สำหรับคนที่ทำผิดพลาดกับแฟนเก่า ประวัติชีวิตเศร้าๆ

เรื่องมีอยู่ว่า เราคบกันแฟนเราคนหนึ่ง ตอนแรกเขาพยามขอคบเราแทบตายแบบขอคบเราสามสี่รอบแต่เราไม่อยากคบเพราะเราอยากให้เป็นเพื่อนกันไปนานๆ แต่พอมีอยู่วันหนึ่ง เราไปคอนเสิร์ตกันแล้วทีนี่ เราก็พากันไปนอนหอของเพื่อนสนิทกันสามสี่คน แต่เรายังไม่มีไอะไรกันนะ ยังบริสุทอยู่ แล้วเราพากันนอนคืนนั้นนอนกอดกัน หอมแก้มกันแบบคนเคยชอบกัน เพราะ เมื่อต้นปีก่อนที่เราจะเริ่มสนิทเราเคยเคยแอบคุยกันแบบจีบกันอยู่ แล้วเรานอนแล้วพอตื่นนอนมาก็เล่นกันหยอกกันตามประสาคนชอบกัน แล้วอยู่ๆเขาก้กอดเราอีกแบบเดิมแล้วเค้าก็ถามเราว่า คบกันมั้ย จะยอมคบกับเค้ายัง เราเลยตอบไปว่าโอเค เค้าคบแล้วอย่าทำให้เค้าเสียใจนะ พอหลังจากเราคบกัน เราผูกพันกันมากขึ้น ทุกเช้าจะมารับไปโรงเรียน พออยู่โรงเรียนก็จะตัวติดกันล้างไรบ้างตามประสางัยรุ่น เลิกเรียนก็ไปนู้นนี่แล้วก้พากลับไปส่ง แล้วเราก็คุยกันทุกวันเเทบจะทุกนาที จนไม่ห่างกัน แล้วมีครั้งหนึ่งที่เราเลิกกันครั้งแรกแต่เราก็ยังคุยกันเหมือนเดิมแล้วเขาพยามง้อเราทุกอย่าง ยอมเราทุกอย่าง ง้อจนเรายอมให้โอกาส แต่เราเป็นคนงี่เง่าไร้สาระทำไรไม่คิด เราคิดว่าเขายอมเรา เขาทนเรา แต่เราไม่เคยสนใจอะไร ไม่คิดจะแคร์ความรู้สึกเขา พูดด่าเขา ไล่เขาสาระพัดเลยละ จนเขากลับไปคุยกับแฟนเก่า เราไม่รู้นะว่าที่คุยนี่คุยแบบเพื่อนหรือแบบไหน แต่เขาก้ค่อยบอกเราว่าเพื่อน แต่เราก็หึงแรงมากแล้วเราเป็นคนใช้อารม จนวันนั้นเราได้พูดว่าถ้าไม่เลิกคุยกับเขางั้นเราเลิกกัน ตอนแรกเราก้ปกติไม่อะไรแล้ว จนพอดึกๆไปเปิดแชทในเฟสของเขาดู เขาก้ยังคุยกันจนเราตัดสินใจบอกเลิก แต่เราก็ยังรัก แล้วเขาก้ค่อยแต่ถามว่าเราเลิกกันจริงๆหรอ จะเลิกกันจิงๆใช่มั้ย เราก้ตอบเขาไปสาระพัด ประชดเขาแรงมาก จนพอผ่านมาตอนเช้า ใจเราอยากจะกลับไปง้อปทบตายแต่ยังไม่พร้อม ยังไม่กล้า จนมันผ่านมาสองวัน เราจะกลับไปง้อเขา เขาตอบเรากลับมาว่าพอเถอะเค้าเหนื่อยเกินไปแล้ววะ เราก็พยามง้อจนเราแทบจะบ้า เขาก็ยังจะตอบเค้าเดิม เราง่อแบบคนสติหลุด จนเราบังคับตัวเองไม่ได้ จนบางทีอาจคิดว่าเขาสมเพชรเราปะวะ แล้วพอเรามีสติเราก้ใช้เหตุผลถามเหตุผลคุย ขอโอกาสครั้งสุดท้าย เขาตอบเราแบบเดิม ขอโทษนะ เค้าเหนื่อยเกินไปแล้ววะ เ้คาอยากอยู่กับเพื่อน เราเลยบอกกับเขาว่างั้นเรามาเป็นเพื่อนกันนะ แล้วเราก็ขอเขาว่าถ้าเราจะเริ่มหายๆไปขอค่อยๆหายไปได้มั้ย ถ้าหายไปเลิกเค้าคงทรมานเขาก้ไม่ตอบออะไรแล้วเราก้คุยกันมาสักพักจนบทสุดท้ายเราคิดจะรอเขา คิดหวังว่าเขาจะเปลี่ยนใจแต่สุกท้ายก้ไม่ เขาบอกเราว่าอย่ารอเลย เราเลยตัดสิ้นใจพูดทุกสิ่งทุกอย่างที่เราอยากจะพูดอยากจะบอก เพื่อเปนการแน่ใจว่าเขาจะไม่กลับมา สุดท้ายคำตอบก้ยังไม่ชัดเจน เขาตอบว่าอยากอยู่คนเดียว แต่พอเราจะเริ่มหายไปเขากลับมาตอบไลน์เราเร่วขึ้นบ้างช้าบ้าง จนเรางงเราสับสน เรารู้แค่ว่า ทำไมตอนเขาง้อเรา เราพร้อมให้โอกาส แต่ทำไมเราง้อเขา เขากลับไม่มีคำว่าโอกาสให้เราเลย ตอนนี้ ที่เราเป็นอยู่ไม่รู้ว่าเพราะเรารักหรือเพราะเราแค่เสียดาย ตั้งแต่คบมาไม่เคยมีใครคนไหนไปไหว้พ่อแม่เรารู้จักครอบครัวและญาติเราต่าฃๆนาๆ ไม่เคยได้จับมือกับใครแล้วไปด้วยกันขนาดนี้. ไม่เคยมีใครทำให้เราได้ทุกอย่างขนาดนี้ เราคิดแค่ว่าอยากกลับไปกอดคนเดิม อยากกลับไปจับมือเขาให้แน่นขึ้น อยากจะบอกรักเขาทุกวันทั้งที่ตอนคบกันกว่าเราจะหลุดปากให้เขาได้ยิน ตอนนี้ เราคิดถึงเขามากๆ อยากกลับไปทำอะไรที่มันเป็นเหมือนเดิม ถ้าคนเรามันรักกันจริง โอกาสไม่ว่าจะกี่ครั้งมันก้ให้กันได้ ถ้าจะบอกว่าเหนื่อยถ้ารักก้พร้อมจะเหนื่อยอีกแล้วปรับมันมาให้เข้ากัน ไม่ใช่ปฎิเสธมันสะหมด ทั้งที่ตัวเองยังรักอยู่ ถ้ารักใครไม่ว่าจะต้องเจบแค่ไหนก้อยากได้เขากลับมา กลับมาทำให้รักเราเริ่มต้นใหม่จิงไหม ไม่ว่าจะนานแค่ไหน ยังไงถ้าที่ผ่านมาเรียกว่ารักเราจริงๆไม่ใช่แค่เล่นก็ค้องรอกันได้ แล้วเราก็อยากจะรอ แต่เราแค่อยากจะรู้ว่าเขาจะกลับมาหาเราอีกสักครั้งรึป่าว