เรื่องของน้องข้างบ้านมีอยู่ว่า น้องเรียนจบปริญญาตรีมา หางานทำแสนจะยาก (คำพูดน้อง) ได้งานทำก็ได้เงินเดือน 9000 บาท นั้นคืองานขายของ ห้ามหยุด ซึ่งทำไปก็หมดไปเดือนๆ ค่าเช่า ค่ากิน ค่าส่งทางบ้าน นิดๆ หน่อยๆ น้องตัดสินใจ เดินหาทีขายของ เพราะคิดว่าตัวเองทำอาหารอีสานอร่อย เดินไปในที่ เขาขายของ หลายที ได้เจอเจ้าหน้าที่เทศกิจ น้องก็เขาไปถาม พี่ค่ะมีที่ว่างให้นู๋สักหน่อยไหมค่ะ เทศกิจตอบว่าไม่มีเต็ม น้องบอกว่า แบ่งให้นู๋สักหน่อยไม่ได้เหรอค่ะพี่ เจ้าหน้าที่ตอบว่าไม่มี ระแวกที่น้องไปหาที่ขายของ แผงที่ตั้งขายของส่วนใหญ่ มีแต่แผงคนพม่า ซะส่วนใหญ่ (น้องเล่า ) ไปถามมาหลายทีก็ได้คำตอบว่าทีไม่มี น้องดูท้อแท้กะชีวิตมาก เราในฐานะคนรับฟัง ก็รู้สึกสงสารนะ ทุกวันนี้เท่าที่ดูตามหาบเร่ แผงรอย ใน กทม เท่าที่เห็นส่วนมากก็จะมีแต่รถเข็นพม่าเยอะมาก แปลกที่ทำไมคนไทยเราเองถึงไม่มีที่จะทำมาหากิน ทั้งๆที่เราเป็นคนไทยแท้ๆ จะมีใครสามารถตรวจสอบได้ ช่วยรบกวนตรวจสอบหน่อยนะค่ะ สงสารคนไทยที่ดิ้นรน ที่จะทำมาหากิน หรือถ้าอยากขายของจริงๆ จะต้องไปติดต่อใครถึงจะได้ที่ทำมาหากิน
ขอบคุณ……
เกิดเป็นคนไทย ทำไมไม่ช่วยกัน
ขอบคุณ……