มีน้องอยู่คนหนึ่ง ไม่รู้ผมเป็นอะไร ทำไมถึงต้องชอบน้องเขา ทั้งๆ ที่ ไม่ได้พูดคุยกัน เดินผ่านแทบจะหลบกัน
เรื่องมีอยู่ว่า ย้อนไปถึง ปวช.2 (ปัจจุบัน ปวส. ใกล้จะจบแล้ว) น้องเขาได้แอดเฟสมาหาผม ตอนนั้นผมดีใจมาก เพียงแค่แอบหวังเล็กๆ
แต่ผมก็ไม่กล้าคิดไปไกล กลัวจะไม่เป็นอย่างที่คิด และตอนนั้นผมก็ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ ทุกครั้งที่เดินผ่าน ผมต้องหลบสายตา รู้สึกใจสั่น มือสั่น ทำอะไรไม่ถูก ผมเริ่มรู้สึกกลัว กลัวใจตัวเอง กลัวว่าเขาจะไม่คิดแบบนั้น ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกัน ผมคิดอยู่เสมอว่า ผมต้องชอบผู้หญิงเท่านั้น พอขึ้น ปวช.3 น้องเขาได้คุยกับสาวคนหนึ่ง ซึ่งเขาก็น่ารักอยู่เหมือนกัน ซึ่งผมก็ดีใจแทนน้อง ที่จะได้มีแฟน เห็นโพสว่าโสด (แอบส่องเฟส) ลึกๆ ในใจ ก็แอบผิดหวัง ถึงขั้นบล็อกเฟสแฟนเขาเลย แล้วผมก็พยายามห่างน้องเขาให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้รู้สึกแบบนี้ บล็อกแชทเขา เพื่ออะไรๆ จะดีขึ้น มีอยู่วันหนึ่ง พอเลิกเรียน ช่วงพักเที่ยง ก็รับประทานอาหารที่โรงอาหาร ในขณะต่อคิวซื้ออาหาร ผมก็ได้เห็นน้องเขาต่อคิวอยู่ข้างหลัง (มองด้วยหางตา) อาการแบบเดิม ใจสั่น มือสั่น ซื่ออาหารลืมเงินทอน จนน้องเขาเอาเงินถอนมาให้ (ผมก็อยากจะบอกว่า ''ขอบคุณ พี่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนไหม'') แต่ผมก็ทำไม่ได้ คิดอยู่เสมอ น้องต้องชอบผู้หญิง ชอบคนที่ดีกว่า มีอยู่วันหนึ่ง ผมได้โพสข้อความ เขาได้มากดไลค์ (ทำไม่ ผมต้องดีใจที่น้องมากดไลค์ที่ผมโพส) ผมก็ได้กดไลค์ตอบ แล้วก็ได้ปลดบล็อกแชทน้องเขา แล้วก็ปลดล็อกเฟสแฟนเขา แต่พอเห็นเฟสแฟนเขา (คิดในใจ "พอเถอะ พอได้แล้วใจ เราต้องถอย เราต้องไม่รู้สึกแบบนี้") แล้วผมก็บล็อกเฟสแฟนเขา 1 เดือนต่อมา ผมเหมือนจะตัดใจได้แล้ว เลยปลดบล็อกเฟสแฟนน้องเขา เหมือนแฟนเขาจะรู้ (แฟนเขาก็โพสในเฟสเขาว่า "ยังมีคนรอเราอยู่นะ") แล้วน้องเขาก็ไม่สมหวัง (ในใจ ผมเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง) แต่ผมก็ทำแบบเดิม คือ กลัว ไม่กล้าถามตรงๆ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนี้อยู่ บล็อกแชทเขา ล่าสุด น้องเขาได้กดไลค์ รูปที่ผมถ่ายกับเพื่อน ช่วงพักเที่ยงผมก็นั่งกับเพื่อน ผมเห็นน้องเขา กับเพื่อนๆ นักกินข้าวอยู่ข้างๆ (มองด้วยหางตา ทำเป็นไม่สนใจ) ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นโรคอะไร ทำไม่ผมต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้ ช ต้องคู่กับ ญ มันถูกต้องแล้ว แต่ใจ ใจมันเป็นอะไรทำไม่ต้องมาเจ็บใจกับความรู้สึกนี้ ต้องทำเป็นครึ่งๆ กลางๆ อยากถามตรงๆ แต่ไม่กล้าถาม อยากตัดใจ แต่ทำไม่ได้ สุดท้ายนี้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็คงต้องรอต่อไป ถ้าเขาเลือกผม ผมก็จะถามเขาว่า '' รับได้ไหมกับสภาพที่พี่เป็น พร้อมกับพูดความรู้สึกทั้งหมด" ถ้าผมไม่ได้ถูกเลือก " ผมก็ไม่เสียใจ แต่ในใจก็มีบาง ขอเวลา เวลาเท่านั้น แล้วผมจะเดินจากไป โดยไม่ย้อนกลับมาอีก " ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ผมก็จะยอมรับมัน
