คือตอนนี้เราเรียนจบแล้วแต่พ่อแม่ให้เราอยู่บ้าน
ซึ่งตอนนี้เราเริ่มรู้สึก เครียด เบื่อไปหมดค่ะ
เราอยากไปทำงาน ทำอะไรก็ได้แต่เราขับรถไม่เป็น
ตั้งแต่เด็กแม่ก็ไม่ให้ทำอะไร แค่เราขี่จักรยานไปบ้านเพื่อนก็โกรธแล้ว เราไมาอยากโทษพ่อแม่ตัวเองนะแต่เป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ เราไปเที่ยวกับมาก็โกรธทั้งที่ไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลย แค่ไปกินข้าว กินไรกัน จนเพื่อนก็ไม่อยากชวนเราไปเพราะไปแล้วพ่อแม่ต้องไปตามกลับทุกที
เราก็ถามนะว่าถ้าไม่มีเวลาก็ให้เราไปเรียนขับก็ได้ คนเขาก็เรียนกัน แต่เราไม่มีเงินเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่ยอมให้สักที
เราก็เลยบอกว่าถ้าไม่ให้ไปก็สอนเราเองแต่ก็ไม่เคยสอนสักที
เราอยากไปทำงาน ถ้าไปเองได้เราก็คงไปนานแล้ว เราไม่กลัวที่ต้องเข้าหาใครเพราะเราเคยทำงาน สมัครงานพาร์ทไทม์มาเยอะ สมัยเรียน พ่อแม่ก็ไปส่งแต่เราเข้าไปสมัครเอง แต่ตอนนี้จะให้ไปส่งก็กะไรอยู่แล้วเขาลงความเห็นแล้วว่าอยู่บ้านดีที่สุด ซึ่งเราว่าเราอยู่แบบนี้ตลอดไปไม่ได้อ่ะ อย่างน้อยเราก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง
แต่พอเราคุยทีไร เขาก็เฉยมาตลอด เราก็ได้แต่อยู่บ้านไปวันๆ เราก็เลยรู้สึกว่าทำไมชีวิตเราไร้ค่า มีชีวิตก็ไม่ได้ทำอะไร
แล้ววันนี้มาบ่นว่าเหนื่อยใจที่มีลูกแบบเรา
ก็เขาเองที่บอกให้เราอยู่แต่บ้านมาตลอด ตอนนี้คือขับรถได้เราไปเองแล้วแต่ปัญหาคือจะเอารถมาจากที่ไหน บ้านก็ไม่ติดถนนใหญ่ รถไม่ผ่าน มันไม่ใช่แค่ซอยอ่ะค่ะแต่ถ้าจะไปที่รถผ่านมันต้องเดินไปไกลมาก เราก็เลยไม่รู้จะทำยังไงต่อไปกับชีวิต มันน่าเบื่อไปหมดเลยค่ะ
เบื่อจะอยู่บ้านแล้วจะบอกพ่อแม่ยังไงดีคะ
ซึ่งตอนนี้เราเริ่มรู้สึก เครียด เบื่อไปหมดค่ะ
เราอยากไปทำงาน ทำอะไรก็ได้แต่เราขับรถไม่เป็น
ตั้งแต่เด็กแม่ก็ไม่ให้ทำอะไร แค่เราขี่จักรยานไปบ้านเพื่อนก็โกรธแล้ว เราไมาอยากโทษพ่อแม่ตัวเองนะแต่เป็นแบบนั้นจริงๆค่ะ เราไปเที่ยวกับมาก็โกรธทั้งที่ไม่เคยเที่ยวกลางคืนเลย แค่ไปกินข้าว กินไรกัน จนเพื่อนก็ไม่อยากชวนเราไปเพราะไปแล้วพ่อแม่ต้องไปตามกลับทุกที
เราก็ถามนะว่าถ้าไม่มีเวลาก็ให้เราไปเรียนขับก็ได้ คนเขาก็เรียนกัน แต่เราไม่มีเงินเป็นของตัวเอง เขาก็ไม่ยอมให้สักที
เราก็เลยบอกว่าถ้าไม่ให้ไปก็สอนเราเองแต่ก็ไม่เคยสอนสักที
เราอยากไปทำงาน ถ้าไปเองได้เราก็คงไปนานแล้ว เราไม่กลัวที่ต้องเข้าหาใครเพราะเราเคยทำงาน สมัครงานพาร์ทไทม์มาเยอะ สมัยเรียน พ่อแม่ก็ไปส่งแต่เราเข้าไปสมัครเอง แต่ตอนนี้จะให้ไปส่งก็กะไรอยู่แล้วเขาลงความเห็นแล้วว่าอยู่บ้านดีที่สุด ซึ่งเราว่าเราอยู่แบบนี้ตลอดไปไม่ได้อ่ะ อย่างน้อยเราก็ต้องมีชีวิตเป็นของตัวเอง
แต่พอเราคุยทีไร เขาก็เฉยมาตลอด เราก็ได้แต่อยู่บ้านไปวันๆ เราก็เลยรู้สึกว่าทำไมชีวิตเราไร้ค่า มีชีวิตก็ไม่ได้ทำอะไร
แล้ววันนี้มาบ่นว่าเหนื่อยใจที่มีลูกแบบเรา
ก็เขาเองที่บอกให้เราอยู่แต่บ้านมาตลอด ตอนนี้คือขับรถได้เราไปเองแล้วแต่ปัญหาคือจะเอารถมาจากที่ไหน บ้านก็ไม่ติดถนนใหญ่ รถไม่ผ่าน มันไม่ใช่แค่ซอยอ่ะค่ะแต่ถ้าจะไปที่รถผ่านมันต้องเดินไปไกลมาก เราก็เลยไม่รู้จะทำยังไงต่อไปกับชีวิต มันน่าเบื่อไปหมดเลยค่ะ