มีใครลืมแฟนเก่าไม่ได้บ้าง ?

จริงๆแล้วจะว่าลืมไม่ได้ก็คงไม่ใช่หรอก เพราะคนเรามันลืมกันง่ายๆซะที่ไหน
คงต้องบอกว่าเลิกคิดถึงไม่ได้ต่างหากเนอะ ..
ตอนนี้เราอยู่ปี 1 แฟนเก่าเป็นพี่ปีนึง เราคบกะแฟนเก่าได้ 2 ปีกว่าๆ มันดูไม่นานนะ แต่สำหรับเราเวลา 2 ปีกว่าๆนั้นมันมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายไปหมด ความรักของเรามันเริ่มขึ้นจากอะไรไม่รู้ อาจเพราะเราต้องการจะหาใครซักคนมาเป็นไม้กันหมาละมั้ง พอดีตอนนั้นเราได้เจอกัน จริงๆก็รู้จักกันนานล้วแหละ เขาเคยจีบเราตั้งแต่ม.2 แต่ก็เพราะเค้าเป็นคนขี้เล่น จีบคนไปทั่ว ตอนนั้นเลยเข้าขั้นเกลียดเลยแหละ เขาเป็นคนดังของโรงเรียน หน้าตาก็ไม่ดี อ้วนก็อ้วน ไม่รู้ว่าดังได้ไง 5555555 แต่เขาเล่นดนตรีเก่งนะ เป็นมือกีต้าร์ของวงด้วย อิๆ ต่อเลยละกัน ตั้งแต่วันแรกที่คบกันทุกสิ่งทุกอย่างมันดีไปหมด ภายนอกเป็นคนโหดๆแต่ทำไมเขาน่ารักอบอุ่นแบบนี้ ใครๆก็ชอบบอกว่าเขาไม่หล่อไม่น่ารัก คบได้ไง แต่สำหรับเราอ่ะ เรามองเขาเป็นที่น่ารักมากกก น่ารักที่สุดในโลกเลยแหละ ><
คบๆไปเรื่อยๆทุกอย่างมันก็เปลี่ยน ทำอะไรก็เคืองตาไปหมด ทำอะไรหน่อยก็ด่า ที่เคยทำได้ก็กลายเป็นล้ำเส้นมากเกินไป แต่ละวันมีแต่ด่ากันเถียงกัน เรานอนร้องไห้เกือบทุกคืนแต่อดทนนะเพราะรู้ว่าไม่มีเขาเราแย่แน่ๆ ครั้งนึงเราเองแหละผิดที่ไปคุยกับคนอื่น เขาจับได้เลยบอกเลิก ตอนนั้นเขาเรียนอยู่ไกลมากเราอยู่อิสาน เขาเรียนอยู่ม.บูร ด้วยความหน้ามืดตามัว เราก็ดั้นด้นไปหาเขา ไป. คนเดียว ไป. โดยที่เขาก็ไม่รู้ ไป. ทั้งที่ไม่เคยไป ไป.โดยไม่รู้ว่าจะเจอเขาได้จากที่ไหน ไป. เพียงแค่คิดว่าถ้าจะเลิกกันจริงๆขอได้อยู่ด้วยกันอีกได้ไม๊ แค่นั้น ความกลัวนี่ไม่มีในหัวเลย มันมีแค่ความกังวลว่าเขาจะไปจากเราจริงๆหรอ พอไปถึงก็หาทางจนไปเจอเขา ทั้งแบกของเยอะแยะ ลำบากสุดๆ แต่เราว่ามันคุ้มนะ คุ้มกับการที่ได้ไปเที่ยวด้วยกันอีก กินข้าวด้วยกันอีก หยอกล้อกันอีก กอดกันอีก หลังจากที่กลับมาเราก็คืนดีกัน คืนดีกันได้สองวันเราก็ไปเห็นเขาคุยกับคนอื่นแบบมีความสุขมากที่อยู่ด้วยอะไรประมาณนี้ พูดไม่ออก จุกมากตอนนั้น ทะเลาะกัน สุดท้าย เราพูดแค่ว่า อย่าทำอีกนะ เค้าลืมหมดแล้ว ทำไมมันยอมง่ายๆแบบนี้ก็ไม่รู้สิ ทุกๆครั้งที่เขาทำผิด เราก็จะพูดคำพวกนี้ซ้ำๆ เวลาทะเลาะกันแต่ละทีแทบจะบ้าตาย ร้องไห้ก็โดนด่าว่าสำออย