ผมก็ไม่รู้หรอกว่าความรักที่แท้จริงเป็นยังไง ก็แค่อยากมีความรักกับเขาบ้าง ก็เท่านั้น
เรื่องมีอยู่ว่า ย้อนไปถึง ปวช.2 (ปัจจุบัน ปวส. ใกล้จะจบแล้ว) น้องเขาได้แอดเฟสมาหาผม ตอนนั้นผมดีใจมาก เพียงแค่แอบหวังเล็กๆ
แต่ผมก็ไม่กล้าคิดไปไกล กลัวจะไม่เป็นอย่างที่คิด และตอนนั้นผมก็ไม่ค่อยได้สนใจเท่าไหร่ ทุกครั้งที่เดินผ่าน ผมต้องหลบสายตา รู้สึกใจสั่น มือสั่น ทำอะไรไม่ถูก ผมเริ่มรู้สึกกลัว กลัวใจตัวเอง กลัวว่าเขาจะไม่คิดแบบนั้น ไม่มีโอกาสได้พูดคุยกัน ผมคิดอยู่เสมอว่า ผมต้องชอบผู้หญิงเท่านั้น พอขึ้น ปวช.3 น้องเขาได้คุยกับสาวคนหนึ่ง ซึ่งเขาก็น่ารักอยู่เหมือนกัน ซึ่งผมก็ดีใจแทนน้อง ที่จะได้มีแฟน เห็นโพสว่าโสด (แอบส่องเฟส) ลึกๆ ในใจ ก็แอบผิดหวัง ถึงขั้นบล็อกเฟสแฟนเขาเลย แล้วผมก็พยายามห่างน้องเขาให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้รู้สึกแบบนี้ บล็อกแชทเขา เพื่ออะไรๆ จะดีขึ้น มีอยู่วันหนึ่ง พอเลิกเรียน ช่วงพักเที่ยง ก็รับประทานอาหารที่โรงอาหาร ในขณะต่อคิวซื้ออาหาร ผมก็ได้เห็นน้องเขาต่อคิวอยู่ข้างหลัง (มองด้วยหางตา) อาการแบบเดิม ใจสั่น มือสั่น ซื่ออาหารลืมเงินทอน จนน้องเขาเอาเงินถอนมาให้ (ผมก็อยากจะบอกว่า ''ขอบคุณ พี่ไปกินข้าวเป็นเพื่อนไหม'') แต่ผมก็ทำไม่ได้ คิดอยู่เสมอ น้องต้องชอบผู้หญิง ชอบคนที่ดีกว่า มีอยู่วันหนึ่ง ผมได้โพสข้อความ เขาได้มากดไลค์ (ทำไม่ ผมต้องดีใจที่น้องมากดไลค์ที่ผมโพส) ผมก็ได้กดไลค์ตอบ แล้วก็ได้ปลดบล็อกแชทน้องเขา แล้วก็ปลดล็อกเฟสแฟนเขา แต่พอเห็นเฟสแฟนเขา (คิดในใจ "พอเถอะ พอได้แล้วใจ เราต้องถอย เราต้องไม่รู้สึกแบบนี้") แล้วผมก็บล็อกเฟสแฟนเขา 1 เดือนต่อมา ผมเหมือนจะตัดใจได้แล้ว เลยปลดบล็อกเฟสแฟนน้องเขา เหมือนแฟนเขาจะรู้ (แฟนเขาก็โพสในเฟสเขาว่า "ยังมีคนรอเราอยู่นะ") แล้วน้องเขาก็ไม่สมหวัง (ในใจ ผมเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง) แต่ผมก็ทำแบบเดิม คือ กลัว ไม่กล้าถามตรงๆ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังคงเป็นแบบนี้อยู่ บล็อกแชทเขา ล่าสุด น้องเขาได้กดไลค์ รูปที่ผมถ่ายกับเพื่อน ช่วงพักเที่ยงผมก็นั่งกับเพื่อน ผมเห็นน้องเขา กับเพื่อนๆ นักกินข้าวอยู่ข้างๆ (มองด้วยหางตา ทำเป็นไม่สนใจ) ผมก็ไม่รู้ว่าผมเป็นโรคอะไร ทำไม่ผมต้องมารู้สึกอะไรแบบนี้ ช ต้องคู่กับ ญ มันถูกต้องแล้ว แต่ใจ ใจมันเป็นอะไรทำไม่ต้องมาเจ็บใจกับความรู้สึกนี้ ต้องทำเป็นครึ่งๆ กลางๆ อยากถามตรงๆ แต่ไม่กล้าถาม อยากตัดใจ แต่ทำไม่ได้ สุดท้ายนี้ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ก็คงต้องรอต่อไป ถ้าเขาเลือกผม ผมก็จะถามเขาว่า '' รับได้ไหมกับสภาพที่พี่เป็น พร้อมกับพูดความรู้สึกทั้งหมด" ถ้าผมไม่ได้ถูกเลือก " ผมก็ไม่เสียใจ แต่ในใจก็มีบาง ขอเวลา เวลาเท่านั้น แล้วผมจะเดินจากไป โดยไม่ย้อนกลับมาอีก " ไม่ว่าผลจะเป็นยังไง ผมก็จะยอมรับมัน