคนที่เป็นแบบเรา
ขอบคุณที่อดทนอ่านกันนะคะ