ขอร้องนั่นนี่ก็โดนด่า มันทรมานแบบบอกไม่ถูกเลยตอนนั้น แต่ก็ทนได้นะ อยากมีเขาอยู่ไง เวลาผ่านไป ก็เริ่มคุยกันน้อยลง เราเองก็เริ่มปล่อยวาง เพราะตอนนั้นคุยกับคนอื่นด้วยมั้ง ใจตอนนั้นคือจะต้องเลิกกับเขาให้ได้ มันทุกข์มากไปแล้ว หาทางเอาตัวเองออกมาแบบที่เจ็บน้อยที่สุด จนเขาบอกเลิกเราตอน 28 ธันวาปีที่แล้ว เพราะเราไปเที่ยวกะคนอื่น ก็เรามีคนอื่นหนิ จะสนใจทำไมล่ะ เลิกก็เลิกสิ มันเป็นสิ่งที่เราต้องการอยู่แล้ว พอเลิกกันได้ 3-4 เดือน เขาก็มีคนใหม่ส่วนเราไม่มี ก็มาเข้าใจตัวเองว่าไม่ได้ชอบคนนั้นหรอกแค่อยากเอาตัวเองออกมาแค่นั้น แค่หลอกตัวเองณช่วงเวลานั้นแค่นั้นเอง นั่นแหละ หลังจากที่รู้ตัวเอง ใจมันก็คิดถึงแต่คนเดิมๆ คิดถึงแต่เรื่องดีๆ ทั้งที่เรื่องแย่ๆออกจะเยอะกว่าด้วยซ้ำ มันกลับลืมไปหมดแล้ว ทุกครั้งที่อยู่คนเดียวก็จะต้องร้องไห้ ฟังเพลงหน่อยก็น้ำตาไหล จริงที่เลิกกันนานแล้วแต่ก็ยังคุยกันเรื่อยๆ มันทำให้เรารู้สึกว่าเค้ายังอยู่ตรงนี้ แค่เรียนกันคนละที่ เวลาคนถามเราก้จะบอกว่ามีแฟนแล้ว รูปเค้าก็ยังอยู่บนหัวเตียง หน้าจอโทศัพท์ก็เป็นรูปเขา ผ้าห่มที่ห่มก็เป็นผ้าห่มเขา ทุกสิ่งทุกอย่างมันไม่เปลี่ยนไปเลย เพื่อนเราก็บอกให้เลิกคิดเลิกเพ้อซักที เรารู้ตัวว่าจมปลักอยู่แบบนี้ก็ไม่ได้อะไร แต่เรามีความสุขนะที่เห็นเขายิ้ม และก็ทุกข์มากเวลาเขาเศร้า เราเคยคุยกับคนอื่นเคยจะลองคบกับคนอื่นแล้ว แต่มันก็ไม่เคยสำเร็จ ภาพเขามันคอยแว๊บเข้ามาในหัว มันรักใครแบบนั้นไม่ได้เลย เวลาผ่านไปเร็วมากเลยเนอะ แปปเดียวผ่านไปเป็นปีแล้ว มีแต่เราที่ยังไม่ผ่านไปไหน การที่อยู่คนเดียวตอนนี้ การที่ได้คิดถึงเสียงหัวเราะของเค้า รอยยิ้มของเค้าอยู่แบบนี้ มันก็มีความสุขดีแล้ว มีความสุขที่ได้เศร้าไง จริงๆแล้วมันมีความสุขกว่าตอนยังคบกันซะอีก เราไม่เคยรอเขาเลยนะ เราไม่เคยอยากกลับไปคบกันอีก เรากลัวความทรมานแบบเดิมๆ ตอนนี้มันโอเคกว่าเยอะ เพราะทุกครั้งที่คุยกันเราไม่เคยทะเลาะ เราไม่เคยโมโห แต่เราไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนความคิดถึงความรักมันจะลดน้อยลง แต่เราคงไม่พยายามตัดใจหรืออะไรหรอก การที่ได้รักเขาแบบนี้ถึงมันจะมีร้องไห้บ้าง เหงาบ้าง แต่คงดีกว่าบังคับตัวเองเหมือนที่ผ่านมา อยู่อย่างคนเหงาๆ อยู่กับความเดียวดาย แม้ใครจะมองว่าทุกข์แต่ฉันกลับสุขใจ พี่สิงโตบอกไว้ ฮ่าๆ
เค้ารักอ้วนจ๋านะ.