เคยมั๊ย?? แอบชอบใครสักคนที่เป็นร่วมห้อง แอบมองเขาอยู่หลังห้องเป็นประจำ ชอบเดินไปแกล้งเขาอยู่ร่ำไป อยากอยู่ใกล้ๆแต่กลัวเขาและเพื่อนๆรู้ เป็นห่วงเพื่อนคนนี้เป็นพิเศษ
แต่กลับทำได้แค่นั้น ได้แค่คุยผ่านไลน์ผ่านเฟสคุยกันในห้องเหมือนเพื่อนปกติทั่วไป เคยแอบแกล้งถามว่ามีแฟนหรือยัง เขาก็บอกว่าไม่มี
เคยดีใจที่เมื่อเราเล่นกับเขา แล้วเขาก็จะเล่นกับเรา หารู้ไม่ว่าเขาก็เล่นแบบนี้กับทุกคน
จนวันหนึ่งก็พากันไปแฮ้งเอ้าท์กับเพื่อนๆโดยมีเราและเขาไปด้วย ดื่มกินไปเรื่อยๆก็หาเรื่องพูดเรื่องคุยต่างนานา
แต่ดันมาสกิดไอตอนที่เขานั้นพูดกับเพื่อนอีกคนข้างๆเขาว่า"แกๆ แกว่าคนในห้องเราอะมีใครมาชอบเราปะ"
ได้ยินดังนั้น ไอ้เราก็ไม่รู้ว่าเมารึป่าวเลยตะโกนไปว่า"ก็กูไงแอบชอบมานานละ" เพื่อนๆในวงทุกคนต่างเงียบ
(ไอ้เราก็เออวะไหนๆก็ไหนๆละลุยต่อเว้ย) ใช่กูแอบชอบมานานละ นานพอจนไม่รู้ว่ากูแอบชอบตั้งแต่เมื่อไร เฝ้าแอบมองมาตลอด เป็นห่วงเป็นใยคอยช่วยเหลือเสมอ
(ตอนแรกในห้องก็เงียบพอแล้วคราวนี้เงียบกว่า) ทุกคนนั่งอึ้งแม้กระทั่งตัวผม ไม่มีใครพูดใครจามองกันไปมองกันมา จนกระทั่งเขาคนนั้นลุกออกไปจากห้อง(ไอ้เราก็คิดเห้อ กูพูดไรออกไป
เนี่ยงานกร่อยเลย) แต่เขากลับหันมาบอกผมว่าไปส่งบ้านหน่อยสิ เพื่อนในห้องต่างหันมามองผมแล้วบอกว่าสู้ๆเว้ย
ระหว่างทางที่ไปส่งเธอนั้นไม่มีใครพูดใครจา จนกระทั่งถึงหน้าบ้านเธอ แล้วเธอก็บอกผมว่าบอย(นามสมมุติ) เราขอโทษคือเรามีแฟนอยู่แล้ว เราเป็นเพื่อนกันก็ได้นะคอยให้คำปรึกษากันไรงี้
(ผมอึ้ง อึ้งแล้วก็อึ้งจนพูดไรไม่ออก น้ำใต้ตามันจะไหลออกมาแต่ผมกลับกลั้นมันไว้) แล้วเธอก็พูดว่า กลับบ้านดีๆนะขับรถดีๆพรุ้งนี้มีเรียนมาด้วยละ
ผมก็ขับรถออกมาเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่เป็นการกลับบ้านที่ใบหน้าเปียกซกไปหมด น้ำตาที่กลั้นไว้ตะกี้ตอนนี้กลับกลั้นมันไม่อยู่
*รวมๆแล้วแค่อยากจะระบายความในใจ พ่อกับแม่ที่บ้านก็เข้าใจเขาก็คอยปลอบใจเราเสมอ
สุดท้ายเพื่อนๆพอจะมีวิธีดามใจ หรือวธีปรับทุกข์ หรือผมควรที่จะต้องทำยังไง กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
"อกหัก" ควรทำไงดี
แต่กลับทำได้แค่นั้น ได้แค่คุยผ่านไลน์ผ่านเฟสคุยกันในห้องเหมือนเพื่อนปกติทั่วไป เคยแอบแกล้งถามว่ามีแฟนหรือยัง เขาก็บอกว่าไม่มี
เคยดีใจที่เมื่อเราเล่นกับเขา แล้วเขาก็จะเล่นกับเรา หารู้ไม่ว่าเขาก็เล่นแบบนี้กับทุกคน
จนวันหนึ่งก็พากันไปแฮ้งเอ้าท์กับเพื่อนๆโดยมีเราและเขาไปด้วย ดื่มกินไปเรื่อยๆก็หาเรื่องพูดเรื่องคุยต่างนานา
แต่ดันมาสกิดไอตอนที่เขานั้นพูดกับเพื่อนอีกคนข้างๆเขาว่า"แกๆ แกว่าคนในห้องเราอะมีใครมาชอบเราปะ"
ได้ยินดังนั้น ไอ้เราก็ไม่รู้ว่าเมารึป่าวเลยตะโกนไปว่า"ก็กูไงแอบชอบมานานละ" เพื่อนๆในวงทุกคนต่างเงียบ
(ไอ้เราก็เออวะไหนๆก็ไหนๆละลุยต่อเว้ย) ใช่กูแอบชอบมานานละ นานพอจนไม่รู้ว่ากูแอบชอบตั้งแต่เมื่อไร เฝ้าแอบมองมาตลอด เป็นห่วงเป็นใยคอยช่วยเหลือเสมอ
(ตอนแรกในห้องก็เงียบพอแล้วคราวนี้เงียบกว่า) ทุกคนนั่งอึ้งแม้กระทั่งตัวผม ไม่มีใครพูดใครจามองกันไปมองกันมา จนกระทั่งเขาคนนั้นลุกออกไปจากห้อง(ไอ้เราก็คิดเห้อ กูพูดไรออกไป
เนี่ยงานกร่อยเลย) แต่เขากลับหันมาบอกผมว่าไปส่งบ้านหน่อยสิ เพื่อนในห้องต่างหันมามองผมแล้วบอกว่าสู้ๆเว้ย
ระหว่างทางที่ไปส่งเธอนั้นไม่มีใครพูดใครจา จนกระทั่งถึงหน้าบ้านเธอ แล้วเธอก็บอกผมว่าบอย(นามสมมุติ) เราขอโทษคือเรามีแฟนอยู่แล้ว เราเป็นเพื่อนกันก็ได้นะคอยให้คำปรึกษากันไรงี้
(ผมอึ้ง อึ้งแล้วก็อึ้งจนพูดไรไม่ออก น้ำใต้ตามันจะไหลออกมาแต่ผมกลับกลั้นมันไว้) แล้วเธอก็พูดว่า กลับบ้านดีๆนะขับรถดีๆพรุ้งนี้มีเรียนมาด้วยละ
ผมก็ขับรถออกมาเพื่อที่จะกลับบ้าน แต่เป็นการกลับบ้านที่ใบหน้าเปียกซกไปหมด น้ำตาที่กลั้นไว้ตะกี้ตอนนี้กลับกลั้นมันไม่อยู่
*รวมๆแล้วแค่อยากจะระบายความในใจ พ่อกับแม่ที่บ้านก็เข้าใจเขาก็คอยปลอบใจเราเสมอ
สุดท้ายเพื่อนๆพอจะมีวิธีดามใจ หรือวธีปรับทุกข์ หรือผมควรที่จะต้องทำยังไง กับเรื่องราวที่เกิดขึ้น