ไม่รู้จะตั้งหัวข้อกระทู้ว่ายังไงดีค่ะ คือตอนนี้อายุ 39 แล้ว แต่ยังอยากมีลูกค่ะ เห็นเพื่อนๆ รุ่นเดียวกันมีลูกโตๆ กันหมดแล้ว
ไม่ได้อยากมีเพราะแค่อยากมีนะ แต่อยากมีเพราะ เราอยากมีเรากะสามีไม่อยากอยู่กันแค่สองคน อยากมีลูกเพื่อมาเติมเต็มชีวิตครอบครัว เพราะเราเองไม่เคยมีลูก สามี มีลูก 3 คน แต่ไม่เคยได้เลี้ยงลูกเองจนโต เพราะหย่ากับภรรยาเก่ามา สิบกว่าปี ไม่ค่อยได้มีโอกาสได้เจอลูก แต่ส่งเสียเงินค่าเลี้ยงดูให้ลูกทั้งสามคน จนลูกอายุ 19 ตอนนี้ลูกโตกันหมดแล้ว เราก็เลยคุยกะสามีว่า เราอยากมีลูกนะ แต่ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร ไม่ถึงกับต้องพยามยามให้มีถึงกับต้องไปพึ่งหมอ ขอแบบวิธีแบบธรรมชาติ ถ้าไม่มีก็อยู่กันสองคน
แต่พอพูดเรื่องนี้กับเพื่อนที่มีลูกมีครอบครัวแล้ว บางคนก็พูดว่า อยากมีทำไมเป็นภาระ อยู่แบบไม่มีลูกก็ดีแล้ว อยากไปไหนก็ได้ไป ถ้าเขาย้อนกลับไปได้
ก็ไม่อยากมีลูกหรอก (อ้าวแล้วตอนที่จะมีลูก อยากมีด้วยความตั้งใจ หรือว่าไม่ได้ตั้งใจให้มี อันนี้ไม่ได้ถามนะ แต่สงสัย)
บางคนก็บอกว่า จะแต่งงานทำไม อยู่เป็นโสดก็ดีอยู่แล้ว (เราพึ่งแต่งงานได้ปีกว่าค่ะ) ถ้าย้อนไปเขาก็จะไม่ขอมีลูกมีสามี อยู่เป็นโสดดีกว่า
(แต่คนพูดพอเลิกกะสามีเก่า ก็มีสามีใหม่ทันที งงกะมันแล้วจะมาพูดสอนตรูทำไมฟระ) ฟังแล้วดูท้อแท้จังค่ะ
แต่บางคนก็ถามเราอีกมุมนึงนะ ว่าเมื่อไหร่จะมีลูก ลูกน่ารักจะตาย รีบๆมีซะนะ เดี๋ยวจะไม่มีแรงเลี้ยงลูก ลูกจะได้โตก่อนเราแก่ไปกว่านี้
ฟังแล้วมีกำลังใจค่ะ
ก็เลยมานั่งคิดพิจารณาว่า คนที่บอกว่าถ้าย้อนไปไม่อยากมีลูก เค้าคิดยังไงของเขา เค้ารักลูกเค้ารึป่าว เหมือนแค่เลี้ยงลูกให้โตๆ ไปงั้นเหรอ
ถึงได้คิดว่าลูกเป็นภาระ ซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้ว ตั้งแต่คุณแต่งงานแล้วคุณจะมีลูก คุณต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วสิ
ว่าชีวิตคุณจะไม่มีอิสระเหมือนตอนเป็นโสด หรืออาจเป็นไปได้ว่าเค้าไม่มีความสุขกับชีวิตครอบครัว (อันนี้วิเคราะห์เอาเอง)
แต่กับคนที่บอกว่ามีลูกแล้วมีความสุข ลูกน่ารักจะตาย อันนี้คงเป็นเพราะเค้ามีความครัวที่อบอุ่น ครอบครัวไม่ได้มีปัญหาอะไร
เลยมีความสุขกับชีวิตครอบครัว
แต่ก็เข้าใจค่ะ ว่าต้องเผื่อใจ เพราะลูกอาจจะไม่ได้ดั่งใจเราไปซะทุกอย่าง เมื่อเขาโต เค้าจะอยากมีชีวิตที่เป็นของเค้าเอง
แต่ถ้ามีเราโอกาสได้เป็นแม่คน เราจะสอนแต่สิ่งดีๆ ให้ลูก แต่จะไม่ป้อนทุกอย่างหรือประเคนทุกอย่างให้ จะไม่เลี้ยงแบบพ่อแม่รังแกฉัน
เพราะเคยเห็นตัวอย่าง ของคนใกล้ตัวมาแล้ว ประเคนทุกอย่างให้ตั้งแต่เล็กจนโต จนตอนนี้ลูกโต อายุจะ 30 แล้ว
ทุกอย่างยังต้องพึ่งแม่ จัดการอะไรเองไม่ได้ซักอย่าง ตอนนี้คนที่เป็นแม่ก็เป็นทุกข์ เพราะลูกคอยแต่จะหาเรื่องปวดหัวมาให้แม่ตลอด เห็นแบบนี้ก็เพลียใจ
ส่วนตัวเราเอง ถูกเลี้ยงมาแบบไม่เคยตามใจ อยากได้อะไรก็ต้องพยายามหาด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเอง ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ดี
เราก็จะเอาวิธีสอนวิธีเลี้ยงที่พ่อแม่เลี้ยงเรามา มาปรับใช้ (ถ้ามีลูกได้นะ)
แล้วเพื่อนๆ ละคะ มีความสุขกับการที่มีลูกกันหรือเปล่า
แชร์ความรู้สึกของคนอยากมีลูก กับคนที่ไม่อยากมีลูก
ไม่ได้อยากมีเพราะแค่อยากมีนะ แต่อยากมีเพราะ เราอยากมีเรากะสามีไม่อยากอยู่กันแค่สองคน อยากมีลูกเพื่อมาเติมเต็มชีวิตครอบครัว เพราะเราเองไม่เคยมีลูก สามี มีลูก 3 คน แต่ไม่เคยได้เลี้ยงลูกเองจนโต เพราะหย่ากับภรรยาเก่ามา สิบกว่าปี ไม่ค่อยได้มีโอกาสได้เจอลูก แต่ส่งเสียเงินค่าเลี้ยงดูให้ลูกทั้งสามคน จนลูกอายุ 19 ตอนนี้ลูกโตกันหมดแล้ว เราก็เลยคุยกะสามีว่า เราอยากมีลูกนะ แต่ถ้าไม่มีก็ไม่เป็นไร ไม่ถึงกับต้องพยามยามให้มีถึงกับต้องไปพึ่งหมอ ขอแบบวิธีแบบธรรมชาติ ถ้าไม่มีก็อยู่กันสองคน
แต่พอพูดเรื่องนี้กับเพื่อนที่มีลูกมีครอบครัวแล้ว บางคนก็พูดว่า อยากมีทำไมเป็นภาระ อยู่แบบไม่มีลูกก็ดีแล้ว อยากไปไหนก็ได้ไป ถ้าเขาย้อนกลับไปได้
ก็ไม่อยากมีลูกหรอก (อ้าวแล้วตอนที่จะมีลูก อยากมีด้วยความตั้งใจ หรือว่าไม่ได้ตั้งใจให้มี อันนี้ไม่ได้ถามนะ แต่สงสัย)
บางคนก็บอกว่า จะแต่งงานทำไม อยู่เป็นโสดก็ดีอยู่แล้ว (เราพึ่งแต่งงานได้ปีกว่าค่ะ) ถ้าย้อนไปเขาก็จะไม่ขอมีลูกมีสามี อยู่เป็นโสดดีกว่า
(แต่คนพูดพอเลิกกะสามีเก่า ก็มีสามีใหม่ทันที งงกะมันแล้วจะมาพูดสอนตรูทำไมฟระ) ฟังแล้วดูท้อแท้จังค่ะ
แต่บางคนก็ถามเราอีกมุมนึงนะ ว่าเมื่อไหร่จะมีลูก ลูกน่ารักจะตาย รีบๆมีซะนะ เดี๋ยวจะไม่มีแรงเลี้ยงลูก ลูกจะได้โตก่อนเราแก่ไปกว่านี้
ฟังแล้วมีกำลังใจค่ะ
ก็เลยมานั่งคิดพิจารณาว่า คนที่บอกว่าถ้าย้อนไปไม่อยากมีลูก เค้าคิดยังไงของเขา เค้ารักลูกเค้ารึป่าว เหมือนแค่เลี้ยงลูกให้โตๆ ไปงั้นเหรอ
ถึงได้คิดว่าลูกเป็นภาระ ซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้ว ตั้งแต่คุณแต่งงานแล้วคุณจะมีลูก คุณต้องเตรียมตัวเตรียมใจไว้แล้วสิ
ว่าชีวิตคุณจะไม่มีอิสระเหมือนตอนเป็นโสด หรืออาจเป็นไปได้ว่าเค้าไม่มีความสุขกับชีวิตครอบครัว (อันนี้วิเคราะห์เอาเอง)
แต่กับคนที่บอกว่ามีลูกแล้วมีความสุข ลูกน่ารักจะตาย อันนี้คงเป็นเพราะเค้ามีความครัวที่อบอุ่น ครอบครัวไม่ได้มีปัญหาอะไร
เลยมีความสุขกับชีวิตครอบครัว
แต่ก็เข้าใจค่ะ ว่าต้องเผื่อใจ เพราะลูกอาจจะไม่ได้ดั่งใจเราไปซะทุกอย่าง เมื่อเขาโต เค้าจะอยากมีชีวิตที่เป็นของเค้าเอง
แต่ถ้ามีเราโอกาสได้เป็นแม่คน เราจะสอนแต่สิ่งดีๆ ให้ลูก แต่จะไม่ป้อนทุกอย่างหรือประเคนทุกอย่างให้ จะไม่เลี้ยงแบบพ่อแม่รังแกฉัน
เพราะเคยเห็นตัวอย่าง ของคนใกล้ตัวมาแล้ว ประเคนทุกอย่างให้ตั้งแต่เล็กจนโต จนตอนนี้ลูกโต อายุจะ 30 แล้ว
ทุกอย่างยังต้องพึ่งแม่ จัดการอะไรเองไม่ได้ซักอย่าง ตอนนี้คนที่เป็นแม่ก็เป็นทุกข์ เพราะลูกคอยแต่จะหาเรื่องปวดหัวมาให้แม่ตลอด เห็นแบบนี้ก็เพลียใจ
ส่วนตัวเราเอง ถูกเลี้ยงมาแบบไม่เคยตามใจ อยากได้อะไรก็ต้องพยายามหาด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเอง ซึ่งก็เป็นสิ่งที่ดี
เราก็จะเอาวิธีสอนวิธีเลี้ยงที่พ่อแม่เลี้ยงเรามา มาปรับใช้ (ถ้ามีลูกได้นะ)
แล้วเพื่อนๆ ละคะ มีความสุขกับการที่มีลูกกันหรือเปล่า